tag:blogger.com,1999:blog-77540041692397707332024-03-04T22:48:39.858-08:00ΕΙΜΑΣΤΕ ΠⒶΝΤΟΥ!EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comBlogger105125tag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-40917210183554727272013-03-03T01:24:00.005-08:002013-03-03T01:24:49.275-08:00Από την μαζική κοινωνία και το κράτος, στην κοινότητα και την αναρχία.<br />
<img height="523" src="http://adamasto.squat.gr/files/2012/09/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B1-%CE%95%CE%9A%CE%94%CE%97%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%97-%CE%A3%CE%A5%CE%96%CE%97%CE%A4%CE%97%CE%A3%CE%97.png" width="370" /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μια περίοδος διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη του παρελθόντος βρίσκεται σε εξέλιξη στον πλανήτη. Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την μεγάλη ταχύτητα που πραγματοποιούνται οι ανθρώπινες δραστηριότητες, την μηχανοποίηση της ζωής, τον αυτοματισμό, την λεηλασία του φυσικού κόσμου και από την ολοένα και μεγαλύτερη εξάπλωση ενός πλέγματος από θεσμούς, νόμους και πρότυπα διαβίωσης που παγιδεύουν ανθρώπινους και μη πληθυσμούς της γης. Ξεκινώντας από τον Καρτέσιο και τις «διαπιστώσεις» του περί ανθρώπων και ζώων μηχανών, ο ορθολογισμός και η πίστη στη πρόοδο των διαφωτιστών και της επιστήμης από την περίοδο της ευρωπαϊκής αναγέννησης, διαμόρφωσαν, παράλληλα με ένα σύνολο από άλλα ιστορικά γεγονότα την σημερινή πραγματικότητα.<br />
<br />
<br />
<br />
Ο φυσικός κόσμος, ως ολότητα μέσα από τον φακό των ορθολογιστών και των επιστημόνων, έπρεπε να κατακερματιστεί για να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης και εντέλει τις πρώτες ύλες για να πάρει μπρος η μεγάλη ιδέα της προόδου. Σήμερα, τα κατασκευάσματα της τεχνοεπιστήμης καθορίζουν όλο και περισσότερο τις φυσικές διεργασίες του οικοσυστήματος και την ζωή των ανθρώπων. Οι πόλεις διογκώνονται και το μπετόν εξαπλώνεται με ιδιαίτερη ευκολία. Οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας, όπως και το σιδηροδρομικό δίκτυο, επεκτείνονται συνεχώς, παράλληλα με την ασταμάτητη παραγωγή κι απόσυρση αυτοκινήτων. Δεκάδες χιλιάδες αεροπλάνα απογειώνονται καθημερινά και υπερωκεάνια εμπορικά πλοία διασχίζουν τις θάλασσες μεταφέροντας εμπορεύματα από την μια άκρη της γης στην άλλη. Μηχανοκίνητες αντλίες και πλατφόρμες στην θάλασσα αντλούν από τα βάθη της γης υδρογονάνθρακες, πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Πυρηνικά εργοστάσια ενισχύουν την μεγαμηχανή και την πρόοδο της. Η επινόηση της πράσινης παραγωγής ενέργειας ενισχύει την επέκταση της κυριαρχίας και των προτύπων υποδούλωσης. Καριερίστες επιστήμονες δουλεύουν στα εργαστήρια τους (συνήθως εις βάρος ζωντανών πλασμάτων) ψάχνοντας λύσεις για το πώς να επεκταθεί το σύστημα.<br />
<br />
<br />
<br />
Παρά την όλη θριαμβολογία των φερέφωνων-μηχανισμών της κυριαρχίας για τις αξιώσεις του δυτικού πολιτισμού, η πραγματικότητα είναι πολύ θλιβερή. Η παγκόσμια επέλαση του δυτικού πολιτισμού είναι μια πορεία στα τυφλά, που στην πραγματικότητα οδηγεί στην διαιώνιση των σχέσεων εξουσίας και την καταστροφή. Η δε κυριαρχία επί της φύσης δεν είναι παρά μια αλαζονική, επίπλαστη και αμφισβητήσιμη κατάσταση που βασίζεται σε μερικές μόνο επιστημονικές γνώσεις που αδυνατούν να συλλάβουν την συνολική λειτουργιά του οικοσυστήματος, το θαύμα και την χαρά της ζωής. Μερικά επιστημονικά αξιώματα με μπόλικη ιδεολογική σάλτσα της κυριαρχίας είναι αδύνατο να εγγυηθούν την αιώνια εκμετάλλευση πάνω σε ένα πλανήτη όπου η αναρχία είναι σύμφυτη μαζί του. <br />
<br />
<br />
<br />
Αναγκαστικά, για να μπορέσουμε να προτάξουμε και να αντιπροτείνουμε κάτι ενάντια στη σύγχρονη συγκυρία του ελέγχου και της εκμετάλλευσης, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης σε μια προσπάθεια να απαντήσουμε όσο μπορούμε σε κάποια ερωτήματα. Από πού προέρχεται ο άνθρωπος και ποιος είναι άραγε ο ρόλος του πάνω στη γη; Ποιος ήταν ο τρόπος οργάνωσης της ζωής των ανθρώπων και γιατί επιβίωσε ως είδος τόσα εκατομμύρια χρόνια; Βέβαια δεν είναι σκοπός του κειμένου να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά αποτελούν άξονες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κάθε φορά που μιλάμε για απελευθέρωση, ειδικά σε μια τέτοια αλλοπρόσαλλη εποχή στην οποία βασιλεύει η εικονική πραγματικότητα και που η αλήθεια δύσκολα διακρίνεται.<br />
<br />
<br />
<br />
Τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Ανατρέχοντας στην μυθολογική κοσμολογία που ανέπτυξαν οι διάφοροι πολιτισμοί του παρελθόντος (Βαβυλωνιακός, Αιγυπτιακός, Εβραϊκός) διαπιστώνουμε ότι σχεδόν όλοι δίνουν μια κοινή επεξήγηση της δημιουργίας του ανθρώπου: την στιγμή που ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα. Ακόμα, αν ψάξουμε την εννοιολογική ρίζα της λατινικής λέξης «homo» που σημαίνει άνθρωπος, βρίσκουμε την ρίζα της στη ελληνική λέξη χώμα. Η σύγχρονη επιστήμη (με πρωτεργάτη τον Δαρβίνο) αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος όπως και οι υπόλοιποι ζωικοί και φυτικοί οργανισμοί προέρχονται μέσα από τις φυσικές διαδικασίες εξέλιξης πάνω στη γη, μέσα από τα βάθη εκατομμυρίων χρόνων. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο με τις δικές του ιδιαιτερότητες που πάντα ζούσε ενσωματωμένος στον φυσικό κόσμο, αλληλεπιδρώντας με τα άλλα φυσικά στοιχεία και είδη. Γνώσεις οι οποίες ήταν δεδομένες σε απολίτιστες φυλές που συμβίωναν με τη φύση σκεπάζονται με τόνους ιδεολογίας για την επικράτηση της κυριαρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Στον σύγχρονο κόσμο μπορεί οι υποδείξεις της επιστήμης να δηλώνουν «το αυτονόητο», παρʼ όλα αυτά επικρατεί ο ανθρωποκεντρισμός και οι ιδέες περί ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους έναντι του υπόλοιπου φυσικού κόσμου, αντιλήψεις οι οποίες είναι θεοκρατική κληρονομιά. Το κράτος για να υπάρχει πρέπει να διατηρεί το διαχωρισμό των ανθρώπων από την φύση, είτε μιλάμε για υλικό διαχωρισμό είτε για πνευματικό. Γιʼ αυτό φροντίζει να συντηρεί στερεότυπες αντιλήψεις, όπως αυτή που λέει ότι στη φύση επικρατεί ο πόλεμος όλων εναντίων όλων.<br />
<br />
<br />
<br />
Για να επικρατήσει ο πολιτισμός έπρεπε να διαχωριστεί ο άνθρωπος από την γενέτειρα του την φύση. Για αυτή την διαδικασία έπρεπε να διαμεσολαβήσει το κράτος και η εκκλησία(θρησκευτική εξουσία) ενώ στον σύγχρονο κόσμο προστέθηκε και το τεχνολογικό σύστημα(ενώ αποδυναμώθηκε ο ρόλος της εκκλησίας). <br />
<br />
<br />
<br />
Αυτό που εμποδίζει ο πολιτισμός είναι ακριβώς η αμεσότητα, η σύνδεση και η αλληλεπίδραση του ανθρώπου με την φύση έξω από νόμους. Επειδή η αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με την φύση χωρίς την διαμεσολάβηση των θεσμών της κυριαρχίας (πχ ιδιοκτησία), είναι αυτό που θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από την εξάρτηση με τους μηχανισμούς της εξουσίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Οι άνθρωποι που έζησαν χωρίς κράτος γνώριζαν πολύ καλά τα μυστικά της φύσης που τους περιέβαλε, όπως επίσης αντιλαμβάνονταν άμεσα την διασύνδεση της ζωής τους με αυτή. Ήταν τόσο στενή η σχέση τους που συνήθως οι άνθρωποι αυτοί ιεροποιούσαν τα στοιχεία της φύσης ή τους έδιναν θεϊκή υπόσταση. Η κατάσταση αυτή δεν συνέβαινε λόγω κάποιας οπισθοδρόμησης, όπως μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πολιτισμένος σήμερα, αλλά μάλλον λόγω μιας βαθιάς γνώσης που δεν έχει σχέση με τον ορθολογισμό του πολιτισμού. Πολλές φυλές και κοινότητες απέτρεπαν ηθελημένα την δόμηση εξουσίας μέσα από τον τρόπο ζωής τους και την κουλτούρα τους. Δεν ήταν απλά κοινότητες χωρίς κράτος, αλλά και ενάντια στο κράτος. Με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζαν την δική τους ελεύθερη διαβίωση, των απογόνων τους και τη βιωσιμότητα της φύσης για χιλιάδες χρόνια.<br />
<br />
<br />
<br />
Ο άνθρωπος ως αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης έχει εξελιχθεί και διαμορφωθεί ως ξεχωριστό είδος μαζί με την υπόλοιπη φύση. Ακόμα και η συμπεριφορά και η ψυχολογία είναι πλευρές της ανθρώπινης υπόστασης που εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν μέσα στη φύση σε ένα βάθος πολλών χρόνων. Το χρώμα του δέρματος, ο σωματότυπος, οι λειτουργίες του οργανισμού μας, ο βιορυθμός του σώματος μας ακόμα και οι σεξουαλικές μας ρυθμίσεις, όπως και η έμμηνος ρύση της γυναίκας (η οποία έχει σχέση με τους σεληνιακούς κύκλους), είναι λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού που διαπλάστηκαν αλληλεπιδρώντας με τα φυσικά στοιχεία και φαινόμενα.<br />
<br />
<br />
<br />
Η μακροχρόνια παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γη δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ο άνθρωπος διαβίωσε και διήλθε μέσα από γεωλογικές αντιξοότητες και ραγδαίες μεταβολές του κλίματος και άλλων φυσικών φαινομένων που τον απειλούσαν. Όμως η αλήθεια είναι ότι η φύση δεν ήταν πάντα απειλητική απέναντι στον άνθρωπο, παρά μόνο σε ορισμένες περιόδους, όπως στην περίοδο των παγετώνων. Η φύση δεν ήταν ποτέ ο εχθρός και ο αντίπαλος του ανθρώπου. Κάθε άλλο, ο φυσικός κόσμος ήταν αυτός που του εξασφάλιζε την ζωή και την ύπαρξη του παρά τις αντιξοότητες. Θα ήταν άστοχο να ισχυριστεί κάποιος ότι η ζωή των ανθρώπων πριν τον πολιτισμό ήταν γεμάτη κακουχίες και φόβο μπροστά στη δύνη της άγριας φύσης. Οι περίοδοι όπου επικράτησαν ακραία καιρικά φαινόμενα στη γη ήταν μικρά σε σχέση με την μακρόχρονη σταθερότητα και την αφθονία της χλωρίδας και της πανίδας.<br />
<br />
<br />
<br />
Τέτοια περίοδος σταθερότητας μέσα στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να διαβιώσει άνετα είναι και η περίοδος που ζούμε (μεσοπαγετώδης). Σε αυτή τη περίοδο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν μόνο μια ζωή ελεύθερη και άναρχη, μέσα σε ένα φιλόξενο περιβάλλον με αφθονία τροφής. Είναι προβληματική και αντιφατική η άποψη η οποία ισχυρίζεται ότι ο πολιτισμός εξασφάλισε την ασφάλεια των ανθρώπων από την άγρια φύση. Επειδή η κυριαρχία αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε μέσα σε μια περίοδο με συνθήκες ευνοϊκές για να ζήσει ο άνθρωπος. Ο πολιτισμός και η κυριαρχία επιβάλλονται μέσα από την επικράτηση του φόβου, της ανασφάλειας, της εξάρτησης και ενάντια σε κάθε έννοια της ελευθερίας και της αλήθειας.<br />
<br />
<br />
<br />
Δισεκατομμύρια άνθρωποι στις τσιμεντουπόλεις βρίσκονται εκτεθειμένοι απέναντι σε ακραία φυσικά φαινόμενα όπως οι σεισμοί. Ο πολιτισμός με την τελευταία του βιομηχανική -τεχνολογική έκφανση όχι μόνο δεν προστατεύει τους ανθρώπους από τα φυσικά φαινόμενα, αλλά δημιουργεί τεράστια προβλήματα βιωσιμότητας των μέχρι τώρα σταθερών φυσικών συνθηκών (καταστροφή των δασών, της βιοποικιλότητας, των ωκεανών, μόλυνση της ατμόσφαιρας, λιώσιμο πάγων, κτλ). Τοξικές και καρκινογόνες ουσίες αρρωσταίνουν τους ανθρώπους, ενώ στο παρελθόν εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώθηκαν από τις ασθένειες που αναπτύχθηκαν στις πόλεις. Ο πόλεμος και η μαζική εξόντωση από σύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής είναι μια διαρκείς απειλή για τους ανθρώπους ανά τον κόσμο, επειδή, δεν μπορεί να νοηθεί πολιτισμός χωρίς το κράτος, κράτος δίχως στρατό και στρατός χωρίς τεχνολογία πολέμου με όλα τα συναφή και συνεπακόλουθα. <br />
<br />
<br />
<br />
Αν η φύση ήταν πάντα απειλητική και τρομοκρατούσε τον άνθρωπο, όπως διαδίδει η κυριαρχία, τότε οι άγριες φυλές και οι ιθαγενείς θα έπρεπε να παραδίνονταν μετά χαράς και να εκλιπαρούσαν τους πολιτισμένους αποικιοκράτες να τους κατακτήσουν και να τους εκπολιτίσουν. Το αντίθετο όμως γινόταν και γίνεται ακόμα, οι άγριες φυλές προσπαθούν να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους αποφεύγοντας την επαφή με τον πολιτισμό και μόνο με την βία και τον εξαναγκασμό εκπολιτίζονται. Για παράδειγμα, στην ζούγκλα του Αμαζονίου για δεκάδες χιλιάδες χρόνια διαβιούν φυλές απορρίπτοντας τον πολιτισμό και τα δεινά του εκπολιτισμού, που τους απειλεί τους τελευταίους αιώνες. Έτσι, παραμένουν συνδεδεμένοι με την γη που τους τρέφει και τους χαρίζει την ελευθερία τους.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Η αγελαία περιπλάνηση και η δημιουργία κοινοτήτων είναι η κατάσταση η οποία χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής των ανθρώπων στη γη. Η συνεχής μετακίνηση και η εγκατάσταση σε συγκεκριμένη εδαφική περιοχή προερχόταν έμφυτα από το ένστιχτο της αυτοσυντήρησης, για την εξασφάλιση της τροφής, την αποφυγή κάποιου κινδύνου ή για την πρόσμιξη με άλλες φυλές και την αναπαραγωγή(επιμιξία). Η μετανάστευση σε μακρινές περιοχές δεν ήταν η καθημερινότητα των προγόνων μας αλλά ήταν μια διαδικασία που εξελισσόταν μέσα στους αιώνες. Η σταθεροποίηση των καιρικών συνθηκών επέτρεψε στους ανθρώπους να δημιουργήσουν κοινότητες σε συγκεκριμένες εδαφικές περιοχές στις οποίες αφθονούσαν τα αγαθά που θα τους βοηθούσαν να ζήσουν.<br />
<br />
<br />
<br />
Ο πολιτισμός επιβλήθηκε επωφελούμενος από τις ευνοϊκές συνθήκες που επικρατούσαν και επικρατούν ακόμα στην επιφάνεια της γης. Παρενέβη έτσι στην φυσική εξέλιξη της ζωής που χαρακτηριζόταν από την απουσία οργανωμένης εξουσίας. Με λίγα λόγια ο πολιτισμός δεν είναι ένα κατόρθωμα εις βάρος μιας βρώμικης και δολοφονικής φύσης αλλά, είναι η συνολική εκμετάλλευση και καταστροφή των ευνοϊκών φυσικών συνθηκών για μια ελεύθερη και ήσυχη ζωή, που ακόμα υπάρχουν αυτή την περίοδο της ζωής του πλανήτη.<br />
<br />
<br />
<br />
Αν σκεφτούμε τι καταστροφές μπορεί να προκαλέσει ένας δυνατός σεισμός, πόσοι άνθρωποι θα σκοτωθούν στις πόλεις, πόσες καταστροφές θα προκύψουν σε πυρηνικά ή πετρελαϊκά εργοστάσια με την αναμενόμενη μόλυνση της φύσης και από ένα επακόλουθο λιμό, μόνο τότε θα φανεί πόσο εκτεθειμένοι είμαστε απέναντι στα αναπάντεχα της φύσης υπό την κυριαρχία του κράτους το οποίο θα αποδιοργανωθεί πλήρως σε μια τέτοια κατάσταση.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Για τις κοινότητες και φυλές με τις οποίες ήρθαν σε επαφή εδώ και τέσσερις με πέντε αιώνες οι αποικιοκράτες ή άλλοι ευρωπαίοι ιεροκήρυκες και περιηγητές, μαθαίνουμε από όσα έχουν καταγραφεί ότι δεν υπήρχε κράτος, νόμος, ιδιοκτησία, χρόνος και έντονος καταμερισμός εργασίας. Ως επί το πλείστον, οι μόνιμα εγκατεστημένες σε μια εδαφική περιοχή κοινότητες, που υπήρξαν και υπάρχουν ορισμένες μέχρι σήμερα, είχαν κάποιου είδους οικιακή καλλιέργεια που τους εξασφάλιζε την τροφή τους, χωρίς να επεμβαίνουν καταστροφικά στο οικοσύστημα. Φυλές και κοινότητες, νομαδικές ή μη, χαρακτηρίζονταν κυρίως από την απλότητα του τρόπου ζωής τους, την ελεύθερη χωρίς εξαναγκασμό δραστηριότητα και από την αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών τους. Η ύπαρξη κάποιου κεντρικού προσώπου σε αυτές τις κοινότητες είχε εντελώς άλλο ρόλο από αυτόν που έχουμε ως εικόνα για το κράτος και την εξουσία σήμερα. Βέβαια, οι κοινότητες αυτές δεν είχαν ένα κοινό καλούπι οργάνωσης, αλλά κάθε μια είχε την δική της εσωτερική ρύθμιση και νοοτροπία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλες αυτές οι φυλές και κοινότητες είχαν άμεσες διαπροσωπικές σχέσεις και ήταν ελεύθερες, χωρίς να ξέρουν τι είναι θεσμοί και νόμοι ενός κράτους. Τέτοιες κοινότητες είχαν αναπτύξει τις γνώσεις για να αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε πρόβλημα είχαν σε σχέση με την υγεία τους, την ένδυση και την διατροφή τους. [1]<br />
<br />
<br />
<br />
Κοινότητες οι οποίες ζούσαν με αυτάρκεια και δίχως κράτος υπήρξαν παράλληλα καθʼ όλη τη διάρκεια του πολιτισμού. Πολλά παραδείγματα τέτοιων κοινοτήτων βρίσκουμε την εποχή του μεσαίωνα στην Ευρώπη.[2] Αλλά και στον εδαφικό χώρο της Ελλάδας τέτοιες κοινότητες υπήρξαν όχι πολύ πίσω στο χρόνο. [3]<br />
<br />
<br />
<br />
Από αναρχική οπτική δεν είναι δυνατό να ταυτιστούμε πλήρως με οποιαδήποτε συμπεριφορά ή τον τρόπο οργάνωσης της όποιας κοινότητας. Δεν είναι σκοπός μας να εξιδανικεύσουμε την έννοια της κοινότητας. Όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το σύνολο της ελεύθερης ανθρώπινης κοινοτικής εμπειρίας που αποτελεί ένα γεγονός μακροχρόνιο. Σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, των κρατών, της υψηλής τεχνολογίας και βέβαια των τεράστιων δυσμενών καταστάσεων που προκαλούν όλα αυτά, δεν έχουμε παρά να εμπνευστούμε και να διδαχτούμε από τον τρόπο που έζησαν οι άνθρωποι σε ελεύθερες κοινοτικές συνθήκες για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Κι αυτό γιατί μόνο μέσα από απλές διαπροσωπικές σχέσεις, αδιαμεσολάβητες από νόμους και με υλική αυτάρκεια μπορεί να είναι ο άνθρωπος ελεύθερος, χωρίς να καταστρέφει τον φυσικό κόσμο.<br />
<br />
<br />
<br />
Η κοινότητα και η ελεύθερη ομαδοποίηση δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να αναπτύξουν σχέσεις αμεσότητας, συντροφικότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Ο μικρός αριθμός των ανθρώπων μιας κοινότητας τους βοηθάει να αποφασίζουν από κοινού και να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, χωρίς εξειδίκευση και αυθεντίες.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Πολιτισμός, κράτος και μαζική κοινωνία πάνε μαζί…<br />
<br />
<br />
<br />
Μια κοινότητα σίγουρα διαφέρει από τη μαζική κοινωνία του πολιτισμού, η οποία αναπαράγει εξ ορισμού αλλοτριωμένες σχέσεις. Το ότι η μαζική κοινωνία επικρατεί σήμερα δεν σημαίνει κιόλας ότι η κοινότητα είναι κάτι το ξεπερασμένο, το οπισθοδρομικό ή το αντικοινωνικό. Κάθε άλλο, στην κοινοτική ζωή μπορούν να αναδειχθούν όλα τα χαρακτηριστικά της αυθεντικής συνύπαρξης, της ατομικότητας και κοινωνικότητας των ανθρώπων. Χαρακτηριστικά που καταστέλλονται από τους θεσμούς του κράτους στη μαζική κοινωνία.<br />
<br />
<br />
<br />
Η επιβολή του κράτους, είτε προήλθε από την καθυπόταξη και την ενοποίηση κοινοτήτων από άτομα προερχόμενα από το εσωτερικό τους, είτε από τις επιδρομές εναντίον των κοινοτήτων και την κατάκτηση τους από άλλα ξένα άτομα, ήταν η αφετηρία για την παράλληλη δόμηση της μαζικής κοινωνίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Η χρησιμοποίηση της λέξης «μαζική» δεν αναδεικνύει μόνο την μεγάλη αριθμητική διαφορά της μαζικής κοινωνίας από τον αριθμό των ατόμων μιας κοινότητας. Αλλά και τις αλλοτριωμένες, διαμεσολαβημένες κοινωνικές σχέσεις και την ομογενοποίηση της διαφορετικότητας με την επιβολή μαζικών κοινωνικών προτύπων και μαζικών διαδικασιών.<br />
<br />
<br />
<br />
Η μαζική κοινωνία διαμορφώνεται ταυτόχρονα εκεί όπου δομείται και επιβάλλεται το κράτος. Οι διαφορές της από μια κοινότητα, η οποία δεν ελέγχεται από κάποιο κράτος, είναι πάρα πολλές. Το μέγεθος τους δεν είναι η μοναδική διαφορά τους. Μιλάμε προφανώς για απελευθερωμένες κοινότητες οι οποίες έχουν αυτάρκεια υλικών αγαθών και δεν εξαρτώνται από εξωγενή κέντρα αποφάσεων ή μαζική παραγωγική διαδικασία. Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν διέπονται από νόμους, αλλά προέχει η ελευθερία και η απόλαυση της ζωής. Σε αντίθεση με τη μαζική κοινωνία η οποία έχει ανάγκη όπως και να χει ένα κεντρικό μηχανισμό, ο οποίος θα πρέπει να ρυθμίζει και να επιβάλλει το νόμο για να λειτουργήσει συντεταγμένα ο καταμερισμός εργασίας και γενικά οι υπηρεσίες και η παραγωγή.<br />
<br />
<br />
<br />
Η δόμηση κράτους και η διαμόρφωση της μαζικής κοινωνίας δεν θα προέκυπταν εάν δεν υπήρχαν ταυτόχρονα μια αλυσίδα από γεγονότα, όπως η εξημέρωση ζώων και φυτών, η συστηματοποίηση της γεωργίας, το κτίσιμο οχυρωμένων πόλεων και η ύπαρξη εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Από την στιγμή που σχηματίζεται το κράτος, ακολουθεί η υποδούλωση και η εκμετάλλευση άλλων ελεύθερων κοινοτήτων.<br />
<br />
<br />
<br />
Θα ήταν αδύνατο μέχρι τώρα να μιλάμε για κράτος δίχως την συγκέντρωση μεγάλου πληθυσμού σε μια εδαφική περιοχή και την ύπαρξη πόλης. Μιλώντας όμως, για τα πρώτα κράτη μιλάμε ευθέως για πόλεις-κράτη. Από τότε η πόλη και τα περίχωρα της είναι ο ζωτικός χώρος της μαζικής κοινωνίας. Οι πόλεις-κράτη διαμεσολάβησαν στην αργή φυσική εξέλιξη των ανθρώπινων κοινοτήτων επιβάλλοντας νόμους και θεσμούς. Μέσα στους αιώνες ο κρατικός μηχανισμός πήρε διάφορες μορφές, μέσα σε διάφορα οικονομικά συστήματα. Παρά τις όποιες μορφές του, με την χρήση της βίας, των νόμων και των θεσμών, το κράτος διαχώριζε τον χώρο της πόλης και της υπαίθρου. Ο εξαναγκασμός του μεγάλου πληθυσμού της υπαίθρου να δουλεύει για να θρέφονται οι κάτοικοι-πολίτες της πόλης, όπως και οι μηχανισμοί του κράτους ήταν κανόνας. Η εκμετάλλευση των αγροτών στην ουσία ενδυνάμωνε την πολεμική μηχανή και το κύρος του κράτους στον επεκτατικό του πόλεμο και τον εκμεταλλευτικό του ρόλο. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Στον δυτικό πολιτισμό ο μετασχηματισμός και η εξάπλωση των κρατών και γενικά της κυριαρχίας ήταν ραγδαία. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις και οι τεχνολογικές εφαρμογές τους, με την εκβιομηχάνιση της παραγωγής ίσως την πιο κομβική στιγμή, μετασχημάτισαν την κυριαρχία δίνοντας στον μηχανισμό του κράτους μεγαλύτερες δυνατότητες ελέγχου και επέκτασης.<br />
<br />
<br />
<br />
Οι φιλοσοφικές απόψεις των διαφωτιστών γύρω από την υπέρτατη αξία της προόδου και η άνοδος της αστικής τάξης η οποία επικύρωσε αυτές τις αντιλήψεις αρχικά στην Ευρώπη, οδήγησαν σε ταχύτατες αλλαγές και εν τέλει σε ένα νέο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Η ραγδαία αστικοποίηση, που επήλθε σχεδόν ταυτόχρονα με την εκβιομηχάνιση της παραγωγής, ήταν η αρχή της επιβολής ενός μαζικού προτύπου ζωής, κατακερματισμένων διαδικασιών και νέων διαχωρισμών. Την αστικοποίηση της Δυτικής Ευρώπης και του ΗΠΑ ακολούθησαν και άλλες χώρες ταυτόχρονα με την εκβιομηχάνιση τους.<br />
<br />
<br />
<br />
Αν κοιτάξουμε τους τελευταίους αιώνες, θα δούμε ότι η μαζική κοινωνία μεγάλωσε ταχύτατα λόγω της αστικοποίησης και της εκμηχάνισης που μεθόδευσε η κυριαρχία. Η μαζική κοινωνία και οι πόλεις δεν υπήρχαν στο βαθμό που υπάρχουν σήμερα, ειδικά πριν την βιομηχανική επανάσταση. Μόλις το 1800, στην Ευρώπη, οι πόλεις που είχαν πληθυσμό πάνω από εκατό χιλιάδες ανθρώπους ήταν 22, ενώ από αυτές ελάχιστες ξεπερνούσαν τις διακόσιες χιλιάδες. Αντίθετα σήμερα σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν πόλεις πολλών εκατομμυρίων, ενώ ο μισός πληθυσμός της Γής είναι συγκεντρωμένος στις πόλεις.<br />
<br />
<br />
<br />
Η επίδραση των τεχνολογικών μέσων στην ζωή των ανθρώπων, όπως και στο σώμα του πλανήτη, ήταν και είναι τεράστια μετά την βιομηχανική επανάσταση. Οι μηχανές, αρχικά με την χρήση του ξυλάνθρακα αντικατέστησαν κατά χιλιάδες τα εργατικά χέρια. Παράλληλα, νέες μορφές εκμετάλλευσης και ελέγχου αναδείχθηκαν και ο φυσικός κόσμος αρχίζει να καταστρέφεται εντατικά.<br />
<br />
<br />
<br />
Τα τεχνολογικά μέσα διευκόλυναν την επέκταση του πολιτισμού και της κυριαρχίας επιβάλλοντας νέα πρότυπα κοινωνικής οργάνωσης σε περιοχές στις οποίες οι άνθρωποι ζούσαν στους ρυθμούς της υπαίθρου και της φύσης γενικότερα.<br />
<br />
<br />
<br />
Με την αστικοποίηση χάνεται η άμεση επαφή με τον φυσικό κόσμο και η όποια διαβίωση χωρίς την εξάρτηση από το κράτος. Παράλληλα, με την εφεύρεση των μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων διευκολύνεται ο έλεγχος από το κράτος των κοινοτήτων και των ανθρώπων της υπαίθρου.<br />
<br />
<br />
<br />
Η βιομηχανική παραγωγή, όπως και όλες οι υπηρεσίες του τριτογενούς τομέα παραγωγής στις σύγχρονες πόλεις, απαιτούν συγκεκριμένες ρυθμίσεις. Η πειθαρχία στους κανόνες της πόλης και της παραγωγής, ο καθορισμός των φυσικών κινήσεων και λειτουργιών του ανθρώπου, ο συγχρονισμός και προγραμματισμός ολόκληρης της μαζικής κοινωνίας είναι προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία του βιομηχανικού συστήματος.<br />
<br />
<br />
<br />
Μόνο ένας κρατικός μηχανισμός μπορεί να ρυθμίσει ένα σύνολο από διεθνείς συμβάσεις οι οποίες θα εξασφαλίζουν την τροφοδοσία της μαζικής κοινωνίας και των πόλεων με ενέργεια και νέα τεχνολογία, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα. Το κράτος και μόνο αυτό μπορεί να επιβάλλει την τάξη στο εσωτερικό της χώρας, όπως και να διευθύνει και να επιβάλλει διάφορους μηχανισμούς και θεσμούς που εξυπηρετούν το υπάρχον.<br />
<br />
<br />
<br />
Έτσι όπως δομήθηκε η σημερινή συγκυρία μέσα στη μαζική κοινωνία την οποία ζούμε, κάθε θεσμός και λειτουργία του κράτους είναι κομβικής σημασίας για την ύπαρξη του συστήματος. Ο συστηματοποιημένος καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση έχει ως συνέπεια την πολυπλοκότητα των ρόλων, των ιδιοτήτων και των σχέσεων των ανθρώπων. Ο συγχρονισμός και ο συνεχής εκσυγχρονισμός της μαζικής κοινωνίας είναι μονόδρομος για την αναπαραγωγή του συστήματος.<br />
<br />
<br />
<br />
Όλο αυτό το εξουσιαστικό πλέγμα είναι αδύνατο να αλλάξει σε μερικό επίπεδο ή να μεταρρυθμιστεί προς μια απελευθερωτική προοπτική, επειδή αποτελείται από αλληλεξαρτώμενα μέρη. Το κράτος και η μαζική κοινωνία σήμερα υπάρχουν μόνο χάρη στην πλήρη αλληλεξάρτηση τους.<br />
<br />
<br />
<br />
Υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι το κράτος ταυτίζεται με τη μαζική κοινωνία. Υπάρχει και μια δεύτερη άποψη η οποία θεωρεί ότι το κράτος διαχωρίζεται απόλυτα από τη μαζική κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως, η μαζική κοινωνία ούτε ταυτίζεται, ούτε μπορεί να διαχωριστεί από τον θεσμό του κράτους ως αυθύπαρκτο μόρφωμα. Επειδή μαζική κοινωνία και κράτος υπάρχουν χάριν στην αλληλεξάρτησή τους, για αυτό και έχουν κοινή ιστορία, την ιστορία του πολιτισμού.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Όταν μιλάμε για τους ανθρώπους που αποτελούν την μαζική κοινωνία, στους οποίους επιβάλλεται το κράτος, δεν μιλάμε απλά για φυσικές οντότητες που συνάπτουν μεταξύ τους ελεύθερες σχέσεις. Μιλάμε για εξατομικευμένα πρόσωπα, φορείς κάποιων ρόλων και ιδιοτήτων. Μιλάμε για πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις, για ιδιοκτήτες, για ψηφοφόρους, για εργάτες ή εργοδότες, για καταναλωτές, για κρατικούς ή ιδιωτικούς υπάλληλους, για αξιωματούχους και εντολοδόχους. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα πλέγμα διάχυτων εξουσιαστικών σχέσεων και ρόλων που στηρίζονται αλλά και στηρίζουν τη κρατική μηχανή και την μαζική εξουσιαστική κοινωνία. Υπό συνθήκες μη ύπαρξης κράτους και θεσμών, ουδέποτε οι άνθρωποι θα ανέπτυσσαν τους ρόλους που επιβάλλει η κυριαρχία και ούτε θα έφτιαχναν μορφώματα όπως είναι η μαζική κοινωνία, η οποία δομείται και στηρίζεται στους θεσμούς και τους νόμους που επιβάλλει και αναπαράγει η κρατική μηχανή. Αντί αυτού οι άνθρωποι θα δημιουργούσαν ελεύθερες αδιαμεσολάβητες σχέσεις και κοινότητες, όπως έκαναν πριν την επιβολή του κράτους.<br />
<br />
<br />
<br />
Όσο το κράτος διαιωνίζει και απλώνει τους νόμους και τους θεσμούς του, τόσο εγκλωβίζονται στο πλέγμα του οι ανθρώπινες σχέσεις. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων παίρνει λανθάνουσα τροπή, η ελεύθερη κοινότητα εξαλείφεται και η μαζική κοινωνία διογκώνεται και επεκτείνεται.<br />
<br />
<br />
<br />
Πιο ισχυρό μέσο από την τεχνολογική πρόοδο για την επέκταση και εδραίωση των θεσμών και των νόμων του κράτους δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Η πολυπλοκότητα της βιομηχανικής παραγωγής, του καταμερισμού εργασίας και η εξειδίκευση που απαιτείται, αντικατοπτρίζουν στις μέρες μας την μηχανοποίηση του τρόπου ζωής και τους μηχανισμούς του κράτους. Η ανθρώπινη ύπαρξη μετατρέπεται σε γρανάζι και η μαζική κοινωνία προσομοιάζεται με εργοστάσιο που τον κεντρικό ρυθμιστή και επιβλέποντα ρόλο έχει το κράτος.<br />
<br />
<br />
<br />
Σήμερα δεν υπάρχουν «κλειστά» κράτη, αλλά ένα παγκόσμιο σύμπλεγμα εξουσίας. Με την πολεμική βιομηχανία, τα υπερσύγχρονα μέσα μεταφοράς και τις τηλεπικοινωνίες, το «κοινωνικό εργοστάσιο» έχει επεκταθεί έξω από τα σύνορα του μεμονωμένου κράτους. Το οικονομικό σύστημα και ο οικονομισμός πειθαρχούν και διευκολύνουν την επέκταση της ενιαίας κυριαρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Σε αυτή την παγκοσμιοποιημένη συγκυρία η κάθε χώρα έχει και τον δικό της ρόλο και οικονομική θέση, έτσι όπως καθορίστηκε μέσα από τα διάφορα ιστορικά γεγονότα σε ένα βάθος χρόνου (πχ αποικιοκρατία). Οι οικονομικές διαφοροποιήσεις και η εκμετάλλευση αλλάζουν από χώρα σε χώρα, με αποτέλεσμα να μιλάμε για ανεπτυγμένες χώρες και αναπτυσσόμενες χώρες του Τρίτου κόσμου. Κάποιες χώρες παίζουν τον ρόλο του καταναλωτή προϊόντων που παράγονται σε φτωχές χώρες υπό την εξουσία πολυεθνικών εταιριών. Υπάρχουν χώρες οι οποίες παράγουν πυρηνικά απόβλητα και χώρες που παίζουν τον ρόλο του εισαγωγέα πυρηνικών απόβλητων. Ακόμα, υπάρχουν χώρες όπου η φτώχεια προσδιορίζεται από το ότι κάποιος δεν έχει χρήματα να αγοράσει τηλεόραση ή αμάξι, ενώ σε άλλες χώρες από το αν κάποιος λιμοκτονεί ή όχι.<br />
<br />
<br />
<br />
Κατʼ αυτόν τον τρόπο δομείται συνεχώς μπροστά μας μια κατάσταση παγκοσμιοποιημένου ελέγχου και αλληλεξάρτησης, όπου τα κράτη ενοποιούνται μέσω της οικονομίας και της τεχνολογίας. Παράλληλα ο τρόπος ζωής μας καθορίζεται και διαμορφώνεται από αυτή την αλληλεξάρτηση. Μια παγκόσμια μαζική κοινωνία, στην οποία οι οικονομικές διαστρωματώσεις και τάξεις διαφαίνονται πιο ξεκάθαρα όχι στο εσωτερικό μιας χώρας, αλλά από χώρα σε χώρα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Προς την καταστροφή του κράτους και την αποδιοργάνωση της μαζικής κοινωνίας…<br />
<br />
<br />
<br />
Η μαζική κοινωνία παρά του ότι διαμορφώθηκε ως τέτοια χάριν στην διαμεσολάβηση της οργανωμένης εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις και στην σχέση των ανθρώπων με τη φύση, δεν είναι ένα ομοιογενές σώμα αιώνια υποταγμένων ανθρώπων. Η μαζική κοινωνία παρά την όποια εξάρτηση της με τους μηχανισμούς του κράτους, κουβαλάει μέσα της ταυτόχρονα με την υποταγή της, την ίδια της την άρνηση, την θέληση για απελευθέρωση και την καταστροφή της εξουσίας. Η μαζική κοινωνία, ως ένα συστατικό αλλά και αποτέλεσμα του πολιτισμού πάσχει από ισχυρές αντιφάσεις μεταξύ φυσικής κατάστασης και επιβεβλημένων νόμων.<br />
<br />
<br />
<br />
Η πραγματικότητα είναι ότι η μαζική κοινωνία δεν ήταν ένα ελεύθερο μόρφωμα το οποίο σκλαβώθηκε κάποια στιγμή από το κράτος. Αυτό που υπήρχε ήταν κοινότητες και μικρές ομαδοποιήσεις ανθρώπων χωρίς κράτος. Χωρίς την επιβολή της εξουσίας είναι αδύνατο να υπάρξει η μαζική κοινωνία, γιʼ αυτό σε ένα απελευθερωμένο κόσμο δεν θα υπάρχει μαζοποίηση. Με την καταστροφή του κράτους η μαζική κοινωνία θα αποδιοργανωθεί σε ταυτόχρονο χρόνο. Αν υπάρχει ο σπόρος της απελευθέρωσης τότε οι άνθρωποι δεν θα επανιδρύσουν το κράτος(αν μπορούν βέβαια), αλλά θα σχηματίσουν ελεύθερες κοινότητες ενάντια στην εξουσία. Η διάλυση των θεσμών θα ακυρώσει τις συνθήκες εκμετάλλευσης και επιβολής, την πειθαρχία και τη μαζοποίηση. Σε μια τέτοια συνθήκη οι άνθρωποι θα αναζητήσουν έναν ελεύθερο και φυσικό τρόπο διαβίωσης. Απʼ την άλλη, αν η μαζική κοινωνία αποδιοργανωθεί λόγω κάποιου πολέμου ή μιας φυσικής καταστροφής και όχι μιας απελευθερωτικής διαδικασίας, τότε τα αποτελέσματα εκτός από οδυνηρά για τους ανθρώπους που θα είναι εγκλωβισμένοι κυρίως στις πόλεις, ενδέχεται σε ένα μετέπειτα στάδιο, αντί να αναζητήσουν μια απελευθερωτική διέξοδο από τις κρατικές δομές, να οδηγηθούν στην επανίδρυσή τους.<br />
<br />
<br />
<br />
Οπότε είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό να διαχυθούν οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές για έναν κόσμο αεξούσιο και αρμονικής φυσικής συμβίωσης.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Η ατομικότητα και η συλλογικότητα.<br />
<br />
<br />
<br />
Οι αγέλες και οι μικρές ομάδες αποτέλεσαν την πρώτη μορφή ανθρώπινης συνύπαρξης. Οι φυλές και οι κοινότητες αποτέλεσαν την επόμενη μορφή. Ο άνθρωπος, σε αντίθεση με μερικά άλλα ζώα, ζει μαζί με άλλους ανθρώπους και όχι μοναχικά. Με την αλληλοβοήθεια οι άνθρωποι, όπως και άλλα ζώα, κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Η αλληλοβοήθεια ήταν αυτό που βοήθησε τους ανθρώπους να ανταπεξέλθουν στις όποιες δυσκολίες συναντούσαν. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι ο ανταγωνισμός δεν υπήρχε στις σχέσεις των ανθρώπων.<br />
<br />
<br />
<br />
Η άποψη του Tomas Hobbes, που ήθελε τους ανθρώπους πριν την επιβολή του κράτους σε ένα διαρκή πόλεμο, δεν ευσταθούν. Απλά, αν είχε δίκαιο ο Hobbes, τότε το ανθρώπινο είδος δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει τόσα εκατομμύρια χρόνια στα οποία δεν υπήρχε κράτος, αφού οι άνθρωποι θα αλληλοεξοντώνονταν. <br />
<br />
<br />
<br />
Σε συνθήκες κατά τις οποίες ο άνθρωπος συμβιώνει σε μια ομάδα ή κοινότητα όπου το κράτος και η εξουσία δεν υφίστανται, τότε η διαφορετικότητα και η μοναδικότητα του αναδεικνύεται συνθετικά και συμπληρωματικά με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των άλλων ατόμων. Η ανιδιοτέλεια, το μοίρασμα της τροφής και η ανταλλαγή δώρων χαρακτήριζε έντονα τις σχέσεις που ανέπτυξαν οι άνθρωποι που έζησαν χωρίς κράτος. Σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, τους διαχωρισμούς και τις διακρίσεις που προωθεί η εξουσία. Οι σχέσεις που διαμορφώνονται σε συνθήκες ελευθερίας είναι τέτοιες που δεν ενθαρρύνουν τον ατομοκεντρισμό και την ιδιοτέλεια να εξελιχθούν. Σε τέτοιες καταστάσεις που το «δικό μου» και το «δικός σου» δεν υπάρχει τότε ενθαρρύνεται το «εμείς» έναντι του ατομοκεντρισμού. Η ατομικότητα βρίσκει την εκπλήρωση της στην ελεύθερη συλλογικοποίηση και τις αδιαμεσολάβητες από την εξουσία σχέσεις. Φαίνεται ότι όταν δεν επιβάλλονται θεσμικοί διαχωρισμοί, οι ανθρώπινες σχέσεις τείνουν προς την σύνθεση και όχι τον κατακερματισμό και την υποταγή.<br />
<br />
<br />
<br />
Οι ιδιότητες και οι ρόλοι που πρέπει να ενσαρκώσουν οι άνθρωποι υπό συνθήκες κυριαρχίας, έχουν καταλυτική σημασία για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας τους(όχι όμως απόλυτη), αφού απωθείται και καταστέλλεται η ελεύθερη ανάπτυξη του εαυτού. Όλοι οι ρόλοι που οφείλει να πάρει ο άνθρωπος στα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας, είναι καλούπια του κράτους τα οποία μόνο αυτό μπορεί να νομιμοποιήσει. Καταστρέφοντας το κράτος οι επιβεβλημένοι ρόλοι θα καταστραφούνε μαζί του και τα μέχρι πρότινος διαχωρισμένα από τους θεσμούς άτομα θα αρχίσουν να συνθέτουν σχέσεις βασισμένες κυρίως στην ελευθερία και την αλληλοβοήθεια.<br />
<br />
<br />
<br />
Με τις απόψεις των διαφωτιστών και των οικονομολόγων του 18ου αιώνα έγινε η προώθηση των ατομικών δικαιωμάτων και της ατομικής ιδιοκτησίας. Έτσι, μετά και την Γαλλική επανάσταση, εξυψώθηκε ο μεμονωμένος άνθρωπος σε ένα «αυθύπαρκτο ον» που κινείται στον κόσμο με βάση τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς».<br />
<br />
<br />
<br />
Από την πρώτη μέρα της ζωής του ο άνθρωπος, στη σύγχρονη μαζική κοινωνία, γίνεται για το κράτος ένα αντικείμενο που πρέπει να διευθετηθεί και να αρχειοθετηθεί στα «ράφια» της γραφειοκρατίας του. Η εξατομίκευση γίνεται από πολύ νωρίς, από την πρώτη κιόλας καταγραφή ενός ατομικού κωδικού και ενός κρατικού εγγράφου το οποίο πιστοποιεί ότι γεννήθηκε. Ακολούθως, η ζωή του κάθε ανθρώπου βαδίζει τον ατομικό της δρόμο τον οποίο διαμόρφωσε προηγουμένως η κυριαρχία. Μια ατομική σταδιοδρομία στο σχολείο ή και το πανεπιστήμιο, πάντα με την ατομική αξιολόγηση και ανέλιξη. Μια ατομική αστυνομική ταυτότητα θα πρέπει να βρίσκεται πάνω σου, ότι κι αν κάνεις έξω απʼ τον ιδιωτικό σου χώρο. Ένα σωρό έγγραφα θα πρέπει να πιστοποιούν την ατομική σου υπόσταση, το τι έκανες στη ζωή σου, πόσα χρωστάς στην τράπεζα, ποια είναι η δουλεία σού και άλλα προσωπικά στοιχεία.<br />
<br />
<br />
<br />
Το κράτος θέλει να ελέγξει την ατομικότητα εμποδίζοντας τον μεμονωμένο άνθρωπο να δημιουργεί σχέσεις που να διέπονται από ελευθερία, διαμεσολαβώντας όσο πιο πολύ μπορεί στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και τη γη. Παράλληλα κάνοντας ιδεολογικό πόλεμο προσπαθεί να ισοπεδώσει κάθε έννοια ελεύθερης έκφρασης και σκέψης από τα πρώτα στάδια της ζωής του ατόμου. Μέσα στο πλέγμα των θεσμών, η αμοιβαιότητα και η αμεσότητα των ανθρώπινων σχέσεων εμποδίζονται να αναπτυχθούν. Παρʼ όλα αυτά η κυριαρχία δεν μπορεί να σβήσει τόσο εύκολα την θέληση για ελευθερία που συνεπάγεται τη θέληση για παύση κάθε εκμετάλλευσης. Έτσι πολλές φορές η ατομικότητα παραμένει η τελευταία νησίδα από την οποία μπορεί να ξεκινήσει ένας αγώνας ενάντια στην εξουσία για την επανάκτηση ενός ελεύθερου τρόπου συνύπαρξης με άλλους ανθρώπους και το φυσικό κόσμο. <br />
<br />
<br />
<br />
Η ταυτόχρονη εξατομίκευση και μαζοποίηση των ανθρώπων δομούν την μαζική κοινωνία. Το κοινωνικό σώμα που αντανακλά σήμερα την λειτουργία του βιομηχανικού-τεχνολογικού συστήματος αποτελείται από άτομα που σχηματίζουν ευρύτερα σύνολα ανταγωνιστικά το ένα προς το άλλο, πλέκοντας μεταξύ τους σχέσεις εξουσίας. Εντός όμως του κοινωνικού σώματος πάντα υπάρχει η επιλογή και η απόφαση για την άρνηση της εξουσιαστικής συνθήκης. Ουσιαστικά η εξεγερτική απόπειρα για απελευθέρωση ξεκινά σε ατομικό επίπεδο με την άρνηση των ρόλων και των θεσμών που δόμησε η κρατική μηχανή και αναπαράγονται στο εσωτερικό της μαζικής κοινωνίας. Εξεγερτική απόπειρα η οποία για να είναι αποτελεσματική, οφείλει να έχει την τάση προς τη συλλογικοποίηση της και την ευρύτερη εξάπλωση της εντός του κοινωνικού σώματος. <br />
<br />
<br />
<br />
Το κράτος στοχοποιεί την κάθε ατομικότητα εξαναγκάζοντάς την να εκφραστεί μέσα από τα δικά της κανάλια(πχ. ατομική ιδιοκτησία) αλλοτριώνοντας τη. Παράλληλα, προωθώντας ιδανικά πρότυπα συμπεριφοράς και κοινωνικά status, ελέγχει και μαζοποιεί κατασκευάζοντας ένα ομοιογενές απρόσωπο σύνολο από παραγωγούς και καταναλωτές. Η μαζοποίηση και η ομογενοποίηση έχει να κάνει με την καταστροφή της διαφορετικότητας και την επιβολή ενός τρόπου ζωής και κουλτούρας που να εξυπηρετεί την κυριαρχία.<br />
<br />
<br />
<br />
Προφανώς και η έννοια της ατομικότητας δεν καταλύεται, αλλά αναδεικνύεται με παραμορφωμένο και αλλοτριωμένο τρόπο. Στο ίδιο μοτίβο, η κυριαρχία κινείται ενάντια στην ελεύθερη συλλογικοποίηση. Η ομαδοποίηση και η κοινωνικοποίηση δεν είναι έννοιες ξένες προς την κυριαρχία. Κάθε άλλο, προσπαθεί μέσα από τις διαδικασίες της να διεξάγονται στα κανάλια που έχει ορίσει η ίδια. Η κοινωνικότητα δεν καταργείται, αλλά δομείται, διαμεσολαβείται και αναπαράγεται σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές της κυριαρχίας. Η έννοια του συλλογικού, επίσης, δεν χάνεται, αλλά ανακατασκευάζεται από τις ανάγκες της κυριαρχίας για τον περεταίρω έλεγχο και διευθέτηση των σχέσεων του κοινωνικού σώματος με βάση την άθροιση εξατομικευμένων ανθρώπων, που ο καθένας έχει τον ρόλο του.<br />
<br />
<br />
<br />
Στη μαζική κοινωνία, αφού ο άνθρωπος εξατομικεύεται από τους θεσμούς, παράλληλα μαζοποιείται μέσα στις διαδικασίες που αναπαράγουν το σύστημα, όπως είναι η μαζική εκπαίδευση, η μαζική παραγωγή και κατανάλωση, το μαζικό θέαμα, οι μαζικές πολιτικές δομές, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αντίθετα σε μια ελεύθερη κοινότητα τα πράγματα προφανώς και παίρνουν άλλη πλοκή. Η σύνθεση της διαφορετικότητας γίνεται μέσα από την αυθόρμητη αλληλεπίδραση μεταξύ των μεμονωμένων ατόμων και όλων μαζί με τον φυσικό κόσμο που τους περιβάλλει.<br />
<br />
<br />
<br />
Όταν το κράτος υπονομεύει την ελεύθερη σύνθεση και προωθεί εξαναγκαστικά τη συνάθροιση των ατομικών δεξιοτήτων με βάση μαζικά πρότυπα, τότε είναι που τα μεμονωμένα άτομα προσομοιάζουν με τον ρόλο των γραναζιών μιας μηχανής. Η εικόνα που έχει σήμερα η μαζική κοινωνία έχει διαμορφωθεί από την κρατική διαμεσολάβηση στις σχέσεις των ανθρώπων. Μέσα από τον εξαναγκασμό των ρόλων, τον έλεγχο, την πειθαρχία και την εξάρτηση, δομήθηκε η κοινωνική πραγματικότητα τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, με βάση μια διακρατική αλληλεξάρτηση. Οπότε η έννοια του «κοινωνικού εργοστασίου» που αναφέρθηκε παραπάνω δεν αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη εδαφική περιοχή, αλλά έχει παγκόσμιες διαστάσεις.<br />
<br />
<br />
<br />
Καταστρέφοντας τις δομές της κυριαρχίας, οι υπάρχουσες συνθήκες, η παρούσα συγκρότηση της ατομικότητας και η οργάνωση της μαζικής κοινωνίας θα διαλυθούν. Οπότε το να θέλουμε να οργανωθεί η μαζική κοινωνία με ελεύθερο τρόπο είναι κάτι το αντιφατικό, επειδή η ύπαρξη της βασίζεται στον εξαναγκασμό και την επιβολή. Οι θεσμοί του κράτους, αν μιλάμε για μια απελευθερωτική αναρχική κατεύθυνση, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από «ελεύθερους θεσμούς». Η απελευθερωτική προοπτική στοχεύει στην καταστροφή των θεσμών του κράτους, με σκοπό να δημιουργηθούν οι συνθήκες στις οποίες ελεύθεροι άνθρωποι θα ζουν με απλό και φυσικό τρόπο, συνθήκες όπου η ατομικότητα και η συλλογικότητα θα εκφράζονται ελεύθερα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Δεν έχουμε σκοπό του αγώνα μας ούτε την αντικατάσταση του κράτους ούτε τη συντήρηση της μαζικής κοινωνίας με τη λεγόμενη «από τα κάτω» οργάνωση και τη συνεπακόλουθη αναδόμηση των θεσμών. Η εναντίωση μας δεν στοχεύει γενικά κι αόριστα στο κοινωνικό σώμα, αλλά στους θεσμούς που συντηρούν τη μαζοποίηση και την υποταγή. Προφανώς και η κοινωνία αποτελείται από ζωντανά ανθρώπινα πλάσματα(μέρος της οποίας είμαστε όλοι) τα οποία δεν είναι γενικά κι αόριστα υπαίτιοι ή μη υπαίτιοι των συνθηκών που έχουν δομηθεί. Η εναντίωσή μας στοχεύει στο κράτος και τις δομές του, τους θεσμούς και τις εξουσιαστικές συμπεριφορές έτσι όπως διαχέονται και αναπαράγονται στη μαζική κοινωνία.<br />
<br />
<br />
<br />
Μια κριτική ανάλυση δεν μπορεί να βασίζεται σε προκαθορισμένα πλαίσια και προκαταλήψεις περί καλής ή κακής κοινωνίας. Η κριτική μας απέναντι στη μαζική κοινωνία και το κράτος πρέπει να γίνεται πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις, για να μπορεί να αποτελεί μέρος ενός συνολικού και πραγματικού αγώνα για την απελευθέρωση και την αναρχία.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Κοινότητα και αναρχία<br />
<br />
<br />
<br />
Η σύνδεση των δύο λέξεων, της κοινότητας και της αναρχίας, δεν είναι ένα αυθαίρετο πάντρεμα εννοιών. Η έννοια της κοινότητας συνδέεται με την αναρχία από τη στιγμή που μόνο σε κοινότητες μπορεί να υπάρξει η πραγμάτωση ενός ελεύθερου τρόπου ζωής, χωρίς τον καταναγκασμό της οργανωμένης εξουσίας. Κατά μια έννοια, μιλώντας για αναρχία θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι μιλάμε για συγκρότηση κοινοτήτων κι όχι για διαχείριση της μαζικής κοινωνίας. Έτσι, το πρόταγμα για τη δημιουργία ελεύθερων κοινοτήτων είναι αδιάσπαστο από το πρόταγμα της αναρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Τι σημαίνει όμως κοινότητα από την αναρχική οπτική; Όπως αναφέρθηκε, σε κοινότητες διαβιούσαν άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια και διαβιούν ακόμα και σήμερα. Κατά βάση στις διάφορες πρωτόγονες φυλές, οι σχέσεις των ανθρώπων διέπονταν από ελευθερία και οι σχέσεις της φυλής με τον φυσικό κόσμο ήταν κατά βάση αρμονική, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη βιωσιμότητα της κοινότητας και του οικοσυστήματος.<br />
<br />
<br />
<br />
Σήμερα, υπάρχουν κοινότητες οι οποίες είναι υπό τον κρατικό έλεγχο και συνδεδεμένες με το διεθνές οικονομικό σύστημα. Μιλάμε για χωριά ενταγμένα στον πολιτισμό και τα οποία έχουν κρατικό υπόβαθρο, σχολεία, αστυνομία, εκκλησία, ιδιοκτησία. Οι κάτοικοί τους έχουν την ιδιότητα του πολίτη, είναι ιδιοκτήτες, εργάτες ή οτιδήποτε άλλο στα πλαίσια της μαζικής κοινωνικής οργάνωσης. Αυτά τα χωριά αν και θα μπορούσαν να ζήσουν με υλική αυτάρκεια, σήμερα κυρίως, λόγω της τεχνολογικής προόδου και του μοντέλου διαβίωσης που προωθεί, είναι «υποχρεωμένα» για να καλύπτουν τις διάφορες πλαστές ανάγκες τους, να συναλλάσσονται και να εξαρτιόνται από τις δομές της κυριαρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Υπήρξαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα ανά τον κόσμο κοινότητες, που ναι μεν περιβάλλονται από το κράτος, δεν έχουν όμως την τεχνολογική διασύνδεση κι εξάρτηση από το σύστημα. Κατά αυτόν τον τρόπο διατηρούν την ανεξαρτησία τους και την υλική τους αυτάρκεια. Βέβαια σε μια τέτοια συνθήκη δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν αναπαράγονται εξουσιαστικές σχέσεις και συμπεριφορές οποιουδήποτε είδους.<br />
<br />
<br />
<br />
Αφού απορρίπτουμε τη διατήρηση του κράτους, από το οποίο πηγάζει και η συστηματοποιημένη εκμετάλλευση, κατʼ επέκταση απορρίπτουμε και την πόλη που είναι ο τόπος ύπαρξης της μαζικής κοινωνίας. Επειδή χωρίς κράτος δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η πόλη, ούτε οι μηχανισμοί καταμερισμού εργασίας κι εξειδίκευσης που συντηρούν την εξόρυξη ορυκτών, την παραγωγή ενέργειας και συνολικά τη συντήρηση και λειτουργία της βιομηχανίας και των τεχνολογικών προϊόντων-συσκευών.<br />
<br />
<br />
<br />
Για να υπάρχει μια πόλη χρειάζεται όπως και ναʼ χει εξαναγκασμός, πειθαρχία και κοινωνικός έλεγχος. Εν αντιθέσει, μιλώντας για ελεύθερες κοινότητες, προφανώς δεν μιλάμε για μια επιλογή μέσα από ένα σύνολο πολλών επιλογών. Μιλάμε για τη μοναδική επιλογή προς την κατεύθυνση μιας ελεύθερης ζωής χωρίς κανενός είδους εξαναγκασμό κι εκμετάλλευση. Μια κοινότητα μπορεί να υπάρχει με βάση εξουσιαστικές σχέσεις. Όμως αυτό που τη διαφοροποιεί από την πόλη είναι το ότι η κοινότητα μπορεί να υπάρξει και χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις. Οι κοινότητες που προτάσσουμε προφανώς δεν θα αναπαράγουν κυριαρχικές σχέσεις.<br />
<br />
<br />
<br />
Μια ελεύθερη κοινότητα για να υπάρχει ως τέτοια θα πρέπει να έχει τη στοιχειώδης αυτάρκεια για την κάλυψη των απαραίτητων για την ανθρώπινη διαβίωση. Οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι απλές, όπως και οι ανάγκες τους. Ο μικρός αριθμός των ανθρώπων της κοινότητας θα διευκολύνει τις συνελεύσεις τους και ο καθένας θα μπορεί να εκφέρει άποψη για οποιοδήποτε ζήτημα. Δεν θα υπάρχει οικονομικό σύστημα, γραφειοκρατία, αντιπρόσωποι, συντεχνίες και μαζικές δομές. Μια μη ανθρωποκεντρική αντίληψη θα συνδέει τους ανθρώπους με τη γη και τα άλλα στοιχεία της φύσης.<br />
<br />
<br />
<br />
Σε ένα ελεύθερο κόσμο το τεχνολογικό σύστημα με τα καρότα-ανέσεις, έτσι όπως εξελίχτηκαν στον δυτικό πολιτισμό, προφανώς και δεν θα υπάρχει. Αρχικά επειδή, για να υπάρχει τεχνολογικό σύστημα θα πρέπει να δομηθούν σχέσεις εξουσίας που θα καταμερίζουν την εργασία και θα προωθούν την εξειδίκευση, θα χρειάζονται σχολεία, πανεπιστήμια, επιστημονικά κέντρα και πειράματα. Κυρίως όμως, θα πρέπει να παράγεται πολλή ενέργεια και να υπάρχουν οι πρώτες ύλες για την λειτουργία των μηχανών. Αυτό πάλι συνεπάγεται την δημιουργία ενός παγκοσμιοποιημένου δικτύου εξόρυξης και διανομής υδρογονανθράκων, που σημαίνει ταυτόχρονα αδιάκοπη λεηλασία της φύσης και ύπαρξη εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Το τεχνολογικό σύστημα δεν μπορεί να αναπαραχθεί χωρίς την επιβολή της τεχνοκρατίας και συνεπώς της κεφαλαιοκρατίας. Προφανώς για μια κοινότητα που θέλει να ζει με αυτάρκεια, ελευθερία και σεβασμό προς την γη είναι αδύνατο να αναπαράγει το τεχνολογικό σύστημα.<br />
<br />
<br />
<br />
Υπάρχουν διάφορες αριστερές συνιστώσες που προτείνουν την μετάβαση από το σημερινό μοντέλο διαβίωσης στις πόλεις σε ένα πιο αποκεντρωμένο μοντέλο κοινοτισμού, με ομόσπονδες κοινότητες και την χρήση ενός τεχνολογικού συστήματος «φιλικού προς το περιβάλλον». Προφανώς αυτές οι προτάσεις γίνονται στα πλαίσια του κρατισμού, σε μια προσπάθεια να μειωθεί η οικολογική καταστροφή. Και αυτό επειδή η αποκέντρωση δεν σημαίνει καταστροφή του κράτους και των μηχανισμών του, αλλά εξάπλωση τους σε πολλά σημεία στον εδαφικό χώρο και διατήρηση ενός κεντρικού μηχανισμού. Αυτές οι προτάσεις δεν έρχονται σε συνολική ρήξη με το υπάρχον, αλλά έρχονται ως εναλλακτικές λύσεις για την επιβίωση και τον μετασχηματισμό της κυριαρχίας. Μια προκατασκευασμένη ομοσπονδία κοινοτήτων, χωρίς την καταστροφή του κράτους, ακυρώνει την ανεξαρτησία και την αυτάρκεια των κοινοτήτων.<br />
<br />
<br />
<br />
Η διασύνδεση μιας ελεύθερης κοινότητας με άλλες κοινότητες θα πρέπει να βασίζεται στην ίδια την απόφαση των μελών της κοινότητας και όχι σε σχεδιασμούς κάποιας κεντρικής διοίκησης των κοινοτήτων ή σε κάποιο προαποφασισμένο πρόγραμμα ή καταστατικό. Τα ίδια τα μέλη μιας κοινότητας σε τέτοιες περιστάσεις θα συζητούν αν η συνεργασία τους με μια άλλη κοινότητα θα επηρεάσει αρνητικά την ελεύθερη συμβίωση τους και θα τους εξαρτήσει από κάποιο κέντρο αποφάσεων που δεν θα μπορούν να παρέμβουν.<br />
<br />
<br />
<br />
Από την άλλη, ακόμα και οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τεχνολογία με βάση το πρότυπο του πολιτισμού απαιτούν εξουσιαστικές δομές και αλληλεξάρτηση με μηχανισμούς έξω από την κοινότητα. Η καθημερινότητα της κοινότητας θα ετεροκαθορίζεται από εξωγενείς παράγοντες και απαιτήσεις του εναλλακτικού τεχνολογικού συστήματος.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Η Εξουσία, η πόλη και η απελευθερωτική προοπτική.<br />
<br />
<br />
<br />
Η ιστορία των πόλεων είναι η παράλληλη ιστορία των κρατών. Η ιστορία του συστηματοποιημένου καταμερισμού εργασίας και της τεχνολογικής προόδου είναι η παράλληλη μετατροπή των εξουσιαστικών σχέσεων.<br />
<br />
<br />
<br />
Ο αγώνας για απελευθέρωση από κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό και σχέση στοχοποιεί τις δομές της κυριαρχίας και επομένως την ιδεολογία της. Όταν μιλάμε για ιδεολογία, εννοούμε ολόκληρο το ιδεολογικό περίβλημα του οικοδομήματος της κυριαρχίας και όχι απλά επί μέρους σημεία του.<br />
<br />
<br />
<br />
Στη σημερινή συγκυρία διαπιστώνουμε ότι οι ιδεολογικοί άξονες πάνω στους οποίους βασίστηκε η υπερδομή του δυτικού πολιτισμού και της κυριαρχίας, ταυτίζονται με τις επικρατούσες απόψεις στη μαζικής κοινωνία, των εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων του σύγχρονου κόσμου, ακόμα και με την πλειονότητα όσων αντιμάχονται τον καπιταλισμό προτείνοντας ένα άλλο σύστημα. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι μιλάμε για ταύτιση όχι των συνολικών απόψεων των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων, αλλά για ταύτιση των ιδεολογικών αξόνων πάνω στους οποίους βασίζονται οι απόψεις τους.<br />
<br />
<br />
<br />
Για παράδειγμα το κράτος, που είναι ένας κεντρικός μηχανισμός ο οποίος με βάση τους θεσμούς και τους νόμους του επιβάλλεται, ελέγχει και σκλαβώνει τους ανθρώπους, δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι ενός ελεύθερου κόσμου. Ένα κράτος δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση, ακριβώς επειδή κυριάρχησε πάνω σε προηγούμενες ελεύθερες συνθήκες και εξορισμού κινείται ενάντια στην ελευθερία. Παρʼ όλα αυτά ένα μέρος της μαζικής κοινωνίας και η αριστερά θεωρούν το κράτος συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση και ελευθερία.<br />
<br />
<br />
<br />
Ένα άλλο ζήτημα είναι αυτό της πόλης και του πολιτισμού. Δεν μπορούμε να εναντιωνόμαστε στον πολιτισμό της εξουσίας υπονοώντας ότι είναι εφικτός ένας άλλος μη εξουσιαστικός πολιτισμός. Επειδή, η ιστορία και εξέλιξη του κράτους, της πόλης και του πολιτισμού, μαζί με ότι σημαίνουν αυτές οι έννοιες, είναι κοινή. Κράτος και πολιτισμός επιβλήθηκαν σε ένα κόσμο αεξούσιο, κόντρα στη φύση.<br />
<br />
<br />
<br />
Παρόμοιο είναι και το ζήτημα της μαζικής κοινωνίας. Η επιβολή του κράτους και οι επιλογές της κυριαρχίας δόμησαν τις πόλεις και κατά προέκταση μορφοποιήθηκε η μαζική κοινωνία.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Η αστική τάξη του 18ου αιώνα πήρε το όνομα της επειδή αποτελείτο από άτομα τα οποία βρίσκονταν στις πόλεις(άστυ) και είχαν κεντρικό ρόλο για την λειτουργία τους. Οι έμποροι, οι τραπεζίτες, οι ιδιοκτήτες βιοτεχνιών, οι στρατιωτικοί και οι υπεύθυνοι για την διοίκηση και τήρηση του νόμου στις πόλεις ήταν το κομμάτι της κοινωνίας που συγκροτούσε την αστική τάξη.<br />
<br />
<br />
<br />
Η όλη δράση τους συνέδραμε στο φαινόμενο της αστικοποίησης, τον εκπολιτισμό και την αποικιοκρατία σε πολλές χώρες του πλανήτη. Αυτή η κοινωνική τάξη, η οποία διακατεχόταν από τις αντιλήψεις του διαφωτισμού περί προόδου, οικονομικής ανάπτυξης, ατομικής ιδιοκτησίας και φιλελεύθερου κράτους, απέκτησε και τις υλικές δυνάμεις για να υλοποιήσει ταυτόχρονα στην πράξη τις αντιλήψεις της. Η αστική τάξη συνέδραμε καθοριστικά στην υλοποίηση της βιομηχανικής επανάστασης που οδήγησε στην μετέπειτα ραγδαία αστικοποίηση. Η κυρίαρχη ιδεολογία στις πόλεις ήταν αυτή της αστικής τάξης, επειδή έτσι κι αλλιώς ήταν οι ίδιοι που προώθησαν μέσα από τη δράση και την ιδεολογία τους τη συνθήκη της σύγχρονης πόλης και του βιομηχανικού πολιτισμού. Η αστικοποίηση δεν ήταν και δεν είναι μόνο το φαινόμενο της μετακόμισης ανθρώπων της υπαίθρου προς τις πόλεις, αλλά και η μετάδοση της ιδεολογίας και των αξιών του αστισμού.<br />
<br />
<br />
<br />
Αν το δούμε σχηματικά, ο δρόμος για την απελευθέρωση, έτσι όπως διαμορφώθηκε η πραγματικότητα, θα πρέπει να είναι αντίθετος και ανταγωνιστικός προς τις συνθήκες υποδούλωσης. Δηλαδή, απέναντι στην αστικοποίηση θα πρέπει να επιτευχθεί η αποαστικοποίηση, απέναντι στην εξάρτηση από το κράτος θα πρέπει να επέλθει η απεξάρτησή και ο σχηματισμός κοινοτήτων. Αυτή η διεργασία, όμως, δεν θα επιτευχθεί μηχανιστικά ή με βάση κάποιες εντολές, αλλά μέσα από την αφύπνιση της ελεύθερης βούλησης και την κατανόηση της αναγκαιότητας να δημιουργήσουμε ένα ελεύθερο και φυσικό τρόπο ζωής.<br />
<br />
<br />
<br />
Η συγκρότηση κοινοτήτων αντί των πόλεων είναι η μόνη συνθήκη κατά την οποία μπορεί να ανθίσει η αναρχία. Ένας βασικός λόγος είναι επειδή ο άνθρωπος μπορεί να έρθει πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση του, αλλά κυρίως πιο κοντά στον φυσικό κόσμο ο οποίος είναι ο μοναδικός σύμμαχος της ελεύθερης ζωής. Για να υπάρξει όμως μια ελεύθερη κοινότητα δεν φτάνει μόνο οι άνθρωποι να μην εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλο, αλλά να έχουν επίσης μια μη ανθρωποκεντρική- κυριαρχική σχέση με τον φυσικό κόσμο. Έτσι, η κοινότητα ανάλογα με το μέρος που βρίσκεται θα προβεί και στις συγκεκριμένες δραστηριότητες για να εξασφαλίσει και να καλύψει τις απαραίτητες ανάγκες της. Για παράδειγμα, για να χτιστούν τα σπίτια δεν είναι ανάγκη να προβεί σε συνεργασία με άλλες κοινότητες ή να συγκροτήσει μια εργατική συντεχνία η οποία θα εξορύσσει πετρώματα ή θα διαχειρίζεται ένα εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου. Αντίθετα, θα αναζητήσει απλές λύσεις οι οποίες δεν θα αλλοιώσουν τις μεταξύ τους ελεύθερες σχέσεις, ούτε θα καταστρέψουν και θα μολύνουν τη φύση. Επίσης, τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει η κοινότητα θα είναι απλά υλικά που θα αφθονούν μέσα στο περιβάλλον το οποίο βρίσκεται (πέτρες, χώμα, ξύλα κλπ) και που θα μπορούν να αποχτηθούν εύκολα.<br />
<br />
<br />
<br />
Οι διατροφικές ανάγκες των ανθρώπων θα καλύπτονται μέσα από την απαραίτητη δραστηριότητα σε φυτικές καλλιέργειες και σε χωράφια που θα χρησιμοποιούνται από την κοινότητα . Αυτονόητο είναι ότι δεν θα έχουν πλεόνασμα παραγωγής για να το εμπορεύονται και να πλουτίζουν. Η φυλάκιση ζώων για την σφαγή τους είναι εξουσιαστική πρακτική που δεν έχει θέση σε μια ελεύθερη κοινότητα.<br />
<br />
<br />
<br />
Η ένδυση ή όποια άλλη ανάγκη, θα επιλύεται μέσα από απλές τεχνικές που θα αναπτύσσονται στο εσωτερικό της κοινότητας, με τη χρήση πρώτων υλών απευθείας απʼ τη φύση.<br />
<br />
<br />
<br />
Η πρόταση για συγκρότηση κοινοτήτων είναι ένα πρόταγμα στο οποίο συγκλίνουν όλες οι συνθήκες για την ολική απελευθέρωση ανθρώπων, ζώων, φύσης. Ειδικά σε μια εποχή όπου το βιομηχανικό σύστημα έχει κατασκευάσει μια ιδιαίτερη κατάσταση όπου δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε άθλιες συνθήκες και πεθαίνουν από πείνα. Σε μια περίοδο όπου για χάρη της εξασφάλισης ενέργειας και της κάλυψης των τεχνο-ανέσεων της μειοψηφίας των ανθρώπων του πλανήτη, λεηλατείται ο φυσικός κόσμος. Σε μια εποχή όπου δισεκατομμύρια ζώα φυλακίζονται και βασανίζονται κάθε χρόνο για τις απολαύσεις ενός μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε μια εποχή όπου τα μπάζα και τα σκουπίδια του πολιτισμού μολύνουν τη γη και τους ωκεανούς. Σε μια εποχή όπου η ζωή του ανθρώπου εγκλωβίστηκε μέσα σε μηχανοποιημένα συστήματα και τις απαιτήσεις της τεχνολογίας, επιβάλλοντας μια ανούσια ρουτίνα με απίστευτες συνέπειες στον φυσικό κόσμο.<br />
<br />
<br />
<br />
Μια ελεύθερη κοινότητα έχει ως προϋπόθεση για την ύπαρξη της την βιωσιμότητα του οικοσυστήματος και την ελευθερία πάνω από κάθε περιττή και επίπλαστη ανάγκη. Γιʼ αυτό τα μέλη της θα απολαμβάνουν την ομορφιά της απλής ζωής και δεν θα εγκλωβίζονται μέσα στον τεχνητό κόσμο του πολιτισμού, ούτε θα ζουν εις βάρος άλλων πλασμάτων και των μελλοντικών γενιών. Ως αναρχικοί δεν έχουμε να προτείνουμε ένα πρότυπο ζωής σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά της κυριαρχίας, της βιομηχανοποίησης και των αθυρμάτων της αστικοποίησης. Είμαστε γήινα πλάσματα φτιαγμένα από τα συστατικά της γης μέσα σε έναν κόσμο που δεν μας ανήκει ούτε ανήκει σε κανένα, όπου το κράτος και ο πολιτισμός είναι κατασκευάσματα τα οποία παραμόρφωσαν την φυσική μας ύπαρξη και εξέλιξη. Ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση, παραγωγή σκουπιδιών και καταστροφή της φύσης είναι ο κόσμος της ελευθερίας και της αναρχίας. Η αναρχία δεν είναι μια ουτοπική κατάσταση στη γη αλλά ταυτίζεται με την φυσική ολότητα η οποία προς το παρόν μολύνεται από τον πολιτισμό. <br />
<br />
<br />
<br />
Η απελευθέρωση δεν είναι μια κλειστή υπόθεση μεταξύ των ανθρώπων. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η δόμηση κράτους πηγάζει από τον ανθρωποκεντρισμό και τον θεσμικό διαχωρισμό του ανθρώπου από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο. Αντιλήψεις περί ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους από τα υπόλοιπα είδη, ή η αντίληψη που θεωρεί ότι η φύση ανήκει στους ανθρώπους και ότι φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του, είναι εξουσιαστικές. Ακόμα, αυτές οι αντιλήψεις αποτελούν την ιδεολογική προϋπόθεση για τη δόμηση του πολιτισμού και της κυριαρχίας. Συνεπώς μόνο μέσο μιας συνολικής θεώρησης η οποία θα αναφέρεται στην απελευθέρωση των ανθρώπων και του φυσικού κόσμου θα ανατείλει η μέρα της αναρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Δεν αγωνιζόμαστε για την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού οικονομικού ή πολιτικού συστήματος, επειδή η αναρχία δεν είναι σύστημα, αλλά μια ελεύθερη και εξελισσόμενη φυσική κατάσταση. Ένα εναλλακτικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα δεν στοχεύει στην καταστροφή της οργανωμένης εξουσίας, ενώ επιδιώκει την συντήρηση του κράτους και της μαζικής κοινωνίας. Γιʼ αυτό δεν επιλέγουμε ως μορφή αγώνα τις μαζικές δομές και τις ομοσπονδίες. Προτάσσουμε την δημιουργία αναρχικών ομαδοποιήσεων, μέσα στις οποίες η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου θα έχει χώρο να εκφραστεί και να συνθέσει την άποψη του. Ομάδες, που όπως και οι ελεύθερες κοινότητες, δεν θα είναι δέσμιες ενός συμπλέγματος αντιπροσώπων, ειδικών και κεντρικών αποφάσεων ή άλλων καταστάσεων που αλλοιώνουν την ανεξαρτησία είτε των ομάδων, είτε των κοινοτήτων.<br />
<br />
<br />
<br />
Η επιμονή στο μοτίβο της αστικοποίησης και η αναζήτηση απελευθερωτικών λύσεων στο πλαίσιο που οριοθετεί η ύπαρξη της πόλης και του βιομηχανικού συστήματος είναι αδιέξοδη και γιʼ αυτό άσκοπη. Η σύγχρονη πόλη και η μαζική κοινωνία υπάρχουν χάριν στο κράτος και μιας ιδιαίτερης κατάστασης που σε παγκόσμιο επίπεδο ελέγχεται και καθορίζεται από εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Ο πληθυσμός των πόλεων είναι κατά βάση εξαρτημένος από την εξουσία, χωρίς καμιά δυνατότητα ανάπτυξης ενός ελεύθερου τρόπου ζωής, επειδή είναι υποχρεωμένος να συντηρεί τους μηχανισμούς του κράτους το οποίο έχει κεντρικό ρόλο για την ρύθμιση του συστήματος και την βιωσιμότητα της πόλης. Αν δεν υπήρχε και δεν συντηρείτο η παγκόσμια συγκυρία αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, η τεχνολογική πρόοδος, η λεηλασία του φυσικού κόσμου και τα κράτη(πράγματα αλληλένδετα και αδιαχώριστα), τότε δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να υπάρχουν οι σύγχρονες πόλεις. Στο εσωτερικό τους οι πόλεις δεν παράγουν άμεσα κάτι αναγκαίο για τη ζωή του ανθρώπου αλλά, στην ουσία ενδυναμώνουν το σύστημα και τους θεσμούς του. Οι εργασίες και υπηρεσίες που διεξάγονται σʼ αυτές είναι ανούσιες και άσκοπες για μια αυθεντική ζωή και γίνονται στα πλαίσια συντήρησης μιας παγκόσμιας συγκυρίας εκμετάλλευσης.<br />
<br />
<br />
<br />
Ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας και ο συστηματοποιημένος καταμερισμός εργασίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη της σημερινής κατάστασης. Η βιομηχανική παραγωγική διαδικασία δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν νόμοι να καταμερίζουν την εργασία. Αυτό αντανακλάται στην υπόλοιπη δομή, αλλά και στην επικρατούσα ηθική της μαζικής κοινωνίας. Έτσι, ο κάθε άνθρωπος ζει μέσα στο ατομικό του κουτί και την προβλεπόμενη συλλογικοποίηση του. Όταν «ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του» και το σπιτάκι του δεν μπορεί να αντιληφθεί ή αποφεύγει να ασχοληθεί με ότι βρίσκεται πίσω από κάθε πράγμα που καταναλώνει, ενώ είναι ήσυχος με την συνείδηση του ότι όλα πάνε καλά. Στην πραγματικότητα όμως τα πάντα είναι αλυσίδα και κομμάτι ενός συστήματος το οποίο απλώνεται σε όλη τη Γη με τραγικές συνέπειες.<br />
<br />
<br />
<br />
Η αναγκαιότητα να καταστραφεί το παγκοσμιοποιημένο σύμπλεγμα κυριαρχίας είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Αυτή η αναγκαιότητα δεν ήταν τόσο εμφανής πριν από μερικές δεκαετίες, επειδή τα δεινά που προκλήθηκαν εις βάρος των ανθρώπινων πληθυσμών σε συνδυασμό με τις καταστροφικές επιπτώσεις πάνω στο φυσικό κόσμο δεν υπήρχαν συσσωρευμένες σε τόσο μεγάλο βαθμό. Η καταστροφή του κράτους θα σημάνει την ταυτόχρονη εγκατάλειψη των μηχανών του συστήματος και την παύση της μόλυνσης που εκκρίνουν και σίγουρα μια συνολική ανατροπή του τρόπου ζωής κυρίως όσων ζουν στις πόλεις. Η συνολική καταστροφή της κυριαρχίας είναι επιτακτική αναγκαιότητα. Αφού συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμα και η Ελλάδα του 2012 με το κατασκεύασμα της λεγόμενης «οικονομικής κρίσης» είναι στον βραχίονα των ανεπτυγμένων χωρών πάνω σε ένα παγκόσμιο χάρτη που στάζει αίμα. Αφού καταλάβουμε ότι για να συντηρείται η πολεμική μηχανή των κρατών, οι σύγχρονες μεταφορές και γενικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει ως προϋπόθεση να καταστρέφεται ταχύτατα το οικοσύστημα και να λεηλατούνται ανθρώπινες και μη ζωές. Το παγκόσμιο σύστημα για να υπάρχει ως τέτοιο καταβροχθίζει ενέργεια κι εκπέμπει μόλυνση, ενώ παράλληλα καταδικάζει ολόκληρους πληθυσμούς στον Τρίτο κόσμο (αλλά και αλλού) στην εξαθλίωση και την πείνα.<br />
<br />
<br />
<br />
Οπότε δεν μπορούμε να κάνουμε ως σκεπτόμενα όντα ότι δεν ξέρουμε ή δεν ακούσαμε, ενώ παράλληλα να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για τα υπό κατεδάφιση όνειρα (μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας) σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Μόνο με ολική άρνηση του μοντέλου επιβίωσης που επιβάλλει η κυριαρχία θα περάσουμε σε απελευθερωμένες συνθήκες. Η αναρχική θεώρηση και πράξη δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα σε όσους επιθυμούν να συνεχιστεί μια ζωή ανούσια και αλλοτριωμένη, γεμάτη υποκατάστατες δραστηριότητες και στέρηση της ελευθερίας. Επειδή αυτό είναι η ζωή στην πόλη και τον πολιτισμό: εκμετάλλευση, γραφειοκρατία, τυποποίηση, αποξένωση από τη φύση, ηλίθιες υπηρεσίες, ξεφτιλισμένη διασκέδαση και νάρκωση. Οπότε δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός με την κυριαρχία και τις συνθήκες που δημιούργησε, επειδή δεν υπάρχει αγώνας και θεώρηση για λίγη ή πολλή απελευθέρωση, λίγη ή πολλή αναρχία. Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ιδεολογικό εργαλείο για την υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων της τάδε ή της δείνα κοινωνικής μερίδας, αλλά η θεώρηση που στοχοποιεί κάθε συνθήκη επιβολής, για την καταστροφή συνολικά της κυριαρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
Οπότε τι κάνουμε; Συγκροτούμε αναρχικές ομάδες μέσα στις πόλεις διαχέοντας τον αδιάλλακτο πολύμορφο αναρχικό αγώνα. Ταυτόχρονα δημιουργούμε ζωντανές νησίδες πειραματισμού και επανοικειοποίησης της γνώσης και των τρόπων αρμονικής διαβίωσης με τη φύση σε οικοκοινότητες με αναρχικό προσανατολισμό. Γιατί η επανάκτηση της αρχέγονης αυτής γνώσης είναι μέρος του αγώνα για την αναρχία, που θα συμπληρωθεί ως σύνολο με τη καταστροφή των δομών του κράτους, του τεχνοβιομηχανικού οδοστρωτήρα και των ιδεολογημάτων τους. Προτού μην μείνει χώμα για να μας θρέφει και να πατάμε, νερό για να πίνουμε και οξυγόνο για να αναπνέουμε.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές είναι ζωντανές κι επίκαιρες, επειδή έχουν κοινές ρίζες με την ανθρώπινη φύση και τον φυσικό κόσμο γενικότερα. Η αναρχία υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχει η φύση. Απειλεί τον νόμο και την τάξη του πολιτισμού και αποτελεί τη μοναδική συνολική απελευθερωτική λύση απέναντι στην χυδαιότητα της κυριαρχίας.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
[1] Αναφερόμαστε σε άγριες φυλές όπως αυτή των Βουσμάνων, των Αβοριγίνων, των Mbuti, των ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής και του Αμαζονίου, των μη εκπολιτισμένων Εσκιμώων κτλ.<br />
<br />
<br />
<br />
[2]Για τις κοινότητες του μεσαίωνα έγραψε ο Κροπότκιν στο βιβλίο «Αλληλοβοήθεια», όπως και ο Νορμαν Κον στο «Αγώνες για την έλευση της Βασιλείας του Θεού: επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα».<br />
<br />
<br />
<br />
[3]Κοινοτικός βίος υπήρξε στην Ελλάδα κυρίως πριν την δόμηση του έθνους κράτους, όπως και πριν την έντονη αστικοποίηση στα μέσα του20ου αιώνα.<br />
<br />
<br />
πηγη:<a href="http://adamasto.squat.gr/files/2012/05/%CE%91%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%9F-%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%A9%CE%92%CE%A1%CE%97%CE%A3-20121.pdf" onclick="return hideRef('http://adamasto.squat.gr/files/2012/05/%CE%91%CE%94%CE%91%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%9F-%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%A9%CE%92%CE%A1%CE%97%CE%A3-20121.pdf');">Αδάμαστο </a><br />
link:<a href="http://adamasto.squat.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%83/">http://adamasto.squat.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%83/</a><br />
EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-62412128830603389752013-02-01T06:57:00.000-08:002013-02-01T07:05:06.994-08:00Γενικευμένη αυτοδιεύθυνση ή θάνατος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ενα αρκετά εκτενές απόσπασμα από την μπροσούρα την οποία είχε εκδόσει η ιστορική ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της σ. Σύλβιας και του αείμνηστου συντρόφου Χρήστου Κωνσταντινιδη.<br />
Νικ.Ασηθ.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZt6wBK_zUBCHC928mdubkfx6eXSmtdAvLuhYnfMUnNvP1Vx-BaRGIx8O1G8irRpvg5xMDn6imEm2QdXpuMmWOdL0nNV_N7hRKeDIkSswMQgnlCpnwC2AOn7IcENz-YU_hMde3lHMLwtSC/s1600/anar_kolekt1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZt6wBK_zUBCHC928mdubkfx6eXSmtdAvLuhYnfMUnNvP1Vx-BaRGIx8O1G8irRpvg5xMDn6imEm2QdXpuMmWOdL0nNV_N7hRKeDIkSswMQgnlCpnwC2AOn7IcENz-YU_hMde3lHMLwtSC/s320/anar_kolekt1.jpg" width="193" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMIitSMBM3xhPJ7ZzXFP0GILBNF0r8Vuici3azwLHM5xDpy_Or7V8vlhVicrJlC6hf_Mu_EpzBAJ1chQoHy6ShP3VRzjnUIAILKJWkxO42zuSuIL8tGWqekgXSUrhzGbvFGlWq6yoSpTXf/s1600/anar_kolekt2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMIitSMBM3xhPJ7ZzXFP0GILBNF0r8Vuici3azwLHM5xDpy_Or7V8vlhVicrJlC6hf_Mu_EpzBAJ1chQoHy6ShP3VRzjnUIAILKJWkxO42zuSuIL8tGWqekgXSUrhzGbvFGlWq6yoSpTXf/s320/anar_kolekt2.jpg" width="192" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJUoPr-4XnC4_xMQ_XDrC7rOXWqmJYP6sHFU9wF_0HcWEcY-otWXUaKMQ1hwJYBfafN2UiLmaNnZ4imqpn7e2lFZHdlyw2UJ3jbIbjQcMChGd7WHAzb9gOcxB-rHJ2YCFU4c6eA1U1Rld1/s1600/anar_kolekt3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJUoPr-4XnC4_xMQ_XDrC7rOXWqmJYP6sHFU9wF_0HcWEcY-otWXUaKMQ1hwJYBfafN2UiLmaNnZ4imqpn7e2lFZHdlyw2UJ3jbIbjQcMChGd7WHAzb9gOcxB-rHJ2YCFU4c6eA1U1Rld1/s320/anar_kolekt3.jpg" width="180" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrLGa9kAXyanCnaHSijoCNmp6nvzIAh-dVdzv8tVIFlLOOq-1GnIkL-o_7Xs-6fAaQtSvVMDlxeBJfiRHl61iy7Ixh5sNVFHpUZkt8QCdz8wSasmL5mQGl5_4iFiJ5SY6uuUYQTt8F10qd/s1600/anar_kolekt4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrLGa9kAXyanCnaHSijoCNmp6nvzIAh-dVdzv8tVIFlLOOq-1GnIkL-o_7Xs-6fAaQtSvVMDlxeBJfiRHl61iy7Ixh5sNVFHpUZkt8QCdz8wSasmL5mQGl5_4iFiJ5SY6uuUYQTt8F10qd/s320/anar_kolekt4.jpg" width="190" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyHh_KtQRmOzpvrKdPz0qSNi68ShLi17zxpdo91hNgN5qgyOiw8rGt5l5wHvumQVy6-nvoef0V8rIG4gsBrkjT2o6tLM-jEAQj6MfZ54P42trFPlcvy1MlJio9oxu8qbHk6msnIGnFx8jE/s1600/anar_kolekt5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyHh_KtQRmOzpvrKdPz0qSNi68ShLi17zxpdo91hNgN5qgyOiw8rGt5l5wHvumQVy6-nvoef0V8rIG4gsBrkjT2o6tLM-jEAQj6MfZ54P42trFPlcvy1MlJio9oxu8qbHk6msnIGnFx8jE/s320/anar_kolekt5.jpg" width="189" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4Qye8cWabqo3lekM4NXrVrNrip96We1BIRBIFB0_T_dJW7IjVDt8v-M6KwrISzHcag6B03mlQW_-E6HpJO72GUWxFFGAjXx894ACey5ZS6u9_4vo7Tf8HV9ZMGVh-ejRlI__Xi1hccQxm/s1600/anar_kolekt6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4Qye8cWabqo3lekM4NXrVrNrip96We1BIRBIFB0_T_dJW7IjVDt8v-M6KwrISzHcag6B03mlQW_-E6HpJO72GUWxFFGAjXx894ACey5ZS6u9_4vo7Tf8HV9ZMGVh-ejRlI__Xi1hccQxm/s320/anar_kolekt6.jpg" width="192" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLf8xNpks9kDvlAcboyOA3pBUJea_ouO1FRNftqscIxv-467lN4am8_5AMUT5UV_CP8r2E6LuB5wDOofBqhCai1VYx5DoxQLhWXPzFRMBVwc703t2f_quV20WszfGstE4mNyd0Kxgr4gBI/s1600/anar_kolekt7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLf8xNpks9kDvlAcboyOA3pBUJea_ouO1FRNftqscIxv-467lN4am8_5AMUT5UV_CP8r2E6LuB5wDOofBqhCai1VYx5DoxQLhWXPzFRMBVwc703t2f_quV20WszfGstE4mNyd0Kxgr4gBI/s320/anar_kolekt7.jpg" width="191" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqgbdsIv0b-8efq7P3-goN8imv7T4N25_jN9zjyyfLPqOdwCgPFYhGT6dL99c0OYKKeKbc9hqxU1rJel7EaWH0gvo73wJuhsiNlHxG1A2l7YMi7rFM3UusfAAxXFx5yE_BHfDuQqNFghZR/s1600/anar_kolekt8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ea="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqgbdsIv0b-8efq7P3-goN8imv7T4N25_jN9zjyyfLPqOdwCgPFYhGT6dL99c0OYKKeKbc9hqxU1rJel7EaWH0gvo73wJuhsiNlHxG1A2l7YMi7rFM3UusfAAxXFx5yE_BHfDuQqNFghZR/s1600/anar_kolekt8.jpg" /></a><br />
<span style="color: red;"><strong>(καντε κλικ στην εικονα για να διαβασετε το κειμενο)</strong></span></div>
EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-41868379929874528122011-05-29T12:13:00.000-07:002011-05-29T12:19:35.103-07:00Οι Αναρχικοι στον παροντα χρονο - Ξυπνηστε! Ερρικου Μαλατεστα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRCRi71J4Yq1Q5QzA2v_VDBJoi3GHddvZpYBnrcN7acgo5TK3eZrHngc-YyHLEvo31pIMf9Bo_dhulvl37xfzuslkcx4XImUXndyeqhyphenhyphenrK3ooQeCa4gFghKJxq1Lv4dYjg5K1igqGaImOF/s1600/19.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; width: 309px; height: 400px; text-align: center; display: block; cursor: pointer;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5612219827160161346" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRCRi71J4Yq1Q5QzA2v_VDBJoi3GHddvZpYBnrcN7acgo5TK3eZrHngc-YyHLEvo31pIMf9Bo_dhulvl37xfzuslkcx4XImUXndyeqhyphenhyphenrK3ooQeCa4gFghKJxq1Lv4dYjg5K1igqGaImOF/s400/19.jpg" /></a><br /><div><br /><div> </div><div>"...Δεν θα ακουγοταν ολη αυτη η συζητηση αρκετα ακαδημαικη εαν στην πραγματικοτητα αναφεροταν σε μια χωρα οπου η οργανωση των ελευθερων εργαζομενων καταστρεφεται και απαγορευεται, η ελευθερια του τυπου, του συνερχεσθαι και του συνδικαλιζεσθαι καταργουνται και οι ταραχοποιοι, ειτε αυτοι ειναι αναρχικοι, ειτε σοσιαλιστες,ειτε κομμουνιστες, η δημοκρατες ειναι ειτε στο εξωτερικο ως προσφυγες ειτε σε καταναγκαστικη εξορια σεκαποιο νησι, ειτε κρατουμενοι σε καποια φυλακη, ειτε απομονωμενοι σε μια κατασταση οπου θα αδυνατουν να μιλησουν, να κινηθουν ακομα και να αναπνεουν?<br /><br /><br />Μπορει καποιος ευλογα να ελπισει οτι η επομενη εξεγερση σε μια χωρα με τις παραπανω συνθηκες, θα ειναι κοινωνικη επανασταση, με την ευρεια και πληρη εννοια που αποδιδουμε σε αυτον τον ορο?<br /><br /> Δε μοιαζει, το να επανακτησουμε τις απαραιτητες συνθηκες για προπαγανδα και οργανωση, να ειναι μαλλον το πρωτιστο, δυνατο και επειγον καθηκον σημερα?<br /><br /> Μου φαινεται οτι ολες αυτες οι δυσκολιες, αβεβαιοτητες και αντιφασεις συναθροιζονται οταν καποιος θελει να πραγματωσει την αναρχια χωρις τους αναρχικους, η πιστευει οτι η προπαγανδα ειναι αρκετη για να μεταπεισει ολοκληρο τον πληθυσμο, η τη συντριπτικη πλειοψηφια του, προτου οι περιβαλλοντες συνθηκες να εχουν ριζικα αλλαξει.<br /><br /> Μερικοι ανθρωποι υποστηριζουν οτι " η επανασταση η θα ειναι αναρχικη η δεν θα ειναι καν επανασταση". Αυτη ειναι ωστοσο ακομα μια απο κεινες τις φρασεις οπου μια ενδελεχης αναλυση θα αποδεικνυε οτι προκειται ειτε διχως νοημα η παντελως εσφαλμενη. Στην πραγματικοτητα, αν καποιος εννοει οτι η επανασταση, οπως εμεις την επιδιωκουμε, πρεπει να ειναι αναρχικη, τετοια αξιωση αποτελει απλα μια ταυτολογια, δηλ.ενας φαυλος κυκλος που δεν εξηγει τιποτα, ιδια περιπτωση με το να αξιωνει καποιος , για παραδειγμα, οτι το ασπρο χαρτι θα πρεπει να ειναι ασπρο.Αν ομως εννοει οτι δεν μπορει να υπαρξει καμια αλλη επανασταση παρα μονο μια αναρχικη, τοτε η αξιωση αυτη αποτελει μεγαλο σφαλμα, καθως στην διαρκεια της ζωηςτων ανθρωπινων κοινωνιων εχουν ηδη φανει και οπωσδηποτε θα ξαναφανουν κινηματα που αλλαζουν ριζικα τις υπαρχουσες συνθηκες και δινουν νεα κατευθυνση στην ιστορια που ερχεται, και συνεπως αξιζουν να θεωρουνται επαναστασεις.<br /><br /><br />Θα αδυνατουσα να δεχτω την αποψη, ωστοσο, πως ολες οι προηγουμενες επαναστασεις που δεν ηταν αναρχικες επαναστασεις ηταν αχρηστες, η οτι οι μελλοντικες οι οποιες επισης δεν θα ειναι αναρχικες θα ειναι αχρηστες. Πραγματι, κλινω στην αποψη οτι ο πληρης θριαμβος της αναρχιας θα ερθει απο την εξελιξη, βαθμιαια, παρα απο μια βιαια επανασταση: οταν μια προηγηθεισα επανασταση η διαφορες προηγηθεισες επαναστασεις θα εχουν καταστρεψει τα σημαντικοτερα στρατιωτικα και οικονομικα εμποδια που αντιτασσονται στην πνευματικη αναπτυξη των ανθρωπων, στην αυξανομενη παραγωγη ως τα επιπεδο να καλυπτουν τις αναγκες και επιθυμιες τους και στην εναρμονιση των αντιπαραβαλλομενων συμφεροντων τους.<br /><br /> Εν πασει περιπτωσει, αν λαβουμε υποψη τον λιγοστο αριθμο μας και τις επικρατουσες συμπεριφορες μεσα στις μαζες, και αν δεν επιθυμουμε να συγχεουμε τις επιθυμιες μας με την πραγματικοτητα, θα πρεπει να περιμενουμε οτι η επομενη επανασταση δεν θα ειναι αναρχικη, και συνεπως αυτο που μπαινει πιο πιεστικα, ειναι να σκεφτουμε τι μπορουμε και τι πρεπει να κανουμε σε μια επανασταση στην οποια θα ειμαστε μια σχετικα μικρη και ανεπαρκως οπλισμενη μειοψηφια...."<br /><br /><br />Οι Αναρχικοι στον παροντα χρονο Ερρικου Μαλατεστα (Ξυπνηστε!, Ιουνιος 1930) http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/malatesta/pres.html Θεωρησα οτι επρεπε να μεταφρασω αυτο το αποσπασμα του Μαλατεστα , μετα απο ολα τα σχολια και συζητησεις αναρχικων , υποστηριχτων ειτε της μη βιας ειτε της αντιβιας, καθως και αριστερων που διαβασα εδω και αλλου.<br /><br /> Οχι ως αφορμη για μια επιπλεον αναλυση της λαικης κινητοποιησης που βιωνουμε σε πανευρωπαικο επιπεδο στις πλατειες, αναλυσεις εχουν διατυπωθει επαρκως ενθεν και ενθεν.<br /><br /> Μου εκανε φοβερη εντυπωση η αμηχανια πολλων αριστερων και αναρχικων οταν αντιμετωπισαν αντιδραστικες συμπεριφορες απο μερος του κοσμου που συμμετειχε στην κινητοποιηση.<br /><br /> Τοσο οι αριστεροι , μα κυριως οι αναρχικοι θα επρεπε να περιμενουν τι θα αντιμετωπιζαν γιατι οχι μονο εχουν την ιστορικη γνωση και μπορουν να ανατρεχουν σε παρομοιες καταστασεις του παρελθοντος και να συγκρινουν, αλλα πολλοι συντροφοι εχουν αναπτυξει και την ικανοτητα της προβλεψης και προνοησης οντας φορεις μιας θεωρησης διακοσιωνχρονων και σπουδαστες των σημαντικοτερων εκπροσωπων της παγκοσμιας διανοησης.<br /><br /> Ενας απο αυτους , ο Μαλατεστα, εχοντας δουλεψει αρκετα πανω στο ζητημα της χρησης της βιας και καταληγωντας στην εφαρμογη της μη βιας η της αντιβιας αναλογα με τις συνθηκες αποδεχομενος και τις δυο μορφες αγωνα, σε ενα αλλο κειμενο του ερχεται απο το παρελθον ξανα να μας παροτρυνει στο τι θα επρεπε να κανουμε στο τωρα..<br /><br /> Προσωπικα οχι μονο σεβομαι αλλα και τιμω οσους συντροφους επιλεξουν να απομακρυνθουν απο τις λαικες μαζωξεις στις ευρωπαικες πλατειες και να ακολουθησουν αλλες μορφες δρασης , ειτε συλλογικες ειτε ατομικες , πιστος σε μια απο τις αμεσοδημοκρατικες αρχες, αυτην της αλληλοκαλυψης και αλληλοσυμπληρωσης που βρισκει εφαρμογη και στην επιλογη μορφων αγωνα.<br /><br /> Αλλα δεν μπορω να ξεχασω το χρεος και τον ιστορικο ρολο των αναρχικων στην διαδρομη που καταληγει στην κοινωνικη απελευθερωση και δημιουργια της αταξικης κοινωνιας:Να συνδραμουν τον κοσμο ωστε να παρει τη ζωη στα χερια του για να παψει την εκμεταλλευση ανθρωπου απο ανθρωπο.<br /><br /> Και οχι να γινει ο κοσμος αναρχικος, εμεις αλλωστε οταν θαρθει κεινη η στιγμη , για να μην δημιουργηθουν νεου ειδους ιεραρχιες , θα εχουμε να επιτελεσουμε το υστατο χρεος μας..Την αυτοκαταργηση μας ως τετοιους...<br /><br /><br /> THE ANARCHISTS IN THE PRESENT TIME<br /><br />Errico Malatesta<br />(Vogliamo!, June, 1930)<br /><br /> A section of our movement is eagerly discussing about the practical problems that the revolution will have to solve.<br /><br />This is good news and a good omen, even if the solutions proposed so far are neither abundant nor satisfactory.<br /><br />The days are gone when people used to believe that an insurrection would suffice for everything, that defeating the army and the police and knocking down the powers that be would be enough to bring about all the rest, i.e. the most essential part.<br /><br />It used to be claimed that providing sufficient food, adequate accommodations and good clothes to everyone immediately after the victorious uprising would be enough for the revolution to be founded on unshakable ground and be able to readily proceed towards higher and higher ideals. Nobody took the trouble to check whether there would be actually enough goods for everyone and whether the existing goods were or not in the places where they were most needed. The display of stores overflowing with goods deceptively influenced the hungry and ragged crowds. The agitators, whether conscious or not of the error, found that illusion an effective means of propaganda. However, if on the one hand it is well known today that the production done by everyone for the benefit of everyone else with the aid of mechanics and chemistry can indefinitely grow, on the other hand it is also true that the current system's rule is that capitalists get the workers to produce only as much as they can profitably sell, stopping the production at the point where their profit stops growing. If by mistake or by competition among capitalists an overproduction occurs, a crisis comes and drives the marketplace back to that condition of relative scarcity which is most advantageous for manufacturers and dealers. Hence it is clear how dangerous it is to spread the belief that goods abound and that there is no urge to set to work.<br /><br />Gone are also the days when we could say that demolishing is our task, and that our descendants will see to reconstructing. That was a cheap statement that could only be accepted back when an imminent revolution was unlikely. It only aimed at arousing aversion and hate against the present situation, to sharpen the desire of change. However, the European situation is now full of revolutionary potential; at any time we might have to pass from theory to practice, from propaganda to action. Now it is time to remember that the social and individual lives allow no interruption: both we and our children have to eat and live every day, before our children can start seeing to it.<br /><br />So, we are agreed in thinking that apart from the problem of assuring victory against the material forces of the adversary there is also the problem of giving life to the revolution after victory. We are in agreement that a revolution which were to result in chaos would not be a vital revolution.<br /><br />But one must not exaggerate; it should not be thought that we must, and can, find, here and now, a perfect solution for every possible problem. One should not want to foresee and determine too much, because instead of preparing for anarchy we might find ourselves indulging in unattainable dreams or even becoming authoritarians, and consciously or otherwise, proposing to act like a government which in the name of freedom and the popular will subject people to its domination.<br /><br />I happen to read the strangest things: strange if one considers that they were written by anarchists.<br /><br />For instance, a comrade says that “the crowd would rightly rail against us if we had first urged them to the painful sacrifices of a revolution and then we told them: do what your will suggests you, get together, produce and live together as it best suits you”.<br /><br />What! Did not we always tell the crowd that they can expect their good neither from us nor from others? That they have to win their good for themselves? That they will get only what they can take and they will keep only what they can defend? It is just and natural for us, initiators, animators and part ourselves of the mass, to try and push the movement in the direction that seems us best, and be as ready as possible for anything that needs to be done. However, the fundamental principle is still that making decisions is up to the free will of those concerned.<br /><br />I also read: “We will create a regime that, though not fully libertarian, will have our mark and above all will pave the way to the progressive realization of our principles.”<br /><br />What is this? A little tiny government, a model of goodness, which will kill itself as soon as possible to give way to anarchy!!!<br /><br />Were not we already in agreement that governments do not tend to kill themselves, but rather to perpetuate themselves and become more and more despotic? Were not we agreed that the mission of the anarchists is to fight, while enduring it, any regime not based on a complete freedom? Did not we also use to claim that anarchists in power would not fare better than the others?<br /><br />Another comrade, who is among those who most care about the necessity of having a “plan”, and basically puts all his hope in the workers’ unions, says:<br /><br />“After the triumph of the revolution, let the management of all the means of production, transportation, exchange, etc. be given to the working class, previously educated by us to this great social function.”<br /><br />Previously educated by us to this great social function! How many centuries should go by before the revolution wished by that comrade? If only centuries were sufficient! The fact is that one cannot educate the masses if they are not in a position, or obliged by necessity, to act for themselves; the revolutionary organization of the workers, useful and necessary as it is, cannot be stretched indefinitely: at a certain point if it does not erupt in revolutionary action, either the government strangles it or the organization itself degenerates and breaks up — and one has to start all over again from the beginning.<br /><br />How true that the most ‘practical’ people are often the most naive utopians!<br /><br />Would not all this discussion sound quite academic if in the concrete it was about a country where the free workers’ organization is destroyed and prohibited, the freedoms of press, assembly and association are abolished, and the agitators, be they anarchist, socialist, communist or republican are either abroad as refugees, or on forced residence on an island, or locked in prison, or put in the condition of being unable to speak, to move about and almost even to breath?<br /><br />Can one reasonably hope that the next upheaval, in a country in such conditions, will be a social revolution, in the broad and utter sense that we attribute to this word? Does not it look like winning back the necessary conditions for propaganda and organization is rather the one possible and urgent task nowadays?<br /><br />It seems to me that all these difficulties, uncertainties and contradictions crop up when one wants to make anarchy without anarchists, or believes that propaganda is enough to convert the whole of the population, or its vast majority, before the surrounding conditions have radically changed.<br /><br />Some people claim that “the revolution will be anarchist or will not be at all”. This is yet another of those pretentious phrases that a thorough analysis proves to be either meaningless or greatly mistaken. In fact, if one means that the revolution, as we intend it, must be anarchist, such claim is just a tautology, i.e. a roundabout that explains nothing, as if one claimed, for instance, that white paper must be white. If it is meant, instead, that there cannot be any other revolution but an anarchist one, then the claim is a great mistake, as the life of human societies has already seen and will certainly see again movements that radically change the existing conditions and give a new direction to the history to come, thus deserving the name of revolutions. I would be unable to accept the view that all past revolutions though they were not anarchist revolutions were useless, nor that future ones which will still not be anarchist will be useless. Indeed, I incline to the view that the complete triumph of anarchy will come by evolution, gradually, rather than by violent revolution: when an earlier or several earlier revolutions will have destroyed the major military and economic obstacles which are opposed to the spiritual development of the people, to increasing production to the level of needs and desires and to the harmonizing of contrasting interests.<br /><br />In any case, if we take into account our sparse numbers and the prevalent attitudes among the masses, and if we do not wish to confuse our wishes with the reality, we must expect that the next revolution will not be an anarchist one, and therefore what is more pressing, is to think of what we can and must do in a revolution in which we will be a relatively small and badly armed minority.<br /><br />***<br /><br /> Some comrades, perhaps still under the spell of the socialist brags and illusions born by the Russian revolution, believe that the authoritarians have an easier task than ourselves, because they have a ‘plan’: get hold of the power and forcibly impose their system.<br /><br />Such belief is wrong. Communists and socialists certainly wish to grab the power, and in certain circumstances they may succeed. However, the most intelligent among them know too well that, once in power, they could well tyrannize the people and submit it to whimsical and dangerous experiments, they could well replace the bourgeoisie with a new privileged class, but they could not realize socialism, they could not apply their ‘plan’. How can a millenary society be destroyed and a new and better society be established by the decrees made by few people and imposed by bayonets! This is the one honest reason (I do not want to deal with others that can be less easily confessed) why in Italy socialists and communists withheld their co-operation and blocked the revolution when it was possible to make one. They felt they would not be able to keep control of the situation and would have to either give way to the anarchists or become an instrument of reaction. As for the countries where they actually got the power... what they did is well-known.<br /><br />If only we had the material force to get rid of the material force that oppresses us, our task would be much easier, because we require nothing of the masses but what the masses can and want to do; we only do all that we can to develop their capability and will.<br /><br />But we must, however, beware of ourselves becoming less anarchist because the masses are not ready for anarchy. If they want a government, it is unlikely that we will be able to prevent a new government being formed, but this is no reason for our not trying to persuade the people that government is useless and harmful or of preventing the government from also imposing on us and other like us who do not want it. We will have to exert ourselves to ensure that social life and especially economic standards improve without the intervention of government, and thus we must be as ready as possible to deal with the practical problems of production and distribution, remembering, incidentally, that those most suited to organize work are those who now do it, each in his own trade.<br /><br />***<br /><br /> We must seek to play an active, and if possible a preponderant role in the insurrectionary act. But with the defeat of the forces of repression which serve to keep the people in slavery; with the demobilization of the army, the dissolution of the police and the magistrature, etc.; having armed the people so that it can resist any armed attempt by reaction to reestablish itself; having called on willing hands to undertake the organization of public services and to provide, with concepts of just distribution, for the most urgent needs, using with care the existing stocks in the various localities — having done all this, we shall have to see to it that there must be no wasted effort and that those institutions, those traditions and habits, those methods of production, exchange and aid should be respected and utilized, if they perform, even insufficiently or badly, necessary services, seeking by all means to destroy every trace of privilege, but being chary of destroying anything that cannot be replaced by something which serves the general good more effectively. We must push the workers to take possession of the factories, to federate among themselves and work for the community, and similarly the peasants should take over the land and the produce usurped by the landlords, and come to an agreement with the industrial workers on the necessary exchange of goods.<br /><br />If we are unable to prevent the constitution of a new government, if we are unable to destroy it immediately, we should in either case refuse to support it in any shape or form. We should reject military conscription, and refuse to pay taxes. Disobedience on principle, resistance to the bitter end against every imposition by the authorities, and an absolute refusal to accept any position of command.<br /><br />If we are unable to overthrow capitalism, we shall have to demand for ourselves and for all who want it, the right of free access to the necessary means of production to maintain an independent existence.<br /><br />Advise when we have suggestions to offer; teach if we know more than others; set the example for a life based on free agreement between individuals; defend even with force if necessary and possible, our autonomy against any government provocation... but command — never.<br /><br />In this way we shall not achieve anarchy, which cannot be imposed against the wishes of the people, but at least we shall be preparing the way for it.<br /><a href="http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/malatesta/pres.html">http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/malatesta/pres.हटमल</a></div><div> </div></div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-40049866197802717902011-04-23T12:52:00.000-07:002011-04-23T13:07:06.713-07:00BOOKCHIN: Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ1.<br /> <br />«… Μια σοβαρη κριτικη του Μαρξισμου πρεπει να ξεκινα απο την εσωτατη φυση του ως… το πιο εξελιγμενο προϊον του αστικου Διαφωτισμου. Δεν αρκει πια να… εκθειαζουμε τους στοχους του ως απελευθερωτικους διαχωριζοντας τους απο τα μεσα τους, να αντιμετωπιζουμε το σχεδιο σαν να εκφυλιστηκε απο τους αμφιλεγομενους κληρονομους ή οπαδους του(…)<br /> <br />Οταν ο Λενιν περιγραφει το σοσιαλισμο ως ‘‘τιποτε αλλο παρα ενα κρατικοκαπιταλιστικο μονοπωλιο προς οφελος του λαου’’… μηπως ξεσκεπαζει τις βασικες αρχες της μαρξιανης θεωριας που την κατεστησαν ιστορικα την πιο προωθημενη ιδεολογια του αναπτυγμενου καπιταλισμου;(…)<br /> <br />Η εκπληκτικη συγκλιση του ‘‘επιστημονικου σοσιαλισμου’’ του Μαρξ (ενος σοσιαλισμου που εθετε ως ουσιαστικα στοιχεια του επαναστατικου σχεδιου τους στοχους της οικονομικης εξορθολογισης, της σχεδιασμενης παραγωγης και του ‘‘προλεταριακου κρατους’’) με τη νομοτελειακη εξελιξη του καπιταλισμου προς το μονοπωλιο, τον πολιτικο ελεγχο κι ενα υποτιθεμενο ‘‘κρατος προνοιας’’, εχει ηδη οδηγησει θεσμοποιημενες μαρξιστικες τασεις οπως η σοσιαλδημοκρατια και ο ευρωκομμουνισμος, σε ανοιχτη συνεργασια για τη σταθεροποιηση μιας υπερορθολογισμενης εποχης του καπιταλισμου. (…)<br /> <br />Ειναι αναγκαιο… ν’αποκαλυφθει η λογικη του… ως ιστορικη ουσια της αντεπαναστασης… που εχει χρησιμοποιησει εναντια στην απελευθερωση καθε απελευθερωτικο οραμα, πιο αποτελεσματικα απο οποιαδηποτε αλλη ιστορικη ιδεολογια μετα το Χριστιανισμο. (…)<br /> <br /> <br /> <br />2. ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ<br /> <br />…Ο ‘‘επιστημονικος σοσιαλισμος’’ του Μαρξ αντικειμενοποιει το επαναστατικο σχεδιο, απογυμνωνοντας το… απο καθε ηθικο περιεχομενο και στοχο.(…) Ο περιφημος παραλληλισμος στον προλογο του ‘‘Κεφαλαιου’’ του φυσικου επιστημονα που αναπαραγει πειραματικα τα φυσικα φαινομενα… αποκαλυπτει καταφωρα μια επιστημονικιστικη προκαταληψη, που ενισχυεται περαιτερω απο τον ισχυρισμο του οτι το ‘‘Κεφαλαιο’’ αποκαλυπτει τους ‘‘φυσικους νομους’’ της ‘‘οικονομικης κινησης’’ στον καπιταλισμο.(…)<br /> <br />[Κυριαρχη ειναι] η εννοια της νομοτελειας, η προκαταληψη οτι η κοινωνικη πραγματικοτητα και η πορεια της μπορει να εξηγηθει με ορους που αφαιρουν απο την κοινωνικη διαδικασια τα ανθρωπινα οραματα, τις πολιτισμικες επιρροες, και το σημαντικοτερο, τους ηθικους στοχους [η αντιληψη οτι η κοινωνικη απελευθερωση και η δημιουργια της αταξικης κοινωνιας δεν εξαρταται απο τη θεληση των ανθρωπων, ουτε απο τις αξιακες επιλογες τους, αλλα καθοριζεται απο ‘‘ιστορικους νομους’’ αντικειμενικους, εξωανθρωπινους, αναποδραστους.] <br /><br />Οι ανθρωποι… θεωρουνται (για να χρησιμοποιησουμε τα ιδια τα λογια του Μαρξ στον προλογο του ‘‘Κεφαλαιου’’) ‘‘προσωποποιησεις οικονομικων κατηγοριων, φορεις επιμερους ταξικων συμφεροντων’’ κι οχι ατομα που διαθετουν βουληση και ηθικες επιλογες(…) Η κυριαρχια γινεται αποδεκτή ως ‘‘προϋποθεση’’ της απελευθερωσης, ο καπιταλισμος ως ‘‘προϋποθεση’’ του σοσιαλισμου, το κρατος ως ‘‘προϋποθεση’’ του κομμουνισμου. (…) <br /><br />Τοσο τυφλος ειναι ο Μαρξ απεναντι στην εξουσια καθεαυτη, ωστε τη θεωρει απλο τεχνικο χαρακτηριστικο της παραγωγης, ενα ‘‘φυσικο γεγονος’’ στο μεταβολισμο του ‘‘ανθρωπου’’ με τη φυση.<br /> <br />[Το ζητουμενο δεν ειναι] να καταστρεψουμε μονο τον καπιταλισμο… αλλα και… τον αρχαϊκο κοσμο ―την κυριαρχια ανθρωπου πανω σε ανθρωπο, τη λογικη της ιεραρχιας καθαυτης.»<br /> <br />.<br /> <br />3. Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ<br /> <br /><br /><br /><br /><br />«(…)Για τον Μαρξ, η ανθρωποτητα κοινωνικοποιειται μονο στο βαθμο που οι ‘‘ανθρωποι’’ αποκτουν τον τεχνικο εξοπλισμο και τις θεσμικες δομες που κανουν εφικτη την ‘‘κατακτηση της φυσης’’, μια ‘‘κατακτηση’’ που συνεπαγεται την αντικατασταση της τοπικα προσδιορισμενης φυλης απο την ‘‘οικουμενικη’’ ανθρωποτητα, των δεσμων συγγενειας αιματος απο τις οικονομικες σχεσεις, της συγκεκριμενης απο την αφηρημενη εργασια, της φυσικης απο την κοινωνικη ιστορια. Εδω βρισκεται ο ‘‘επαναστατικος’’ ρολος του καπιταλισμου ως μιας κοινωνικης περιοδου. (…)<br /> <br /><!--[if gte mso 9]> Normal 0 MicrosoftInternetExplorer4 <![endif]--> <!--[endif]--><br /> <br />‘‘Η φυση για πρωτη φορα γινεται απλως αντικειμενο για την ανθρωποτητα, απλως χρησιμο υλικο. Παυει να αναγνωριζεται ως αυτονομη δυναμη και η θεωρητικη διερευνηση των ανεξαρτητων νομων της δεν εμφανιζεται παρα ως στρατηγημα μηχανευμενο για να την υποταξει στις ανθρωπινες αναγκες ειτε ως αντικειμενο καταναλωσης ειτε ως μεσο παραγωγης. Ακολουθωντας αυτη την ταση, το κεφαλαιο εχει προωθηθει περα απο εθνικα συνορα και προκαταληψεις, υπερβαινοντας τη θεοποιηση της φυσης καθως και την κληρονομημενη, παγιωμενη, αυταρκη ικανοποιηση υφισταμενων αναγκων και την αναπαραγωγη του παραδοσιακου τροπου ζωης. Τα καταστρεφει ολα αυτα και η διαρκης επαναστατικη κινηση του διαλυει καθε στοιχειο που εμποδιζει την αναπτυξη των παραγωγικων δυναμεων, την επεκταση των αναγκων, την πολυπλευρη αναπτυξη της παραγωγης και την εκμεταλλευση και ανταλλαγη φυσικων και διανοητικων δυναμεων.’’ [Μarx, Grundrisse-4] <br /><br /><br /><br />Αυτα τα λογια θα μπορουσαν να προερχονται σχεδον κατα γραμμα απο την αντιληψη του D’Holbach για τη φυση ως ‘‘τεραστιο εργαστηριο’’, απο τους παιανες του D’Alembert για την νεα επιστημη που σαρωνει ‘‘καθετι προγενεστερο της’’… απο την επιδοκιμαστικη εικονα της λεηλατημενης φυσης απο τον Montesqieu.(…)<br /> <br /><br /><br />Η ταξικη κοινωνια παραμενει [κατα τον Μαρξ] αναποφευκτη, στο μετρο που ο ‘‘τροπος παραγωγης’’ δεν κατορθωνει να προσφερει τον ελευθερο χρονο και την υλικη αφθονια για την ανθρωπινη χειραφετηση… Μεχρι να εκπληρωθουν αυτες οι προϋποθεσεις, ο ‘‘ανθρωπος’’ παραμενει υπο την τυρρανια του κοινωνικου νομου, της ανελεητης αναγκης και της επιβιωσης.(…) »<br /> <br /><br /><br />[Και με ποιο τροπο θα πραγματωσουμε την υλικη αφθονια και τον ελευθερο χρονο, τις προϋποθεσεις της χειραφετησης; Θα πειθαρχουμε στις εντολες των ‘‘ειδημονων’’ που θα αποφασιζουν για μας, και θα δουλευουμε σαν ρομποτ για την απεριοριστη αναπτυξη των παραγωγικων δυναμεων. Αυτη η διεργασια, κατα τους ιστορικους νομους του Μαρξ, εγγυαται την ελευση της αταξικης κοινωνιας. Για να εξανθρωπιστουμε, πρεπει να γινουμε μηχανες...]<br /> <br /><br /><br />«[Αν οι ανθρωποι ειναι] ‘‘ο,τι παραγουν και ο τροπος που το παραγουν’’ (Η Γερμανικη Ιδεολογια), τοτε η ανθρωποτητα μπορει ουσιαστικα να θεωρηθει εργαλειο παραγωγης. Η ‘‘κυριαρχια ανθρωπου πανω σε ανθρωπο’’ θεωρειται κυριως τεχνικο παρα ηθικο φαινομενο.(…) Οι περιορισμοι που η ουτοπικη σκεψη στο απογειο της εθετε σε καθε υπερβαση των ηθικων οριων της δρασης, απορριπτονται σαν ‘‘ιδεολογια’’.(…)<br /> <br /><br /><br />Συνακολουθα, ο σοσιαλισμος κινειται σε μια τροχια οπου… κατα τον Horkheimer ‘‘η κυριαρχια πανω στη φυση συνεπαγεται την κυριαρχια πανω στον ανθρωπο― οχι μονο την καθυποταξη της εξωτερικης φυσης… αλλα και της ανθρωπινης φυσης. (Η Εκλειψη του Λογου) (…)<br /> <br /><br /><br />Ο εφιαλτης της κυριαρχιας… αποκαλυπτει πληρως την εξουσιαστικη του λογικη. Οπως ακριβως η αναγκαιοτητα γινεται η βαση της ελευθεριας ετσι και η ιεραρχια γινεται η βαση του ορθολογικου συντονισμου. Αυτη η ιδεα, που ηδη υπονοειτο στο στυγνο Μαρξιανο διαχωρισμο αναμεσα στο βασιλειο της αναγκαιοτητας και το βασιλειο της ελευθεριας (ενας διαχωρισμος που αντιμαχοταν με παθος ο Fourier) εκφραζεται ρητα στο δοκιμιο του Engels ‘‘Περι Εξουσιας’’.<br /> <br /><br /><br />Για τον Engels, το εργοστασιο ειναι ενα φυσικο γεγονος της τεχνικης κι οχι ενας ειδικα αστικος τροπος ορθολογισης της εργασιας. Θα υπαρχει λοιπον και στον κομμουνισμο οπως και στον καπιταλισμο. Θα διατηρειται ‘‘ανεξαρτητα απο καθε κοινωνικη οργανωση’’.<br /> <br /><br /><br />Για να συντονιστουν οι δραστηριοτητες του εργοστασιου απαιτειται ‘‘πληρης υπακοη’’, οπου τα εργατικα χερια στερουνται καθε ‘‘αυτονομιας’’. Ειτε σε ταξικη ειτε σε αταξικη κοινωνια, το βασιλειο της αναγκαιοτητας ειναι και βασιλειο διαταγων και υπακοης, εξουσιαστων και εξουσιαζομενων.<br /> <br /><br /><br />Με εναν τροπο απολυτα συμφωνο με ολους τους ταξικους ιδεολογους απ’τις απαρχες της ταξικης κοινωνιας, ο Engels παντρευει το Σοσιαλισμο με τη διαταγη και την κυριαρχια σαν να προκειται για φυσικο γεγονος. Η κυριαρχια μετατρεπεται απο κοινωνικο γεγονος σε προϋποθεση της αυτοσυντηρησης σε μια τεχνικα αναπτυγμενη κοινωνια.(…)»<br /> <br /> <br /> <br /><br /> <br /> <br /> <br />[Murray Bookchin: Ο Μαρξισμος σαν Αστικη Κοινωνιολογια – Ελευθερος Τυπος]<br /> <br /> <br /> <br />.EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-48567228130399858852011-04-19T07:12:00.000-07:002018-08-10T14:01:25.484-07:00Τελική πρόταση της Διάσκεψης των αναρχικών και ελευθεριακών κομμουνιστών της CGIL<div>Το 79ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA που πραγματοποιήθηκε στο Fano, στις 10 Απριλίου 2011, επιθυμεί να γνωστοποιήσει το κείμενο της τελικής πρότασης που ψηφίστηκε από τη “Διάσκεψη των αναρχικών κομμουνιστών και ελευθεριακών που δραστηριοποιούνται στην CGIL” που διεξήχθη στο Λιβόρνο στις 2 Απριλίου 2011 και όπου αποφασίστηκε η δημιουργία ενός δικτύου αναρχικών και ελευθεριακών κομμουνιστών ακτιβιστών που δρουν στην CGIL, ως έναν τρόπο ενθάρρυνσης της όποιας συζήτησης, της βελτίωσης της δικής μας ανάλυσης και της ανταλλαγής απόψεων και πληροφοριών. “... Επιζητούμε μεγαλύτερη διορατικότητα, περισσότερη υπευθυνότητα, περισσότερη αποφασιστικότητα, προκειμένου να επιτευχθεί ένας αποτελεσματικός συντονισμός, όταν αυτό απαιτείται, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η δράση μας να μην αναβάλλεται συνεχώς όταν αυτό είναι δυνατόν, προκειμένου να μην αποκλείονται πάντα οι γενικές απεργίες όταν το απαιτεί η βάση.<br /><br />Με μια λέξη, αυτό που επιδιώκουμε είναι μια μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης".<br /><br /> (Δήλωση της Αναρχικής Τάσης Για Συνδικαλιστική Άμυνα, 4ο Συνέδριο CGIL, 1956)<br /><br />Τελική πρόταση<br /><br />Μετά από προσεκτική ανάλυση της τρέχουσας οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στην Ιταλία, της σοβαρής κρίσης υπερπαραγωγής που διέρχεται ο καπιταλιστικός κόσμος, των σοβαρών επιπτώσεών της στον κοινωνικό τομέα, με την εκπληκτική αύξηση της ανεργίας και της ευκαιριακής απασχόλησης, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των λιγότερο εύπορων τάξεων, μαζί με την επίθεση στις συνθήκες διαβίωσής τους, και ακόμη οι συνήθεις πόλεμοι στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού μεταξύ των παλαιών και των νέων εξουσιών, ανταγωνισμού που επιδεινώθηκε από την αύξηση των τρόπων μετανάστευσης του εργατικού δυναμικού και, σήμερα, με τη δραματική εξέλιξη των συγκρούσεων στις περιοχές της Βόρειας Αφρικής για την κατάκτηση νέων εδαφών που προορίζονται για οικονομική εκμετάλλευση, οι αναρχικοί κομμουνιστές και οι ελευθεριακοί κομμουνιστές που δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό της CGIL έχουν αποφασίσει να κατευθύνουν τις προσπάθειές τους προς τη δημιουργία του δικού τους τακτικού συνδικαλιστικού συντονισμού σε εθνικό επίπεδο.<br /><br />Η απόφαση αυτή απορρέει από τη συνειδητοποίηση ότι στην Ιταλία η σημερινή CGIL διατηρεί σχεδόν ανέπαφη την οργανωτική δύναμή της, ακόμη και με τις όλως προφανείς αντιφάσεις που υπάρχουν, και εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο αξιόλογα σημεία επαφής και αλληλεπίδρασης με την εργατική τάξη.<br /><br />Εμείς οι αναρχικοί / ελευθεριακοί κομμουνιστές ακτιβιστές της CGIL έχουμε επίγνωση των δυσκολιών που συναντά η ίδια η CGIL στην καθημερινή δράση της, αλλά είμαστε εξίσου ενήμεροι του ότι εξακολουθεί να έχει την ικανότητα να είναι ένα χρήσιμο μέσο για την υπεράσπιση των εργαζομένων, αλλά μόνον εάν αποφεύγει κάθε προσπάθεια συνεργασίας με τους κοινωνικούς εταίρους, ακόμη και εκείνους που υποτίθεται ότι μιλούν στο όνομα της “εθνικής σωτηρίας και ευθύνης".<br /><br />Ένας ακόμη πιο επείγων στόχος είναι η δημιουργία ενός στέρεου ρεύματος της αντιπολίτευσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της CGIL, κυρίως λόγω της ύπαρξης ενός μετριοπαθούς πόλου που μοιάζει με το Δημοκρατικό Κόμμα (PD - Partito Democratico) και ο οποίος επιδιώκει να δημιουργήσει ένα αγεφύρωτο ρήγμα εντός της CGIL, προκειμένου να εξαλειφθεί οριστικά κάθε εσωτερική αντιπολίτευση, να απομονωθεί κάθε μαχητικός χαρακτήρας ορισμένων συστατικών μερών της (FIOM), ευνοώντας την συντεχνιακή τάση που ξεκίνησε από την CISL και την UIL, προκειμένου να εξασφαλίσει για τον εαυτό της την ευκαιρία να δράσει ως ιμάντας μεταφοράς πολιτικής, επίσης υπό το πρίσμα γενικότερων πολιτικών αλλαγών.<br /><br />Η συμβολή των αναρχικών / ελευθεριακών κομμουνιστών που δραστηριοποιούνται εντός της CGIL θα επικεντρωθεί, συνεπώς, στην παρούσα φάση, στο ότι πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στο περιεχόμενο των αποφάσεων του συνδικάτου που πρέπει να παρθούν παρά στην οργανωτική αναδιάταξη των ηγετικών ομάδων, με την επίγνωση ότι μια συνδικαλιστική οργάνωση που περιβάλλεται από όλες τις πλευρές της κρίσης θα μπορούσε να γίνει ο τόπος εκείνος στον οποίο τα διάφορα πολιτικά στοιχεία θα έρχονται σε σύγκρουση, και ότι η αντιπολίτευση της ταξικής πάλης θα πρέπει να αρχίσει με βάση την αδιάλλακτη υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, εάν η οργάνωση αυτή πρόκειται να διαδραματίσει κάποιο θετικό ρόλο.<br /><br />Για το δικό τους συντονισμό, οι αναρχικοί / ελευθεριακοί σύντροφοι εντός της CGIL, δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν πολιτικές ομάδες ή νέους προγραμματικούς τομείς προκειμένου να απαιτήσουν ηγετικές θέσεις, αλλά για να τις προσπάθειές τους στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση με στόχο την ανασυγκρότηση της αντιπολίτευσης της ταξικής πάλης εντός της CGIL. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται σήμερα, εάνν θέλουμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των εργαζομένων και τις κατώτερες τάξεις.<br /><br />* Δεσμευόμαστε για τη δημιουργία ενός σταθερού συντονισμού, προκειμένου να διαχειριστούμε πληρέστερα τα θέματα που ανέκυψαν κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης.<br /><br />* Οι σύντροφοι από το Λιβόρνο αποφάσισαν να αναθέσουν το έργο της δημοσιοποίησης των ντοκουμέντων αυτής της Διάσκεψης σε ένα ηλεκτρονικό ενημερωτικό δελτίο που πρέπει να ονομάζεται "Difesa Sindacale» (Συνδικαλιστική Άμυνα). Για τη δημιουργία αυτού του ενημερωτικού δελτίου, θα καλεστούν τακτικές συνεδριάσεις, εφόσον είναι αναγκαίο, και θα δημοσιευθεί και διανεμηθεί κάθε γραπτή συμβολή που μπορεί να προκύψει είτε από οποιαδήποτε άλλη επιτροπή, η οποία μπορεί να δημιουργηθεί, είτε από μεμονωμένους συντρόφους.<br /><br />Δεσμευόμαστε για τη στήριξη και συμβολή μας στην επιτυχή έκβαση της Γενικής Απεργίας που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Μαΐου 2011, που καλέστηκε από την CGIL, επεκτείνοντάς την σε μια πλήρη, ολοήμερη απεργία, επιδιώκοντας την προώθηση της συμμετοχής σʼ αυτήν ευρύτερων τομέων, εκτός από τους συνήθεις επαγγελματίες (π.χ. μετανάστες, φοιτητές, ανέργους). Μέσα από αυτό ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να θέσουμε τη βάση για την ανοικοδόμηση ενός τεράστιου μετώπου πάλης και αλληλεγγύης που μπορεί να ανατρέψει τις εξουσιαστικές σχέσεις που υφίστανται σήμερα.<br /><br />Δηλώνουμε τη διεθνιστική θέση μας ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις όπως αυτή που λαμβάνει σήμερα χώρα στη Λιβύη, μοναδικός στόχος της οποίας είναι να επαναπροσδιοριστεί η καπιταλιστική ισορροπία μεταξύ των εθνών και η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα δίκαια αιτήματα για περισσότερη δημοκρατία και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων μαζών που έχουμε δει στις διάφορες κινητοποιήσεις στη Βόρεια Αφρική.<br /><br />Αναρχικοί και ελευθεριακοί κομμουνιστές σύντροφοι που δραστηριοποιούνται στην CGIL<br /><br />Λιβόρνο, 2 Απρίλη 2011<br /><br />* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 18 Απρίλη 2011.<br /><br /><a href="http://www.fdca.it">http://www.fdca.<span id="0" class=" transl_class" title="Click to correct">आईटी</span></a></div><div><br /><br /><br /> </div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-71555446884933894532011-03-12T04:48:00.000-08:002011-03-12T09:27:53.136-08:0010 ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ( Απο τον Νοαμ Τσομσκυ)1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ<br /><br />Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).<br /><br />2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ<br /><br />Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση - λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.<br /><br />3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ<br /><br />Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς<br /><br />4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ<br /><br />Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.<br /><br /> <br /><br />5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ<br /><br />Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).<br /><br />6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ<br /><br />Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.<br /><br />7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ<br /><br />Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).<br /><br />8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ<br /><br />Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.<br /><br />9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ<br /><br />Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι, τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.<br /><br />10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ<br /><br />Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-78012678665607819102011-03-07T03:56:00.000-08:002011-03-07T03:57:27.607-08:00Νοαμ Τσομσκυ - Οι ΗΠΑ θα βάλουν φρένο στον εκδημοκρατισμό του αραβικού κόσμουPress TV: Κ. καθηγητή, θα ήθελα να μάθω την αντίδρασή σας στις<br />σημερινές δηλώσεις των αξιωματούχων της κυβέρνησης Obama αλλά και του<br />Γ.Γ. Του ΟΗΕ Ban Ki-moon σε σχέση με το μεγάλο αριθμό θανάτων στη Λιβύη<br />Πιστεύετε ότι έχουν κάνει και έχουν πει αρκετά σε σχέση με τις ανάγκες<br />του λαού της Λιβύης;<br />Chomsky: Πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα, αυτό που<br />συμβαίνει είναι ήδη άσχημο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πραγματικά<br />τεράστια αιματοχυσία. Οι πληροφορίες είναι ανεπαρκείς αλλά τουλάχιστον η<br />ανατολική επαρχία φαίνεται να είναι υπό τον έλεγχο της λαϊκής<br />εξέγερσης. Στην Τρίπολη η κατάσταση μοιάζει πολύ επικίνδυνη. Πιστεύω ότι<br />πρέπει να γίνουν προσπάθειες για παροχή βοήθειας και προστασίας στα<br />μέρη όπου ο λαός έχει καταφέρει να ελευθερώσει. Παρολαυτά κανείς δεν<br />επιθυμεί μια επέμβαση της Δύσης. Δε θα ήταν απλά λάθος, θα ήταν<br />καταστροφή. Θα μπορούσαν πάντως να παρθούν αποφάσεις μέσω ΟΗΕ απ' ότι<br />φαίνεται.<br />Press TV: Όταν ξέσπασε η Αιγυπτιακή επανάσταση, εσείς μαζί και με<br />άλλους Αμερικάνους ακαδημαϊκούς γράψατε μια ανοιχτή επιστολή στον<br />πρόεδρο Obama καλώντας τον να ακούσει τη θέληση του λαού. Υπάρχει κάποια<br />αντίστοιχη κίνηση αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ σχετικά με τη Λιβύη;<br />Chomsky: Έχουν γίνει κάποιες κινήσεις προερχόμενες από τις ίδιες<br />περίπου πηγές , πχ. η Καμπάνια για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία στη Νέα<br />Υόρκη, που νομίζω ότι ξεκίνησε και την επιστολή για την Αίγυπτο,<br />κυκλοφόρησε και τώρα μια δήλωση. Η Αίγυπτος όμως ήταν κάπως διαφορετική<br />περίπτωση. Θυμηθείτε ότι οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα συνέχιζαν να<br />στηρίζουν τη δικτατορία του Mubarak οπότε το κάλεσμα αφορούσε στο να<br />σταματήσει αυτή η στάση και να υπάρξει τουλάχιστον λεκτική υποστήριξη<br />υπέρ της λαϊκής εξέγερσης. Η Λιβύη είναι μια διαφορετική ιστορία.<br />Press TV: Η Λιβύη αποκτά ιδιαίτερη σημασία όσον αφορά τον παράγοντα<br />πετρέλαια, ένα παράγοντα που είναι εξαιρετικά σημαντικός για τις ΗΠΑ<br />αλλά και για την Ε.Ε. , που προμηθεύεται μεγάλες ποσότητες από τη Λιβύη<br />Τι ρόλο θα παίξει αυτός ο παράγοντας, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η τιμή του<br />πετρελαίου σταθερά αυξάνεται και υπάρχουν φόβοι για το τι μπορεί να<br />συμβεί αν οι ταραχές συνεχιστούν;<br />Chomsky: Υπάρχει λόγος για τον οποίο υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον<br />για το δημοκρατικό ξεσηκωμό στον Αραβικό κόσμο σε αντίθεση, ας πούμε, με<br />την υποσαχάρια Αφρική. Αυτό είναι το μέρος όπου υπάρχουν τα μεγαλύτερα<br />αποθέματα ενέργειας στον κόσμο. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν πολύ<br />σοβαρούς λόγους να εμποδίσουν να αναπτυχθεί η δημοκρατία στον Αραβικό<br />κόσμο. Για να το καταλάβει κανείς αυτό , αρκεί να εξετάσει τις μελέτες<br />που έχουν γίνει στη αραβική κοινή γνώμη- είναι γνωστές μελέτες, δεν<br />έχουν δημοσιευτεί αλλά σίγουρα τις γνωρίζουν όσοι παίρνουν τις<br />αποφάσεις. Έτσι για παράδειγμα, οι ΗΠΑ ζητούν εκδημοκρατισμό του Ιράν<br />με τον ίδιο τρόπο που ζητούσαν δημοκρατία στα κράτη της Ανατολικής<br />Ευρώπης, θεωρώντας το δηλαδή εχθρικό κράτος, αλλά ξέρουν ότι η κοινή<br />γνώμη, η αραβική κοινή γνώμη δε συμφωνεί. Για την αραβική κοινή γνώμη,<br />για τη μεγάλη πλειοψηφία της η μεγαλύτερη απειλή προέρχεται από τις ΗΠΑ<br />και το Ισραήλ, ενώ το Ιράν λογίζεται ως απειλή μόλις από μια μικρή<br />μειοψηφία. Ειδικά στην Αίγυπτο αυτό είναι ακόμα πιο έντονο.<br />Press TV: Όταν λέτε ότι η δημοκρατία στην περιοχή είναι ασυμβίβαστη<br />με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι στην κυβέρνηση και<br />στους αξιωματούχους της ΕΕ επίσης, που γνωρίζουν ότι οι αραβικοί λαοί<br />καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και ότι θα αντιδρούσαν κάποια στιγμή;<br />Chomsky: Οι ηγέτες της ΕΕ και των ΗΠΑ "τυχαίνει" να συμφωνούν με το<br />ανώτατο ιερατείο στο Ιράν πως η δημοκρατία είναι επικίνδυνη και μη<br />ανεκτή. Ξέρουν τι σκέφτεται ο κόσμος, πάντα ήξεραν.<br />Μπορούμε να πάμε πίσω 50 χρόνια στην προεδρία του Dwight D.<br />Eisenhower. Τον Eisenhower τον απασχολούσε αυτό που αποκαλούσε κύμα<br />μίσους εναντίον μας στον αραβικό κόσμο, όχι από τις κυβερνήσεις αλλά από<br />το λαό. Υπήρχε μία ανάλυση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας, το πιο<br />υψηλά ιστάμενο επιτελείο σχεδιασμού που έλεγε πως ναι, υπάρχει ένα κύμα<br />μίσους και η αιτία είναι η αντίληψη ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τις<br />δικτατορίες και εμποδίζουν κάθε προσπάθεια για δημοκρατία και ανάπτυξη.<br />Αλλά το βασικό σημείο που συνδέεται με αυτή την εντυπωσιακή εξέγερση<br />ειπώθηκε με πολύ απλό τρόπο από έναν υψηλά ιστάμενο Ιορδανό αξιωματούχο<br />που τώρα είναι επικεφαλής του κληροδοτήματος Carnegie για τη Μέση<br />Ανατολή. Είπε ότι όσο ο λαός παραμένει σιωπηρός όλα είναι αρκετά καλά,<br />αν σταματήσει να είναι, κάτι πρέπει να γίνει ώστε να ανακτηθεί ο<br />έλεγχος, αλλά αν είναι σιωπηρός κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αυτή είναι βασική<br />αρχή της διακυβέρνησης.<br />Press TV: Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το τι ακριβώς πυροδότησε<br />αυτό το κύμα επαναστάσεων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Πολλοί<br />ρωτάνε "γιατί τώρα" , καθώς όλοι αυτοί οι λαοί έχουν υποφέρει εδώ και<br />πολλά χρόνια αυτούς τους δικτάτορες.<br />Chomsky: Καταρχήν δε ξεκίνησε τώρα. Πάρτε την Αίγυπτο για παράδειγμα.<br />Εδώ και χρόνια λαμβάνουν χώρα σημαντικοί εργατικοί αγώνες. Οι πυροδότες<br />του κινήματος της 25ης Γενάρη ήταν μεν το κίνημα νεολαίας 6η Απρίλη,<br />όπου συμμετείχαν ακτιβιστές γνώστες των νέων τεχνολογιών, αλλά πήραν το<br />όνομα τους από μια απεργία του 2008 που είχε κηρυχθεί για τις 6 Απριλίου<br />και συνετρίβη από την κυβέρνηση- κι αυτό ήταν μόνο ένα στιγμιότυπο από<br />τους εργατικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Στην πραγματικότητα το<br />κίνημα της 25ης Γενάρη γιγαντώθηκε με τη συμμετοχή του Αιγυπτιακού<br />εργατικού κινήματος κάποιες μέρες αργότερα. Οπότε υπάρχει παρελθόν. Δεν<br />είναι μόνο η Αίγυπτος, παρόμοια γεγονότα συνέβαιναν και σε άλλες χώρες:<br />τα πράγματα σιγόβραζαν για πολύ καιρό. Χρειάζεται μια σπίθα για να<br />ανάψει τη φωτιά που πάει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα.<br />Press TV: Άλλοι, όπως ο Henry Kissinger, έχουν δηλώσει ότι εν τέλει<br />οι ΗΠΑ θα κληθούν να διαλέξουν ανάμεσα στη δημοκρατία και τη σταθερότητα<br />στην περιοχή. Όταν ξεκίνησε η Αιγυπτιακή επανάσταση, το Ισραήλ δεν<br />έκρυψε τη δυσαρέσκειά του με το ενδεχόμενο τα κράτη στο κατώφλι του στον<br />Περσικό κόλπο και στη Βόρεια Αφρική να εκδημοκρατιστούν. Γιατί είναι<br />τόσο δύσκολο για τις ΗΠΑ να δεχτούν την πιθανότητα συνύπαρξης<br />δημοκρατίας και σταθερότητας στην περιοχή;<br />Chomsky: Θα πρέπει να θυμηθείτε ότι η σταθερότητα είναι μια ψυχρή<br />κωδική λέξη. Δε σημαίνει σταθερότητα: σημαίνει υποταγή στην κυριαρχία<br />των ΗΠΑ. Οπότε ας επιστρέψουμε στον Kissinger. Ήταν πρωτεργάτης, μεταξύ<br />άλλων, στην υπονόμευση του δημοκρατικού καθεστώτος της Χιλής. Αργότερα<br />σχολίασε ότι "Οι ΗΠΑ έπρεπε να αποσταθεροποιήσουν τη Χιλή ώστε να<br />επιτευχθεί η σταθερότητα". Αν αντιλαμβάνεσαι την ορολογία, αυτή η φράση<br />δεν είναι αντιφατική. Οι ΗΠΑ έπρεπε να ανατρέψουν, με πρωτοβουλία του<br />Kissinger, τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χιλής με σκοπό να<br />εγκαθιδρύσουν μια υποτελή δικτατορία- αυτό εννοεί με τη σταθερότητα. Δεν<br />εννοεί ότι τα πράγματα είναι ήσυχα και ειρηνικά, αλλά ότι είναι υπό<br />έλεγχο. Αυτό προφανώς είναι ασυνεπές με τη δημοκρατία για τους λόγους<br />που ανέφερα προηγουμένως. Απλά ρίξτε μια ματιά στις μελέτες της κοινής<br />γνώμης.<br />Press TV: Πολλές φορές, ειδικά κατά τη διάρκεια της Αιγυπτιακής<br />επανάστασης, πολλοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ δήλωσαν πως ό,τι και αν τελικά<br />συμβεί στη χώρα, θα εξαρτάται από τη βούληση του Αιγυπτιακού λαού.<br />Γνωρίζουμε φυσικά, και αυτό ήταν φανερό, ότι οι ίδιοι ήταν αναμιγμένοι<br />σε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις. Στη Λιβύη υπάρχει μια λιγότερο εμφανής<br />σύνδεση μεταξύ ΗΠΑ και Gaddafi.Πιστεύετε ότι υπάρχουν δίαυλοι που<br />χρησιμοποιούνται ή οι ΗΠΑ πράγματι δεν αναμιγνύονται στην τρέχουσα<br />επικαιρότητα στη Λιβύη;<br />Chomsky: Είμαι σίγουρος ότι οι ΗΠΑ εμπλέκονται στο βαθμό που μπορούν<br />αλλά θυμηθείτε ότι δεν υποστηρίζουν το καθεστώς Gaddafi. Κατά τη<br />δεκαετία του ΄80 για παράδειγμα ο Ronald Reagan χρησιμοποιούσε τη Λιβύη<br />σα σάκο του μποξ: υπήρχαν συνεχώς βομβαρδισμοί και προκλήσεις, σχεδόν<br />πάντα απροσχημάτιστα. Το καθεστώς Gadaffi δεν είναι αρεστό. Δεν είναι<br />"σταθερό" ή "υπάκουο". Άρα ό,τι κάνουν , υποθέτω στέκεται θετικά προς το<br />ξεσηκωμό. Δε νομίζω ότι έχουν σοβαρά ερείσματα στη Λιβύη. Θα ήθελα να<br />τονίσω πάντως ότι πηγές από τη Λιβύη αναφέρουν ότι στο λαό επιτίθενται<br />ελικόπτερα Apache και Chinook και μαχητικά αεροσκάφη κατασκευασμένα και<br />αγορασμένα από τις ΗΠΑ.<br />Press TV: Επιστρέφουμε στην Αίγυπτο καθώς ήταν μια από τις<br />μεγαλύτερες επαναστάσεις τα τελευταία χρόνια. Στην Αίγυπτο, ως τώρα, η<br />πλειοψηφία γιορτάζει την παραίτηση Mubarak. Όμως έχουν να γίνουν πολλά<br />ακόμα αν λάβουμε υπόψιν ότι ο Omar Suleiman που τεχνικά συγκυβερνάει<br />κατά κάποιον τρόπο ήταν γνωστός ως Δρ. Βασανιστής στον αραβικό κόσμο:<br />στήριζε τις πρόγραμμα απαγωγών της CIA, υπάρχουν κρατούμενοι στο<br />Guantanamo που λένε ότι τους βασάνισε αυτός προσωπικά. Η προώθηση ενός<br />τέτοιου ανθρώπου από τις ΗΠΑ , η σιωπή τους, καθώς δεν έχουν μιλήσει<br />ακόμα ανοιχτά εναντίον του, δεν αντιλαμβάνονται , δεδομένης της πρόθεσης<br />Obama για βελτίωση της εικόνας των ΗΠΑ, ότι δεν τους βοηθάει σε αυτόν<br />το σκοπό;<br />Chomsky: Αρχικά υποστήριξαν τον Omar Suleiman αλλά όχι με τόσο έντονο<br />τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι η θέση του στο καθεστώς είναι ασαφής:<br />φέρεται να έχει εξαφανιστεί. Μην ξεχνάμε ότι ο Obama στο διάσημο ταξίδι<br />του στο Κάιρο το 2009 είχε τοποθετηθεί υπέρ του Mubarak. Σε μια<br />συνέντευξη τύπου καθοδον προς την Αίγυπτο ερωτώμενος αν θα αναφερόταν<br />στο Κάιρο στον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης του Mubarak, απάντησε:<br />"Όχι, πιστεύω πως ο Mubarak είναι ένας καλός άνθρωπος, κυβερνά σωστά,<br />είναι παράγοντας σταθεροποίησης και δε θα του ασκήσω κριτική". Εξάλλου ο<br />Tony Blaire, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης αναταραχής, δήλωσε την<br />στήριξε το Mubarak τονίζοντας πόσο υπέροχος είναι. Φυσικά κι<br />αντιλαμβάνονται, όπως κι ο Eisenhower πριν 50 χρόνια ότι υπάρχει ένα<br />κύμα δυσφορίας απέναντι τους κι ότι δεν κερδίζουν την υποστήριξη των<br />λαών στηρίζοντας δικτάτορες αλλά όπως τόνισε και ο Kissinger ο κύριος<br />στόχος τους είναι αυτό που βαφτίζουν σταθερότητα και η διατήρηση του<br />ελέγχου της περιοχής.<br />Press TV: Οι ΗΠΑ και η ΕΕ εξέδιδαν αναφορές για παραβιάσεις<br />ανθρωπίνων δικαιωμάτων για πολλά χρόνια και φυσικά η Λιβύη<br />συγκαταλέγονταν σε αυτές τις αναφορές, όπως κι η Αίγυπτος, και γνώριζαν<br />τα προβλήματα σχετικά με τον τρόπο διακυβέρνησης των καθεστώτων και των<br />δικτατοριών. Όμως ποτέ δεν έδρασαν ή δεν τα καταδίκασαν και τώρα<br />συμβαίνει όλο αυτό, κάτι που σίγουρα περίμεναν να συμβεί κάποια στιγμή.<br />Γιατί η αντίδραση τους ήταν τόσο ανοργάνωτη, με την έννοια ότι οι ΗΠΑ<br />άλλαζαν τοποθέτηση από μέρα σε μέρα;<br />Chomsky: Δεν το είδα σαν κάτι ανοργάνωτο. Θυμηθείτε ότι αυτό είναι<br />κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά μέχρι που κάποια στιγμή γίνεται σχεδόν<br />αδύνατο να συνεχίζεις να υποστηρίζεις τον αγαπημένο σου δικτάτορα.<br />Υπάρχει μια σειρά τέτοιων παραδειγμάτων από ολόκληρο τον πλανήτη:<br />Φιλιππίνες, Αϊτή, Νότια Κορέα, Ινδονησία. Και υπάρχει ένα σταθερό<br />μοτίβο: Υποστηρίξτε τους μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Όταν πλέον αυτό<br />δεν είναι εφικτό, ίσως είναι η σειρά του στρατού να στραφεί ενάντια<br />στους δικτάτορες ή να τους απομακρύνει, ξεχάστε τους, βγάλτε μια δήλωση<br />που λέει πως είμαστε στο πλευρό του λαού, πως εμείς πάντα ήμασταν υπέρ<br />της δημοκρατίας και ταυτόχρονα προσπαθούν να διατηρήσουν όσο περισσότερο<br />γίνεται πλευρές του απερχόμενου καθεστώτος. Αλλά αυτές οι πολιτικές<br />τακτικές είναι σχετικά ευθείς όχι μόνο εκ μέρους των ΗΠΑ αλλά και της<br />ΕΕ. Πάρτε την Τυνησία σαν παράδειγμα και συνολικά τη Δυτική Αφρική και<br />τη στάση της Γαλλίας που έχει συμφέροντα εκεί.<br />Υπάρχει μια σειρά αγώνων, όπως ανέφερα, εδώ και χρόνια που<br />καταστέλλονται, αλλά το συγκεκριμένο ντόμινο ξεκίνησε στη Δυτική Σαχάρα<br />το Νοέμβριο. Αυτή η περιοχή καταλήφθηκε βίαια από το Μαρόκο πριν 30<br />χρόνια και διοικήθηκε πολύ αυταρχικά. Θεωρητικά είναι υπό τον έλεγχο του<br />ΟΗΕ που υποτίθεται θα προωθούσε την αποαποικιοποίηση: ήταν ισπανική<br />αποικία. Το Νοέμβριο όπου λάμβαναν χώρα αξιοσημείωτες διαδηλώσεις<br />εισέβαλαν Μαροκινοί στρατιώτες και τις κατέστειλαν. Ο ΟΗΕ ξεκίνησε<br />διαδικασίες για να ερευνήσει το περιστατικό αλλά τις μπλόκαρε η Γαλλία. Η<br />Γαλλία θέλει να προστατέψει το συμμαχικό Μαρόκο και δε θέλει να<br />διερευνηθούν τα εγκλήματά του. Οι ΗΠΑ τυχαίνει να είναι ανάμεσα σε αυτά<br />τα ισχυρά κράτη και αυτά τα κράτη έτσι συμπεριφέρονται.<br />Press TV: Κ. Καθηγητή ποια είναι η άποψή σας για την κριτική που<br />ασκήθηκε στο James Clapper επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών ότι οι<br />μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ δεν κατάφεραν να διακρίνουν τα σημάδια της<br />επερχόμενης αναταραχής στην Αίγυπτο; Πιστεύετε ότι ήταν μια δήλωση για<br />το ευρύ κοινό ενώ παρασκηνιακά προέβλεπαν τι θα συμβεί ή ήταν σχετικά<br />ειλικρινής;<br />Chomsky: Πιστεύω ήταν ειλικρινής. Είχαν εικόνα του τι συνέβαινε αλλά<br />σίγουρα δεν περίμεναν τέτοιας έκτασης ξεσηκωμό και σίγουρα γνώριζαν για<br />τις εργατικές διαδηλώσεις, την καταπίεση κτλ. Η περίπτωση της Τυνησίας<br />έχει πολύ ενδιαφέρον καθώς φερόταν ως ο φάρος δημοκρατίας και προόδου<br />στην περιοχή. Μερικά από τα άρθρα που την παρουσίαζαν έτσι είναι<br />ντροπιαστικά αν τα ξαναδιαβάσεις σήμερα. Όμως γνώριζαν. Μία από τις<br />ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις του Wikileaks ήταν μια σειρά τηλεγραφημάτων<br />από τον Αμερικάνο Πρέσβη στην Τυνησία που ανέφερε ξεκάθαρα ότι πρόκειται<br />για ένα αστυνομικό κράτος, χωρίς ελευθερία λόγου ή του συνέρχεσθαι, με<br />πληθυσμό εξαιρετικά οργισμένο και με μια διεφθαρμένη οικογένεια να<br />κυβερνά. Ήξεραν αλλά υπερίσχυσε το δόγμα: ήταν ήσυχα άρα όλα πήγαιναν<br />καλά.<br />Press TV: Πίσω στην Αίγυπτο αν μου επιτρέπετε. Θεωρώντας ότι η<br />επανάσταση, όπως ανέφερα, δεν έχει ως τώρα πετύχει, κατά μία έννοια, να<br />εκπληρώσει τα αιτήματα των υποκειμένων της, πιστεύετε ότι αν πετύχαινε<br />με τον τρόπο που οι επαναστάτες είχαν οραματιστεί, πόσο μεγάλο αντίκτυπο<br />θα είχε αυτό όχι μόνο στη Β. Αφρική αλλά προφανώς και στη Μέση Ανατολή;<br />Chomsky: Η Αίγυπτος είναι σημαντική χώρα. Έχει μια μακρά κι<br />ενδιαφέρουσα ιστορία. Το 19ο αιώνα ήταν έτοιμη για μια βιομηχανική<br />επανάσταση. Ίσως και να τα κατάφερνε. Ήταν μια κατάσταση όχι πολλή<br />διαφορετική με τις ΗΠΑ την αντίστοιχη περίοδο, μόνο που οι ΗΠΑ είχαν<br />ελευθερωθεί και μπόρεσαν να το κάνουν. Η Αίγυπτος ήταν υπό τον έλεγχο<br />της Αγγλίας, που δεν το επέτρεψε και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι<br />σήμερα.<br />Πιστεύω ότι οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους θα κάνουν ότι<br />μπορούν ώστε να εμποδίσουν την άνθιση ενός δημοκρατικού καθεστώτος<br />ακριβώς για το λόγο που ανέφερα. Στην Αίγυπτο ακόμα περισσότερο από τον<br />υπόλοιπον αραβικό κόσμο οι ΗΠΑ θεωρούνται ο κύριος εχθρός. Δε συμφωνούν<br />με τη γραμμή των ΗΠΑ για το Ιράν: στην πραγματικότητα αντιτίθενται σε<br />αυτήν όπως και σε πολλά άλλα. Ακόμα παραπέρα, υπάρχει μία παράδοση από<br />την περίοδο του κοσμικού εθνικισμού στην Αίγυπτο, που στεκόταν ενάντια<br />στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία όπως γνωρίζετε, και υπήρχε η απειλή ότι η<br />Αίγυπτος θα ήταν μπροστάρης σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν τα<br />ενεργειακά αποθέματα της περιοχής προς όφελος των ιδίων πληθυσμών και<br />όχι των δυτικών επενδυτών και δυνάμεων και των αντίστοιχων ελίτ. Αυτό<br />είναι μια πραγματική απειλή. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ και η Μ.<br />Βρετανία παραδοσιακά στηρίζουν το ριζοσπαστικό θρησκευτικό<br />φονταμενταλισμό, κυρίως στη Σαουδική Αραβία, σε αντίθεση με τον κοσμικό<br />εθνικισμό. Τους παρέχει σταθερότητα.<br />Press TV: Ο Omar Suleiman δήλωσε κατά τη διάρκεια της αναταραχής και<br />της επανάστασης στην Αίγυπτο πως ουσιαστικά ο αραβικός κόσμος δεν είναι<br />ακόμα έτοιμος να εκδημοκρατιστεί. Συμφωνείτε με αυτό ή θεωρείτε ότι<br />αντανακλά την ανησυχία των ΗΠΑ για αυτά που συμβαίνουν στην περιοχή;<br />Chomsky: Πιστεύω ότι μια πιο ακριβής δήλωση θα έπρεπε να λέει ότι οι<br />ελίτ της Δύσης, της Αιγύπτου, του Ιράν και άλλες δεν είναι ακόμα έτοιμες<br />για δημοκρατία. Το αίτημα για δημοκρατία από τους λαούς είναι ώριμο<br />παντού. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι ελίτ.<br />Press TV: Θα ήθελα να μου απαντήσετε με ένα ναι ή ένα όχι. Πιστεύετε<br />ότι υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας για τις τρέχουσες επαναστάσεις στη<br />Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική;<br />Chomsky: Η επιτυχία δεν είναι μια υπόθεση που μπορεί να χωρέσει σε<br />ένα ναι ή ένα όχι. Μπορεί να υπάρξουν μερικές επιτυχίες και μερικές<br />αποτυχίες. Αλλά και η μερική αποτυχία μπορεί να αφήσει μια κληρονομιά<br />που να είναι η βάση της επόμενης επιτυχίας. Είναι μια πραγματικά<br />εντυπωσιακή σειρά εξεγέρσεων αλλά το σε ποιο βαθμό θα ταρακουνήσουν την<br />παραδοσιακή κυριαρχία είναι κάτι που δεν μπορούμε να το πούμε ακόμα.EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-41576110569936598172010-11-01T09:58:00.000-07:002010-11-01T10:05:13.608-07:00Ταδε Εφη ΕΝΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑΌταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης.<br /><br />Ο αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος και κάτω από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και αντιφατικές, ώστε θα είχαμε πραγματικά άδικο αν τα χάναμε όταν το κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια τη λέξη, μένει αδιάφορο στη προπαγάνδα μας και μας περιφρονεί. Δεν μπορούμε φυσικά να εμποδίσουμε τους άλλους να χρησιμοποιούν όποιο όνομα θέλουν όσο για το να σταματήσουμε εμείς να λεγόμαστε αναρχικοί. Αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε απλούστατα ότι αλλάξαμε απόψεις.<br /><br />Αυτό που όλο και όλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, είναι να διαχωρίζουμε ξεκάθαρα τη θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για την αναρχία και από όσους, αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με μας, βγάζουν από αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεων μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν στον ίδιο χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.<br /><br />Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή, είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά και τους δε να μην ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που στο βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όλα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορώ να παραθέσω εδώ μια μεθοδική και εξαντλητική μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο. Ας μιλήσουμε για την ηθική.<br /><br />Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική. Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική και στην πράξη επαναστατούν εναντίον της αστικής ηθικής, που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Έπειτα σιγά-σιγά όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση της αλήθειας.<br /><br />Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική πλάι στους κανόνες που προβάλουν οι παπάδες και τα αφεντιά για να κατοχυρώσουν τη κυριαρχία τους βρίσκονται και άλλοι, περισσότεροι και ουσιαστικότεροι που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να μην έχεις κανένα συναίσθημα υποχρέωσης και καμία ντροπή απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια ηθική πρέπει να τις αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη μια ηθική ανώτερη. Και καταλήγουν με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους να και των περιστάσεων να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξης, άνθρωποι χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στη παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα στερούνται το ψωμί τους για να βοηθήσουν ένα σύντροφο αύριο θα σκοτώσουν έναν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.<br /><br />Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεωρεί καλό κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής μιας χώρας ή μιας κοινωνίας και πράγματι η αστική ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική ούτε ένα συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους άλλους.<br /><br />Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πως εμείς κάνουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα πως θα μπορούσαμε να βρούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;<br /><br />Μια άλλη απαράδεκτη άποψη που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και άλλοι την χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να είσαι ηθικός και ότι κατά συνέπεια μάταια πασχίζεις όταν οι προσπάθειες σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία, το καλύτερο είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελος μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους, θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίον των άλλων ανθρώπων και βλέπει σα καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό, ότι χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς την συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ.<br /><br />Είμαστε όλοι χωρίς εξαίρεση, υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τη μικρύνουμε. Τη μέρα που δεν θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δεν θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και εμείς αστοί.<br /><br />Άφραγκοι ίσως, αλλά όχι λιγότερο αστοί στα έργα και στις επιδιώξεις μας.<br /><br />Ερ. ΜαλατέσταEIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-30240654642449615062010-09-19T07:10:00.000-07:002018-08-22T14:10:05.561-07:00Σημειώσεις πάνω στον Αναρχισμό (Του Νόαμ Τσόμσκυ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt6-1ZdubbytODDonE3YOnmJAb1RC6ke0f5qCQxGxs8evO3FHkqYe7diD4mbbJGZCn87sUzeNe8CYN4NB1wiEOQ3DqICr3SnEtFSy2c9NCwr47WpnYS2MmpHrEAmu4Xsw6dI2FYjspdsv7/s1600/noamchomsky.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5518629209830537346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt6-1ZdubbytODDonE3YOnmJAb1RC6ke0f5qCQxGxs8evO3FHkqYe7diD4mbbJGZCn87sUzeNe8CYN4NB1wiEOQ3DqICr3SnEtFSy2c9NCwr47WpnYS2MmpHrEAmu4Xsw6dI2FYjspdsv7/s400/noamchomsky.jpg" style="float: left; height: 298px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 400px;" /></a><br />
<br />
Ένας Γάλλος συγγραφέας, που συμπαθούσε τον αναρχισμό, έγραψε το 1890,«ο αναρχισμός έχει μεγάλη πίσω επιφάνεια, όπως το χαρτί υπομένει τα πάντα» (εδώ εννοεί ότι πολλές ιδέες καλούνται αναρχικές όπως πάνω στο χαρτί μπορείς να γράφεις όσο θες) -ακόμα και αυτούς των οποίων οι πράξεις είναι τέτοιες που «ένας θανάσιμος εχθρός του αναρχισμού δεν θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα».[1] Έχουν υπάρξει πολλές μορφές σκέψης και δράσης που έχουν αναφερθεί ως «αναρχικές».Θα ήταν αδύνατο να παρουσιάσουμε όλες αυτές τις αντιφατικές τάσεις σε μία γενική θεωρία ή ιδεολογία. Και ακόμα και αν προβούμε στο να εξάγουμε από την ιστορία της ελευθεριακής σκέψης μια ζωντανή, εξελισσόμενη παράδοση, όπως ο Ντανιέλ Γερίν κάνει στο βιβλίο «Αναρχισμός», παραμένει δύσκολο να διατυπώσουμε τα δόγματα του αναρχισμού ως μια συγκεκριμένη και καθορισμένη θεωρία για την κοινωνία και την κοινωνική αλλαγή. Ο αναρχικός ιστορικός Ρουντολφ Ρόκερ, ο οποίος παρουσιάζει μια συστηματική αντίληψη για την ανάπτυξη της αναρχικής σκέψης μέσα από τον αναρχοσυνδικαλισμό, σε σύγκριση με τη δουλεία του Γέριν, θέτει το θέμα καλά όταν γράφει ότι ο αναρχισμός δεν είναι ένα σταθερό, κλειστό κοινωνικό σύστημα αλλά μάλλον μια ξεκάθαρη τάση στην ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, η οποία σε αντίθεση με τη διανοούμενη ηγεσία κληρικών και κυβερνητικών θεσμών, προσπαθεί για την απρόσκοπτη εξέλιξη όλων των ατομικών και κοινωνικών δυνάμεων στη ζωή. Ακόμα και η ελευθερία είναι μόνο μια σχετική, δεν είναι απόλυτη έννοια, δεδομένου ότι τείνει διαρκώς να γίνει ευρύτερη και να επηρεάσει περισσότερους κύκλους με ποικίλους τρόπους . Για τον αναρχικό, η ελευθερία δεν είναι μια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια, αλλά η συγκεκριμένη δυνατότητα ζωτικής σημασίας για όλους τους ανθρώπους να θέσουν σε πλήρη ανάπτυξη όλες τις δυνάμεις, τις ικανότητες και τα ταλέντα με τα οποία η φύση τους προίκισε, και να τα μετατρέψουν σε κοινωνικό λογαριασμό. Όσο λιγότερο η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου επηρεάζεται από εκκλησιαστική ή πολιτική καθοδήγηση, τόσο περισσότερο θα γίνει αποτελεσματική και αρμονική η προσωπικότητα του ανθρώπου, θα γίνει μέτρο του πολιτισμού της κοινωνίας στην οποία αυτός θα έχει μεγαλώσει.[2]<br />
<br />
Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι αξία υπάρχει στο να μαθαίνεις για μία «συγκεκριμένη τάση στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας» που δεν διατυπώνει μια συγκεκριμένη και λεπτομερή κοινωνική θεωρία. Είναι γεγονός, πολλοί σχολιαστές έχουν απορρίψει τον αναρχισμό ως ουτοπικό, άμορφο, πρωτόγονο, ή αλλιώς ασυμβίβαστο με την πραγματικότητα μιας σύνθετης κοινωνίας. Κάποιος ωστόσο μπορεί, να υποστηρίξει διαφορετικά ότι σε κάθε στάδιο της ιστορίας το μέλημα μας πρέπει να είναι να διαλύσουμε αυτές τις μορφές εξουσίας και καταπίεσης που επιβιώνουν από μια προηγούμενη εποχή, όπου θα μπορούσαν να έχουν δικαιολογηθεί κάτω από την άποψη της ανάγκης για επιβίωση ή ασφάλεια ή την οικονομική ανάπτυξη, αλλά τώρα συμβάλουν σε υλικό και πολιτιστικό έλλειμμα. Αν είναι έτσι, τότε δεν υπάρχει ένα δόγμα κοινωνικής αλλαγής για το παρόν και το μέλλον, ούτε δε, απαραίτητα, μια συγκεκριμένη και αμετάβλητη έννοια των στόχων μέσα από του οποίους η κοινωνική αλλαγή πρέπει να τείνει. Σίγουρα η κατανόηση της φύσης του ανθρώπου ή του φάσματος των βιώσιμων κοινωνικών μορφών είναι τόσο υποτυπώδης ώστε κάθε εκτεταμένο δόγμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγάλο σκεπτικισμό, όπως με σκεπτικισμό συμπεριφερόμαστε όταν ακούμε ότι η «ανθρώπινη φύση» ή οι «απαιτήσεις της απόδοσης» ή ακόμα «η πολυπλοκότητα της σύγχρονης ζωής» απαιτεί μορφές καταπίεσης και αυταρχικούς κανόνες.<br />
<br />
Ωστόσο, σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο υπάρχει κάθε λόγος για την ανάπτυξη, στο μέτρο που μας το επιτρέπει η κατανόηση μας, μίας συγκεκριμένης αντίληψης αυτής της τάσης στην ιστορία της ανθρωπότητας, κατάλληλης να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της στιγμής. Για τον Ρόκερ, «το πρόβλημα που έχει αναδειχθεί στην εποχή μας είναι αυτό της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την κατάρα της οικονομικής εκμετάλλευσης και της κοινωνικής υποδούλωσης». Και η μέθοδος για να πραγματοποιηθεί δεν είναι η κατάκτηση και άσκηση της κρατικής εξουσίας, ούτε η ταπείνωση του κοινοβουλευτισμού, αλλά μάλλον η «ανασυγκρότηση της οικονομικής ζωής των λαών από το μηδέν και η οικοδόμηση της πάνω στο πνεύμα του Σοσιαλισμού».<br />
<br />
Αλλά μόνο οι ίδιοι οι παραγωγοί είναι ικανοί για αυτό το έργο, αφού αυτοί είναι το μόνο στοιχείο της κοινωνίας που παράγει αξία και από αυτούς ένα νέο μέλλον μπορεί να προκύψει. Δικό τους πρέπει να είναι το έργο της απελευθέρωσης του μόχθου των ανθρώπων από όλα τα δεσμά της οικονομικής εκμετάλλευσης έχουν προσδεθεί σε αυτούς, της απελευθέρωσης της κοινωνίας από όλα τα θεσμικά όργανα και τη χρήση της πολιτικής εξουσίας για να ανοίξουν το δρόμο σε μια συμμαχία ελεύθερων ομάδων των ανδρών και των γυναικών που θα βασίζονται σε συνεργατική εργασία, σε μία οργανωμένη διαχείριση των πραγμάτων προς το συμφέρον της κοινότητας. Η προετοιμασία των κουρασμένων μαζών της πόλης και της υπαίθρου για αυτό το μεγάλο στόχο και η ένωση τους σε μια μαχητική δύναμη είναι το ζητούμενο του σύγχρονου αναρχοσυνδικαλισμού ,και σε αυτόν το σκοπό έχει εξαντληθεί.<br />
<br />
Σαν σοσιαλιστής, ο Ρόκερ είχε ως δεδομένο ότι «η σοβαρή, τελικά, η πλήρης απελευθέρωση των εργαζομένων είναι δυνατή μόνο υπό μία συνθήκη: ότι η ιδιοκτησία του κεφαλαίου, που είναι οι πρώτες ύλες, τα εργαλεία της εργασίας, περιλαμβανομένης της γης, από το σύνολο της εργατικής τάξης».[3]Ως αναρχοσυνδικαλιστης, επιμένει επιπλέον ότι οι εργατικές οργανώσεις δημιουργούν «όχι μόνο τις ιδέες, αλλά και τις πραγματικότητες του ίδιου του μέλλοντος» στην προεπαναστατική περίοδο, ότι δηλαδή αυτές ενσαρκώνουν τη δομή της μελλοντικής κοινωνία -και ο ίδιος προσβλέπει σε μια κοινωνική επανάσταση που θα καταργήσει το κρατικό μηχανισμό. «Αυτό που θα βάλουμε στη θέση της κυβέρνησης είναι βιομηχανική οργάνωση».<br />
<br />
Οι αναρχοσυνδικαλιστές είναι πεπεισμένοι ότι μια σοσιαλιστική οικονομική τάξη δεν μπορεί να δημιουργηθεί από τα διατάγματα και τους θεσμούς της κυβέρνησης, αλλά μόνο από την συνολική συνεργασία των εργαζομένων τόσο στη δράση όσο και στη σκέψη σε κάθε κλάδο της παραγωγής. Αυτό θα επιτευχθεί μέσα από την ανάληψη της διαχείρισης των εργοστασίων από τους ίδιους τους παραγώγους με μία μορφή ώστε οι επιμέρους ομάδες ανθρώπων, οι εργασιακές εγκαταστάσεις καθώς και οι κλάδοι της βιομηχανίας να είναι ανεξάρτητα μέλη του γενικού οικονομικού οργανισμού και συστηματικά η παραγωγή και διανομή των αγαθών να ασκούνται προς το συμφέρον της κοινότητας σε μια βάση ελεύθερων αμοιβαίων συμφωνιών.<br />
<br />
Ο Ρόκερ τα έγραφε αυτά σε μία στιγμή που τέτοιες ιδέες είχαν τεθεί σε εφαρμογή με ένα συνταρακτικό τρόπο στην Ισπανική Επανάσταση. Μόλις πριν από το ξέσπασμα της επανάστασης, ο αναρχοσυνδικαλιστής οικονομολόγος Diego Abad de Santillan είχε γράψει:<br />
<br />
«…αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του κοινωνικού μετασχηματισμού, η επανάσταση δεν μπορεί να θεωρήσει το κράτος ως ένα μέσο, αλλά πρέπει να εξαρτάται από την οργάνωση των παραγωγών.<br />
<br />
Έχουμε ακολουθήσει αυτό το πρότυπο και δεν βρήκαμε καμία ανάγκη για την υπόθεση που λέει ότι μία ανώτατη δύναμη οργάνωσης της εργασίας πρέπει να υπάρχει για να εγκαταστήσει μία νέα τάξη των πραγμάτων. Θα ευχαριστούσαμε οποιονδήποτε μας επισήμανε ποια λειτουργία, αν υπάρχει κάποια, θα έχει το κράτος σε μία οικονομική οργάνωση όπου η ιδιωτική ιδιοκτησία θα έχει καταργηθεί και στην οποία ο παρασιτισμός και τα ειδικά προνόμια δεν θα έχουν θέση. Η κατάπνιξη του κράτους δεν μπορεί να είναι μία υπόθεση άτονη. Πρέπει να είναι το έργο της Επανάστασης να τελειώσει με το κράτος. Είτε η Επανάσταση δίνει κοινωνικό πλούτο στους παραγωγούς και στην περίπτωση αυτή οργανώσουν τη ζωή τους οι ίδιοι με τα οφέλη της συλλογικής διανομής των αγαθών και το κράτος δεν έχει καμία σχέση, ή η επανάσταση δεν καταφέρνει να δώσει πλούτο στους παραγώγους, και στην περίπτωση η Επανάσταση θα είναι ένα ψέμα και το κράτος θα συνεχίσει να υπάρχει.<br />
<br />
Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της οικονομίας δεν είναι μια πολιτική δύναμη, αλλά μία οικονομική και διοικητική ρύθμιση της δύναμης. Λαμβάνει τον προσανατολισμό του από κάτω και λειτουργεί σύμφωνα με τα ψηφίσματα των περιφερειακών και των εθνικών συνελεύσεων. Είναι μία επικοινωνία μεταξύ των σωμάτων αυτών και τίποτα άλλο.»[4]<br />
Ο Ένγκελς, σε μια επιστολή του 1883, εξέφρασε τη διαφωνία του με αυτή την ιδέα ως εξής:<br />
<br />
Οι αναρχικοί έθεσαν το πράμα ανάποδα. Δηλώνουν ότι η προλεταριακή επανάσταση πρέπει να αρχίσει από την εξάλειψη της πολιτικής οργάνωσης του κράτους... Αλλά το να το καταστρέψουν σε μια τέτοια στιγμή θα είναι να καταστρέφει ο μόνος οργανισμός μέσω του οποίου το νικηφόρο προλεταριάτο μπορεί να επιβάλει την προσφάτως κατακτημένη εξουσία του, κρατώντας πατημένους τους καπιταλιστικούς του αντιπάλους και εκτελώντας την οικονομική επανάσταση της κοινωνίας, χωρίς την οποία η συνολική του νίκη θα τελειώσει με μία νέα ήττα και με μία μαζική σφαγή των εργατών παρόμοια με αυτή του Παρισιού μετά την Κομμούνα.[5]<br />
<br />
Αντίθετα, οι αναρχικοί - πιο εύγλωττα Μπακούνιν - προειδοποίησε για τους κινδύνους από την «κόκκινη γραφειοκρατία», η οποία θα αποδειχτεί ότι είναι «το πιο άθλιο και τρομερό ψέμα που ο αιώνας μας έχει δημιουργήσει».[6]Ο αναρχοσυνδικαλιστής Fernand Pelloutier ρώτησε: «Πρέπει ακόμη και η μεταβατική κατάσταση στην οποία έχουμε να υποταχθούμε να είναι απαραίτητα και μοιραία μια κολεκτιβιστική φυλακή? Δεν μπορεί αυτό να συνιστάται σε ένα ελεύθερο οργανισμό, οροθετημένο αποκλειστικά από τις ανάγκες της παραγωγής και της κατανάλωσης, όπου όλα τα πολιτικά όργανα θα έχουν εξαφανιστεί?»[7]<br />
<br />
Δεν προσποιούμαι ότι γνωρίζω τις απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Αλλά μοιάζει ξεκάθαρο ότι αν δεν υπάρχει, σε κάποια μορφή, μια θετική απάντηση, οι πιθανότητες για μια πραγματικά δημοκρατική επανάσταση που θα επιτελούσε τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της αριστεράς δεν είναι μεγάλες. Ο Μάρτιν Μπουμπερ(Martin Buber) έθεσε το πρόβλημα λακωνικά όταν έγραψε «Κάποιος δεν μπορεί, λόγω της φύσης των πραγμάτων, να περιμένει ότι ένα μικρό δέντρο που έχει μετατραπεί σε ρόπαλο θα βάλει «μπροστά» τα φύλλα».[8] Το ζήτημα της κατάκτησης ή την καταστροφή της κρατικής εξουσίας είναι αυτό που ο Μπακούνιν θεωρούσε ως πρωταρχικό θέμα διαφωνίας με τον Μαρξ.[9] Σε διάφορες μορφές, το πρόβλημα αυτό έχει προκύψει επανειλημμένα στο αιώνα(αναφέρεται στον 20ο) διαιρώντας τους σοσιαλιστές σε «ελευθεριακούς» και «κρατιστές».<br />
<br />
Παρά τις προειδοποιήσεις του Μπακούνιν για τους κινδύνους της κόκκινης γραφειοκρατίας, και την ολική εκπλήρωση των κινδύνων αυτών κατά τη Σταλινική δικτατορία, θα ήταν προφανώς ένα χονδροειδές σφάλμα για την ερμηνεία των αντιπαραθέσεων που έγιναν πριν από έναν αιώνα να βασιστούμε στις αξιώσεις των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων ως προς την ιστορική προέλευση. Ειδικότερα, είναι διεστραμμένο να θεωρείται ο Μπολσεβικισμός ως «ο μαρξισμός στην πράξη». Αντίθετα, η αριστερή κριτική στο Μπολσεβικισμό, λαμβάνοντας υπόψη τις ιστορικές συνθήκες που περιβάλλουν τη Ρωσική Επανάσταση, είναι πολύ περισσότερο ουσιώδης πάνω στο θέμα.[10]<br />
<br />
Η αντί-Μπολσεβίκικη, αριστερή πτέρυγα του εργατικού κινήματος αντιτάχθηκε στους Λενινιστές επειδή δεν προχώρησαν αρκετά στην αξιοποίηση των Ρώσικων ανακατατάξεων για αυστηρά προλεταριακούς σκοπούς. Έγιναν όμηροι του ίδιου τους του περιβάλλοντος και χρησιμοποίησαν το παγκόσμιο ριζοσπαστικό κίνημα για να ικανοποιήσουν συγκεκριμένα Ρώσικες ανάγκες, οι οποίες σύντομα έγιναν συνώνυμες με τις ανάγκες του κόμματος των Μπολσεβίκων. Οι «αστικές» πτυχές της Ρώσικης Επανάστασης βρίσκονταν τώρα πια στον ίδιο τον Μπολσεβικισμό: ο Λενινισμός αναγνωρίστηκε ως κομμάτι της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας, διαφέροντας από τη δεύτερη μόνο ως προς τα θέματα τακτικής.[11]<br />
<br />
Αν ήταν κάποιος να αναζητήσει μια μοναδική ηγετική ιδέα μέσα στη αναρχική παράδοση, θα πρέπει πιστεύω να είναι εκείνη που εξέφρασε ο Μπακούνιν όταν γράφοντας για την Παρισινή Κομμούνα, προσδιόρισε τον εαυτό του ως εξής:<br />
<br />
Είμαι φανατικός εραστής της ελευθερίας, θεωρώντας την ως τη μοναδική προϋπόθεση υπό την οποία η νοημοσύνη, η αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ευτυχία μπορούν να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν ˙ όχι την καθαρά τυπική μορφή ελευθερίας που παραχωρείται, καθορίζεται και ρυθμίζεται από το κράτος, ένα αιώνιο ψέμα που στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από το προνόμιο ορισμένων που στηρίζονται στην δουλεία των υπολοίπων ˙ όχι την ατομικιστική, εγωιστική, ευτελή και φανταστική ελευθερία που επαινέθηκε από την σχολή του Ρουσσώ και άλλες σχολές του αστικού φιλελευθερισμού, η οποία θεωρεί ότι όλα τα λεγόμενα δικαιώματα των ανθρώπών, αντιπροσωπεύονται από το κράτος το οποίο οριοθετεί τα δικαιώματα του καθενός - μια ιδέα που οδηγεί αναπόφευκτα στη μετατροπή των δικαιωμάτων του κάθε ένα στο μηδέν. Όχι, εννοώ μόνο το είδος της ελευθερίας που είναι άξια του ονόματός της, την ελευθερία που συνίσταται στην πλήρη ανάπτυξη όλων των υλικών, πνευματικών και ηθικών δυνάμεων που είναι κρυμμένες σε κάθε άτομο ˙ Ελευθερία που δεν αναγνωρίζει άλλους περιορισμούς εκτός από αυτούς που ορίζονται από τους νόμους της ίδιας μας της φύσης, οι οποίες δεν μπορούν να θεωρηθούν ως περιορισμοί, δεδομένου ότι αυτοί οι νόμοι δεν επιβάλλονται από κανένα εξωτερικό νομοθέτη δίπλα ή πάνω από εμάς , αλλά είναι έμφυτες και εγγενείς, αποτελώντας τη βάση του υλικού, πνευματικού και ηθικού μας είναι - που δεν μας περιορίζουν, αλλά είναι οι πραγματικές και άμεσες προϋποθέσεις της ελευθερίας μας.[12]<br />
<br />
Οι ιδέες αυτές προήλθαν από το Διαφωτισμό ˙ οι ρίζες τους βρίσκονται στα έργα του Ρουσσώ «Διατριβή για την προέλευση και τις βάσεις της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων», «Σχετικά με τα όρια της Κρατικής Δράσης» του Χούμπολντ, στην επιμονή του Καντ, υπερασπίζοντας τη Γαλλική Επανάσταση, για το ότι η ελευθερία είναι η προϋπόθεση για την απόκτηση της ωριμότητας που χρειάζεται η ελευθερία, όχι ένα δώρο προς χορηγία όταν μια τέτοια ωριμότητα έχει επιτευχθεί. Με την ανάπτυξη του βιομηχανικού καπιταλισμού, ενός νέου και μη αναμενόμενου συστήματος της αδικίας, είναι ο ελευθεριακός σοσιαλισμός που έχει διατηρήσει και παρατείνει το ριζοσπαστικό ανθρωπιστικό μήνυμα του Διαφωτισμού και τα κλασικά φιλελεύθερα ιδανικά που ήταν διεστραμμένα μέσα σε μια ιδεολογία που υποστήριζε την αναδυόμενη κοινωνική τάξη. Στην πραγματικότητα, για τις ίδιες ακριβώς παραδοχές που οδήγησαν τον κλασικό φιλελευθερισμό να αντιτίθεται στην παρέμβαση του κράτους στην κοινωνική ζωή, οι καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις είναι επίσης μη ανεκτές. Αυτό είναι σαφές, για παράδειγμα, από το κλασικό έργο του Χούμπολντ, Τα Όρια της Κρατικής Δράσης(1792), το οποίο ίσως ενέπνευσε τον Μιλλ. Το κλασικό αυτό στοιχείο της φιλελεύθερης σκέψης, που ολοκληρώθηκε το 1792, είναι στην ουσία του βαθιά, αν και πρόωρα, αντικαπιταλιστικό Οι ιδέες του αυτές πρέπει να είναι μη τονισμένες , πέρα από την αναγνώριση της μετάλλαξης τους σε μια ιδεολογία του βιομηχανικού καπιταλισμού.<br />
<br />
Το όραμα του Χούμπολντ για μια κοινωνία στην οποία τα κοινωνικά δεσμά έχουν αντικατασταθεί από κοινωνικές εγγυήσεις και η εργασία αναλαμβάνεται ελεύθερα εισάγει έναν πρώιμο Μαρξ, με τη συζήτηση για την «αλλοτρίωση της εργασίας όταν αυτή είναι κάτι ξένο προς τον εργάτη...που δεν αποτελεί μέρος της φύσης του...ώστε αυτός δεν ολοκληρώνει τον εαυτό αλλά τον αρνείται...και είναι φυσικά και πνευματικά εξαντλημένος από αυτή», μια αλλοτριωμένη εργασία που «πετάει μερικούς εργάτες πίσω σε ένα βάρβαρο είδος σκληρής εργασίας και άλλους στην εργασία με μηχανές», στερώντας έτσι από τον άνθρωπο το «είδος του χαρακτήρα» της «ελεύθερης συνειδητής δραστηριότητας» και της «παραγωγικής ζωής». Ομοίως, ο Μαρξ συλλαμβάνει «ένα νέο είδος ανθρώπου που χρειάζεται το σύντροφο του...Η εργατική ένωση γίνεται η πραγματικά εποικοδομητική προσπάθεια να δημιουργηθεί η κοινωνική υφή των μελλοντικών ανθρώπινων σχέσεων». Είναι αλήθεια ότι η κλασική ελευθεριακή σκέψη είναι αντίθετη με την παρέμβαση του κράτους στην κοινωνική ζωή, ως συνέπεια των παραδοχών για τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου για την ελευθερία, την πολυμορφία και την ελεύθερη ένωση. Για τις ίδιες παραδοχές, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η μισθωτή εργασία, η ανταγωνιστικότητα, η ιδεολογία του “κτητικού ατομικισμού” - όλα πρέπει να θεωρούνται ουσιαστικά απάνθρωπα. Ο Ελευθεριακός Σοσιαλισμός σωστά πρέπει να θεωρηθεί ως ο κληρονόμος για τα φιλελεύθερα ιδεώδη του Διαφωτισμού.<br />
<br />
Ο Ρούντολφ Ρόκερ περιγράφει το σύγχρονο αναρχισμό ως «η σύγκλιση των δύο μεγάλων ρευμάτων τα οποία κατά τη διάρκεια και μετά την Γαλλική Επανάσταση έχουν βρει χαρακτηριστική έκφραση στην πνευματική ζωή της Ευρώπης: «Σοσιαλισμός και Φιλελευθερισμός». Τα κλασσικά φιλελεύθερα ιδεώδη, υποστηρίζει, ναυάγησαν στην πραγματικότητα των καπιταλιστικών οικονομικών μορφών. Ο Αναρχισμός είναι κατ' ανάγκη αντικαπιταλιστικός για το ότι «αντιτίθεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο». Όμως, ο αναρχισμός αντιτίθεται επίσης «στην κυριαρχία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο». Επιμένει ότι «ο σοσιαλισμός ή θα είναι ελεύθερος ή δεν θα είναι καθόλου. Στην αναγνώριση αυτού βρίσκεται η πραγματική και βαθιά αιτιολογία για την ύπαρξη του Αναρχισμού»[13]. Από αυτή την άποψη, ο αναρχισμός, μπορεί να θεωρηθεί ως η ελευθεριακή πτέρυγα του σοσιαλισμού. Είναι σε αυτό το πνεύμα που ο Ντάνιελ Γερίν έχει προσεγγίσει τη μελέτη του αναρχισμού στο “Αναρχισμός” αλλά και σε άλλες δουλειές.[14] Ο Γερίν παραθέτει τα λόγια του Αδόλφου Φίσερ, που είπε «κάθε αναρχικός είναι σοσιαλιστής, αλλά κάθε σοσιαλιστής δεν είναι απαραίτητα αναρχικός». Ομοίως ο Μπακούνιν, στο «αναρχικό μανιφέστο» του 1865, στο πρόγραμμα της διεθνής επαναστατικής αδελφότητας προβλέπει την αρχή ότι κάθε μέλος πρέπει να είναι, καταρχάς, σοσιαλιστής.<br />
<br />
Ένας συνεπής αναρχικός πρέπει να αντιταχθεί στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στη μισθωτή σκλαβιά η οποία αποτελεί στοιχείο του συστήματος, ως ασύμβατες με την αρχή ότι η εργασία πρέπει να είναι ελεύθερα αναλαμβανόμενη και υπό τον έλεγχο του παραγωγού. Όπως το έθεσε ο Μαρξ, οι σοσιαλιστές προσβλέπουν σε μια κοινωνία στην οποία η εργασία θα «γίνει όχι μόνο ένα μέσο ζωής, αλλά επίσης και το υψηλότερο θέλω στη ζωή»[15], κάτι αδύνατο όταν ο εργαζόμενος καθοδηγείται από μία εξωτερική αρχή η από την ανάγκη περισσότερο παρά από την εσωτερική παρόρμηση : «καμία μορφή μισθωτής εργασίας, ακόμα και μία που είναι λιγότερο αποκρουστική από άλλες, δεν μπορεί να ξεφύγει από την ίδια τη μιζέρια της μισθωτής εργασίας»[16]. Κάποιος συνεπής αναρχικός δεν πρέπει να αντιταχθεί μόνο στην αποξενωμένη εργασία, αλλά και στην εξειδίκευση της εργασίας που λαμβάνει χώρα όταν το μέσο για την ανάπτυξη της παραγωγής ακρωτηριάζει τον εργαζόμενο σε ένα θραύσμα ανθρώπινης ύπαρξης, τον υποβιβάζει στο να γίνει ένα απλό εξάρτημα μηχανής, κάνοντας το έργο του ένα τέτοιο βάσανο που η ουσιώδη έννοια του καταστρέφεται ˙ αποξενώνει από αυτόν τις πνευματικές δυνατότητες της διαδικασίας της εργασίας σε μεγάλη αναλογία με το βαθμό στον οποίο η επιστήμη έχει ενσωματωθεί σε αυτήν ως αυτόνομη εξουσία...[17]<br />
Ο Μαρξ δεν το είδε αυτό ως ένα αναπόφευκτο συνακόλουθο της εκβιομηχάνισης, αλλά ως<br />
χαρακτηριστικό των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η κοινωνία του μέλλοντος πρέπει να φροντίσει να «αντικαταστήσει τον εργάτη της λεπτομέρειας του σήμερα...που έχει μετατραπεί σε ένα θραύσμα ανθρώπου, από τον πλήρως αναπτυγμένο ατομικά, ικανό για μία ποικιλία έργων...στα οποία οι διάφορες κοινωνικές λειτουργίες...γίνονται με τόσους πολλούς τρόπους που δίνουν ελεύθερο πεδίο στις δικές του φυσικές δυνάμεις».[18] Το προαπαιτούμενο είναι η κατάργηση της καπιταλιστικής και μισθωτής εργασίας ως κοινωνικές κατηγορίες (για να μην αναφερθούμε στους βιομηχανικούς στρατούς του «εργατικού κράτους» ή στις διάφορες σύγχρονες μορφές ολοκληρωτισμού, δεδομένου του καπιταλισμού). Η υποβάθμιση του ανθρώπου σε εξάρτημα μηχανής, σε ένα εξειδικευμένο εργαλείο της παραγωγής, θα μπορούσε να καταρχάς να ξεπεραστεί αντί να ενισχυθεί, με τη σωστή ανάπτυξη και χρήση της τεχνολογίας, αλλά όχι υπό συνθήκες αυταρχικού ελέγχου της παραγωγής από αυτούς που κάνουν τον άνθρωπο ένα εργαλείο για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς τούς, πάνω από τους ατομικούς του σκοπούς, στη φράση του Χούμπολντ .<br />
<br />
Οι αναρχοσυνδικαλιστές επιδιώκουν, ακόμα και κάτω από τον καπιταλισμό, να δημιουργήσουν «ελεύθερες ενώσεις ελεύθερων παραγωγών» οι οποίες θα ασκούν μαχητικό αγώνα και θα προετοιμάζονται να αναλάβουν την οργάνωση της παραγωγής σε δημοκρατική βάση. Οι ενώσεις αυτές θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως «ένα πρακτικό σχολείο του αναρχισμού»[19]. Αν η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στη φράση που στον Προυντόν αναφέρεται συχνά, είναι απλώς μια μορφή “κλοπής”- “η εκμετάλλευση του αδύναμου από τον ισχυρό”[20]- ο έλεγχος της παραγωγής από κρατική γραφειοκρατία, χωρίς να έχει σημασία πόσο καλοκάγαθες είναι οι προθέσεις της, επίσης δεν δημιουργεί τις συνθήκες υπό τις οποίες η εργασία, χειρωνακτική και πνευματική, μπορεί να γίνει το υψηλότερο θέλω στη ζωή. Και τα δύο, τότε, θα πρέπει να ξεπεραστούν.<br />
<br />
Στην επίθεση κατά του δικαιώματος στoν ιδιωτικό ή γραφειοκρατικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, ο αναρχικός παίρνει τη θέση του μαζί με αυτούς που αγωνίζονται να φέρουν “την τρίτη και τελευταία φάση απελευθέρωσης στην ιστορία”. Η πρώτη έκανε τους σκλάβους δουλοπάροικους, η δεύτερη έκανε τους δουλοπάροικους μισθωτούς και η τρίτη θα είναι αυτή που θα καταργήσει το προλεταριάτο σε μια τελική πράξη απελευθέρωσης που τοποθετεί τον έλεγχο της οικονομίας στα χέρια των ελεύθερων και εθελοντικών οργανώσεων των παραγωγών(Ζοζέφ Φουριέ,1848)[21].Ο επικείμενος κίνδυνος του «αστισμού» είχε σημειωθεί από τον Ντε Τοκβίλ, επίσης το 1848:<br />
<br />
Για όσο χρονικό διάστημα το δικαίωμα της ιδιοκτησίας ήταν η προέλευση και το έδαφος πολλών άλλων δικαιωμάτων, ήταν εύκολα υπερασπίσιμο- ή μάλλον δεν είχε δεχθεί επίθεση˙ ήταν τότε η ακρόπολη της κοινωνίας, ενώ όλα τα άλλα δικαιώματα ήταν τα προχώματα του ˙ Δεν υπέφερε το κύριο βάρος της επίθεσης και, μάλιστα, δεν υπήρχε καμία σοβαρή προσπάθεια για επίθεση εναντίον του. Αλλά σήμερα, όταν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας θεωρείται ως το τελευταίο μη κατεστραμμένο απομεινάρι του αριστοκρατικού κόσμου, όταν πλέον στέκεται μόνο του, ως το μοναδικό προνόμιο σε μια κοινωνία ισότητας, το θέμα αλλάζει. Σκεφτείτε τι συμβαίνει στις καρδιές των εργατικών τάξεων, αν και ομολογώ ότι είναι ήσυχες ακόμα. Είναι αλήθεια ότι είναι λιγότερο φλογερές από τα παλαιότερα πολιτικά πάθη για να μιλήσουμε σωστά˙ αλλά δεν βλέπεις ότι τα πάθη τους, μακριά από την πολιτική, έχουν γίνει κοινωνικά? Δεν βλέπεις ότι, σιγά-σιγά, ιδέες και απόψεις που διαδίδονται μεταξύ αυτών δεν σκοπεύουν απλά στο να διώξουν κάποιους νόμους, κάποιον υπουργό ή κάποια κυβέρνηση, αλλά στην διάλυση των θεμελίων της ίδιας της κοινωνίας?[22]<br />
<br />
Οι εργαζόμενοι του Παρισιού, το 1871, έσπασαν τη σιωπή τους, και προχώρησαν στην κατάργηση της ιδιοκτησία, τη βάση κάθε αστισμού! Ναι, κύριοι, η Κομμούνα, σκόπευε να καταργήσει την ταξική ιδιοκτησία που κάνει την εργασία των πολλών πλούτο για τους λίγους. Ήθελε να κάνει την ατομική κυριότητα μία πραγματικότητα με τη μετατροπή των μέσων παραγωγής, της γης και του κεφαλαίου, που ήταν πρωτίστως τα μέσα για την υποδούλωση και εκμετάλλευση της εργασίας, σε απλά όργανα ελεύθερης και συνεταιριστικής εργασίας.[23]<br />
<br />
Η Κομμούνα, βέβαια, πνίγηκε στο αίμα. Η φύση του «αστισμού» που οι εργαζόμενοι του Παρισιού προσπάθησαν να ξεπεράσουν με την επίθεση τους «στα θεμέλια της ίδιας της κοινωνίας» αποκαλύφθηκε, για άλλη μία φορά, όταν τα στρατεύματα της κυβέρνησης των Βερσαλλιών επανέκτησαν το Παρίσι από τον πληθυσμό του. Όπως έγραψε ο Μαρξ, με πικρία, αλλά και με ακρίβεια:<br />
<br />
Ο πολιτισμός και η δικαιοσύνη της αστικής τάξης έρχονται μακάβρια στο φως κάθε φορά που οι σκλάβοι και οι όμηροι για σκληρή δουλειά αυτής της τάξης ξεσηκώνονται ενάντια στα αφεντικά τους. Στη συνέχεια ο αστισμός και η δικαιοσύνη βγαίνουν μπροστά με ακάλυπτη βαρβαρότητα και με άνομη εκδίκηση...οι καταχθόνιες πράξεις των στρατιωτών αντανακλούν το έμφυτο πνεύμα του αστισμού, του οποίου είναι οι μισθοφόροι υπερασπιστές...Η αστική τάξη όλου του κόσμου, η οποία βλέπει με ικανοποίηση την χονδρική σφαγή μετά την μάχη, είναι συγκλονισμένη από την καταστροφή των τούβλων και της λάσπης.<br />
<br />
Παρά τη βίαιη καταστροφή της Κομμούνας, ο Μπακούνιν έγραψε ότι το Παρίσι ανοίγει μια νέα εποχή «ότι από την οριστική και πλήρη χειραφέτηση των λαϊκών μαζών και τη μελλοντική τους αληθινή αλληλεγγύη, πέρα και ανεξάρτητα από τα κρατικά όρια...η επόμενη επανάσταση του ανθρώπου, διεθνή στην αλληλεγγύη, θα είναι η ανάσταση του Παρισιού.» -μια επανάσταση που ο κόσμος εξακολουθεί να περιμένει.<br />
<br />
Ο συνεπής αναρχικός, στη συνέχεια, θα πρέπει να είναι σοσιαλιστής, αλλά σοσιαλιστής ενός συγκεκριμένου είδους. Δεν θα αντιταχθεί μόνο αποξενωμένη και εξειδικευμένη εργασία και θα αναμένει για την οικειοποίηση του κεφαλαίου από το σύνολο των εργαζομένων, αλλά θα επιμείνει η οικειοποίηση αυτή να είναι άμεση, δεν θα ασκείται από κάποια ελίτ δύναμης που ενεργεί στο όνομα του προλεταριάτου. Θα αντιτίθεται, εν ολίγοις, στην οργάνωση της παραγωγής από την κυβέρνηση. Αυτό αναφέρεται στο σοσιαλιστικό Κράτος, στη διοίκηση των κρατικών υπαλλήλων πάνω την παραγωγή και στη διοίκηση των διαχειριστών, των επιστημόνων και των ανωτέρων υπαλλήλων στα καταστήματα... Ο στόχος της εργατικής τάξης είναι η απελευθέρωση από την εκμετάλλευση. Ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε και δεν μπορεί να επιτευχθεί με μία νέα τάξη που διευθύνει και κυβερνά υποκαθιστώντας την αστική τάξη. Είναι πραγματοποιήσιμη μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους που θα είναι αφεντικά της παραγωγής.<br />
<br />
Οι παρατηρήσεις αυτές λαμβάνονται από το «Πέντε Διατριβές για την ταξική πάλη» από τον αριστερής πτέρυγας Μαρξιστή Άντον Πάνεκουκ ,έναν από τους σημαντικότερους αριστερούς θεωρητικούς του συμβουλιακού κομμουνιστικού κινήματος. Όπου στην πραγματικότητα, ο ριζοσπαστικός μαρξισμός συγχωνεύεται με αναρχικά ρεύματα.<br />
Ως μία ακόμα επεξήγηση, σκεφθείτε τον παρακάτω χαρακτηρισμό του «επαναστατικού<br />
Σοσιαλισμού»:<br />
<br />
Ο επαναστατικός σοσιαλισμός αρνείται ότι η κρατική ιδιοκτησία μπορεί να καταλήξει σε κάτι διαφορετικό άλλο από έναν γραφειοκρατικό δεσποτισμό. Έχουμε δει γιατί το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει δημοκρατικά τη βιομηχανία. Η βιομηχανία μπορεί να είναι δημοκρατικά ελεγχόμενη μόνο από τους εργάτες που εκλέγονται από βιομηχανικές διαχειριστικές επιτροπές. Ο Σοσιαλισμός θα είναι ουσιαστικά ένα βιομηχανικό σύστημα ˙ Τα σώματα του θα έχουν βιομηχανικό χαρακτήρα. Έτσι, αυτοί που ασκούν τις κοινωνικές δραστηριότητες και οι βιομηχανίες της κοινωνίας θα πρέπει να εκπροσωπούνται άμεσα στα τοπικά και κεντρικά συμβούλια της κοινωνικής διαχείρισης. Με αυτό τον τρόπο οι αρμοδιότητες των αντιπρόσωπων θα ρέουν προς τα πάνω από αυτούς που κάνουν τις εργασίες και είναι εξοικειωμένοι με τις ανάγκες της κοινότητας. Όταν η κεντρική βιομηχανική διαχειριστική επιτροπή συνεδριάζει θα εκπροσωπεί κάθε φάση της κοινωνικής δραστηριότητας. Τότε το καπιταλιστικό η γραφειοκρατικό κράτος θα αντικατασταθεί από τη βιομηχανική διαχειριστική επιτροπή του Σοσιαλισμού. Η μετάβαση από το ένα κοινωνικό σύστημα στο άλλο θα είναι η κοινωνική επανάσταση. Το πολιτικό Κράτος σε όλη την ιστορία έχει ως αποτέλεσμα τη κυβέρνηση των ανθρώπών από την άρχουσα τάξη ˙ η Δημοκρατία του Σοσιαλισμού θα είναι η κυβέρνηση της διαχείρισης της βιομηχανίας για λογαριασμό του συνόλου της κοινότητας. Το πριν σήμαινε την οικονομική και πολιτική υποταγή των πολλών ˙ Το επόμενο θα σημάνει την οικονομική ελευθερία όλων - θα είναι, λοιπόν, μια πραγματική δημοκρατία.<br />
<br />
Αυτή η προγραμματική θέση εμφανίζεται στο βιβλίο του Πολ Γουίλιαμ «Το Κράτος, οι προελεύσεις και οι λειτουργίες του» το οποίο γράφτηκε στις αρχές του 1917 - λίγο πριν το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν, ίσως η πιο ελευθεριακή δουλειά του (βλέπε σημείωση 9). Ο Πόλ ήταν μέλος του Μαρξιστικού- Ντε Λεονιστικού Εργατικού Κόμματος και αργότερα ένας από τους ιδρυτές του Βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.[24] Η κριτική του στον Κρατικό Σοσιαλιστικό μοιάζει με το ελευθεριακό δόγμα των αναρχικών στην αρχή ότι η κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση θα οδηγήσει σε γραφειοκρατική απολυταρχία, η κοινωνική επανάσταση πρέπει την αντικαταστήσει με την βιομηχανική οργάνωση της κοινωνίας, με άμεσο εργατικό έλεγχο. Πολλές παρόμοιες θέσεις μπορούν να αναφερθούν.<br />
<br />
Αυτό που είναι πολύ πιο σημαντικό είναι ότι αυτές οι ιδέες έχουν πραγματοποιηθεί και στην αυθόρμητη επαναστατική δράση, για παράδειγμα στη Γερμανία και στην Ιταλία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Ισπανία(όχι μόνο στην αγροτική επαρχία, αλλά και στην βιομηχανική Βαρκελώνη) το 1936. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι κάποια μορφή συμβουλιακού κομμουνισμού αποτελεί τη φυσική μορφή του επαναστατικού σοσιαλισμού σε μια βιομηχανική κοινωνία. Αυτό αντανακλά την ενστικτώδη αντίληψη ότι η δημοκρατία είναι πολύ περιορισμένη όταν το βιομηχανικό σύστημα ελέγχεται από οποιαδήποτε μορφή αυταρχικού ελίτ, είτε από τους ιδιοκτήτες, διευθυντές και τους τεχνοκράτες, δηλαδή μία ομάδα εμπροσθοφυλακής, είτε από τη κρατική γραφειοκρατία. Υπό αυτές τις συνθήκες απολυταρχικής κυριαρχίας ,τα κλασσικά ελευθεριακά ιδεώδη που αναπτύχθηκαν περισσότερο από τον Μαρξ και τον Μπακούνιν και άλλους επαναστάτες δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ˙ ο άνθρωπος δεν θα είναι ελεύθερος να αναπτύξει της δυνατότητες του πληρέστερα, και ο παραγωγός θα παραμείνει «ένα θραύσμα ανθρώπου», υποβαθμισμένος, ένα εργαλείο για την παραγωγική διαδικασία κατευθυνόμενη από πάνω.<br />
<br />
Η φράση «αυθόρμητη επαναστατική δράση» μπορεί να είναι παραπλανητική. Οι αναρχοσυνδικαλιστές , τουλάχιστον, έλαβαν πολύ σοβαρά την παρατήρηση του Μπακούνιν ότι οι εργατικές οργανώσεις πρέπει να δημιουργούν «όχι μόνο τις ιδέες αλλά και τις πραγματικότητες του μέλλοντος» στην προεπαναστατική περίοδο. Τα επιτεύγματα της λαϊκής επανάστασης στην Ισπανία, προπαντός, βασίσθηκαν στην υπομονετική δουλειά πολλών ετών για την οργάνωση και την εκπαίδευση, ένα συστατικό μιας μεγάλης παράδοσης δέσμευσης και πολεμικότητας. Οι αποφάσεις του Κογκρέσου της Μαδρίτης τον Ιούνιο του 1931 και του Κογκρέσου της Σαραγόσα τον Μάιο του 1936, προανήγγελλαν με πολλούς τρόπους τις δράσεις της επανάστασης, όπως έκαναν και οι κάπως διαφορετικές ιδέες που σκιαγραφήθηκαν από τον Σαντιγιάν (σημείωση 4) στην αρκετά συγκεκριμένη του αντίληψη της οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που θα θεσμοθετηθούν από την επανάσταση. Ο Γερίν γράφει «Η Ισπανική Επανάσταση ήταν σχετικά ώριμη στο μυαλό των ελευθεριακών στοχαστών, όπως και στην λαϊκή συνείδηση.» . Και οι οργανώσεις εργαζομένων υπήρχαν με τη δομή, την εμπειρία την κατανόηση για να αναλάβουν το έργο της κοινωνικής ανασυγκρότησης ,όταν, με το πραξικόπημα του Φράνκο, η αναταραχή στις αρχές του 1936 εξερράγη σε κοινωνική επανάσταση. Στην εισαγωγή του σε μια συλλογή εγγράφων για τη κολεκτιβοποίηση στην Ισπανία, ο αναρχικός Augustin Souchy γράφει:<br />
<br />
Για πολλά χρόνια, οι αναρχικοί και οι συνδικαλιστές της Ισπανίας θεωρούσαν ως το υπέρτατο καθήκον τους τον κοινωνικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Κατά τις συνελεύσεις σε Συνδικάτα και ομάδες ,στις εφημερίδες, στα φυλλάδια και στα βιβλία, το πρόβλημα της κοινωνικής επανάστασης συζητήθηκε αδιάκοπα και με συστηματικό τρόπο.[25]<br />
<br />
Όλο αυτό κρύβεται πίσω από τα αυθόρμητα επιτεύγματα, το εποικοδομητικό έργο της<br />
Ισπανικής Επανάστασης.<br />
<br />
Οι ιδέες του ελευθεριακού σοσιαλισμού, με την έννοια που περιγράφονται έχουν βυθιστεί στις βιομηχανικές κοινωνίες του προηγούμενου μισού αιώνα.(αναφέρεται εδώ στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα). Οι κυρίαρχες ιδεολογίες έχουν γίνει αυτές του κρατικού σοσιαλισμού ή του κρατικού καπιταλισμού(του ολοένα και περισσότερο μιλιταριστικού χαρακτήρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, για λόγους που δεν είναι αδιευκρίνιστοι)[26]. Αλλά υπάρχει μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος τα τελευταία χρόνια. Οι διατριβές που ανέφερα από τον Άντον Πάνεκουκ ελήφθησαν από ένα πρόσφατο φυλλάδιο μιας ριζοσπαστικής γαλλικής ομάδας εργαζομένων (Informations Correspondance Ouvrière). Οι παρατηρήσεις του Γουίλιαμ Πολ στον επαναστατικό σοσιαλισμού αναφέρονται σε ένα χαρτί από τον Γουόλτερ Κένταλ που δόθεικε στην Εθνική Διάσκεψη για Εργατικό Έλεγχο στο Σέφιλντ, στην Αγγλία, τον Μάρτιο του 1969. Το κίνημα του εργατικού ελέγχου έχει καταστεί μια σημαντική δύναμη στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια., έχει οργανώσει διάφορες διασκέψεις , έχει βγάλει ένα χορταστικό έντυπο, και αριθμεί εκπροσώπους ορισμένων από τις πιο σημαντικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Το Συνδικάτο Ενωμένων Μηχανικών και Μεταλλωρύχων, για παράδειγμα, έχει υιοθετήσει, ως επίσημη πολιτική, το πρόγραμμα της εθνικοποίησης των βασικών βιομηχανιών υπό «εργατικό έλεγχο σε όλα τα επίπεδα».[27]Στην Ευρώπη, υπάρχουν παρόμοιες εξελίξεις. Ο Μάιος του 1968 επιτάχυνε βέβαια το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τον συμβουλιακό κομμουνισμό και για παρόμοιες ιδέες στη Γαλλία, στη Γερμανία, όπως και στην Αγγλία.<br />
<br />
Δεδομένου του ιδιαίτερα συντηρητικού καλουπιού της ιδεολογικής κοινωνίας μας, δεν είναι πολύ περίεργο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μείνει σχεδόν ανέγγιχτες από τις εξελίξεις αυτές. Όμως, και αυτό μπορεί να αλλάξει. Η διάβρωση της ψυχροπολεμικής μυθολογίας τουλάχιστον καθιστά δυνατή την ανάδειξη των ερωτημάτων αυτών σε αρκετά ευρείς κύκλους. Αν το κύμα καταστολής μπορεί να αντικρουστεί, και εάν η αριστερά ξεπεράσει τις τάσεις αυτοκτονίας της και βασιστεί σε ότι έχει επιτευχθεί κατά την προηγούμενη δεκαετία, τότε το πρόβλημα του πώς να οργανώσει τη βιομηχανική κοινωνία σε πραγματικά δημοκρατικές γραμμές ,με το δημοκρατικό έλεγχο σε χώρους εργασίας και στην κοινότητα, θα πρέπει να αποτελέσει κυρίαρχο πνευματικό ζήτημα για εκείνους που γνωρίζουν τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, και, όπως ένα κίνημα ελευθεριακού σοσιαλισμού αναπτύσσεται, η μελέτη θα πρέπει να προχωρήσει στη δράση.<br />
<br />
Στο μανιφέστο του 1865,ο Μπακούνιν προέβλεψε ότι ένα στοιχείο που θα συμβάλει στην κοινωνική επανάσταση θα είναι «αυτό το νοήμον και αληθινά ευγενές τμήμα της νεολαίας το οποίο, αν και ανήκει από τη γέννηση στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, με τις γενναιόδωρες πεποιθήσεις και τις φλογερές προσδοκίες του, υιοθετεί τους σκοπούς του λαού». Ίσως στην αύξηση του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του 1960 βλέπει κανείς τα βήματα προς την εκπλήρωση αυτής της προφητείας.<br />
<br />
Ο Ντάνιελ Γερίν επιχείρησε ότι έχει περιγράψει ως «διαδικασία αποκατάστασης του αναρχισμού. Υποστηρίζει, πειστικά πιστεύω, ότι «οι εποικοδομητικές ιδέες του αναρχισμού διατηρούν τη ζωτικότητά τους, ώστε να μπορούν, όταν επανεξεταστούν και περάσουν από κόσκινο, να βοηθήσουν τη σύγχρονη σοσιαλιστική σκέψη να επιχειρήσει ένα νέο ξεκίνημα…και να συμβάλει στο εμπλουτισμό του μαρξισμού».[28]Από τη «ευρεία πισινή» του αναρχισμού έχει επιλέξει για περισσότερη εντατική εξέταση αυτές τις ιδέες και δράσεις που μπορούν να περιγραφούν ως ελευθεριακός σοσιαλισμός. Αυτό είναι φυσικό και κατάλληλο. Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει τους μεγαλύτερους αναρχικούς εισηγητές, καθώς και το σύνολο των πράξεων που έχουν εμπνευστεί από αναρχικά αισθήματα και ιδεώδη. Ο Γερίν δεν ενδιαφέρεται μόνο για την αναρχική σκέψη αλλά και για τις αυθόρμητες δράσεις του λαϊκού επαναστατικού αγώνα. Ασχολείται με την κοινωνική όσο και την πνευματική δημιουργικότητα. Επιπλέον, επιχειρεί να αντλήσει από τα εποικοδομητικά επιτεύγματα του παρελθόντος τα διδάγματα που θα εμπλουτίσουν τη θεωρία της κοινωνικής απελευθέρωσης. Για εκείνους που δεν επιθυμούν μόνο να κατανοήσουν τον κόσμο αλλά και να τον αλλάξουν, αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος για τη μελέτη της ιστορίας της αναρχισμό.<br />
<br />
Ο Γερίν περιγράφει τον αναρχισμό του 19ου αιώνα ως ουσιαστικά θεωρητικό, ενώ ο εικοστός αιώνας, για τους αναρχικούς, υπήρξε μια εποχή «επαναστατικής πρακτικής». Ο αναρχισμός αντικατοπτρίζει την κρίση αυτή. Η ερμηνεία του αναρχισμού από αυτόν(τον Γέριν) ευσυνείδητα κοιτάζει προς το μέλλον. Ο Άρθουρ Ρόσενμπεργκ κάποτε επισήμανε ότι οι δημοφιλείς επαναστάσεις χαρακτηριστικά επιδιώκουν να αντικαταστήσουν «μια φεουδαρχική ή κεντρική αρχή που αποφασίζει με τη δύναμη» με κάποια μορφή κοινοτικού συστήματος που «συνεπάγεται την καταστροφή και την εξαφάνιση της παλαιάς μορφής του Κράτους». Ένα τέτοιο σύστημα θα είναι είτε σοσιαλιστικό ή μία «έσχατη μορφή δημοκρατίας…η οποία είναι η προκαταρκτική κατάσταση για Σοσιαλισμό στο βαθμό που ο Σοσιαλισμός μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε έναν κόσμο που απολαμβάνει το υψηλότερο δυνατό μέτρο της ατομικής ελευθερίας.» Αυτό το ιδανικό, σημειώνει, ήταν κοινό στον Μαρξ και στους αναρχικούς.[29]Αυτός ο φυσικός αγώνας για την απελευθέρωση έρχεται σε αντίθεση με την επικρατούσα τάση συγκεντρωτισμού στην οικονομική και πολιτική ζωή.<br />
<br />
Πριν από έναν αιώνα ο Μαρξ έγραφε ότι οι εργαζόμενοι του Παρισιού «ένιωσαν ότι υπήρχε μία μόνο εναλλακτική λύση- η Κομμούνα, ή η αυτοκρατορία- κάτω από οποιοδήποτε όνομα μπορούμε να επανεμφανιστεί».<br />
<br />
Η αυτοκρατορία τους είχε διαλύσει οικονομικά από το χάος που δημιούργησε στον δημόσιο πλούτο, από την χοντρή οικονομική αισχροκέρδεια που προώθησε, από τις ιδιοκτησίες που δάνεισε στην τεχνητά επιταχυνόμενη συγκέντρωση του κεφαλαίου, και την ταυτόχρονη απαλλοτρίωση από τις δικές τους γραμμές. Τους είχε καταστείλει πολιτικά, τους είχε συγκλονιστεί ηθικά από τα όργια της, είχε προσβάλει τη πίστη τους στις θεωρίες του Βολτέρου αφήνοντας η διδασκαλία των παιδιών τους να γίνεται από την εκκλησία, είχε εξαγριώσει το Γαλλικό εθνικό τους συναίσθημα σύροντας τους σε απρόσεκτα ένα πόλεμο που έφερε μόνο ένα ισάξιο με τα συντρίμμια – τη εξαφάνιση της αυτοκρατορίας.[30]<br />
<br />
Η άθλια Δεύτερη Αυτοκρατορία «ήταν η μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης σε μια στιγμή που η αστική τάξη είχε ήδη χαθεί, και η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα αποκτήσει, την ικανότητα να ηγηθεί του έθνους».<br />
<br />
Δεν είναι πολύ δύσκολο να αναδιατυπώσεις τις παρατηρήσεις αυτές έτσι ώστε να αρμόζουν στα ιμπεριαλιστικά συστήματα του 1970(ή του 2010…). Το πρόβλημα της «απελευθέρωσης του ανθρώπου από την κατάρα της οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά και της πολιτικής και κοινωνικής υποδούλωσης παραμένει το πρόβλημα της εποχής μας. Όσο παραμένει αυτό, τα δόγματα και η επαναστατική πρακτική του ελευθεριακού σοσιαλισμού θα μας χρησιμεύουν ως έμπνευση και οδηγός.<br />
<br />
Μεταφορά από πρωτότυπο: Μπίλ Λέαρ<br />
<br />
Μετάφραση: Θανάσης Χαλάς.<br />
<br />
Σημειώσεις<br />
<br />
[1] Octave Mirbeau, quoted in James Joll, The Anarchists, pp. 145-6.<br />
[2] Rudolf Rocker,Anar cho s yndical ism, p. 31.<br />
[3] Παρατίθεται από τον Ρόκερ ,ibi d., p. 77. Αυτή η ρήση ότι και αυτή στην επόμενη πρόταση<br />
είναι από τον Μπακούνιν, "The Program of the Alliance," in Sam Dolgoff, ed. and trans.,<br />
Bakunin on Anarchy, p. 255.<br />
[4]Diego Abad de Santillan, After the Revolution, p. 86. Στο τελευταίο κεφάλαιο, το οποίο γράφτηκε μερικούς μήνες αφού η επανάσταση είχε αρχίσει, εκφράζει τη δυσαρέσκειά του με όσα έχουν επιτευχθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Για τα επιτεύγματα της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία, βλέπε American Power and the New Mandarins, chap. 1 καθώς και παραπομπές που αναφέρονται εκεί˙ Η σημαντική μελέτη από τους Broué and Témime έκτοτε έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά. Διάφορες άλλες σημαντικές μελέτες έχουν εμφανιστεί, όπως Frank Mintz, L'Autogestion dans l'Espagne révolutionaire (Paris: Editions Bélibaste, 1971); César M. Lorenzo, Les Anarchistes espagnols et le pouvoir, 1868-1969 (Paris: Editions du Seuil, 1969); Gaston Leval, Espagne libertaire, 1936-1939: L'Oeuvre constructive de la<br />
Révolution espagnole (Paris: Editions du Cercle, 1971). See also Vernon Richards, Lessons of<br />
the Spanish Revolution, enlarged 1972 edition.<br />
[5]Παρατίθεται από τον Robert C. Tucker, The Marxian Revolutionary Idea στην συζήτηση του για το Μαρξισμό και τον Αναρχισμό<br />
[6] Bakunin, in a letter to Herzen and Ogareff, 1866. Cited by Daniel Guérin, Jeunesse du<br />
socialisme libertaire,p. 119.<br />
[7] Fernand Pelloutier, cited in Joll,Anarchis ts. The source is "L'Anarchisme et les syndicats<br />
ouvriers," Les Temps nouveaux, 1895. Ολόκληρο το κείμενο εμφανίζεται στον Daniel Guérin,<br />
ed., Ni Dieu, ni Maître, μία εξαιρετική ιστορική ανθολογία του αναρχισμού.<br />
[8] Martin Buber, Paths in Utopia, p. 127.<br />
[9]«Όχι κράτος, όσο δημοκρατικό και να είναι» έγραψε ο Μπακούνιν, «ακόμα και η πιο κόκκινη δημοκρατία μπορεί να δώσει ποτέ στον κόσμο αυτό που πραγματικά θέλει, δηλαδή την αυτοργάνωση και τη διαχείριση των υποθέσεών από τα κάτω προς τα πάνω χωρίς καμία παρέμβαση ή βία από πάνω, γιατί κάθε κράτος, ακόμα και το ψευδό-λαϊκό κράτος που επινόησε ο Μαρξ, είναι στην ουσία μόνο ένα μηχάνημα κατεύθυνσης των μαζών από πάνω, από μια προνομιούχα μειοψηφία φαντασμένων διανοούμενων, που φανταζόμαστε ότι ξέρουν τι χρειάζονται οι άνθρωποι και τι επιθυμούν περισσότερο από ότι οι ίδιοι…» «Όμως οι άνθρωποι δεν θα αισθάνονται καλύτερα εάν το ραβδί με το οποίο έχουν ηττηθεί είναι χαρακτηρισμένο ως «ραβδί του λαού»». (Statism and Anarchy [1873], in Dolgoff, Bakunin on Anarchy, p. 338)<br />
Μαρξ, βέβαια, είδε το θέμα διαφορετικά.<br />
Για τη συζήτηση για την Παρισινή Κομμούνα δείτε τα σχόλια του Γερίν στο Ni Dieu, ni Maître.<br />
Επίσης εμφανίζεται στο Pour un marxisme libertaire.Δείτε επίσης σημείωση 24.<br />
[10] On Lenin's "intellectual deviation" to the left during 1917, see Robert Vincent Daniels, "The State and Revolution: a Case Study in the Genesis and Transformation of Communist Ideology," American Slavic and East European Review, vol. 12, no. 1 (1953).<br />
[11] Paul Mattick, Marx and Keynes, p. 295.<br />
[12] Michael Bakunin, "La Commune de Paris et la notion de l'état," reprinted in Guérin, Ni Dieu, ni Maître.Η τελευταία σημείωση του Μπακούνιν πάνω στους νόμους της ατομικής φύσης ως όρο για την ελευθερία μπορεί να συσχετιστεί με τη δημιουργική σκέψη που αναπτύχθηκε από τους ορθολογιστές και τις ρομαντικές παραδόσεις. Δες το δικό μουCartesian Ling uis tics and Language and Mind.<br />
[13] Rocker, Anarchosyndicalism,p. 28.<br />
[14] See Guérin's works cited earlier.<br />
[15] Karl Marx, Critique of the Gotha Programme.<br />
[16] Karl Marx, Grundrisse der Kritik der Politischen Ökonomie, cited by Mattick, Marx and<br />
Keynes, p. 306. In this connection, see also Mattick's essay "Workers' Control," in Priscilla<br />
Long, ed., The New Left; and Avineri, Social and Political Thought of Marx.<br />
[17] Καρλ Μαρξ, το Κεφάλαιο, που σωστά υπογραμμίζει ότι ο Μαρξ βλέπει τον επαναστάτη περισσότερο ως έναν «απογοητευμένο παραγωγό» παρά ως ένα «δυσαρεστημένο καταναλωτή» (The Marxian Revolutionary Idea). Αυτή η πιο ριζοσπαστική κριτική των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής είναι η άμεση φυσική συνέπεια της ελευθεριακής σκέψης του Διαφωτισμού.<br />
[18] Marx,Capita l, cited by Avineri, Social and Political Thought of Marx, p. 83.<br />
[19] Pelloutier, "L'Anarchisme."<br />
[20] "Qu'est-ce que la propriété? Η φράση «ιδιοκτησία είναι κλοπή» δυσαρέστησε τον Μαρξ, ο οποίος είδε στη χρήση της ένα λογικό πρόβλημα, ότι η κλοπή προϋποθέτει τη νόμιμη ύπαρξη της ιδιοκτησίας.<br />
[21] Βρίσκεται στο βιβλίο Buber's Paths in Utopia, p. 19.<br />
[22] Βρίσκεται στο βιβλίο J. Hampden Jackson, Marx, Proudhon and European Socialism, p. 60.<br />
[23] Karl Marx, The Civil War in France, p. 24. Ο Avineri παρατηρεί ότι αυτό και άλλα σχόλια του Μαρξ σχετικά με την Κομμούνα αναφέρονται δεικτικά σε προθέσεις και σχέδια. Όπως έκανε σαφές ο Μαρξ και αλλού, η εκτίμηση του ήταν περισσότερο κριτική παρά προς αυτή την κατεύθυνση.<br />
[24] For some background, see Walter Kendall, The Revolutionary Movement in Britain.<br />
25Collectivisations: L'Oeuvre constructive de la Révolution espagnole, p. 8.<br />
[26] For discussion, see Mattick, Marx and Keynes, and Michael Kidron, Western Capitalism<br />
Since the War. See also discussion and references cited in my At War With Asia, chap. 1, pp.<br />
23-6.<br />
[27]Βλέπε Hugh Scanlon, The Way Forward for Workers' Control. O Scanlon είναι ο πρόεδρος του AEF, ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Βρετανίας. Το ινστιτούτο ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα της έκτης Διάσκεψης για τον Εργατικό Έλεγχο και χρησιμεύει ως κέντρο για τη διάδοση των πληροφοριών και την ενθάρρυνση της μελέτης.<br />
[28] Guérin, Ni Dieu, ni Maître, introduction.<br />
[29] Arthur Rosenberg, A History of Bolshevism, p. 88.<br />
[30]Marx, Civil War in France, pp. 62-3.<br />
<br />
Βιβλιογραφία<br />
<br />
Avineri, Shlomo. The Social and Political Thought of Karl Marx. London: Cambridge University<br />
Press, 1968.<br />
Bakunin, Michael. Bakunin on Anarchy. Edited and translated by Sam Dolgoff. New York: Alfred<br />
A. Knopf, 1972.<br />
Buber, Martin. Paths in Utopia. Boston: Beacon Press, 1958.<br />
Chomsky, Noam. Cartesian Linguistics. New York: Harper & Row, 1966.<br />
------. American Power and the New Mandarins. New York: Pantheon Books, 1969.<br />
------. At War with Asia. New York: Pantheon Books, 1970.<br />
Collectivisations: L'Oeuvre constructive de la Révolution espagnole. 2nd ed. Toulouse: Editions<br />
C.N.T., 1965. First edition, Barcelona, 1937.<br />
Daniels, Robert Vincent. "The State and Revolution: a Case Study in the Genesis and Transformation of Communist Ideology." American Slavic and East European Review, vol. 12, no. 1 (1953).<br />
Guérin, Daniel. Jeunesse du socialisme libertaire. Paris: Librairie Marcel Rivière, 1959.<br />
------. Anarchism: From Theory to Practice, translated by Mary Klopper. New York: Monthly<br />
Review Press, 1970.<br />
------. Pour un marxisme libertaire. Paris: Robert Laffont, 1969.<br />
------, ed. Ni Dieu, ni Maître. Lausanne: La Cité Editeur, n.d.<br />
Jackson, J. Hampden. Marx, Proudhon and European Socialism. New York: Collier Books, 1962.<br />
Joll, James. The Anarchists. Boston: Little, Brown & Co., 1964.<br />
Kendall, Walter. The Revolutionary Movement in Britain 1900--1921. London: Weidenfeld &<br />
Nicolson, 1969.<br />
Kidron, Michael Western Capitalism Since the War. London: Weidenfeld & Nicolson, 1968.<br />
Mattick, Paul. Marx and Keynes: The Limits of Mixed Economy. Extending Horizons Series.<br />
Boston: Porter Sargent, 1969.<br />
------. "Workers' Control." In The New Left: A Collection of Essays, edited by Priscilla Long.<br />
Boston: Porter Sargent, 1969.<br />
Marx, Karl. The Civil War in France, 1871. New York: International Publishers, 1941.<br />
Pelloutier, Fernand. "L'Anarchisme et les syndicats ouvriers." Les Temps nouveaux, 1895.<br />
Reprinted in Ni Dieu, ni Maître, edited by Daniel Guérin. Lausanne: La Cité Editeur, n.d.<br />
Richards, Vernon. Lessons of the Spanish Revolution (1936--1939). Enlarged ed. London:<br />
Freedom Press, 1972.<br />
Rocker, Rudolf.Anar cho syndical ism. London: Secker & Warburg, 1938.<br />
Rosenberg, Arthur. A History of Bolshevism from Marx to the First Five Years' Plan. Translated<br />
by Ian F. Morrow. New York: Russell & Russell, 1965.<br />
Santillan, Diego Abad de. After the Revolution. New York: Greenberg Publishers, 1937.<br />
Scanlon, Hugh. The Way Forward for Workers' Control. Institute for Workers' Control Pamphlet<br />
Series, no. 1, Nottingham, England, 1968.<br />
Tucker, Robert C. The Marxian Revolutionary Idea. New York: W. W. Norton & Co., 1969.</div>
EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-26062717621310511672010-09-04T04:42:00.000-07:002010-09-04T04:55:26.788-07:00Τι είναι το IWW-Μέρος 2ο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPBQzT0zIIfpfBj_sD_xRtnm4sTanEBm4emQ6wadV0gmi80ZRFi1-1teZ0i4JMKz65oEvnkWBPmEhq0c5lbgOxvgRr_gJa1B4Csr_g8_0Yutqz7A2qnPg8jru3mtnBGEHYu1Hq8yAhEBvz/s1600/iww-pyramid-sm.gif"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 323px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513025661179342402" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPBQzT0zIIfpfBj_sD_xRtnm4sTanEBm4emQ6wadV0gmi80ZRFi1-1teZ0i4JMKz65oEvnkWBPmEhq0c5lbgOxvgRr_gJa1B4Csr_g8_0Yutqz7A2qnPg8jru3mtnBGEHYu1Hq8yAhEBvz/s400/iww-pyramid-sm.gif" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>ΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ I.W.W.<br /><br />Εις το ζήτημα των μεθόδων του το I.W.W. έχει παρεννοηθεί και δυσφημισθεί περισσότερον από ο,τιδήποτε άλλο. Ημείς προτιμώμεν να χαρακτηρίζωμεν τας μεθόδους μας ως Άμεσος Οικονομική Δράσις. Τι είναι;<br /><br />Υπάρχει πολιτική ή έμμεσος ενέργεια και οικονομική ή άμεσος ενέργεια.<br /><br />Πολιτική ή έμμεσος ενέργεια είναι ο τρόπος διά του οποίου οι εργάται προσπαθούν να καταλάβουν τα κυβερνητικά ηνία. Τοιαύτη ενέργεια δύναται να συνίσταται από την ψήφον, πολιτικοπλοκίας και πολιτικήν επανάστασιν. Αυτοί είναι όλοι τρόποι πολιτικής δράσεως. Το I.W.W. απορρίπτει όλα αυτά τα μέσα για την επίτευξιν των αναφερθέντων σκοπών του.<br /><br />Οικονομική ή άμεσος δράσις είναι η ενέργεια εκείνη την οποίαν χρησιμοποιούν οι εργάται οπότε ζητούν να επιτύχουν του σκοπού των καταλαμβάνοντες τα μέρη της εργασίας των, τα εργοστάσια, τους μύλους το κατάστημα.<br /><br />Άμεσος δράσις είναι η ενέργεια εκείνη που χρησιμοποιήται παρά των εργατών εις το βιομηχανικόν πεδίον.<br />Έμμεσος δράσις είναι η ενέργεια που χρησιμοποιήται εις την εκλογήν αντιπροσώπων να καλλιτερεύσουν την θέσιν των.<br /><br />Υπάρχουν ορισμένοι «επαναστατικοί» πολιτικοί, - Δραστικοί Πολιτικοί - οι οποίοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα οικονομικά όργανα, τας ενώσεις, ως όπλον διά να ανοίξουν τον δρόμον τους προς κατάληψιν των κυβερνητικών κτιρίων. Το I.W.W. ουδέν θέλει να έχη το κοινόν εις τοιαύτας συναλλαγάς.<br /><br />Η διαφορά μεταξύ αποτελεσματικής και μη αποτελεσματικής οικονομικής αμέσου δράσεως ζωγραφίζεται καταλλήλως συγκρίνοντες το I.W.W. με τας επαγγελματικάς ενώσεις, επί παραδείγματι εις το Σικάγον. Οι αρχηγοί του I.W.W. σύμφωνα με το πρόγραμμά τους και τας οδηγίας των, συνεχώς και συστηματικώς εκφορτώνουν την δύναμιν και ευθύνην, αι οποίαι έχουν την φυσικήν ροπήν να πίπτουν επί των αρχηγών, και την ρίπτουν μεταξύ των μελών ώστε η Άμεσος Δράσις να προέλθη εκ μέρους αυτών. Οι αρχηγοί όμως των επαγγελματικών ενώσεων του Σικάγο, εξ άλλου, υποσκελίζουν την γνώμην των μελών και εις πολλάς περιπτώσεις γίνονται τσάροι των ενώσεων των περιτριγυριζόμενοι από μαγγουροφόρους και οπλοφόρους οι οποίοι τρομοκρατούν τα μέλη. Όταν οι άνθρωποι των ενώσεων ζητούν να επιτύχουν του σκοπού των διά τοιούτων μεθόδων δεν χρησιμοποιούν καταλλήλως την άμεσον δράσιν. Τα μέλη μένουν εις τα σπίτια τους, πληρώνοντα τους τσάρους και τα όργανά των τόσον κατά μήνα όπως ενεργούν δι’ αυτούς. Δυνατόν να υπάρχουν μερικαί επαγγελματικαί ενώσεις εις τας οποίας να μη εφαρμόζεται η περιγραφή αύτη αλλά όλοι γνωρίζουν ότι εφαρμόζεται εις μεγάλον αριθμόν εξ αυτών.<br /><br />Και όταν ακόμη οι επαγγελματικοί ενωτικοί απεργούν – και η απεργία είναι αναντιρρήτως μέσον αμέσου δράσεως – ακολουθούν απλώς οδηγίας. Όλοι έχουν ακούσει πως οι εργάται καλούνται να «σταματήσουν» και πως διατάσσονται να «επανέλθουν». Εκείνοι οι οποίοι διατάσσουν τους εργάτας πότε να απεργούν και πότε να επανέρχωνται είναι οι τσάροι, οι ροπαλοφόροι και οι μπράβοι. Και όταν ακόμη τα μέλη ψηφίζουν ευρίσκονται υπό επίβλεψιν. Οι απεργοί είναι τα όργανα των τσάρων.<br /><br />Το I.W.W. διδάσκει τον ιδικόν του τρόπον οικονομικής αμέσου ενεργείας. Επιθυμούμεν όπως προτρέψωμεν τους εργάτας εις προσωπικήν ενέργειαν και συμμετοχήν εις τον αγώνα διά μίαν νέαν κοινωνίαν. Θέλομεν όπως ούτοι κρατούν τα πράγματα εις τα χέρια τους και είναι κυβερνήται των ζητημάτων των. Εάν πράξουν τούτο τότε δεν ημπορούν να σφάλλουν πολύ. Αλλά εάν παραχωρήσητε την τύχην σας εις τα χέρια άλλων ανθρώπων, τότε είναι πολύ πιθανόν τα συμφέροντα σας να προδοθώσιν. Οι κρατούντες τας θέσεις πρέπει να είναι υπάλληλοί των και όχι κύριοί των.<br /><br />Η μέθοδός μας της αμέσου δράσεως ρίπτει την κυρίαν ενεργητικώτητα της ενώσεως, επί της εργασίας, και τοιουτοτρόπως ετοιμάζει τους εργάτας διά το έργον της καταλήψεως των βιομηχανιών. Ο επαγγελματικός ενωτισμός ρίπτει την ενεργητικότητα της ενώσεως εις τα Γραφεία της Ενώσεως.<br /><br />Προς το παρόν άμεσος δράσις εις το I.W.W. έχει χαρακτήρα εργατικής δράσεως και στερεοποιήσεως. Οπουδήποτε εργάζονται μέλη του I.W.W. ωργανώνουν πάντοτε έναν ή και πλείονα εργατικούς αντιπροσώπους και εργατικήν επιτροπήν. Κανονίζοντες ούτω τα πράγματά των αρχίζουν να εξασκούν επιρροήν επί των άλλων εργατών και των εργοδοτών και κατά χιλίους διαφόρους τρόπους που είναι ανοικτοί εις τον εργάτην ο οποίος ειλικρινώς ποθεί την καλλιτέρευσιν της εργατικής τάξεως. Διά κοινής ενεργείας κατορθώνουν να ελαττώνουν το φορτίον των εργατών καθιστώντες την ζωήν των υποφερτήν. Πριν της εμφανίσεως του I.W.W. ήτο σύνηθες οι πλανώδιοι εργάται να εργάζωνται σύμφωνα με τας ορέξεις του αφεντικού. Το I.W.W. ηλάττωσε τας εργασίμους ώρας εις την γεωργίαν, ξυλείαν, μεταλεία και άλλας βιομηχανίας. Διά του τρόπου αυτού της αμέσου δράσεως, με την οποίαν οι αρχηγοί του I.W.W. δεν έχουν τίποτε να κάνουν, τα μέλη έχουν διαφυλάξει την ζωήν των και εκέρδισαν το πρώτον βήμα που οδηγεί προς την δημιουργίαν μιας νέας κοινωνίας.<br /><br />Το I.W.W. εξασκεί επίσης εκείνο το είδος της αμέσου δράσεως γνωστόν ως απεργία και μποϊκώτ, αλλά εκείνοι που κηρύττουν την απεργίαν ή τον τερματισμόν αυτής είναι οι εργάται και όχι οι αρχηγοί. Το I.W.W. προτιμά την απεργίαν εντός της εργασίας αντί της απεργίας ευρισκομένων των εργατών εκτός της εργασίας. Η απεργία εκτός της εργασίας σύγκειται εις την ελάττωσιν της παραγωγής ώστε να υποχρεούται ο εργοδότης να κάμη παραχωρήσεις. Τα μέλη του I.W.W. καταννοούν ότι η απεργία εκτός της εργασίας καταλήγει, εις τας περισσοτέρας περιπτώσεις, εις μακροχρόνιον νηστείαν, ενώ εν τω μεταξύ ο εργοδότης συμπληρώνει τας εργασίας με ανταπεργούς.<br /><br />Αι βασικαί αρχαί της οργανώσεως … (λέξη ή φράση που λείπουν λόγω κακής εκτύπωσης) τους εργάτας όπως προσπαθούν να μένουν εις την εργασίαν των παρά να την εγκαταλείπουν. Αυτό είναι σύμφωνον προς το τελικόν σκοπόν του I.W.W. ο οποίος είναι η οργάνωσις εντός της εργασίας, η κατάληψις των μέσων παραγωγής και χρησιμοποίησις της οργανώσεως ως μέσου παραγωγής και διανομής, όταν η κεφαλαιοκρατική μέθοδος έχει φθάσει εις το απροχώρητον. Και όταν η τελευταία απεργία λάβει χώραν και κερδισθεί τότε θα μείνωμεν εις την εργασίαν διά παντός.<br /><br />ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΙΣ<br /><br />Αι σπουδαίαι αλλαγαί εις το οικονομικόν κατασκεύασμα της κοινωνίας, αι οποίαι μας επιβάλλονται υπό της κοινωνικής εξελίξεως ταχύτερον δυνάμεθα να είπωμεν από ό,τι ημείς δυνάμεθα να αποσύρωμεν τον εαυτόν μας από τα ερείπια της παλαιάς κοινωνίας, φέρουν μαζύ των και άλλας σπουδαίας αλλαγάς εις τον κοινωνικόν οργανισμόν.<br /><br />Ημείς ισχυριζόμεθα ότι εν τη φύσει των πραγμάτων, η οικονομική πτώσις του κεφαλαιοκρατισμού θα συνεπιφέρη και την πολιτικήν τοιαύτην. Αυτό είναι σύμφωνον προς την υλιστικήν θεωρίαν της ιστορίας, σύμφωνα προς την οποίαν όλα τα κοινωνικά ιδρύματα έχουν την αρχήν των εις το οικονομικόν κατασκεύασμα της κοινωνίας.<br /><br />Μόλις το οικονομικόν κατασκεύασμα πέσει θα πέσουν αναμφιβόλως και αι κυβερνήσεις. Εάν οι πολιτικο-διαχειρισταί δεν προσαρμοσθούν προς την επερχόμενη οικονομικήν μεταβολήν τότε αναμφιβόλως θα πέσουν.<br /><br />Η πολιτική πτώσις θα οφείλεται εν μέρει εις την έλλειψιν προσόδων. Όταν η παραγωγή και η διανομή παύσουν, αι πρόσοδοι της κυβερνήσεως από φόρους θα ελαττωθούν επαισθητώς. Και εις μίαν κοινωνίαν ατομικής ιδιοκτησίας η κυβέρνησις χρειάζεται ταμείον όπως οιαδήποτε άλλη βιομηχανική ή εμπορική επιχείρησις. Εάν δεν υπάρχουν χρήματα τότε οι πολιτικοί και κυβερνητικοί υπάλληλοι θα υποχρεωθούν να κλείσουν τα διάφορα γραφεία. Αλλά και αν ακόμη είχε μεγάλας ποσότητας χρυσού, ουδεμία κυβέρνησις στηριζόμενη επί της ατομικής ιδιοκτησίας δύναται να σταθή εκεί που η παραγωγή και διανομή υπό το σύστημα αυτό κατέπεσε.<br /><br />Έχοντες αυτήν την φιλοσοφίαν δεν ασχολούμεθα, ως εκ τούτου, εις επιθέσεις κατά των κυβερνήσεων αι οποίαι εκλέγονται καλή τη … (λέξη ή φράση που λείπει) πιέζει.<br /><br />(Ολόκληρη σχεδόν η παράγραφος αυτή έχει εκτυπωθεί λάθος και δεν διαβάζεται). Οι εργάται της Ρωσσίας, Σουηδίας και … (λέξη ή φράση που λείπει) έχουν στρίψει (;) το κυβερνητικόν ξύλο και δοκιμάζουν σοσιαλιστικάς κυβερνήσεις. Αλλά το σοσιαλιστικόν ξύλο είναι τόσον κακό όσον και το κεφαλαιοκρατικό.<br /><br />Η κυβέρνησις είναι απλώς η σκιά του επικρατούντος οικονομικού συστήματος και ημείς δεν κυνηγάμε την σκιάν. Είμεθα εις αναζήτησιν της ουσίας που ρίπτει την σκιάν. Όταν η ουσία ζαρώσει και σμικρυνθεί τότε και η σκιά θα εξαλειφθή.<br /><br />Η φιλοσοφία μας αυτή δεν αποκλείει τα μέλη του I.W.W. του δικαιώματος να ψηφίζουν και πολιτικώς. Έχομεν τελείαν πολιτικήν ελευθερίαν αλλά δεν πρέπει να επιζητούν να αναμίξουν και την οργάνωσίν μας εις οιανδήποτε πολιτικήν μερίδα.<br /><br />Ως ανεφέρομεν, όταν η οικονομική κατάπτωσις φθάσει εις το σημείον που τα βάσανα του κόσμου θα είναι ανυπόφερτα, ο κόσμος τότε πρέπει να έχη νέα όργανα με τα οποία να παράγη τροφήν, ενδυμασίαν και στέγην, η δ’ άλλως θα εξαφανισθή. Όλος τότε ο κόσμος των επωφελώς εργαζομένων ανθρώπων θα συνταχθή βιομηχανικώς ίνα ηνωμένως επαναφέρη την τάξιν εκ του χάους και σώση την κοινωνίαν από την καταστροφήν. Τότε θα είναι αδύνατον να συζητώμεν δια την επαναφοράν του κεφαλαιοκρατισμού.<br /><br />Ο κόσμος θα μάθη τότε ότι ο παλαιός τρόπος της διαχειρήσεως των πραγμάτων δεν δύναται να λειτουργήση και ότι θα είναι ανάγκη να διαχειρισθώμεν τα πράγματα βιομηχανικώς και όχι πολιτικώς.<br /><br />Δεν επιθυμούμεν πλέον να κυβερνώμεθα από ένα μίγμα δικηγόρων και δημοκοπικών ρητόρων. Οι πολίται μιάς βιομηχανικής πολιτείας θέλουν να εκλέγουν τας διαχειρήσεις μέσα από το εργαστήριον της βιομηχανίας, από το μέρος της εργασίας των, το επάγγελμά των, ο,τιδήποτε και αν είναι. Όλοι θέλουν να στείλουν τους καλλιτέρους και πλέον πεπειραμένους ανθρώπους των να σχηματίσουν την διαχείρησιν. Κάθε κλάδος ανθρωπίνης ενεργείας θα αντιπροσωπεύεται εις την διαχείρησιν ταύτην, ενώ η διαχείρησις των πολιτικών κομμάτων σύγκειται από ακαταλλήλους ανθρώπους. Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι των πολιτικών δεν γνωρίζουν καμμίαν χρήσιμον εργασίαν.<br /><br />Δια του τρόπου του Βιομηχανικού Προνομίου, το οποίον χορηγεί την ψήφον εις όλους τους επωφελείς εργάτας, διά του τρόπου … (λέξη ή φράση που λείπει) αντιπροσωπεύσεως, η οποία μας χορηγεί πεπειραμένους δημοσίους υπαλλήλους από κάθε κλάδον ανθρωπίνης ενεργείας, και διά του τρόπου της απορρεούσης Βιομηχανικής Διαχειρήσεως προσπαθούμεν να συγκεντρώσωμεν όλας μας τας δυνάμεις εις τας μάζας του εργαζομένου λαού, αι οποίαι παράγουν τα αναγκαία της ζωής είτε διά της χειρός είτε διά του πνεύματος ίνα ούτως μη καταστή δυνατόν εις το μέλλον να περιπέση πάλιν το νέον σύστημα εις τας χείρας της κυβερνώσης τάξεως.<br /><br />Αυτό είναι ακριβώς εκείνο το οποίον εννοούμεν όταν ομιλούμεν περί Βιομηχανικής Δημοκρατίας και Βιομηχανικού Κομμουνισμού.<br /><br />ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΟΥ I.W.W.<br /><br />Ως αναφέραμεν άνωθι το I.W.W. έχει προς το παρόν 29 Βιομηχανικάς Ενώσεις εν ενεργεία. Μερικαί από τας Βιομηχανικάς Ενώσεις είναι μικραί και πρέπει να λογίζωνται ως η απαρχή.<br /><br />Παραθέτομεν τον κατάλογον των Βιομηχανικών Ενώσεων.<br /><br />ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΡΓΙΑΣ - 100 Βιομηχανική Ένωσις Γεωργικών Εργατών Αριθ. 110 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Ξυλείας Αριθ. 120 Βιομηχανική Ένωσις Αλιέων Αριθ. 130<br />ΤΜΗΜΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ - 200 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Μεταλείων Αριθ. 210 Βιομηχανική Ένωσις Γιανθρακωρύχων Αριθ. 220 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Πετρελαίων, Γκαζολίνης, κλπ. Αριθ. 230<br />ΤΜΗΜΑ ΟΙΚΟΔΟΜΙΤΙΚΟΝ - 300 Βιομηχανική Ένωσις Γεφυροποιών, Σιδηροδρομικών Σηράγγων κλπ. Αριθ. 310 Βιομηχανική Ένωσις Ναυπηγών Αριθ. 320 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Οικοδομών Αριθ. 330<br />ΤΜΗΜΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ - 400 Βιομηχανική Ένωσις Υφαντουργών και Ραπτών Αριθ. 410 Βιομηχανική Ένωσις Ξυλεργατών Αριθ. 420 Βιομηχανική Ένωσις Χημικο-εργατών Αριθ. 430 Βιομηχανική Ένωσις Μηχανεργατών Αριθ. 440 Βιομηχανική Ένωσις Τυπογράφων Αριθ. 450 Βιομηχανική Ένωσις Συσκευαστών Τροφίμων Αριθ. 460 Βιομηχανική Ένωσις Δερματεργατών Αριθ. 470 Βιομηχανική Ένωσις Υελοεργατών Αριθ. 480<br />ΤΜΗΜΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - 500 Βιομηχανική Ένωσις Εκφωρτωτών Πλοίων, Αριθ. 510 Βιομηχανική Ένωσις Σιδηροδρομικών, Αριθ. 520 Βιομηχανική Ένωσις … (λείπει μια λέξη) Ασυρμάτου, Αριθ. 530 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Συγκοινωνίας Δημοτικών Επιχειρήσεων, Αριθ. 540 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Αεροπλοίας, Αριθ. 550<br />ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ - 600 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Υγιονομικού Τμήματος, Αριθ. 610 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Πάρκων και Δημοσίων Οδών, Αριθ. 620 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Εκπαιδεύσεως, Αριθ. 630 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Γενικής Διανομής, Αριθ. 640 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Δημοτικών Έργων, Αριθ. 650 Βιομηχανική Ένωσις Εργατών Διασκεδαστικών Κέντρων, Αριθ. 660<br /><br />Ως αναφέραμεν άνωθι, αι Βιομηχανικαί αυταί Ενώσεις σύγκεινται από εργατικούς κλάδους. Όταν παρουσιασθή η ανάγκη διαχειρήσεως πολλών βιομηχανικών ενώσεων θα ληφθώσι τα δέοντα μέτρα. Τα «Νομοθετικά» σώματα του I.W.W. είναι, το Γενικόν Συνέδριον, το Συνέδριον της Βιομηχανικής Ενώσεως, το Συνέδριον της Βιομηχανικής Περιφερείας κλπ. Εάν παρουσιάζεται ανάγκη και άλλων νομοθετικών σωμάτων ταύτα θέλουσι συσταθεί.<br /><br />Το Εκτελεστικόν Σώμα του I.W.W. είναι το Γενικόν Διοικητικόν Συμβούλιον και εις Γενικός Ταμίας-Γραμματεύς. Αι Βιομηχανικαί Ενώσεις έχουν έναν Ταμίαν-Γραμματέα και Γενικήν Οργανωτικήν Επιτροπήν.<br /><br />Αυτός είναι ο σκελετός της παραγωγικής και διανεμητικής μηχανής της νέας κοινωνίας ως εννοείται από το I.W.W. και την μηχανήν αυτήν ελπίζομεν να καταστήσωμεν την βιομηχανικήν διαχείρησιν του μέλλοντος.<br /><br />Επιπροσθέτως, υπάρχει ανάγκη διαχειριστών οργάνων γεωγραφικού χαρακτήρος, όπως αναλάβουν τα καθήκοντα των υπαρχόντων τοπικών διαχειρήσεων οπότε αύται θα παύσουν να λειτουργούν ικανοποιητικώς διά την πλειονότητα του λαού. Τα όργανα αυτά θα εκλέγονται επίσης διά της βιομηχανικής ψήφου. Θα είναι βιομηχανικού και όχι πολιτικού χαρακτήρος. Τα βιομηχανικά αυτά Συμβούλια θα είναι ανάλογα προς τα υπάρχοντα Εργατικά Συμβούλια, τα Ρωσσικά Σοβιέτ, το Γαλλικόν Bureau du Travail, το Ιταλικόν Camera di Lavoro, το Σκανδιναβικόν Lokal Samerganization. Κατ’ αρχήν εννοείται το I.W.W. αποφεύγει να θέτη κανόνας τους οποίους να είναι υποχρεωμέναι αι ερχόμεναι γενεαί να ακολουθώσιν. Προτιμώμεν να κάμνωμεν τα όργανα καθώς προχωρούμεν, συμμορφούμενοι με την οικονομικήν πίεσην παρά συμφωνούντες με κανένα δόγμα ή αυθεντικήν φιλοσοφίαν, ως ο Σοσιαλισμός, Μπολσεβικισμός, ή αναρχισμός. Το I.W.W. περιλαμβάνει πολλά μέλη τα οποία αποκαλούν τον εαυτόν τους, σοσιαλιστάς, μπολσεβίκους ή αναρχικούς, αλλά ουδείς εξ αυτών δύναται να καλέση την οργάνωσιν τέκνον του ή υπηρέτην του. Το I.W.W. χαράσει δρόμον ιδικόν του.<br /><br />Συγγενεύομεν προς τους Ευρωπαίους Συνδικαλιστάς, όσον επιτρέπουν αι διάφοροι οικονομικαί συνθήκαι, αλλά εάν πρόκειται να μας δοθή ένα βραχύ όνομα, καλέσατέ μας Βιομηχανικούς Κομμουνιστάς. Είμεθα προϊόν των οικονομικών συνθηκώς της τελειότερον βιομηχανικώς προηγμένης χώρας του κόσμου, η όλη μας ζωή είναι συνηφαμένη με τας βιομηχανικάς αυτάς ενεργείας, σκεπτόμεθα και ενεργούμεν με βιομηχανικούς όρους, ζητούμεν σωτηρίαν διά βιομηχανικής οργανώσεως. Είμεθα Κομμουνισταί Βιομηχανικοί. Την φιλοσοφίαν μας, τας αρχάς μας, τους αντικειμενικούς μας σκοπούς τας μεθόδους μας και αυτό ακόμη το όνομά μας αρχίζουν να ασπάζωνται σοσιαλισταί, μπολσεβίκοι και αναρχικοί. Επί τη βάσει των αρχών τούτων απλώνομεν τας χείρας μας πέραν των θαλασσών έτοιμοι να ενωθώμεν με τους συνδικαλιστάς και άλλας οικονομικάς οργανώσεις εις μίαν ΔΙΕΘΝΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΝ, η οποία θα είναι η πραγματοποίησις του ονείρου των ιδρυτών το οποίον τους έκαμε να εκλέξωσι το όνομα «Βιομηχανικοί Εργάται του Κόσμου».<br /><br />ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ I.W.W.<br /><br />Όσον σπουδαία και αν είναι τα κατορθώματα του I.W.W. εις το βιομηχανικόν πεδίον η κυρίως εργασία του υπήρξεν εκπαιδευτική. Αι προσπάθειαι αύται ανέδειξαν το I.W.W. εις διεθνές κίνημα. Ατυχώς το I.W.W. προς το παρόν ευρίσκεται εις θέσιν να χορηγή την στοιχειώδη βιομηχανικήν εκπαίδευσιν. Η ανάγκη είναι διά γενικήν καλλιτέραν εκπαίδευσιν. Η στατιστική δεικνύει ότι οι αγράμματοι εν Αμερική αποτελούν πολύ μεγάλον αριθμόν. Οι αγράμματοι δεν παρουσιάζονται μόνον μεταξύ των μαύρων και των ξένων αλλά και μεταξύ των ιθαγενών λευκών. Ο αριθμός των αγραμμάτων λευκών εις μερικάς περιφερείας είναι ανώτερος από ό,τι υποτίθεται. Και οι αγράμματοι ούτοι ευρίσκονται μεταξύ των εργατών μόνον. Αμέσως κατόπιν της τάξεως των αγραμμάτων έρχεται μία μεγάλη τάξις που έχει μόνον τα πρώτα στοιχεία της εκπαιδεύσεως, αδυνατούσα να ανέλθη την οικονομικήν κλίμακα. Μόλις 10 εκατομμύρια από τα σαράντα εκατομμύρια εργατών κατορθώνει να φθάνη ο γραπτός λόγος. Οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι ή απρόσιτοι, λόγω της αμάθειας των και αγραμματωσύνης.<br /><br />Εις πόσον αθλίαν κατάστασιν ευρίσκονται τα εκπαιδευτικά πράγματα αποδεικνύεται από την απογραφήν του πολέμου. Οι ψυχολόγοι που εξήτασαν 1.7000,000 στρατιώτας απεφάνθησαν επισήμως, ότι ο μέσος όρος της πνευματικής αναπτύξεως των στρατιωτών ήτο παιδός δεκατριών των. Ολιγώτερον του ενός τρίτου είναι υπεράνω αυτής της αναλογίας και μόλις 4 επί τοις εκατόν είναι ανωτέρας πνευματικής αναπτύξεως. Αυτοί οι αριθμοί είναι ένα γενναίον κτύπημα δι’ εκείνους που ομιλούν περί της «Δικτατορίας του Προλεταριάτου» ένας από τους λόγους που η οργανωσίς μας μετά δυσκολίας ανοίγει τον δρόμον είναι η αθλία αυτή κατάστασις των πραγμάτων. Αι επαγγελματικαί ενώσεις είναι πολλάκις μία σπείρα, με επικεφαλής έναν τσάρον που τα ξέρει όλα, ενώ τα μέλη δεν έχουν να γνωρίζουν τίποτε άλλο παρά να πληρώνουν τας συνδρομάς των. Με το I.W.W. τα πράγματα έχουν διαφορετικά. Διά να συλλάβη κανείς την σπουδαιότητα του και παγκόσμιον ακτίνα του, απαιτείται να έχη καλλιεργημένον τον νουν, με διανοητικότητα ανωτέραν της των δέκα τριών ετών στατιστικής. Συνεπώς η άγνοια είναι το μεγαλείτερον εμπόδιον το οποίον έχομεν να υπερπηδήσωμεν, περισσότερον και αυτών των διώξεων του κεφαλαιοκρατισμού. Οι κεφαλαιοκράται γνωρίζουν τι πράττουν, όταν αρνούνται να οικοδομήσουν σχολεία.<br /><br />Ο αγράμματος εργάτης είναι τόσον επικίνδυνος εις τας βλέψεις των εργατών κατά τας δοκιμαστικάς αυτάς στιγμάς όσον είναι ένας πάσχων από ευλογίαν ή βουβονικήν πανώλην. Δι’ αυτόν τον λόγον συνιστώμεν εις τους αγραμμάτους εργάτας να διδάξωσι άνθρωπον είναι αδύνατον να παρουσιάσης οιανδήποτε σαφή δήλωσιν επί οιουδήποτε θέματος, αι δε γνώμαι του επί των μεγάλων ζητημάτων είναι παντελώς άχρηστοι. Δεν γνωρίζει τίποτε περισσότερον από ό,τι έρχεται εις επικοινωνίαν. Πνευματικώς είναι τυφλός, πλην όμως εξακολουθεί να είναι ομοιοπαθής. Ό,τι είπομεν διά τον αγράμματον εφαρμόζεται και διά τους ημιμαθείς, τους δυναμένους να αναγινώσκουν αλλά ανικάνους να χωνέψουν τίποτε ανώτερον από τα σκάνδαλα του κίτρινου τύπου.<br /><br />Απ’ αρχής της συλλήψεώς του το I.W.W. έχει θέσει υπεράνω της επικεφαλίδος του επισήμου του οργάνου τας λέξεις, «εκπαίδευσις, οργάνωσις, απολύτρωσις». Πριν απολυτρωθώμεν πρέπει πρωτίστως να εκπαιδευθώμεν και οργανωθώμεν.<br /><br />Εάν ο κόσμος θέλει ειρηνικήν την εξέλιξιν τότε πρέπει να οικοδομηθώσι και άλλα σχολεία. Εάν ζητούν καταστροφήν τότε πρέπει να κλείσουν της πόρτες τον σχολείων. Αντί να καταστέλλεται το εργατικόν κίνημα δια φυλακίσεων και μυδραλλιοβόλων, εκπαιδεύσατέ τους ώστε να δυνηθούν να λύσουν το κοινωνικόν πρόβλημα ειρηνικώς. Εκτός εάν οι εργάται μας έχουσιν αποκτήσει γενικήν εκπαίδευσιν, μέγα μέρος της βιομηχανικής μας εκπαιδεύσεως πίπτει επί αγόνου εδάφους, ή θα είναι τοιαύτης φύσεως ώστε να επιβοηθή ολίγον εις την καταννόησιν των μεγάλων προβλημάτων της ημέρας, προβλήματα τα οποία είναι πολύπλοκα και διά ανθρώπους ανωτέρας μορφώσεως. Εν τούτοις, υπάρχει ολίγη ελπίς διά καλλιτέρευσν, εις τα εκπαιδευτικά μέσα, εκτός εάν οι διδάσκαλοι οργανωθώσιν εις μίαν μεγάλην ένωσιν και θέσουν την δύναμιν των όπισθεν ενός γενικού προγράμματος, με ειδικήν κατεύθυσιν επί της ιστορίας, οικονομικών και εξελίξεως εις τας διαφόρους αυτών φάσεις. Τα μέλη του I.W.W. κατά τα παρελθόντα έτη έχουν δώσει χιλιάδας διαλέξεων και διένειμον δεκάδας εκατομμυρίων προγραμμάτων, βιβλίων, βιβλιαρίων, εφημερίδων και άλλων έργων. Μέχρι τούδε η οργάνωσις δεν κατώρθωσε να ειδικεύση την εκπαίδευσιν επί ανωτέρας βιομηχανικής εκπαιδεύσεως, ευρίσκονται όμως επί τίνα χρόνον διάφορα σχέδια υπό μελέτην διά την ίδρυσιν μονίμου «Bureau Βιομηχανικής Ερεύνης» διά να πραγματεύεται την μελέτην μιάς εκάστης βιομηχανίας και προβαίνει εις την εκτύπωσιν Βιομηχανικών Εγχειριδίων καλυπτόντων όλον το βιομηχανικόν έδαφος. Μία τοιαύτη σειρά βιβλίων θα καταρτίση τους εργάτας ώστε να είναι εις θέσιν, όταν έλθη ο χρόνος, να καταλάβουν και διευθύνουν επιτυχώς τας διαφόρους βιομηχανίας. Το σχέδιον αυτό θα πραγματοποιηθή εις το μέλλον. Ο αναγνώστης δύναται να αποταθή διά κατάλογον βιβλίων εάν επιθυμή να έχη περισσοτέρας πληροφορίας.<br /><br />Το I.W.W. εκδίδει πλέον των δώδεκα εφημερίδων και περιοδικών και έκαστος δύναται να γράψη εις τον Γραμματέα της Ενώσεως και λάβει τα βιβλία που επιθυμεί.<br /><br />ΤΟ ΗΘΙΚΟΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ I.W.W.<br /><br />Ο πρόλογος του I.W.W. είναι φαινομενικώς οικονομικόν έγγραφον, αλλά εάν σκεφθήτε προς στιγμήν θα παραδεχθήτε πως είναι έγγραφον «ελπίδος, πίστεως και ελεημοσύνης,» μία ελπίς διά τελικήν δικαιοσύνην, πίστιν είς την ανθρωπότητα και αμοιβαίαν ελεημοσύνη. «Κάθε κακόν προσγινόμενον εις έναν, είναι κακόν δι’ όλους», λέγει η προκήρυξις των αρχών μας και αυτός είναι ο μόνος χρυσούς αιών από της εργατικής απόψεως. Η μαγική δύναμις του ευαγγελίου μας έγκειται εις τα υλικά πλεονεκτήματα που δίδει το πρόγραμμά μας. Χιλιάδες ανθρώπων δεν θα εφυλακίζοντο χάριν ολίγων δολλαρίων. Το γεγονός είναι ότι η Προκήρυξις των αρχών μας είναι ένα από τα δυνατώτερα ηθικά έγγραφα των αιώνων. Μάλιστα, εις πολλούς το I.W.W. είναι θρησκεία. Τους προσέφερε «σωτηρίαν», πνευματικήν γαλήνην και ελπίδα διά το μέλλον.<br /><br />Εκείνο το οποίον μας κρατεί ηνωμένους υπό την φοβεράν αυτήν πίεσιν δεν είναι η οικονομική ανάγκη της υπάρξεως της ενώσεως, αλλά η ελπίς και η έμπνευσις η οποία απορρέει από την αρχήν της ανθρωπίνης ενότητος και παγκοσμίου αδελφότητος, τα οποία είναι η βάσις των αρχών μας. Ο σημερινός κόσμος έχει εξαντληθεί πνευματικώς και ψυχικώς εις την κόλασιν αυτήν της σημερινής κοινωνίας. Θέλουν να βλέπουν κάτι καλλίτερον διά το μέλλον, αν όχι διά τον εαυτόν τους, τουλάχιστον διά τας επερχομένας γενεάς. Ζητούν πνευματικήν απαλλαγήν, ή σωτηρίαν της ψυχής ως καλείται, από την αμαρτωλόν ακά αρτον (λέξη που έχει αλλοιωθεί κατά την εκτύπωση) και άδικον ζωήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Ζητούν ειρήνη, αγνότητα, δικαιοσύνην, αγάπην και ευτυχίαν, και αισθάνονται πως ηύραν τον κατάλληλον τρόπον όταν γίνωνται μέλη του I.W.W. Τα αισθήματα, αι ιδέαι αι ηθικαί αρχαί εικόλως διακρινόμεναι μέσω των γραμμών του Προλόγου του I.W.W. έχουν γίνει η άθικτος θρησκεία των πτωχών, και τους συγκρατεί εν τω μέσω μεγάλων περιπετειών, χωρίς να αποβάλλουν ελπίδα. Η θρησκεία αύτη τους ενισχύει να διάγνωσι καλήν ζωήν τους καθιστά ισχυρούς ενώπιον των ισχυρών και συμπαθητικούς προς τους αδυνάτους και ανυπερασπίστους. Είναι το ευεργετικός φως που τους οδηγεί διά μέσου της ζωής.<br /><br />ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΤΟ I.W.W.<br /><br />Χιλιάδες ανέργων θα αναγνώσουν την δήλωσιν αυτήν των αρχών, αντικειμενικών σκοπών και μεθόδων του I.W.W. Η υπερχειλίζουσα σκέψις εις τον νουν σας, το φάσμα που σε καταδιώκει ημέραν και νύκτα και προηγείται πάσης άλλης σκέψεως είναι η εξεύρεσις εργασίας, ώστε να εξασφαλίζεται η τροφή, ύπνος και ενδυμασία, χωρίς να καταφεύγης εις την αστυνομίαν ή φιλανθρωπικά σωματεία. Είναι πολύ πιθανόν να παραβλέψης την δήλωσιν αυτήν λέγων: «Αυτό δεν είναι διάγγελμα προς τους ανέργους, ομιλεί μόνον δι’ εκείνους οίτινες εργάζονται. Βιομηχανική οργάνωσις δεν με ενδιαφέρει, εκτός εάν ο κόσμος μου δώσει εργασίαν, και η δήλωσις αυτή δεν λέγει πως. Η θρησκεία του I.W.W. δεν είναι καλλιτέρα διά κενόν στόμαχον από ό,τι είναι αι άλλαι θρησκείαι.<br /><br />Εκείνη που θα μου περισώση το σώμα εις την παρούσαν ζωήν αξίζει περισσότερον από εκείνην που μου υπόσχεται τον ουράνιον παράδεισον». Απηλπισμένε εργάτα! Πολύ πιθανόν αι προηγηθείσαι γραμμαί να σε εβοήθησαν να αναμετρήσης την σοβαρότητα της καταστάσεως, την αιτίαν της κακοτυχίας σου. Πιθανόν να σου έδωσαν μίαν νέαν όψιν των πραγμάτων, η οποία σε ενεδυνάμωσε ατομικώς εις τοιούτον βαθμόν, ώστε να έχης νέον θάρρος προς την ζωήν. Πιθανόν η επισκόπησις αυτή της παγκοσμίου καταστάσεως να σε κατέστησε ικανόν ατομικώς να εύρης εργασίαν. Ελπίζομεν ότι θα κάμης μίαν ακόμη γιγαντιαίαν προσπάθειαν να εύρης την εργασίαν που σου ταιριάζει διά να ζης χωρίς να ζητιανεύης, κλέπτης ή απευθύνεσαι εις την φιλανθρωπίαν. Η ανεργία έχει χτυπήσει το I.W.W. πρισσότερον πάσης άλλης εργατικής ομάδος. Οι δρόμοι των πόλεων μας είναι γεμάτοι από ανέργους, πένητας και νηστικούς εργάτας με κάρτες του I.W.W. εις την τσέπην τους, τους οποίους δεν δυνάμεθα να βοηθήσωμεν. Το I.W.W. δεν έχει αποταμιεύματα εκτός από τα χρήματα που ελέμβανε από τους εργάτας αυτούς όταν ηργάζοντο, ή από τα ήδη εργαζόμενα μέλη και τα χρήματα αυτά χρησημοποιούνται κατόπιν αποφάσεως τούτων, δι’ εκπαίδευσιν και οργάνωσιν και διά την ανακούφισιν εκατοντάδων φυλακισμένων.<br /><br />Το γεγονός είναι πως το I.W.W. ομολογεί ειλικρινώς ότι δεν γνωρίζει κανέναν τρόπον προς ανακούφισιν των ανέργων της πλήρους εφαρμογής του προγράμματος των I.W.W. Αυτό θα εξαλείψη την ανεργίαν διά παντός. Όχι μόνον θα δώση εργασίαν εις τους ανέργους, αλλά θα βάλη εις εργασίαν και εκείνους που είναι αφορμή της σημερινής του κακοδαιμονίας.<br /><br />Δεν έχομεν συνεπώς να κάμωμεν καμίαν απολογίαν εις τους ανέργους. Θα σας είπωμεν την καθαράν αλήθειαν. Είσθε θύμα του καταρρέοντος κεφαλαιοκρατισμού. Σας προβάλλεται το μεγάλο ερώτημα: Ο κεφαλαιοκρατισμός ευρισκόμενος κατά γης και ασθμαίνων θα αναζήση, ή θα εξακολουθήση να καταρρέη; Εάν η εργασίες καλλιτερεύσουν προσωρινώς θα έχης την ευκαιρίαν να εύρης εργασίαν και τότε ελπίζομεν ότι δεν θα παραλείψης να εγγραφής εις το I.W.W. διά να εξαφανισθή η ανεργία.<br /><br />Ο σκοπός του κεφαλαιοκρατισμού είναι να σύρη την κουρτίνα πέριξ της δυστυχίας σου διά να μη επικοινωνής με τους ανέργους συντρόφους σου. Εάν τα εκατομμύρια εργατών συνήρχοντο και συνεννοούντο ποτέ δεν θα επέτρεπον εις τον εαυτόν τους να είναι διαρκώς πενόμενοι. Θα απεφάσιζον να απαιτήσουν από την κοινωνίαν εργασίαν και ζωήν με τοιούτον τόνον ώστε κάποια ανακούφισις θα επετυγχάνετο. Διότι υπάρχουν αρκετά κεφάλαια να δη … (λέξη ή φράση που λείπει) τον χρυσόν του κόσμου εδώ. Τα αναγκαία του βίου υπάρχουν εν αφθονία εάν διανέμοντο καταλλήλως. Επί σειράν ετών το I.W.W. έχει εις το πρόγραμμά του την ελάττωσιν της εργασίμου ημέρας ως θεραπείαν κατά της ανεργίας, αλλά η φωνή μας δεν εισηκούσθη. Οι επαγγελματικοί εργάται εργάζονται σκληρότερον διά να διατηρήσουν τας εργασίας των, αδιαφορούντες διά τους ανέργους. Οι εργοδόται δεν αισθάνονται τας δυστυχίας σας. Απ’ εναντίας ευχαριστούνται, διότι τοιουτοτρόπως στραγγαλίζουν εκείνους των εργατών που μισθώνουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα. Πολλοί ομιλούν περί θεραπείας της καταστάσεως αλλά αυτό γίνεται προς χαροποίησιν των ανέργων και διά να κερδίζουν χρόνον. Επαναλαμβάνομεν ότι ευρίσκεσθε εις στενόχωρον θέσιν. Το I.W.W. δεν ηδυνήθη να επιβληθή εις τους κατέχοντας την αρχήν να ελαττώσουν την εργάσιμον ημέραν ως και ακόμη δεν ημπορούμεν να εφαρμώσουμε το πρόγραμμά μας. Έξω από τας φάλαγγάς μας δεν υπάρχουν ειλικρινείς φίλοι σας. Κανείς δεν δύναται να σε σώσει εκτός από τον εαυτόν σου.<br /><br />Οι άνεργοι πρέπει να συνέλθουν και δημιουργήσουν τόσον θόρυβον εις τον κόσμον ώστε να προκαλέσουν την προσοχήν του κόσμου. Μόνον όταν δημιουργήσουν δημόσιον ζήτημα εις κάθε πόλιν θα σπάσουν την σιγήν του τύπου και προκαλέσουν ενδιαφέρουν. Μόνον ο φόβος κοινωνικής ανατροπής θα εξαναγκάση τους εγροδότας ιδιώτας ή κυβερνητικούς, να συναθροισθώσι και εξεύρουν τα μέσα και τους τρόπους.<br /><br />Εάν ακόμη δύνασθε να στέκεσθε στα πόδια σας, κάμετε συναθροίσεις και επιδείξεις, χωρίς να συγκρούεσθε με τον «νόμον και την τάξην». Ουδεμία σταγών αίματος πρέπει να επιτραπή να χυθή. Τοιαύτα παρατολμήματα δύνανται να αποσοβηθούν, εάν εκδιώκετε τους προβοκατέρς. Αναμφιβόλως οι εργοδόται θα έχουν τους μισθωτούς των μεταξύ σας δημιουργούντας ταραχάς και παραβλάπτοντας τον σκοπόν σας, αλλά υποσκελίσατέ τους. Παρουσιασατέ τους ονομαστικώς εις τας αρχάς και τον τύπον. Όλα αυτά θα απαιτήσουν χρόνον και χρήματα. Χρόνον έχετε περισσόν. Χρήματα θα λάβετε από τους εργοδότας εάν τους αποδείξετε ότι είσθε αποφασισμένοι.<br /><br />Μη αποκρύπτεις το γεγονός ότι είσε άνευ εργασίας. Απ’ εναντίας, θα ήτο καλόν διά τους ανέργους να φέρουν πινακίδας επί της ωμοπλάτης των με τας λέξεις, «ΠΡΟΣ ΜΙΣΘΩΣΙΝ». Εάν οι δρόμοι είχον πλημμυρίση με τοιαύτας πινακίδας θα επροκαλείτο η προσοχή του κόσμου, και επί πλέον θα ήτο εύκολον να διακρίνετε τους ανέργους και συσσωματώνεσθε διά κοινήν ενέργειαν. Τοιαύτα μέτρα δυνατόν να μη επιφέρουν ανακούφισιν εντός 24 ωρών, αλλά πάντως θα φέρουν αποτελέσματα.<br /><br />Αλλά πάλιν, όταν πάρης εργασίαν, τότε σου δίδετε η ευκαιρία να λάβης τα μέτρα σου ώστε να μη συμβή πάλιν. Οργανωθήτε βιομηχανικώς εις τέτοιους μεγάλους αριθμούς ώστε να είσθε ικανοί, με την οργανωμένην σας δύναμιν, να ελαττώσετε την εργάσιμον ημέραν εις τόσας ώρας ώστε να χορηγηθή εργασία εις όλους τους ανέργους. Αυτό θα μας ανακουφίση κάπως μέχρι της ημέρας που θα καταλάβωμεν τας εργασίας και θέσωμεν τέρμα εις την ανεργίαν.<br /><br />Κυττάξατε ώστε οι άνεργοι να λαμβάνουν τόσην δημοσιότητα όσον είναι δυνατόν να δημιουργηθή, αλλά μακράν από τας φυλακάς και τα νοσοκομεία.<br /><br />Αυτή είναι η καλλιτέρα συμβουλή που δυνάμεθα να σας δώσωμεν. Και μη λησμονήτε να εγγραφήτε εις το I.W.W. με την πρώτην ευκαιρίαν.<br /><br />Διά περισσοτέρας πληροφορίας περί του I.W.W. και βιβλίων ή εφημερίδων, γράψατε:<br /><br />General Secretary Treasurer, I.W.W. 1001 W. Madison Street Chicago, Illinois».<br />πηγη: <a href="http://ngnm.vrahokipos.net/">http://ngnm.vrahokipos.net/</a></div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-71774350584079479962010-09-04T04:30:00.000-07:002010-09-04T04:58:14.297-07:00Τι είναι το IWW-Μέρος 1ο<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitLR-FS-oMDO3q-IikrAae1XGgobvw9EveOHXwoYMzM842LOpPlgSqGxFs6niUtxFn-4dUIVGyJmKRp9cLnDlp2noY8uRZgmJoYHT-pv8qJHTxCxx1glbvWe7SDU41shyphenhyphenhpKvhyMd7YRkC/s1600/iww.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 318px; FLOAT: right; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513026099409718866" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitLR-FS-oMDO3q-IikrAae1XGgobvw9EveOHXwoYMzM842LOpPlgSqGxFs6niUtxFn-4dUIVGyJmKRp9cLnDlp2noY8uRZgmJoYHT-pv8qJHTxCxx1glbvWe7SDU41shyphenhyphenhpKvhyMd7YRkC/s400/iww.jpg" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCj9iqn38aW7YvZ948YjcqFdO8P9Xb-tn4ykbgDrb8ULA0IRmBF0IL9EpNxhhU2tBrnIJodHtSHv6HRLvu2iKOKekrL0u-wawIxW8OfeLqsH65iZ7eJekDZGjwYcmmAPYVxMZpaTyHrTgX/s1600/i-will-win.JPG"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 315px; FLOAT: left; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5513025923200298530" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCj9iqn38aW7YvZ948YjcqFdO8P9Xb-tn4ykbgDrb8ULA0IRmBF0IL9EpNxhhU2tBrnIJodHtSHv6HRLvu2iKOKekrL0u-wawIxW8OfeLqsH65iZ7eJekDZGjwYcmmAPYVxMZpaTyHrTgX/s400/i-will-win.JPG" /></a> Απο το Κεφάλαιο Δ’ των Παραρτημάτων του έργου "Για μια ιστορία του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου". --- Ολόκληρο το έργο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα <a href="http://ngnm.vrahokipos.net/">http://ngnm.vrahokipos.net/</a><br /><br /><br /><br />Παραθέτουμε εδώ την ελληνική μετάφραση, που έγινε από Έλληνες μέλη της IWW και κυκλοφόρησε σε μπροσούρα στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Σε μερικές πλευρές του κειμένου, λόγω κακής εκτύπωσης, προφανώς, έχουν απαλειφθεί ελάχιστες λέξεις ή φράσεις:<br /><br />«ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ I.W.W.<br />…ΑΙ ΑΡΧΑΙ ΤΟΥ - ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ - ΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ<br />ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΔΗΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ.<br />ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΩΝ ΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΩΝ<br /><br />Σχεδόν κάθε κάτοικος της Αμερικής έχει ακούσει ή αναγνώσει περί του οργανισμού των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, του γνωστού υπό το όνομα I.W.W., αλλά πολύ ολίγοι άνθρωποι γνωρίζουν τι ακριβώς είναι και τι ζητά να επιτύχει. Πέριξ του ονόματος I.W.W. έχει δημιουργηθεί ένας ολόκληρος κόσμος εσφαλμένων αντιλήψεων. Ο τύπος της χώρας έχει παρουσιάσει εις την κοινήν γνώμην το I.W.W. υπό μορφήν η οποία πολύ ολίγον ανταποκρίνεται προς τα πράγματα. Δι’ αυτόν τον λόγον είμεθα βέβαιοι ότι θα έχετε το ενδιαφέρον να μάθετε αυθεντικώς περί των αρχών, αντικειμενικών σκοπών και μεθόδων του οργανισμού τούτου ως και μερικών άλλων σχετικών πραγμάτων.<br /><br />ΜΕΡΙΚΑΙ ΕΦΑΛΜΕΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ I.W.W.<br /><br />Η επικρατούσα γνώμη παρά τω λαώ είναι ότι το I.W.W. είναι μυστική οργάνωσις και ότι απαρτίζεται κυρίως από ξένους. Ότι είναι μια οργάνωσις η οποία εν τω κρυπτώ σχεδιάζει ταραχάς και αιματοχυσίας, την καταστροφήν ζωής και περιουσίας, και τέλος, την ανατροπήν της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχουν ενταύθα μεγάλοι και ισχυροί οργανισμοί οι οποίοι απασχολούνται πώς να δημιουργούν τοιαύτας εσφαλμένας αντιλήψεις περί του I.W.W.<br /><br />Το I.W.W. ουδεμίαν απολύτως έχει σχέσιν με πολιτικάς επαναστάσεις ή πολιτικάς ενεργείας οιασδήποτε φύσεως ως θέλετε ίδει κατωτέρω. Ουδόλως ενδιαφερόμεθα περί των πολιτικών φρονημάτων εκάστου όπως δεν ενδιαφερόμεθα περί των θρησκευτικών πεποιθήσεων, ή του χρώματος του προσώπου του. Αυτό δεν μας απασχολεί ποσώς. Τόσον δε αποφεύγομεν, ως οργάνωσις, ώστε απαγορεύομεν πάσαν συζήτησιν ή προπαγάνδα εντός της οργανώσεως περί θρησκευτικών ή πολιτικών πραγμάτων, ως τρέχουσαν εις φιλονικίας και διάσπασιν των δυναμεών μας<br /><br />Ημείς συγκεντρώνομεν την προσοχήν μας επί ενός ζητήματος το οποίον ενδιαφέρει όλους εξ ίσου, δηλαδή του οικονομικού ζητήματος, προσέχοντες άλλα ζητήματα μόνον όταν διασταυρούνται με τα ιδικά μας και εμποδίζουν το έργον μας, ή διά καθαρώς εκπαιδευτικούς σκοπούς, αλλά ουδέποτε προς τον σκοπόν προπαγανδίσεως περί ενός κόμματος, πίστεως ή φυλής ως προτιμητέων παντός άλλου.<br /><br />ΤΟ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ<br /><br />Η αρχή του σχηματισμού του I.W.W. εγένετο εις το 1905, αλλά ο σχηματισμός της νέας εργατικής ενώσεως επετεύχθη κατόπιν ενός μεγάλου συνεδρίου το 1906, οπότε ετέθησαν και επεκυρώθησαν αι αρχαί, ο σκοπός, αι μέθοδοι και το οικοδόμημα της οργανώσεως, άτινα παρέμειναν ουσιωδώς τα αυτά μέχρι της σήμερον. Το I.W.W. εγένετο εργατική ένωσις τότε και εξακολουθεί να παραμένη τοιαύτη μέχρι της σήμερον. Οιοσδήποτε προσπαθεί να σου το παραστήσει διαφοροτρόπως σου το παριστάνει ψευδώς. Τα μέλη της οικονομικής αυτής οργανώσεως δεν έχουν καρφώσει τα μάτια των εις τα κυβερνητικά κτίρια, όπως τα πολιτικά κόμματα, αλλά επί των εργοστασίων, των μύλων, εργαστηρίων και άλλων μερών παραγωγής. Ουδεμίαν κάμνομεν διάκρισιν μεταξύ του ψηφοφόρου Αμερικανού και του μη τοιούτου ξένου. Οιοσδήποτε εργαζόμενος αντί μισθού, είτε άνδρας, γυναίκα ή παιδίον δύναται να γίνη μέλος και έχει τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.<br /><br />ΤΟ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ<br /><br />Οι ιδρυταί της εργατικής αυτής ενώσεως έδωκαν το όνομα, Οι Βιομηχανικοί Εργάται του Κόσμου, φανερώνοντες τοιουτοτρόπως τον σκοπόν της οργανώσεως ως επιδιώκουσαν την βιομηχανικήν ένωσιν των εργατών του κόσμου εις ένα σώμα. Ο σκοπός αυτός ακόμη δεν επετεύχθη, αλλά τα όρια της επιρροής του ηυρύνθησαν. Διαχειρίσεις έχουν σχηματισθεί εν Αγγλία, Αυστραλία, Νοτίω Αμερική, εν Μεξικώ, Αργεντινή και Χιλή, εις τας Σκανδιναυικάς χώρας και αλλαχού. Ο δυνατώτερος όμως ισχυρισμός του I.W.W., ότι είναι παγκόσμιος ένωσις έγγυται, εις το ότι ενήσκησε μεγίστην επιρροήν επί άλλων εργατικών ενώσεων εξαναγκάσαν αυτάς όπως εφαρμόσουν το πρόγραμμά του κατά το πνεύμα και κατά το γράμμα.<br /><br />Καίτοι ο αριθμός των μελών είναι μόνον 100.000, εν τούτοις όμως είμεθα παγκόσμιος δύναμις. Πλέον του ενός εκατομμυρίου κάρτες έχουν εκδοθεί και τα μέλη μας είναι διασκορπισμένα εις κάθε χώραν υπό τον ήλιον. Τα ευρίσκεις εις τα ανθρακωρυχεία πλησίον του Βόρειου Πόλου. Τα ευρίσκεις πλησίον του Νοτίου Πόλου όπου θηρεύουσι ιχθείς. Τα ευρίσκεις εις κάθε πλοίον που πλέει τους ωκεανούς φέροντα μαζύ των και σπείροντα τους καρπούς της προπαγάνδας μας εις κάθε λιμένα απομεμακρυσμένων ακτών. Εις την παρούσαν εποχήν, οπότε όλαι αι άλλαι κοινωνικαί θεωρίαι και κινήματα απέτυχον, και δεν υπόσχονται τίποτε δια το μέλλον, το I.W.W. ίσταται μόνο του, εις τον νούν των εργατών ανά όλον τον κόσμον ως ο κύριος της καταστάσεως. Από αυτής της απόψεως, το μεγάλο ιδεώδες των θεμελιωτών επραγματοποιήθη. Τώρα εναπομένει η μεταφύτευσις της ιδέας εκ του εγκεφάλου του εργάτου εις την βιομηχανικήν ζωήν, και τότε η ιδέα των θεμελιωτών θα είναι πλήρης επιτυχία. Με την βοήθειαν των παρομοίων συνδικαλιστικών κινημάτων εις άλλας χώρας, ελπίζομεν να πραγματοποιήσωμεν το σχέδιον τούτο εις το λίαν προσεχές μέλλον, δια της ιδρύσεως μιας Διεθνούς Βιομηχανικής.<br /><br />Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ<br /><br />Εις την αρχήν το I.W.W. απηρτίζετο ως επί το πολύ από ανθρακωρύχους των Δυτικών Πολιτειών της Αμερικής, από μεταλλουργούς, σιδηροδρομικούς και κινητούς εργάτας. Με την παρέλευσιν των ετών εξήπλωσε τας ενεργείας του εις μεγαλείτερον αριθμόν βιομηχανιών, και έχει προς το παρόν 29 Βιομηχανικάς Ενώσεις διασκορπισμένας ανά όλην την χώραν. Περί τούτων θα ομιλήσωμεν κατωτέρω. Μέγα μέρος εκ των μελών σύγκειται από μεταβατικούς εργάτας, και αι ισχυρότεραι ενώσεις είναι των ανθρακωρύχων, εργατών ξυλείας, γεωργίας, οικοδομών, φορτωτών πλοίων, μεταλλουργών, υφαντών και σιδηροδρομικών.<br /><br />Η οργάνωσις διηύθυνε πολλάς μεγάλας απεργίας με σχετικήν επιτυχίαν εις πολλάς βιομηχανίας. Ιδιαιτέρως το I.W.W. εκαλλιτέρευσεν την τύχην των μεταβατικών εργατών, εις τους αγρούς, ανθρακωρυχεία και αποθήκας ξυλείας, επίσης οι φορτωταί πλοίων και υφανταί εκέρδησαν μεγάλα πλεονεκτήματα υπό την σημαίαν του I.W.W. Πριν της εμφανίσεως του I.W.W. και κατά την αρχήν αυτού η τύχη των μεταβατικών εργατών, οι οποίοι επλανώντο ανά την χώραν με την κουβέρταν επ’ ώμου, ήτο απελπιστική. Άπαξ κανείς κατήρχετο εις τας τάξεις των ολίγη ελπίς έμενε διά τούτον να δυνηθή να σταθή πλέον κοινωνικώς. Τότε κατήντα κοινωνικόν ναυάγιο. Σήμερον τα πράγματα, χάρις εις το …. (λέξη ή φράση που δεν φαίνεται από κακή εκτύπωση στο πρωτότυπο). Εις τας βραχείας ταύτας δηλώσεις μας δεν δυνάμεθα να εισέλθωμεν εις λεπτομερείας.<br /><br />Πολύ φυσικά, αι κυριώτεραι ενέργειαι της οργανώσεως μέχρι σήμερον είχον εκπαιδευτικόν χαρακτήρα. Εις την επιτέλεσιν του σκοπού τούτου, η οργάνωσις είχεν έλθει εις πολλάς περιπτώσεις εις σύγκρουσιν μετά των αρχών επί του ζητήματος της ελευθερίας του λόγου, ελευθερίας του τύπου, και ελευθερίας συγκεντρώσεων.<br /><br />Εάν τα ονόματα όλων των μελών του I.W.W., άτινα απ’ αρχής έχουν φυλακισθεί, εδημοσιεύοντο, θα αποτελείτο ένα πολύ μεγάλο βιβλίο. Πλέον των 1000 μελών εφυλακίσθησαν κατά την εποχήν των αγώνων προς επικράτησιν της ελευθερίας του λόγου, ανά όλην την Αμερικήν. Περί τα 900 μέλη συνελήφθησαν κατά την απεργίαν των υφαντουργών εν Lawrence της Μασαχουσέτης το 1912. Περί τα 100 μέλη ολίγον αργότερον εις το Little Falls, N.Y. 1800 μέλη διαρκούσης της απεργίας των υφαντουργών εν Patterson της Νέας Υερσέης. 1164 μέλη απήχθησαν και βιαίως απηλάθησαν από το Bisbee της Αριζόνας κατά το 1918. Χιλιάδες μέλη της Δυτικής Ενώσεως των Ανθρακωρύχων ερρίφθησαν εις τας φυλακάς, καθ’ ήν εποχήν η Ένωσις ήτο προσκολλημένη εις το I.W.W. Εις το 1920 κατηρτίσθη μερικός κατάλογος των μελών τα οποία ερρίφθησαν εις τας φυλακάς απ’ αρχής του μεγάλου πολέμου. Ο κατάλογος αυτός περιλάμβανε 1327 ονόματα. Έκτοτε εκ των μελών μας εξακολουθούν να φυλακίζωνται, και τώρα υπάρχουν περί τα 200 μέλη εις τας φυλακάς, με ποινάς από πέντε έτη και άνω και όλα εξ αιτίας των ενεργειών των ως μέλη του I.W.W. Ο ολικός αριθμός των φυλακισθέντων μελών από του 1905 ανέρχεται εις 10.000. Ούκ ολίγοι δε εδολοφονήθησαν από τα όργανα της κυριαρχούσης τάξεως.<br /><br />Πολλά άλλα εγκλήματα εις μικροτέραν κλίμακα εγένετο εναντίον των μελών μας, είτε εξ’ ονόματος του νόμου ή και άνευ επισήμου συγκαταθέσεως.<br /><br />Μέλη του I.W.W. ηλοίφθησαν με πίσσαν, απηλάθησαν, εδάρησαν, αφηρέθησαν τα πολιτικά των δικαιώματα, εξωρίσθησαν, καταπατήθησαν τα σπίτια των, ηρπάσθησαν αι περιουσίαι των, εστερήθησαν του δικαιώματος της υπερασπίσεως, ετέθησαν υπό μεγάλας εγγυήσεις, υπεχρεώθησαν εις ακούσιον υπηρεσίαν, απήχθησαν, υπεβλήθησαν εις ασυνήθεις και σκληράς τιμωρίας, ετιμωρήθησαν διά προστίμου μεγάλου, απέθανον εις τας φυλακάς αναμένοντες την δίκην των, έπαθον τας φρένας εξ αιτίας βασανιστηρίων, εστερήθησαν της χρησιμοποιήσεως των ταχυδρομείων, της ελευθερίας του λόγου συγκεντρώσεων και κάθε άλλου προνομίου ηγγυημένου υπό του συντάγματος.<br /><br />Μέλη του I.W.W. εστερήθησαν των ενυπαρχόντων δικαιωμάτων, άτινα επροκηρύχθησαν εις την Προκήρυξιν της Ανεξαρτησίας - ζωή, ελευθερία και επιδίωξις της ευτυχίας.<br /><br />Αίθουσαι και γραφεία του I.W.W. ελεηλατήθησαν άνευ ενταλμάτων, σύμφωνα με τον νόμον. Περιουσίαι, βιβλία, φυλλάδια, γραμματόσημα και έπιπλα ηρπάχθησαν ή κατεστράφησαν.<br /><br />Είναι εύκολον να αντιληφθή κανείς ότι μόνον άνδρες και γυναίκες θάρρους και πεποιθήσεων, εκουσίως, γίνονται μέλη μιάς τοιαύτης οργανώσεως. Αλλ’ οι περισσότεροι δεν προσέρχονται εκουσίως. Εκείνο που τους φέρει είναι η πείνα, τα βάσανα, η πενία, η αθλιότης και η απόγνωσις, όπως αι όχθαι του ποταμού παρασύρονται από τον ταραχώδη ποταμόν και φέρονται προς την θάλλασαν. Ο ταραχώδης ποταμός του καταρρέοντος κεφαλαιοκρατικού συστήματος προμηθεύει τα μέλη του I.W.W.<br /><br />Και τοιουτοτρόπως η φοβερά καταδίωξις, όπως εξαλειφθή και καταπνιγή το I.W.W. απέτυχε. Απ’ εναντίας τα διδάγματά μας απλώνονται παντού σαν πυρκαϊά, και ούτε το αίμα ουδέ αι καταδιώξεις δύνανται να τα σαρώσουν. Διά κάθε εκατόν μέλη που ρίπτονται εις τας φυλακάς δεκάδες χιλιάδων προβάλλουν και ενούνται, ζητοκραυγάζοντα εκείνους οι οποίοι μάχονται τον αγώνα τον καλόν.<br /><br />Το γεγονός αυτό είναι αρκετόν να αποδείξη εις τον έξω κόσμον ότι υπάρχει μια μεγάλη φυσική δύναμις όπισθεν του κινήματος, και είναι τόσον παράλογον να μας καταδιώκουν, όσον ήτο και η πράξις του Ξέρξου, βασιλέως της Περσίας, διατάσσοντος τους στρατιώτας του να ραβδώσουν και αλυσσοδέσουν τα κύματα του Βοσπόρου, διά να δυνηθή να περάση τα στρατεύματά του. Η φυσική αυτή δύναμις –οικονομική ανάγκη – δίδει εις το κίνημα μας πνευματικήν και ηθικήν δύναμιν που ούτε η αγχόνη ουδέ αι φυλακίσεις δύνανται να πνίξουν. Και οι φανατικότεροι των αντιπάλων μας πρέπει να αντιλαμβάνωνται, ότι μια οργάνωσις η οποία επέζησε κατόπιν όλων των πιέσεων, πρέπει να έχη όπισθέν της μίαν θεμελιώδη αλήθειαν, και αντί να καταδιώκεται πρέπει να ερευνάται. Ο λαός, παρ’ όλον τον προσωπικόν κίνδυνον που διατρέχει, αποδέχεται τας αρχάς μας, ως ευαγγέλιον σωτηρίας. Αι θαυμάσιαι αυταί αρχαί αναφέρονται εις τον πρόλογον του καταστατικού μας.<br /><br />ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ<br /><br />Η εργατική τάξις και η εργοδότρια τάξις δεν έχουν τίποτε το κοινόν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξη ειρήνη. Εφ’ όσον η πείνα και η στέρησις ευρίσκονται μεταξύ εκατομμυρίων εργαζομένων ανθρώπων, ενώ ολίγοι, οι αποτελούντες την εργοδότριαν τάξιν, έχουν όλα τα καλά της ζωής.<br /><br />Η πάλη μεταξύ των δύο αυτών τάξεων πρέπει να εξακολουθήση μέχρις όταν οι εργάται όλου του κόσμου οργανωθώσιν ως τάξεις, καταλάβουν την γην και τα μέσα της παραγωγής και εξαλείψουν το μισθοτικόν σύστημα.<br /><br />Ευρίσκομεν πως η συγκέντρωσις των βιομηχανιών από ημέρας εις ημέραν, περιερχομένη εις ολιγωτέρας χείρας, καθιστά τας εργατικάς ενώσεις ανικάνους να παραταχθώσι εις την καθημερινώς αυξάνουσαν ισχύν της εργοδοτρίας τάξεως. Αι εργατικαί ενώσεις υποστηρίζουν μίαν κατάστασιν πραγμάτων η οποία επιτρέπει το αλληλοφάγωμα μεταξύ των εργατών της ιδίας βιομηχανίας. Επιπροσθέτως αι εργατικαί ενώσεις επιβοηθούν την εργοδότριαν τάξιν παραπλανούντες τους εργάτας με την δοξασίαν, ότι η εργατική τάξις έχει κοινά τα συμφέροντα μετά της εργοδοτρίας.<br /><br />Η κατάστασις αυτή δύναται να αλλάξη και τα συμφέροντα της εργατικής τάξεως υποστηριχθώσι διά μιάς οργανώσεως σχηματιζομένης κατά τρόπον που όλα της τα μέλη εις μίαν βιομηχανίαν, η εις όλας τας βιομηχανίας, εάν είναι αναγκαίον, παύσουν να εργάζωνται ασάκις έχει κηρυχθεί απεργία ή έχουν αποκλεισθεί εις ορισμένον κλάδον, οπότε η ζημία του ενός είναι ζημία όλων.<br /><br />Αντί του γνωστού συντηρητικού ρητού: «Ένας καλός ημερήσιος μισθός εις αντάλλαγμα μιάς εργασίμου ημέρας» εις την επαναστατικήν μας σημαίαν πρέπει να αναγράψωμεν «Κατάργησις του μισθοτικού συστήματος».<br />Είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξεως να καταργήση τον κεφαλαιοκρατισμόν.<br /><br />Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ I.W.W.<br /><br />Σύμφωνα προς την προκήρυξιν αυτήν των αρχών μας το I.W.W. προτείνη την οργάνωσιν όλων των παραγωγικών ανθρωπίνων δυνάμεων εις την χώραν ταύτην και συν τω χρόνω εις τας άλλας χώρας, δηλαδή, όλων των εργατών της χειρός και του πνεύματος, βιομηχανικώς, εις Βιομηχανικάς Ενώσεις, Κλάδους Βιομηχανικών Ενώσεων εις τα εργοστάσια, και Βιομηχανικά Συμβούλια. Αργότερον θα απαριθμήσωμεν τας κεντρικάς διαιρέσεις της νέας κοινωνίας, την οποίαν προτείνομεν να οργανώσωμεν.<br /><br />Η ιδέα της βιομηχανικής οργανώσεως εγεννήθη ως άρνησις και ως αντίδρασις εναντίον του παλαιού συστήματος οργανώσεως κατ’ επαγγέλματα. Ο σχηματισμός επαγγελματικών οργανώσεων σημαίνει την οργάνωσιν μονάδων εξ εκείνων που χρησιμοποιούν τα ίδια εργαλεία, ξυλουργούς, χρωματιστάς, μηχανικούς κλπ. Και ούτως έχεις τόσα είδη ενώσεων όσα έχεις είδη εργαλείων. Ο τρόπος αυτός της ενώσεως χωρίζει τους εργάτας εις μιαν βιομηχανίαν εις τόσας ενώσεις όσα είναι τα επαγγέλματα και τοιουτρόπως κτίζει φράκτας μεταξύ των εργατών που εργάζονται εις την ιδίαν βιομηχανίαν, ενώ έπρεπε να τους ενώνει.<br /><br />Ας λάβωμεν ως παράδειγμα ένα Αμερικανικόν Ναυπηγείον. Εις ναυπηγείον όπου κατασκευάζουν σιδηρά πλοία, υπάρχουν περί τα τεσσαράκοντα επαγγέλματα που απασχολούνται. Θα σας απαριθμήσωμεν μερικά εξ αυτών. Υπάρχουν οι λεβητοποιοί, οι μηχανικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί, οι ξυλουργοί, οι χρωματισταί και ούτω καθ’ εξής. Σύμφωνα προς το επαγγελματικόν σχέδιον των Ενώσεων θα υπάρχη χωριστή διεθνής ένωσις διά κάθε επάγγελμα, ουδεμίαν έχουσα σχέσιν με τας άλλας. Μερικά από αυτά τα επαγγέλματα συνησπίσθησαν εις μιαν «Διεθνή», αλλά κατά κανόνα κάθε ναυπηγείον εν Αμερική αριθμεί μεγάλον αριθμόν τοιούτων εαγγελματικών ενώσεων. Πολλάκις αι επαγγελματικαί αυταί ενώσεις εις τα ναυπηγεία ευρίσκονται εις διάστασιν μεταξύ των και όταν αι δυσαρέσκειαι πληθυνθούν δεν είναι ασύνηθες η απεργία ενός επαγγέλματος, οπότε η μία ένωσις γίνεται θύμα των άλλων που δεν ευρίσκονται εν απεργία, ως ανεφέραμεν εις τον πρόλογόν μας. Όλοι όσοι έχουν εργασθεί εις Αμερικανικά ναυπηγεία δύνανται να ομολογήσουν περί της αληθείας των γραφομένων μας. Ότι συμβαίνει εις τα ναυπηγεία συμβαίνει εις όλας τας άλλας βιομηχανίας, οργανωμένας επαγγελματικώς. Αυτό εγκαταλείπει τους εργάτας εις την ευσπλαχνίαν των εργοδοτών. Εκείνο ακριβώς που ζητεί ο εργοδότης είναι οι επαγγελματικοί αυτοί φράκτες, οι οποίοι χωρίζουν εις πολλάς ομάδας, αλληλοϋποπτευομένας, και κρατούν τους μισθούς χαμηλά, την εργάσιμον ημέραν μακράν, και τας συνθήκας αθλίας. Επί του παρόντος δεν θα εισέλθωμεν εις άλλα ελαττώματα της οργανώσεως κατ’ επαγγέλματα. Αρκεί μόνον να είπωμεν ότι το I.W.W. εξεπήδησεν εις την κονίστραν ως μια διαμαρτυρία κατά των ανυποφόρων και ακαταλογίστων αυτών συνθηκών.<br /><br />Εάν προσθέσετε εις τούτο την παντελή έλλειψιν ιδεαλισμού που χαρακτηρίζει τας επαγγελματικάς ενώσεις εις όλας τας χώρας, την αποδοχήν των του κεφαλαιοκρατικού συστήματος ως την τελευταίαν λέξιν της εξελίξεως, ουδεμίαν παρέχουσαι ελπίδα διά το μέλλον εις τους εργάτας, την τάσιν που έχουν να δημιουργούν εργατικά τρώστς αποκλείοντες μεγάλην μερίδα εργατών, και τότε αντιλαμβάνεσθε τον σκοπόν που εγράφη ο πρόλογος του καταστατικού των I.W.W.<br /><br />Ο τρόπος με τον οποίον το νέον αυτό εργατικόν κίνημα προτίθεται να διορθώση την κατάστασιν είναι η βιομηχανική οργάνωσις, ως ανεφέρθη ανωτέρω.<br /><br />Ας επανέλθωμεν εις τα ναυπηγεία όπως αποδείξωμεν πως θα λειτουργή η βιομηχανική οργάνωσις. Το πρώτον πράγμα που κάμνει το I.W.W. όταν του δοθή ευκαιρία, είναι να κρημνίση τους επαγγελματικούς φράκτας που χωρίζουν τα διάφορα επαγγέλματα.<br /><br />Αφαιρεί τις κάρτες της ενώσεως από τους λεβητοποιούς, μηχανικούς, υδραυλικούς, ξυλουργούς, χρωματιστάς κλπ. και λέγει προς αυτούς: «Από τούδε και εις το εξής δεν θα είσθε χωρισμένοι εις λεβητοποιούς, μηχανικούς, υδραυλικούς, ξυλουργούς και χρωματιστάς. Από τούδε θα είσθε ηνωμένοι ως εργάται των ναυπηγείων, όλοι, κάθε ένας που εργάζεται εις αυτό το ναυπηγείον ή εις οιονδήποτε άλλον. Αντί να έχωμεν είκοσιν η τριάκοντα ενώσεις εις αυτό και εις άλλα ναυπηγεία από τούδε και εις το εξής θα έχωμεν μίαν ένωσιν, «Βιομηχανική Ένωσις των Ναυπηγείων». Έκαστον ναυπηγείον αποτελεί τμήμα της ενώσεως αυτής και εις το τμήμα της ενώσεως αυτής θα έχωμεν συμβούλια και επιτροπάς όπως επιτυγχάνουν την συνεργασίαν μεταξύ των εργατών των διαφόρων διαμερισμάτων των ναυπηγείων». Κατ’ αυτόν τον τρόπον όλοι οι εργάται του ναυπηγείου θα αποτελώσι ένα σώμα ηνωμένον. Όλα τα ναυπηγεία της χώρας, και εν καιρώ, του κόσμου, θα απωτελώσι μίαν Βιομηχανικήν Ένωσιν, και οι εργάται της βιομηχανίας ταύτης θα είναι ηνωμένοι εις κοινήν ενέργειαν. Θα υπάρχουν επίσης Βιομηχανικά Συμβούλια δι’ έκαστον ναυπηγιακόν κέντρον. Κατόπιν τούτων δεν θα συμβαίνη πλέον ώστε μέρος των εργατών να παραμένη εις την εργασίαν, ενώ άλλο ευρίσκεται εις απεργίαν. Όταν απεργήσουν θα απεργήσουν όλοι μαζύ και θα νικήσουν. Τοιαύτα επιχειρήματα προβάλλουν οι οπαδοί της βιομηχανικής ενώσεως οι οποίοι εις την βιομηχανικήν ένωσιν βλέπουν ένα μέσον προς καταπολέμησιν του εργοδότου.<br />Αλλ’ ο σκοπός της Βιομηχανικής Ενώσεως είναι διπλούς.<br /><br />Ο πρώτος σκοπός της Βιομηχανικής Ενώσεως προς το παρόν είναι η εξυπηρέτησις του αγώνος κατά της κυριαρχούσης τάξεως προς εξασφάλισιν μεγαλειτέρων μισθών, ολιγωτέρων ωρών και καλλιτέρων συνθηκών. Περισσότεραι εξηγήσεις δεν απαιτούνται εκτός ο ισχυρισμός μας ότι η Βιομηχανική Ένωσις ενώνουσα όλους τους κλάδους εις ένα σώμα είναι πολύ καλλιτέρα δύναμις διά την επιτυχίαν του σκοπού από ότι αι επαγγελματικαί ενώσεις δύνανται να είναι, αφού αύται περιλαμβάνουν τα μέλη ενός επαγγέλματος.<br /><br />Ο δεύτερός μας σκοπός είναι όπως η Βιομηχανική Ένωσις χρησιμοποιηθή ως μέσον καταλήψεως των βιομηχανιών υπό των εργατών και λειτουργεί ως παραγωγικόν και διανεμικόν όργανον «όταν το κεφαλαιοκρατικόν σύστημα πέσει», η παύσει να λειτουργή κανονικώς, δηλαδή καταρρεύσει. Και αφού η κατάρρευσις επίκειται ο δεύτερος σκοπός επισκιάζει τον πρώτον.<br /><br />Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ<br /><br />Ημείς ισχυριζόμεθα ότι το κεφαλαιοκρατικόν σύστημα παραγωγής και διανομής ευρίσκεται εις το σημείον της καταρρεύσεως, εις όλον τον κόσμον, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας ταύτης, και αμφιβάλλομεν εάν το σύστημα θα κατορθώση να ορθοποδήση ως έκαμε εις κάθε προηγουμένην κρίσιν. Τα παλαιά όργανα δεν λειτουργούν. Ο κόσμος ευρίσκεται εις κατάστασιν πτωχεύσεως. Φαίνεται πως δισεκατομμύρια δολλαρίων θα διαγραφώσι σύντομα από τα βιβλία του κεφαλαιοκρατικής τάξεως του κόσμου ως ζημία και γνωρίζομεν τι αυτό σημαίνει εις εκείνους οι οποίοι δεν έχουν τίποτε άλλον παρά την εργασίαν των προς πώλησιν.<br /><br />Τα παλαιά όργανα της παραγωγής, δηλαδή, ο ιδιοκτήτες με το μικρόν του κατάστημα, η μετοχική εταιρεία, τα τρώστς, οι συνδυασμοί των τρώστς φαίνεται ότι δεν είναι πλέον εις θέσιν να εξυπηρετούν τας ανάγκας του κόσμου. Εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων, εις όλον τον κόσμον, στερούνται και αυτών των πρώτων αναγκών, διότι δεν τους δίδεται η ευκαιρία να εκμεταλλευθούν την γην ή τα εργοστάσια. Απόγνωσις καταλαμβάνει μεγαλείτερον μέρος των εργατών από ημέρας εις ημέραν και απειλούν τυφλήν συντριβήν του συστήματος. Εις όλον τον κόσμον και κυρίως εις την Αμερικήν έχομεν καθημερινώς στάσεις, ταραχάς, φυλετικούς πολέμους, λίντσινγς, τρομοκρατίαν, μεγάλας απεργίας κλπ. Ο αριθμός των ανέργων ογκούται. Η πενία αι δυστυχία οδηγούν τον κόσμον εις την απόγνωσιν.<br /><br />Όλα αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα είναι συμπτώματα της ταχείας καταρρεύσεως του κεφαλαιοκρατισμού. Η πεποίθησις επικρατεί, τι επίκειται η τελική πτώσις, όταν διασαλευθούν αι πιστώσεις ανά τον κόσμον και αι βιομηχανίαι συνεπώς σταματήσουν. Αι τρομεραί αυταί πιθανότητες δεν αποκλείονται και από τον αστικόν ακόμη τύπον.<br /><br />Η οικονομική αυτή αβεβαιότης και η ανησυχία δια το παρόν και διά το μέλλον καθιστώσι την ζωήν, εις εκατομμύρια ολόκληρα, ανυπόφερτον. Αισθάνονται ότι έχουν υποδουλωθεί, χωρίς καμίαν ελπίδα διά το μέλλον. Από την κατάστασιν αυτήν προκύπτει μία ανησυχία η οποία κάμνει τους εργοδότας να χρησιμοποιούν την εξουσίαν όπως καταστέλουν τας διαμαρτυρίας. Εις πολλά μέρη η παραγωγή γίνεται διά της βίας, διά της απειλής των πολυβόλων, δεν αποκρύπτει δε ο ημέτερος τύπος, ότι εις το λίαν προσεχές μέλλον … (λέξη ή φράση που λείπουν λόγω κακής εκτύπωσης) επαναστατησάσης πόλεως. Το σύστημα δεν είναι δυνατόν να σταθή πλέον. Την ζωήν του θα διατηρήση μόνον δια της βίας και της απειλής.<br /><br />Υπό τοιαύτας συνθήκας εκατομμύρια εργατών, βραδέως, αλλ’ ασφαλώς χάνονται, και οι υπόλοιποι εξ ημών απειλούμεθα με την ιδίαν τύχην, εκτός αν ενεργήσωμεν συντόμως. Δεν είναι δυνατόν να αντέχωμεν εις τόσας δυστυχίας, κινδυνεύομεν δε, όταν επέλθη η κατάρρευσις, να ευρεθώμεν εκτεθειμένοι εις ενεκδιηγήτους κακουχίας. Χάος, διάλυσις, εμφύλιος σπαραγμός, τρομοκρατία, και άλλα πολλά απειλούν τον κόσμον. Τις δύναται να μας διαβεβαιώση ότι η Αμερική θα αποφύγη μίαν τοιαύτην κατάστασιν; Απ’ εναντίας, η κτηνωδία της κεφαλαιοκρατικής τάξεως, ο μεγάλος αριθμός φυλών και θρησκευμάτων, η έχθρα κατά των ξένων και μαύρων, αι σατανικαί ενέργειαι των υπερπατριωτών ως το Ku-Klux Klan και άλλαι παρόμοιαι οργανώσεις σπέιρουν τον σπόρον της διαλύσεως. Είναι καιρός όπως τα προβλεπτικά στοιχεία της εργατικής τάξεως λάβουν τα μέτρα των διά να αποσοβήσουν μίαν τοιαύτην κατάστασιν.<br /><br />Υπό τοιαύτας συνθήκας το I.W.W. δοκιμασθέν και καταδιωχθέν, παρουσιάζεται εις την πρώτην γραμμήν με ένα πρόγραμμα παγκοσμίου σωτηρίας, το μόνον πρόγραμμα που συνέλαβε ανθρώπινος νους διά να λύση το κοινωνικόν πρόβλημα και μας οδηγήση εις τον ασφαλή λιμένα της ειρήνης, ευτυχίας και ευδαιμονίας.<br /><br />Διά των Βιομηχανικών μας Ενώσεων, προτείνομεν την δημιουργίαν ενός συστήματος λογικού, το οποίον να παράγη και διανέμη τα αναγκαία της ζωής χωρίς εκμετάλλευσιν μεταξύ των ανθρώπων. Διατεινόμεθα, ότι μόνον εργατικαί ενώσεις εις κάθε ίδρυμα είναι εις θέσιν να κυβερνήσωσι το ίδρυμα. Με άλλας λέξεις, θα αναπληρώσωμεν την ιδιοκτησίαν και κατοχήν με κοινοκτημοσύνην, αντικαθιστώντες τον κεφαλαιοκρατισμόν διά του Βιομηχανικού Κομμουνισμού.</div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-32661533197923325942010-09-02T13:23:00.000-07:002010-09-02T13:27:00.160-07:00Το Facebook είναι βιτρίνα της C.I.A. για συλλογή πληροφοριών<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_CG9QIaNVkeWMlJanfdKT2wzfwRIh895klemBPRRaRENj6A1fQJ85jWIqxEbvC4KSa-cQFuCiNJCn3IRJs6PivpWLBsUqA4Lpu_u2s0V7rF878BWM_EnfuIiye17QIOtmuKRZsP3qE9oX/s1600/facebook-4.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 308px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_CG9QIaNVkeWMlJanfdKT2wzfwRIh895klemBPRRaRENj6A1fQJ85jWIqxEbvC4KSa-cQFuCiNJCn3IRJs6PivpWLBsUqA4Lpu_u2s0V7rF878BWM_EnfuIiye17QIOtmuKRZsP3qE9oX/s400/facebook-4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512415008996732658" /></a><br />Τα αποκαλούμενα "κοινωνικά δίκτυα" (social networks) εξυπηρετούν άμεσα τις ανάγκες των υπηρεσιών στη συλλογή πληροφοριών, στο data mining.<br /><br /><br /><br /><br />#1 Η αρχική χρηματοδότηση του Facebook, ύψους 500 χιλιάδων δολαρίων, έγινε από τον πρώην διευθυντή του PayPal, Peter Thiel, ο οποίος κατείχε θέση στο διοικητικό συμβούλιο της ακροδεξιάς πολιτικής οργάνωσης Vanguard PAC. <br /><br />#2 Η δεύτερη κρίσιμη χρηματοδότηση του Facebook, ύψους 12,7 εκατομμυρίων δολαρίων, έγινε από την εταιρεία Accel. Ο διευθύνων σύμβουλος της Accel, κατά τη χρηματοδότηση, ήταν ο James W. Breyer.<br /><br />#3 Ο James W. Breyer κατείχε θέση στο διοικητικό συμβούλιο του National Ventures Capital Association, μιας υπηρεσίας παροχής υπηρεσιών στο επίπεδο του αποκαλούμενου "think tank".<br /><br />#4 Προσωπικός συνεργάτης του James W. Breyer σε αυτή την υπηρεσία ήταν ο Gilman Louie.<br /><br />#5 Ο Gilman Louie υπήρξε ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας In-Q-TEL.<br /><br />#6 Η Ιn-Q-TEL είναι μια εταιρεία που ελέγχεται επίσημα και απόλυτα από την C.I.A.<br /><br />#7 Η εταιρεία αυτή επενδύει κυρίως σε τομείς που αφορούν το data mining.<br /><br />#8 Ο James W. Breyer κατείχε θέση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας Bolt, Beranak and Newman Technologies, που είναι γνωστή και ως BBN.<br /><br />#9 H εταιρεία BBN αναλαμβάνει εργολαβίες στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, με εξειδίκευση στην υψηλή τεχνολογία.<br /><br />#10 Η θυγατρική της BBN, ΒΒΝ Technologies, δημιούργησε το ARPANET.<br /><br />#11 Το ARPANET είναι επί της ουσίας το πρώτο λειτουργικό δίκτυο υπολογιστών και το πρώτο σύστημα που προσομοιάζει στη δομή του το διαδίκτυο (internet).<br /><br />#12 Το ARPANET ήταν υπό την επίβλεψη και τη διαχείριση της υπηρεσίας DARPA.<br /><br />#13 Το 2004 δημιουργήθηκε το Facebook.<br /><br />#14 Ταυτόχρονα με την ίδρυση του Facebook, o Gilman Louie, που ήταν μέχρι τότε ο διευθύνων σύμβουλος στην Ιn-Q-TEL, μεταφέρθηκε στην BBN Technologies.<br /><br />#15 Μαζί του μετακινήθηκε και η Anita Jones.<br /><br />#16 Η Anita Jones κατείχε θέση στο διοικητικό συμβούλιο της In-Q-TEL και είχε δουλέψει ως διευθύντρια του τμήματος Defence Research and Engineering του υπουργείου άμυνας των Η.Π.Α. Από τη θέση της αυτή λειτουργούσε ως σύμβουλος για το γενικό γραμματέα (υφυπουργό) άμυνας, αλλά και ως επιβλέπουσα της υπηρεσίας DARPA. <br /><br />#17 Ως επιβλέπουσα της DARPA, η Anita Jones είχε άμεση εμπλοκή με την ενασχόληση της υπηρεσίας αυτής στον τομέα της συλλογής πληροφοριών, όταν η DARPA ίδρυσε τον Ιανουάριο του 2002 τη θυγατρική υπηρεσία I.A.O. (Information Awareness Office).<br /><br />#18 Η υπηρεσία Ι.Α.Ο. προέκυψε από το συνδυασμό διάφορων ερευνητικών προγραμμάτων της DARPA, τα οποία είχαν ως κοινή αναφορά τη συλλογή πληροφοριών. Οι επίσημοι σκοποί λειτουργίας της Ι.Α.Ο. ήταν η σύλληψη, η ανάπτυξη, η εφαρμογή, η ενσωμάτωση, ε εφαρμογή και η εξέλιξη τεγνολογιών πληροφορίας, υποσυστημάτων και πρωτότυπων κλειστού τύπου, καθώς και πληροφοριακών συστημάτων που θα αντιμετώπιζαν ασσύμετρες απειλές μέσω της επιχειρησιακά απόλυτης γνώσης της πληροφορίας.<br /><br />#19 Ένα από τα πολλά ερευνητικά προγράμματα που εξέλιξε η I.A.O. ήταν το λεγόμενο Scalable Social Network Analysis. Σκοπός αυτού του προγράμματος ήταν η διερεύνιση μιας μεθόδου για την ανάλυση κοινωνικών δικτύων και ο εντοπισμός των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των οργανώσεων.<br /><br />#20 Το ζητούμενο για την Ι.Α.Ο. ήταν η συγκέντρωση των πληροφοριών σε ένα σημείο, το οποίο ουσιαστικά θα αποτελούσε μια απεικόνιση της κοινωνίας συνολικά, ώστε να επιτευχθεί η επιχειρησιακά απόλυτη γνώση της πληροφορίας.<br /><br />#21 Μερικοί από τους τομείς που εξυπηρετούσαν σε αυτή τη συγκέντρωση είναι το ιστορικό των πιστωτικών/χρεωστικών καρτών, οι αγορές αεροπορικών εισιτηρίων, οι ενοικιάσεις οχημάτων, το επίπεδο σπουδών, τα φορολογικά στοιχεία, τα ιατρικά στοιχεία, τα καθημερινά έξοδα, τα προσωπικά ενδιαφέροντα, το φύλο, η ηλικία, η επαγγελματική δραστηριότητα και κάθε άλλο πρόσφορο στοιχείο ή δεδομένο.<br /><br />#22 Ταυτόχρονα με την ίδρυση του Facebook το 2004 και τη μετακίνηση των Anita Jones και Gilman Louie στην BBN, η I.A.O. έπαψε να λειτουργεί ως υπηρεσία και οι δραστηριότητές της μετατράπηκαν σε ένα πρόγραμμα με την ονομασία Topsail.<br /><br />#23 Το πρόγραμμα Topsail επιβλέπεται και ελέγχεται από το υπουργείο άμυνας των Η.Π.Α., την DARPA και την NSA.<br /><br />#24 Αμέσως μετά την εκκίνηση του προγράμματος Topsail, το Facebook προωθήθηκε και εκτινάχθηκε επικοινωνιακά, καταλαμβάνοντας μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα την κυρίαρχη θέση που κατέχει σήμερα.<br /><br />#25 Το Facebook συλλέγει και ταυτοποιεί πληροφορίες και δεδομένα που σχετίζονται με τους χρήστες του όχι μόνο εντός του επίσημου συστήματος αλλά και έξω από αυτό, αξιοποιώντας άλλες βάσεις δεδομένων, καθώς και αυτοματισμούς που συλλέγουν πληροφορίες ακατάπαυστα από το διαδίκτυο.<br /><br />#26 Τα δεδομένα που καταγράφουν οικειοθελώς οι χρήστες μέσα στο Facebook αλλά και τα δεδομένα που συλλέγει το Facebook από μόνο του, εντός και εκτός της υποδομής του, δε διαγράφονται ποτέ από τη βάση δεδομένων, ακόμα και όταν κάποιος χρήστης θέλει να κλείσει το λογαριασμό που έχει ανοίξει. Η επίσημη πολιτική του Facebook είναι: ό,τι συλλέγεται, διατηρείται για πάντα.EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-25697438737714355112010-08-13T01:15:00.000-07:002010-08-21T08:14:40.573-07:00νεο επικινδυνο οπλο καταστολης και ελεγχου στο οπλοστασιο της ελ.ας<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif9VCjqO7EmUCikocvIb63FCqIqWUJiwsI4KiKWK0UnurrTm_kjfbcr-ghlU06j2eFLsdbS-cXSxzmdGUNT0Lf3tbrve5__aB5MrS63DJZOQxoUfREuK2ufqqwB399vMZp8GMn-uom0ONT/s1600/%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CF%81.jpg"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 400px; FLOAT: right; HEIGHT: 266px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5504811121767518946" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif9VCjqO7EmUCikocvIb63FCqIqWUJiwsI4KiKWK0UnurrTm_kjfbcr-ghlU06j2eFLsdbS-cXSxzmdGUNT0Lf3tbrve5__aB5MrS63DJZOQxoUfREuK2ufqqwB399vMZp8GMn-uom0ONT/s400/%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CF%81.jpg" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx4RC5MSOyYpdso1ZMygvNFyGThJ8HGy5RDnqlxh1NQbBM4LCWUxcV9kK8Dx36avfn_6tZYSpn-OfhktdGIuz7_ZQAjw6lb6ixVgom4RYuNGH-o8CAFtnsGVjC27l5mF3ocbAjHAs5-0wA/s1600/%CE%B2-%CF%84%CE%B5%CE%B7%CE%B6%CE%B5%CF%81.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 232px; FLOAT: left; HEIGHT: 207px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5504810855076875042" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx4RC5MSOyYpdso1ZMygvNFyGThJ8HGy5RDnqlxh1NQbBM4LCWUxcV9kK8Dx36avfn_6tZYSpn-OfhktdGIuz7_ZQAjw6lb6ixVgom4RYuNGH-o8CAFtnsGVjC27l5mF3ocbAjHAs5-0wA/s400/%CE%B2-%CF%84%CE%B5%CE%B7%CE%B6%CE%B5%CF%81.jpg" /></a><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><br /><br /><div><strong><span style="color:#ff0000;">ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ:</span></strong><br /><br />Αργά, μυστικά, αλλά σταθερά το οπλοστάσιο της ΕΛ.ΑΣ. ανανεώνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια με νέα επικίνδυνα όπλα ελέγχου και καταστολής.<br />Ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο όπλο βρίσκεται στο οπλοστάσιο της Ελληνικής Αστυνομίας, πρόκειται για το όπλο αναισθητοποίησης μέσω ηλεκτροσόκ Τazer Μ-26.<br /><br />Η Ελληνική Αστυνομία τα προμηθεύτηκε - για τις μοναδες ΕΚΑΜ- λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 σε... " μικρό αριθμό." και κατανεμήθηκαν καταλλήλως προκειμένου να χρησιμοποιηθούν υποθετικα<br />σε.... "εξαιρετικές περιπτώσεις".<br />Υπενθυμιζεται οτι τεηζερ χρησιμοποιηθηκαν μεταξυ αλλων απο τους Ισραηλινους στρατιωτες στην επιθεση στο στολο της ελευθεριας που κατευθυνοταν στην Γαζα.<br /><br /><br /><strong><span style="color:#ff0000;">--------------------------------------------------------------------------------------<br /></span></strong><br />Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας τα όπλα τύπου «taser» ευθύνονται για τους θανάτους 350 ανθρώπων, καταγεγραμμένους από τον Ιούνιο του 2001, δεδομένου ότι το όπλο προκαλεί ηλεκτροσόκ 50.000 βολτ, και θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο παγκοσμίως για την ασφάλεια και την υγεία των πολιτών.<br /><br />Καμία αναφορά όμως δεν γίνεται στην απάντηση για το ότι στα τέλη του 2007, η Επιτροπή του ΟΗΕ ενάντια στα βασανιστήρια έκρινε ότι η χρήση του Taser αποτελεί "μορφή βασανιστηρίων".<br /><br />Ο πιο πρόσφατος απολογισμός των θυμάτων του Taser μόνο για τις ΗΠΑ δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2008 από τη Διεθνή Αμνηστία με τίτλο "USA: Λιγότερο από θανατηφόρο;" και μιλά για 334 άτομα που έχασαν τη ζωή τους μετά από το ηλεκτροσόκ που δέχθηκαν από το όπλο αυτό από το 2001 έως τον Αύγουστο του 2008, ενώ υπάρχει ακόμα και ιστοσελίδα ( http://politics.healthdiaries.com/list-of-taser-deaths-over-the-past-two-months.html) με λίστα θανάτων από Taser, σε Καναδά και Η.Π.Α. για τον Οκτώβρη- Νοέμβρη 2007.<br /><br /><br /><br />Η ιστορία του Taser<br /><br /><br /><br />Το πρώτο όπλο “αναισθητοποίησης” εφευρέθηκε το 1974 από τον επιστήμονα της NASA, Jack Cover ο οποίος το ονόμασε TASER, ή αλλιώς " το τυφέκιο Thomas A. Swift Electric", όνομα εμπνευσμένο από ένα σίριαλ της εποχής.<br /><br />Το όπλο αυτό χρησιμοποιούσε πυρίτιδα και ως εκ τούτου η Διεύθυνση Οινοπνεύματος, Καπνού και Πυροβόλων Όπλων των ΗΠΑ ταξινόμησε τα Tasers ως πυροβόλα όπλα που πρέπει να δηλώνονται. Όταν τα Tasers “ανακατασκευάστηκαν” για να λειτουργούν με ένα προωθητή αζώτου και όχι με πυρίτιδα, το όπλο έπαψε να ταξινομείται ως πυροβόλο και άνοιξε ο δρόμος για μια πιο ευρεία χρήση του.<br /><br />Οι πρώτοι που εισήγαγαν στο οπλοστάσιό τους το Τaser ήταν το Τμήμα του Σερίφη της Κομητείας του Λος Άντζελες αλλά δεν ακολούθησαν άλλα τμήματα. Μετά από μια ακόμα “βελτίωση” το 2000, το Τaser Μ-26 που μπορούσε να ακινητοποιήσει και τους πιο “σκληρούς” αντιπάλους με μια δόση 50.000 βόλτ, αποτέλεσε το νέο δημοφιλές και μη-θανατηφόρο όπλο στα οπλοστάσια της αστυνομίας των Η.Π.Α.<br /><br />Σήμερα, περισσότεροι από 9.500 φορείς δικαιοσύνης, σωφρονιστικά ιδρύματα και στρατιωτικοί φορείς σε 43 χώρες χρησιμοποιούν τον εξοπλισμό Taser.<br /><br />Όταν χτυπά ο ηλεκτρισμός..<br /><br />Τα όπλα αυτά λειτουργούν με την διάδοση ενός ηλεκτρικού φορτίου με υψηλή τάσης και χαμηλής συχνότητας, το οποίο επηρρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλεί ανεξέλεγκτες συσπάσεις μυών, καθιστώντας το άτομο ανίκανο προσωρινά να κινηθεί ή ακόμα και να μιλήσει.<br /><br />Σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, στις περισσότερες θανατηφόρες περιπτώσεις ο θάνατος επήλθε από "καρδιο-αναπνευστική ανακοπή" έπειτα από μια "κατάσταση ηρεμίας". Τέτοιου είδους θάνατοι έχουν αποδωθεί σε "ντελίριο", όρος που περιλαμβάνει την επιθετική συμπεριφορά, τον γρήγορο καρδιακό παλμό και επιβαρρυντικούς παράγοντες σχετιζόμενους με ψυχική νόσο, φάρμακα ή ναρκωτικά. Ωστόσο τουλάχιστον 40 απόλυτα υγιή άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους από το Τaser.<br /><br /><br />συνδεσμοι: <a href="http://indy.gr/other-press/teizer-ena-mi-thanatiforo-oplo-poy-skotοnei">http://indy.gr/other-press/teizer-ena-mi-thanatiforo-oplo-poy-skotοnei</a></div><br /><br /><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=SaiWCS10C5s(βιντεο">http://www.youtube.com/watch?v=SaiWCS10C5s(βιντεο</a> με χρηση τειζερ)<br /><a href="http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=443590">http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=443590</a></div><div></div></div><br /><a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=174407">http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=174407</a>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-31482736939846935662010-07-26T01:41:00.000-07:002010-07-26T01:45:26.669-07:00ΟLGA TARATUTA-Η ''ΓΙΑΓΙΑ'' ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVD2cr3nNdTx-D5JGnQhu_PVGh8DhA-ah8Pgo9_x8klGPp9m_5_rdq9-SODOwcfEU3b0nseXYvziaNrQssfbxXLbZYnVTW59-1hvofmMfwSPTmsRoxLau7TMB5rNcWoRpzUwGQAhf3GPu/s1600/000300px-Taratuta_o.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 340px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5498133289515687986" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmVD2cr3nNdTx-D5JGnQhu_PVGh8DhA-ah8Pgo9_x8klGPp9m_5_rdq9-SODOwcfEU3b0nseXYvziaNrQssfbxXLbZYnVTW59-1hvofmMfwSPTmsRoxLau7TMB5rNcWoRpzUwGQAhf3GPu/s400/000300px-Taratuta_o.jpg" /></a><br /><div>Olga Taratuta - η "γιαγιά" του ρωσικού αναρχικού κινήματος και ιδρύτρια του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού<br /><br /><br /><br />Σύντομη βιογραφία της Olga Taratuta της "γιαγιάς" του ρωσικού αναρχικού κινήματος καθώς και ιδρύτριας του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού --- Το πραγματικό της όνομα ήταν Elka Golda Γκόλντα Elievna Ruvinskaia, ενώ έγινε γνωστή και ως Babushka, Valia, Tania και D. Basist. --- «Οι σύντροφοι στο Χάρκοβο, με την ηρωική προσωπικότητα της Olga Taratuta ως επικεφαλής τους, είχαν όλοι υπηρετήσει την Επανάσταση, πολέμησαν στο μέτωπό της, υπέμειναν τιμωρίες από τους Λευκούς, διώξεις και φυλακίσεις από τους Μπολσεβίκους. Τίποτε δεν είχε κλονίσει το επαναστατικό πάθος και την αναρχική τους πίστη". ("Living ζωή μου, Έμμα Γκόλντμαν)<br /><br />Η Elka Ruvinskaia γεννήθηκε στο χωριό Novodmitrovka κοντά στη Χερσώνα της Ουκρανίας στις 21 Ιανουαρίου 1876 (κατά μερικούς το 1874 ή και το 1878). Η οικογένειά της ήταν εβραϊκής καταγωγής και ο πατέρας της διατηρούσε ένα μικρό κατάστημα. Μετά τις σπουδές της εργάστηκε ως δασκάλα. Συνελήφθη για «υποψίες πολιτικής δράσης» το 1895. Το 1897 εντάχθηκε στη σοσιαλδημοκρατική ομάδα γύρω από τους αδελφούς Α. και Ι. Grossman (οι οποίοι αργότερα έγιναν αναρχικοί) στο Elizavetgrad και διένειμε προκηρύξεις κ.λπ. Το 1898 -1901 διετέλεσε μέλος της επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Elizavetgrad καθώς και της Νοτιορωσικής Ένωσης Εργαζομένων.<br /><br />Το 1901 διέφυγε στο εξωτερικό, ζώντας στη Γερμανία και την Ελβετία όπου συναντήθηκε με τον Λένιν και τον Πλεχάνοφ και εργάστηκε για την εφημερίδα "Ίσκρα".<br /><br />Το 1903 στην Ελβετία έγινε αναρχική κομμουνίστρια και το 1904 επέστρεψε στην Οδησσό και προσχώρησε στην ομάδα "Χωρίς Συμβιβασμό", η οποία αποτελείτο από αναρχικούς και μαθητές του Πολωνού σοσιαλιστή Machajski. Συνελήφθη τον Απρίλη του 1904, αλλά το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου απελευθερώθηκε λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.<br /><br />Εντάχθηκε, στη συνέχεια, στην Ομάδα Αναρχικών Κομμουνιστών Εργαζομένων Οδησσού, διανέμοντας έντυπη προπαγάνδα και οργανώνοντας τους εργαζόμενους. Είχε ήδη αρχίσει να αποκτά τη φήμη μιας από τις πιο σημαντικές αναρχικές στη Ρωσία. Έτσι άρχισε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Babushka (γιαγιά) - ένα περίεργο ψευδώνυμο αν σκεφτούμε ότι ήταν ακόμα μόνο περίπου 30 χρόνων!<br /><br />Στις αρχές του Οκτώβρη του 1905 συνελήφθη ξανά, αλλά λίγο μετά με την αμνηστία του ίδιου μήνα απελευθερώθηκε. Εντάχθηκε στο Απόσπασμα Μάχης της Ομάδας Αναρχικών Κομμουνιστών Νότιας Ρωσίας που χρησιμοποιούσε την τακτική των επιθέσεων σε φορείς και εκπροσώπους του αυταρχικού καθεστώτος και όχι συγκεκριμένα στοχοθετημένα άτομα. Βοήθησε στην προετοιμασία της περιβόητης επίθεσης κατά του καφενείου Libman, τον Δεκέμβρητου 1905. Το 1906 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 17 χρόνια φυλάκιση το 1906, αλλά δραπέτευσε στις 15 Δεκέμβρη και διέφυγε στη και εντάχθηκε στην αναρχική κομμουνιστική οργάνωση Buntar (Rebel) και δραστηριοποιήθηκε στους εργασιακούς χώρους. Μετά τη σύλληψη των μελών της ομάδας τον Μάρτη του 1907, η ίδια και κάποιοι άλλοι κατέφυγαν στην Ελβετία, όπου επεξεργάστηκαν ένα ντοκουμέντο ένα έγγραφο με το ίδιο όνομα.<br /><br />Το φθινόπωρο 1907 η Olga επέστρεψε, στην Ekaterinoslav και το Κίεβο και μετά μετέβη στην Οδησσό. Είχε προετοιμάσει μια επίθεση κατά του στρατηγού A.V.Kaulbars, στρατιωτικού διοικητή Οδησσού, του γενικού κυβερνήτη Tolmachov, καθώς και μια έκρηξη στα δικαστήρια της πόλης. Στο τέλος του Φλεβάρη του 1908 πήγε στο Κίεβο για να προετοιμάσει την ανατίναξη του τοίχου της φυλακής Lukianovka και να οργανώσει τη διαφυγή των αναρχικών που ήσαν φυλακισμένοι εκεί. Ωστόσο, όλα τα άλλα μέλη της ομάδας συνελήφθησαν, αλλά η Olga κατόρθωσε να διαφύγει. Συνελήφθη, όμως, στο Ekaterinoslav και στο τέλος του 1909 καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκιση.<br /><br />Απελευθερώθηκε από τη φυλακή Lukianovka τον Μάρτη του 1917. Όπως γράφει ο Paul Avrich στο βιβλίο του "Οι Ρώσοι Αναρχικοί" ήταν πλέον "μια κουρασμένη και υποτονική γυναίκα στο τέλος της πέμπτης δεκαετίας της ζωήςτης," και αρχικά διατήρησε κάποια απόσταση από το κίνημα.<br /><br />Το Μάη του 1918 οργάνωσε τον Πολιτικό Ερυθρό Σταυρό στο Κίεβο, που βοηθούσε φυλακισμένους επαναστάτες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές διασυνδέσεις τους, κάποιες φορές ακόμα και μπολσεβίκους. Σιγά-σιγά ο παλιός επαναστατικός της ζήλος επέστρεφε τροφοδοτούμενος από την αγανάκτησή της για τον τρόπο με τον οποίο οι αναρχικοί επαναστάτες μεταχειρίζονταν από τους μπολσεβίκους.<br /><br />Το 1919 μετακόμισε στην Μόσχα. Τον Ιούνη του 1920 πήρε μέρος στη διοργάνωση της έκδοσης και κυκλοφορίας τη εφημερίδας "Golos Truda" ("Φωνή της Εργασίας"). Στο τέλος του Σεπτέμβρη 1920, μετά την υπογραφή του Συμφώνου μεταξύ της Σοβιετικής κυβέρνησης και της Μαχνοβτσίνας, επέστρεψε στην Ουκρανία. Στο Gulyai Polye της δόθηκαν 5.000.000 ρούβλια από τους διοικητές των μαχνοβιτών και με τα χρήματα αυτά πήγε στο Kharkov (Χάρκοβο) και δημιούργησε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό, που βοήθησε φυλακισμένους και καταπιεσμένους αναρχικούς.<br /><br />Τον Νοέμβρη εξελέγη εκπρόσωπος των μαχνοβιτών στο Kharkov και τη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια του κύματος καταστολής κατά των αναρχικών και των μαχνοβιτών στην Ουκρανία, η Olga συνελήφθη. Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός έκλεισε και το κέντρο του καταστράφηκε. Τον Γενάρη του 1921 μεταφέρθηκε στη Μόσχα με 40 άλλους αναρχικούς της Ουκρανίας. Ήταν από τους φυλακισμένους αναρχικούς στους οποίους επιτράπηκε από τους μπολσεβίκους να παραστούν στην κηδεία του Κροπότκιν. Στα τέλη του Απρίλη του 1921 μετατέθηκε στη φυλακή Orlov. Τον Μάη του 1921 ο Σοβιετικός Γενικός Εισαγγελέας είπε στην Olga ότι θα μπορούσε να απελευθερωθεί εάν απαρνιόταν τις ιδές της δημόσια. Το καλοκαίρι του 1921 ήταν ανάμεσα στους αναρχικούς που έκαναν 11 ημέρες απεργία πείνας. Τον Μάρτη του 1922 εξορίστηκε για 2 χρόνια στο Velikii Ustiug. Απευλευθερώθηκε στις αρχές του 1924 και εγκαταστάθηκε στο Κίεβο.<br /><br />Είχε διακόψει κάθε δραστηριότητα, αλλά διατηρούσε προσωπική επαφή με διάφορους αναρχικούς. Στα μέσα του 1924 συνελήφθη ξανά για διανομή αναρχικής προπαγάνδας, αλλά απελευθερώθηκε σύντομα.<br /><br />Το 1924 μετακόμισε στην Μόσχα. Το 1927 υποστήριξε την εκστρατεία για τους Sacco και Vanzetti. Το 1928-1929 έγραψε πολλά γράμματα σχετικά με την ανάγκη να οργανωθεί μια διεθνής εκστρατεία για τους αναρχικούς φυλακισμένους στη Σοβιετική Ένωση.<br /><br />Το 1929 μετακόμισε στην Οδησσό όπου και με την κατηγορία ότι προσπάθησε να δημιουργήσει αναρχικούς πυρήνες μεταξύ των σιδηροδρομικών. (Κατά την περίοδο αυτή στη δεκαετία του '20 ασχολήθηκε με τους αναρχικούς της Οδησσού, και ιδιαίτερα στην παράνομη διανομή της αναρχικής βιβλιογραφίας στη Σοβιετική Ένωση). Της απαγορεύτηκε κάθε πολιτική δράση επί δύο χρόνια. Όταν έληξε η ποινή της αυτή το 1931, επέστρεψε στη Μόσχα και έγινε μέλος του Συνδέσμου Πρώην Πολιτικών Κρατουμένων και Εξορίστων που προσπάθησαν να πάρουν συντάξεις ως παλαιοί, φτωχοί και άρρωστοι επαναστάτες, αλλά χωρίς επιτυχία.<br /><br />Το 1933 συνελήφθη εκ νέου και καταδικάστηκε, αλλά τα ντοκουμέντα για τη δίκη αυτή δεν υπάρχουν πια. Το 1937 ζούσε στη Μόσχα και εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας μετάλλων. Συνελήφθη για μια ακόμα φορά στις 27 Νοέμβρη 1937, και κατηγορήθηκε για αναρχική και αντι-σοβιετική δραστηριότητα. Στις 8 Φεβρουαρίου 1938 η Olga καταδικάστηκε σε θάνατο από το Γενικό Δικαστήριο της Σοβιετικής Ένωσης. Εκτελέστηκε την ίδια μέρα.<br /><br />Πηγές:<br />- Paul Avrich, Te Russian Anarchists<br />- Emma Goldman, Living My Life<br />- http://eo.wikipedia.org/wiki/Olga_Taratuta<br /><br />* Ελληνική μετάφραση <strong>"Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης"</strong> 16 Ιούνη 2010</div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-56088827077495357822010-07-26T01:35:00.000-07:002010-07-26T01:37:22.878-07:00Στη μνήμη της Κροστάνδης (Νέστωρ Μάχνο )<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgfarFndbn5yACT8juf446CIJjpaVgov_oJLE4CBFJUnpB4UUMVxZdln8RsxRPo9bk_8xabpMHzyi250U2IXmITkSkZsp5J_XRQFNYdBESmTWM_rGY8XKDEDzZv_uywisPLeKAjNBGdrBV/s1600/machno%CE%9D%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%A9%CE%A1.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5498131237548786386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgfarFndbn5yACT8juf446CIJjpaVgov_oJLE4CBFJUnpB4UUMVxZdln8RsxRPo9bk_8xabpMHzyi250U2IXmITkSkZsp5J_XRQFNYdBESmTWM_rGY8XKDEDzZv_uywisPLeKAjNBGdrBV/s400/machno%CE%9D%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%A9%CE%A1.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div>Η 7η Μαρτίου είναι μια οδυνηρή ημερομηνία για τους προλετάριους της αποκαλούμενης "Ένωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών" που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την ημερομηνία στην Κροστάνδη. Η επετειακή ανάμνηση της ημερομηνίας εκείνης είναι εξίσου επίπονη για τους προλετάριους όλων των χωρών, γιατί επαναφέρει τη μνήμη εκείνου που οι ελεύθεροι εργαζόμενοι και οι ναυτικοί της Κροστάνδης πιστοί στα ιδανικά της Ρώσικης Επανάστασης, απαίτησαν μέχρι θανάτου από τον Κόκκινο εκτελεστή τους -το "Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα" και το όργανό του, την "Σοβιετική" κυβέρνηση.<br /><br />Η Κροστάνδη απαίτησε από τους δήμιους κρατιστές να δώσουν πίσω όλα όσα άνηκαν στους προλετάριους της πόλης και της επαρχίας, δεδομένου ότι αυτοί ήταν που είχαν πραγματοποιήσει την επανάσταση. Οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης επέμειναν πάνω στην πρακτική εφαρμογή των ιδανικών της Οκτωβριανής Επανάστασης:<br /><br />Ελεύθερα εκλεγμένα Σοβιέτ, ελευθερία του Λόγου και ελευθερία του Τύπου για τους εργάτες και τους αγρότες, τους αναρχικούς και τους αριστερούς Σοσιαλεπαναστάτες.<br /><br />Το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα το θεώρησε αυτό σαν αδιανόητη απειλή της θέσης που μονοπολούσε στη χώρα, και αποκρύπτοντας το πρόσωπο του άνανδρου εκτελεστή πίσω από τη μάσκα του επαναστάτη και φίλου των εργαζομένων, αποκάλεσε τους ελεύθερους ναυτικούς και τους εργάτες της Κροστάνδης «αντεπαναστάτες» και έστειλε εναντίον τους δεκάδες χιλιάδες πειθήνιους μπράβους και σκλάβους: Chekists, Kursanty (μαθητευόμενοι αξιωματικοί του Κόκκινου στρατού – σημείωση του Alexandre Skirda) και μέλη του Κόμματος, προκειμένου να σφαγιασθούν αυτοί οι πραγματικοί μαχητές και επαναστάτες -οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης- που δεν είχαν κάνει τίποτα για το οποίο να μπορούν να κατακριθούν από τις επαναστατικές μάζες, ενώ το μόνο παράπτωμά τους ήταν να αισθάνονται προσβεβλημένοι από τα ψέματα και τη ανανδρία του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος που ποδοπατούσε τα δικαιώματα των προλεταρίων και της Επανάστασης.<br /><br />Στις 7 Μαρτίου του 1921, στις 6:45 το απόγευμα, εξαπολύθηκε μια καταιγίδα πυρών πυροβολικού ενάντια στην Κροστάνδη. Όπως ήταν φυσικό και αναπόφευκτο, οι εξεγερμένοι της Κροστάνδης απάντησαν αμυνόμενοι, παλεύοντας όχι μόνο για τις δικές τους διεκδικήσεις, αλλά και για λογαριασμό των άλλων προλεταρίων της χώρας που αγωνίζονταν για τα δικαιώματα που κατέκτησαν με την Επανάσταση και ποδοπατήθηκαν αυθαίρετα από τις μπολσεβικικές αρχές.<br /><br />Ο αγώνας τους βρήκε απήχηση από ολόκληρη την υποδουλωμένη Ρωσία που στάθηκε έτοιμη να υποστηρίξει τη δίκαιη και ηρωική πάλη τους, αλλά ήταν δυστυχώς ανίκανη να τα καταφέρει, επειδή ήταν αφοπλισμένη, στυγνά εκμεταλλευόμενη και δέσμια της δουλείας από τις μονάδες καταστολής του Κόκκινου Στρατού και της Τσέκα, οι οποίες είχαν συνταχθεί με τρόπο ώστε να σπάσει το ελεύθερο πνεύμα και βούληση της χώρας.<br /><br />Είναι δύσκολο να υπολογιστούν οι απώλειες που υπέστησαν οι υπερασπιστές της Κροστάνδης και η άβουλη μάζα του Κόκκινου Στρατού, αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι έπεσαν πάνω από δέκα χιλιάδες νεκροί. Στην πλειοψηφία τους ήταν εργαζόμενοι και αγρότες, οι ίδιοι οι άνθρωποι που το Κόμμα των ψευτών είχε χρησιμοποιήσει προκειμένου να αρπάξει την εξουσία, δίνοντάς τους ψεύτικες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Τους είχε χρησιμοποιήσει επί χρόνια για την εξυπηρέτηση αποκλειστικά των κομματικών συμφερόντων του, ώστε να επεκταθεί και να περιχαρακωθεί η κυριαρχία του πάνω στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.<br /><br />Ενάντια στην μπολσεβικική ολιγαρχία, η Κροστάνδη υπεράσπισε την ουσία του αγώνα των εργατών και των αγροτών στη Ρωσική Επανάσταση. Για τον ίδιο τον λόγο, οι ολιγαρχικοί εξολόθρευσαν τους εξεγερμένους της Κροστάνδης, κάποιους αμέσως μετά τη στρατιωτική νίκη, τους υπόλοιπους στα μπουντρούμια και στα κελιά που κληροδότησαν τα Τσαρικά και Αστικά καθεστώτα. Έτσι, η ημερομηνία της 7ης Μαρτίου εκλαμβάνεται σαν βαθιά οδυνηρή επέτειος για τους εργαζομένους όλων των χωρών.<br />Η επίπονη μνήμη των εξεγερμένων της Κροστάνδης που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης και των επιζόντων που αφέθηκαν για να σαπίσουν στις μπολσεβικικές φυλακές αναζωπυρώνεται σ’αυτή την επέτειο, όχι μόνο για τους Ρώσους προλετάριους.<br />Αλλά αυτά τα θέματα δεν επιλύονται με θρήνους: εκτός από την επετειακή ανάμνηση της 7ης Μαρτίου, οι προλετάριοι κάθε χώρας θα πρέπει να οργανώνουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε κάθε περιοχή για το αίσχος που διαπράχθηκε στην Κροστάνδη από το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα ενάντια στους επαναστατημένους εργάτες και ναυτικούς, και να απαιτήσουν την απελευθέρωση των επιζόντων που αργοπεθαίνουν στις μπολσεβίκικες φυλακές ή βρίσκονται υπό κράτηση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Φινλανδίας.<br /><br />Νέστορας Μάχνο<br /><br />Delo Truda N°10, Μάρτιος 1926, pp.3-4<br /><br /><br /><br />Μετάφραση "Μαχνοβίτες"<br /><br />Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Delo Truda» N°10, Μάρτης 1926, pp. 3-4. Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «The Struggle Against the State and other essays» by Nestor Makhno, σε επιμέλεια έκδοσης Alexandre Skirda και μετάφραση Paul Sharkey. Εκδόσεις AK Press. </div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-14312185414027003612010-07-26T00:59:00.000-07:002010-07-26T01:43:10.717-07:00H AΝΑΡΧΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ(ΝΕΣΤΩΡ ΜΑΧΝΟ)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAU2jWSyVt6rVOMpWJjSWmQRIhAY2JRgl8trBgXFuSA5yFygm08QMc5OhwXA8qSdUQOjbxlqZWp6nBgbDRmKxd8TCzNsPDSG2tBxjP69z65sYraNMUXSHfduT56muRmFaF0DIqP2PyhAYv/s1600/makhno_seul%CE%9D%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%A3.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 225px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5498129783607593154" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAU2jWSyVt6rVOMpWJjSWmQRIhAY2JRgl8trBgXFuSA5yFygm08QMc5OhwXA8qSdUQOjbxlqZWp6nBgbDRmKxd8TCzNsPDSG2tBxjP69z65sYraNMUXSHfduT56muRmFaF0DIqP2PyhAYv/s400/makhno_seul%CE%9D%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%91%CE%A3.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Ο αναρχισμός είναι μια ζωή ελευθερίας και δημιουργικής ανεξαρτησίας για τον άνθρωπο, μια κατάσταση δηλαδή που δεν εξαρτάται από θεωρίες ή από προγράμματα που προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή του ανθρώπου στο σύνολό της. Είναι μια «διδασκαλία» που βασιζόμενη στην πραγματική καθημερινή ζωή, ξεπερνά όλους τους τεχνητούς περιορισμούς και δεν μπορεί να συνθλιφτεί από κανένα σύστημα.<br /><br />Η εξωτερική μορφή του αναρχισμού είναι μια ελεύθερη, χωρίς κυβέρνηση, κοινωνία, που προσφέρει στα μέλη της ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη. Οι διάφοροι οργανισμοί μπορούν να δημιουργούνται πλέον, με βάση το ανθρώπινο αίσθημα της αμοιβαίας υπευθυνότητας που έχει παραμείνει αναλλοίωτο σε όλους τους τόπους και όλες τις εποχές.<br /><br />Το αίσθημα αυτό της αμοιβαίας υπευθυνότητας είναι ικανό να εξασφαλίσει την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους. Είναι η ολοκλήρωση εντέλει του αληθινού κομμουνισμού. Γι' αυτό, ο αναρχισμός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης, έναν κομμουνισμό στη λογική του επέκταση.<br /><br />Αυτό μας οδηγεί στην αναγκαιότητα να διατυπώσουμε τις βασικές θεωρητικές συνιστώσες του αναρχισμού, με το να χρησιμοποιήσουμε χειροπιαστά υλικά καθώς και με τη συστηματική επιστημονική ανάλυση.<br /><br />Μερικοί άνθρωποι, εχθροί της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, προσπάθησαν να αποκρύψουν τις αλήθειες του αναρχισμού και να συκοφαντήσουν τα ιδανικά του. Διάφοροι άλλοι, μαχητές για τα δικαιώματα του ανθρώπου, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια άλλη μορφή ζωής, ανέπτυξαν και εκλαΐκευσαν πλατιά αυτές τις ιδέες.<br /><br />Πιστεύω ότι ο Γκόντγουϊν, ο Προυντόν, ο Μπακούνιν, ο Μοστ, ο Κροπότκιν, ο Μαλατέστα, ο Φορ και άλλοι, ποτέ δεν έκρυψαν από τους ανθρώπους τις αναρχικές ιδέες και ποτέ δεν έδωσαν στις ιδέες αυτές την όψη ενός αμετάβλητου και άκαμπτου δόγματος. Αντίθετα, οι αναρχικές ιδέες αντιπροσωπεύουν μια συμφωνημένη προσπάθεια ώστε να αναδειχτούν οι αναρχικές ρίζες της ανθρώπινης φύσης καθώς και να αποδειχτεί ότι τα δημιουργικά επιτεύγματα του ανθρώπου ποτέ δεν είναι δυνατόν να εκτραπούν από τις αναρχικές ιδέες.<br /><br />Το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του αναρχισμού, που είναι η άρνηση κάθε δουλείας και κάθε σκλαβιάς, βρίσκεται μέσα στην ίδια την ανθρώπινη φύση. Αναρχισμός σημαίνει ελευθερία. Ο σοσιαλισμός από μόνος του δεν μπορεί να καταστρέψει τις αλυσίδες της σκλαβιάς.<br /><br />Είμαι ένας αναρχικός, ένας επαναστάτης και πήρα μέρος σε ανάλογες δραστηριότητες στην Ουκρανία. Οι Ουκρανοί είναι άνθρωποι που συλλαμβάνουν, με το ένστικτό τους, τη βαθύτερη έννοια των αναρχικών ιδεών και που δραστηριοποιούνται σύμφωνα μ' αυτές. Υπέφεραν από μια απίστευτη σκληρότητα από πλευράς των κρατούντων σε βάρος τους, αλλά ποτέ δεν σταμάτησαν να μιλούν και να δρουν για την ελευθερία.<br /><br />Αρκετές φορές έκανα τραγικά λάθη πάνω σ' αυτά τα δύσκολα και κακοτράχαλα μονοπάτια, γιατί ήμουν πάντα ανίσχυρος και ανίκανος να παίρνω δικαστικές αποφάσεις. Αλλά επειδή κατανοούσα τους στόχους που τα αδέλφια μου και εγώ είχαμε θέσει, προσπάθησα να παρατηρήσω την επίδραση του ζώντος αναρχισμού κατά τη διάρκεια του αγώνα μας για ελευθερία και ανεξαρτησία.<br /><br />Έμεινα με την πεποίθηση, μέσα από την ερμηνεία αυτής της πρακτικής μας πάλης, ότι ο αναρχισμός είναι επαναστατικός, ποικίλλοντας και υπερέχοντας σε κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής αυτής καθεαυτής. Ακόμα κι αν αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε ένα απόμερο τοπίο, με λιγοστές και αμυδρές συμπάθειες προς την αναρχική επαναστατική δραστηριότητα εκ μέρους της τοπικής κοινωνίας, ακόμα και τότε θα μπορούσα να σε καλέσω, αναγνώστη και αδελφέ, ν' αρχίσεις τον αγώνα για τις αναρχικές ιδέες, γιατί μόνο εάν αγωνίζεσαι γι' αυτές μπορείς και να τις κατανοήσεις πληρέστερα.<br /><br />Ο αναρχισμός είναι γέννημα-θρέμμα της ανθρώπινης φύσης και τρέφεται οργανικά απʼ αυτήν, ελευθερώνοντας τον άνθρωπο από τη ψυχολογική δουλεία, δείχνοντάς του το δρόμο του αγώνα ενάντια στη σκλαβιά. Όσο περισσότερο αφυπνισμένος είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο μπορεί ν' αναγνωρίσει και να κατανοήσει τις αιτίες και τις συνθήκες της σκλαβιάς του, να δει το αναρχικό και επαναστατικό πνεύμα που ζητά να ξυπνήσει μέσα του., φανερώνοντας τις σκέψεις και τις δραστηριότητές του. Και αυτό το πνεύμα ενυπάρχει μέσα σε κάθε άντρα και γυναίκα, ακόμα κι αν αυτοί δεν ξέρουν τίποτα απ� τον κόσμο του αναρχισμού, ακόμα κι αν ποτέ δεν είχαν ακούσει κάτι γι' αυτόν.<br /><br />Ο αναρχισμός παίζει καθοριστικό ρόλο στον εμπλουτισμό της ανθρώπινης ζωής, είναι ένας παράγοντας που έχει αναγνωρισθεί, τόσο από καταπιεστές όσο κι από καταπιεζόμενους. Οι καταπιεστές ικανοποιούν τα γούστα τους, με το να διαστρεβλώνουν συστηματικά τις αναρχικές ιδέες, ενώ οι καταπιεσμένοι τις μεταφέρουν στα σπλάχνα της κοινωνίας. Μπορεί ο σύγχρονος πολιτισμός να έχει επιτύχει να καταστήσει τον αναρχισμό προσπελάσιμο και για τ' αφεντικά και για τους δούλους, αλλά ποτέ δεν στάθηκε ικανός να εξαλείψει αυτή τη θεμελιώδη διαμαρτυρία της ανθρώπινης φύσης, καθώς και τη θέση της ανθρώπινης ανεξάρτητης διάνοιας στο ότι δεν υπάρχει θεός.<br /><br />Έχει αποδειχθεί η μειονεκτικότητα του τεχνητού των ιδεών του ιερατείου και της ιεραρχίας του. Αλλά υπάρχουν διάφορες άλλες ιδέες που έχουν προβληθεί στην κοινωνία διαμέσου του αναρχισμού, όπως ο φιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός και ο μπολσεβικισμός. Αυτά τα δόγματα, αν και έχουν μεγάλη επίδραση στη σημερινή κοινωνία, αν και ο θρίαμβός τους βρίσκεται σ' ένα ήδη κλονισμένο στάδιο, εξαιτίας του τεχνητού τους, έχουν απαρνηθεί την οργανική ανάπτυξη και σύνδεση με την κοινωνία κι έχουν την τάση να την παραλύουν. Ο ελεύθερος άνθρωπος από την άλλη πλευρά, έχει πετάξει μακριά το παρελθόν, με τα εμπόδια, τα ψέματα και την κτηνωδία του. Έχει θάψει το σάπιο κουφάρι, το σαθρό πτώμα της σκλαβιάς, καθώς και την αντίληψη εκείνη ότι, το παρελθόν είναι καλύτερο. Ο άνθρωπος αυτός έχει ήδη απελευθερωθεί εν μέρει από την ομίχλη των ψεμάτων και της κτηνωδίας που τον σκλάβωνε, από τη μέρα που γεννήθηκε, στη λατρεία του χρήματος, της νομιμότητας και της υποκριτικής επιστήμης.<br /><br />Απελευθερώνοντας τον εαυτό του ο άνθρωπος από τη σκλαβιά αυτή, καταλαβαίνει καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και τώρα το βιβλίο της ζωής του είναι ορθάνοιχτο μπροστά του. Βλέπει ότι η προηγούμενη ζωή του δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια σκληρή κι αφόρητη σκλαβιά που κατέπνιγε όλες τις έμφυτες κλίσεις του. Βλέπει ότι, η προηγούμενη ζωή του ήταν ένα βάρος, ότι ήταν ο ίδιος ο σκλάβος για μερικούς ή αφεντικό πάνω σε άλλους, ότι κολυμπούσε μέσα σ' έναν ποταμό δακρύων ή ότι ποδοπατούσε ο ίδιος άλλους ανθρώπους.<br /><br />Όταν το αίσθημα της ελευθερίας ξυπνάει στην ανθρωπότητα, τότε αυτή ξεπερνάει κάθε τεχνητό μέσο και κινείται προς την κατεύθυνση της ανεξάρτητης δημιουργικότητας. Στις παλιότερες εποχές αυτή η διαδικασία συνέβαινε σε κάθε μια γενιά αλλά τώρα η εξέλιξη αυτή προχωρεί χρόνο με το χρόνο, επειδή ο άνθρωπος δεν επιθυμεί πια να είναι άβουλο όργανο του νόμου σε βάρος άλλων ή να ανέχεται το νόμο των άλλων πάνω του. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ελευθερωθεί από γήινους κι επουράνιους «θεούς», ελευθερωθεί από τους λεγόμενους «καλούς τρόπους» και την «ηθικότητα» που απορρέουν απ' όλα αυτά, τότε ανυψώνει τη φωνή του και παλεύει ενάντια στη σκλαβιά που πνίγει την ανθρωπότητα και αλλοιώνει τη φύση της.<br /><br />Αυτός ο άνθρωπος που διαμαρτύρεται, που έχει ολοκληρωτικά κατανοήσει την πραγματική του ταυτότητα και που τώρα βλέπει με τα ίδια του τα μάτια την πραγματικότητα, δημιουργεί τώρα ομάδες ελεύθερων ανθρώπων, συνεργαζόμενων μεταξύ τους, μέσω της ιδέας και της δράσης. Οποιοσδήποτε έρχεται σε επαφή με τις ομάδες αυτές σταματά να είναι υπηρέτης και απελευθερώνεται από την κυριαρχία των άλλων πάνω του. Κάθε άνθρωπος που προέρχεται από το χωράφι, το εργοστάσιο, το θρανίο του Πανεπιστημίου ή αυτό της Ακαδημίας, θα αναγνωρίσει τον εξευτελισμό που φέρνει η σκλαβιά.<br /><br />Καθώς ο άνθρωπος ανακαλύπτει την αληθινή του προσωπικότητα, πετάει μακριά όλες τις τεχνητά δημιουργημένες ιδέες που αναπτύσσονται ενάντια στα ίδια του τα δικαιώματα και συντηρούν τη σχέση αφεντικού-σκλάβου στη σύγχρονη κοινωνία. Όσο πιο γρήγορα αναδεικνύει ο άνθρωπος τα αγνά στοιχεία της προσωπικότητάς του τόσο πιο κοντά έρχεται η γέννηση μιας νέας, ελεύθερης κοινωνίας, τόσο πιο γρήγορα ο ίδιος γίνεται συνειδητός αναρχικός κι επαναστάτης. Αυτό σημαίνει ότι οι αναρχικές ιδέες είναι, ήδη, ριζωμένες μέσα στην ανθρωπότητα, ότι ο ελεύθερος άνθρωπος αναγνωρίζει τις βαθιές τους αλήθειες, τη διαύγεια και την αγνότητά τους, το μήνυμα της ελευθερίας και της δημιουργίας, το ιδανικό του αναρχισμού, τη διδασκαλία μιας ανανεωμένης ζωής για τον άνθρωπο, ως άτομο και ως κοινωνική ύπαρξη.<br /><br />Στο σύγχρονο κόσμο η κοινωνία δεν ζει για τον εαυτό της αλλά για τη συντήρηση και διαιώνιση της σχέσης αφεντικού-σκλάβου. Η κοινωνία έχει ολοκληρωτικά απανθρωποποιηθεί. Με ανθρώπινους όρους μιλώντας, δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει σήμερα κοινωνία. Από την άλλη, είναι αρκετά διαδεδομένη και πιστευτή από πολλούς η άποψη ότι το κράτος είναι η κοινωνία. Αλλά μπορεί να ονομάζεται «κοινωνία» μια ομάδα ανθρώπων που ζει σε βάρος όλης της ανθρωπότητας; Και γιατί θα πρέπει ο άνθρωπος, είτε ως άτομο είτε ως ομάδα, να είναι ένα τίποτα μπροστά στη νωθρή αυτή ομάδα των ηγετών;<br /><br />Αυτές οι ύαινες της δεξιάς και της αριστεράς, οι πολιτικοί αρχηγοί, έχουν στεναχωρηθεί αρκετά με τις αναρχικές ιδέες. Οι μπουρζουάδες τουλάχιστον, είναι ειλικρινείς σʼ αυτό. Αλλά οι κρατιστές σοσιαλιστές όλων των αποχρώσεων, συμπεριλαμβανομένων και των μπολσεβίκων, είναι τόσο απασχολημένοι στο να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση των υπαρχόντων νόμων, αφήνοντας τη δομή της εξουσιαστικής κοινωνίας ανέπαφη. Προσπαθούν να διασώσουν τη σχέση αφεντικού-σκλάβου με όλες τους τις δυνάμεις. Και μολονότι ξέρουν πολύ καλά ότι οι αντιφάσεις τους είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει, ότι προσποιούνται, αγωνίζονται για να προλάβουν την έλευση του αναρχικού κομμουνισμού.<br /><br />Στα προγράμματά τους, οι κρατιστές σοσιαλιστές μιλούν για την κοινωνική απελευθέρωση του ανθρώπου. Αλλά δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για το πώς θα γίνει αυτό. Και από την άλλη, οι ίδιοι βεβαιώνουν ότι η απελευθέρωση αυτή δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί έξω από τη δική τους κηδεμονία. Η «απελευθέρωση» κάτω από τη διεύθυνση οποιασδήποτε κυβέρνησης ή πολιτικής οργάνωσης δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την ελευθερία. Η αστική τάξη, που ποτέ δεν προσέφερε κάτι το όμορφο και το χρήσιμο στην κοινωνία, λέει στους καταπιεσμένους: «Αν υπάρχει τώρα σκλαβιά, θα υπάρχει πάντα. Δεν μπορούμε να μετασχηματίσουμε την κοινωνική ζωή, γιατί έχουμε επενδύσει αρκετά κεφάλαια στη βιομηχανία και τη γεωργία. Εκτός αυτού, η σύγχρονη ζωή είναι ευχάριστη για μας όλους – βασιλιάδες, προέδρους, κυβερνήσεις – και ικανοποιεί τις επιθυμίες μας». Ή λέει: «Η ζωή στη σύγχρονη μας κοινωνία είναι γεμάτη από υποσχέσεις και προκλήσεις».<br /><br />«Όχι, όχι», λένε οι κρατιστές σοσιαλιστές και κομμουνιστές, «διαφωνούμε». Τότε κι αυτοί με τη σειρά τους, ορμούν κατά πάνω στους καταπιεσμένους, τους μαντρώνουν μέσα σε κόμματα και τους καλούν να εξεγερθούν σύμφωνα με τα ακόλουθα: «Πετάξτε τους αστούς από τις θέσεις που κατέχουν και πιάστε τις εσείς. Θα δουλέψουμε για σας. Θα σας απελευθερώσουμε»!<br /><br />Έτσι, οι καταπιεσμένοι, που το μίσος τους για την κυβέρνηση είναι μεγάλο, αρχίζουν να τρέφουν μεγαλύτερο μίσος που, κατά τη διάρκεια της επανάστασης, καταστρέφει το μηχανισμό της εξουσίας και των αντιπροσώπων της. Αλλά, είτε από αδεξιότητα είτε από αφέλεια, επιτρέπουν στους κρατιστές σοσιαλιστές να έρθουν στην εξουσία. Με τον τρόπο αυτό, οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία στη Ρωσία. Αυτοί οι κομμουνιστές, τα πραγματικά κατακάθια της κοινωνίας, που προκαλούν το κλάμα του κόσμου, που σκοτώνουν αθώους και κρεμούν την ελευθερία, που πυροβολούν και σκοτώνουν ανθρώπους όπως ακριβώς έκαναν και ενάντια στους αστούς. Σκοτώνουν ανθρώπους που σκέφτονται και δρουν διαφορετικά απʼ αυτούς, στην κατεύθυνση να υποδουλώσουν τους πάντες κάτω από την εξουσία τους, να κλείσουν το δρόμο στη διάχυση του πνεύματος της ελευθερίας και της ανθρώπινης δημιουργικότητας, στην κατεύθυνση να σκλαβώσουν εκ νέου τον άνθρωπο στο θρόνο της κυβέρνησης, που μόλις κατέκτησαν. Προσλαμβάνουν φρουρούς για να τους φυλάνε και δολοφόνους για να σκοτώνουν ελεύθερους ανθρώπους.<br /><br />Κάτω από το βάρος των αλυσίδων, έφτιαξαν την «Εργατική Δημοκρατία» στη Ρωσία, με τα βογκητά και τους στεναγμούς των ανθρώπων, όπως ακριβώς έκαναν και οι αστοί.<br /><br />Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος τώρα στενάζει κάτω από το ζυγό των κρατιστών σοσιαλιστών. Οι δύο δήμιοι – ο παλιός και ο νέος – είναι δυνατοί. Οι μέθοδοί τους είναι εξίσου δυνατοί για να διατηρούνται στην εξουσία. Έχουν γίνει αληθινοί κάτοχοι της τέχνης της καταστολής κάθε αντιπολίτευσης που οργανώνεται από τον άνθρωπο κάτω από το δυσβάστακτο βάρος της εξουσίας και της απελπισίας που αυτή γεννά. Αλλιώς, κατεβάζει τα χέρια και σκύβει το κεφάλι, όπως κάνει ένας καταδικασμένος σκλάβος πριν την χαρακτηριστική κίνηση του δήμιου. Εξαπλώνεται μʼ αυτό τον τρόπο, η ανθρώπινη δυστυχία και η αθλιότητα, απ� όπου ο άνθρωπος θα πρέπει να πλάσει και να σφυρηλατήσει τις πεποιθήσεις του, να κάνει τους άλλους ανθρώπους αδέλφια του και να αγωνιστεί για την ελευθερία.<br /><br />Ο άνθρωπος νιώθει ελεύθερος, μόνον όταν προετοιμαστεί να σκοτώσει τον κάθε δήμιο και τον κάθε εξουσιαστή μεγιστάνα, εάν αυτοί δεν επιθυμούν να σταματήσουν τα αίσχη τους σε βάρος της ανθρωπότητας. Είναι ελεύθερος μόνον εάν δεν αντιμετωπίζει ως θέμα προτεραιότητας την αλλαγή της κυβέρνησης και δεν παραπλανάται από την «Εργατική Δημοκρατία» των μπολσεβίκων. Είναι ελεύθερος όταν υποστηρίζει τη δημιουργία μιας αληθινά ελεύθερης κοινωνίας, βασισμένης στην αμοιβαία υπευθυνότητα, μιας μοναδικά ελεύθερης κοινωνίας. Η άποψή του για το κράτος πρέπει να είναι η άποψη της συνολικής του καταστροφής.<br /><br />Εξεγερθείτε αδέλφια, ενάντια σε όλες τις κυβερνήσεις! Καταστρέψτε την εξουσιαστική κοινωνία των αστών και μην επιτρέψετε στους κρατιστές σοσιαλιστές και στην κυβέρνηση των μπολσεβίκων να έρθουν στη ζωή! Καταστρέψτε όλες τις εξουσίες και διώξτε μακριά τους αντιπροσώπους τους!<br /><br />Υπάρχουν, όπως είπαμε, στιγμές που η εξουσία των κρατιστών σοσιαλιστών και κομμουνιστών είναι χειρότερη απ� αυτή των αστών. Μετά την εγκαθίδρυσή τους στην εξουσία, ο κομμουνιστές έγιναν ύπουλοι και ένοχοι για πολλά. Δεν θέλουν να δουν πώς ο λαός διαβιεί. Λένε ψέματα, κλέβουν και εξαπατούν διαρκώς το λαό. Αλλά εάν ο λαός το καταλάβει αυτό, τότε θα αρχίσει να βράζει με αγανάκτηση. Τότε η κυβέρνηση θα πέσει πάνω του, θα τον καταστείλει και θα τον σφάζει στο όνομα του «σοσιαλισμού» ή του «κομμουνισμού».<br /><br />Αλλά οι νέοι κρατούντες έχουν ρίξει προ πολλού τις λέξεις αυτές και τις ιδέες στο καλάθι των αχρήστων. Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές, που ο νόμος των κρατιστών σοσιαλιστών και των μπολσεβίκων γίνεται περισσότερο εξευτελιστικός σε βάρος των καταπιεσμένων απ' ό,τι αυτός των αστών. Ενώ οι αστοί κρεμούσαν έναν επαναστάτη, οι «σοσιαλιστές» ή οι μπολσεβίκοι τον στραγγαλίζουν στον ύπνο του, ή τον σκοτώνουν με δολιότητα και τεχνάσματα. Και οι δύο περιπτώσεις συνιστούν την ίδια εξαχρείωση αλλά οι «σοσιαλιστές» είναι περισσότερο εξαχρειωτικοί και χωμένοι στη διαφθορά, εξαιτίας αυτών των άθλιων μεθόδων τους.<br /><br />Κάθε πολιτική επανάσταση, είτε προέρχεται από την αστική τάξη είτε από τους «σοσιαλιστές» ή τους «κομμουνιστές», είναι καταδικασμένη να επιδείξει τα ίδια χαρακτηριστικά που περιγράψαμε πριν. Ένα παράδειγμα γι' αυτό είναι οι Ρωσικές Επαναστάσεις του Φλεβάρη και του Οκτώβρη 1917.<br /><br />Οι καταπιεσμένοι ένιωσαν εν μέρει ελεύθεροι και άρχισαν να αγωνίζονται για μια συνολική ελευθερία. Αυτό το εξέφρασαν έμπρακτα, με το να διώχνουν ιδιοκτήτες γης και να οικειοποιούνται τις εκτάσεις των μοναστηριών, με το να μοιράζουν τη γη σʼ αυτούς που επιθυμούσαν να την καλλιεργήσουν, χωρίς νοικιασμένη εργασία. Εργοστάσια, τυπογραφεία και άλλοι τόποι εργασίας ελέγχονταν από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους εργαζόμενους σ' αυτά. Έγιναν, επίσης, προσπάθειες να δημιουργηθούν ελεύθεροι σύνδεσμοι μεταξύ των πόλεων και των χωριών. Και, φυσικά, όλος αυτός ο κόσμος που ήταν απασχολημένος με τις διαδικασίες αυτές, ήταν απληροφόρητος για το ότι υπήρχαν τοπικές κυβερνήσεις στο Κίεβο, το Χάρκοβο, την Αγία Πετρούπολη και αλλού. Όλος αυτός ο κόσμος ήταν διατεθειμένος να ιδρύσει μια νέα, ελεύθερη κοινωνία, χωρίς κυβερνήσεις, παράσιτα και εξουσιαστικές ηλιθιότητες.<br /><br />Αυτή η υγιής δραστηριότητα ήταν αξιοσημείωτη στα Ουράλια, στη Σιβηρία και στην Ουκρανία. Ήταν επίσης αξιοσημείωτη και σε μερικές πόλεις, όπως το Πέτρογκραντ, η Μόσχα, το Κίεβο και η Τιφλίδα. Αλλά οι κρατιστές σοσιαλιστές και οι μπολσεβίκοι διέθεταν ένα εκτεταμένο δίκτυο μελών και επαγγελματιών δολοφόνων. Με τη βοήθεια όλων αυτών, κατάφεραν να ποδηγετήσουν τις λαϊκές ελευθερίες στη γένεσή τους. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι πράγματι, έκαναν μια θαυμάσια δουλειά. Η ισπανική Ιερά Εξέταση θα μπορούσε να είχε πρασινίσει από τη ζήλια της, μπροστά στα εγκλήματα των κρατιστών σοσιαλιστών και των μπολσεβίκων.<br /><br />Τώρα ξέρουμε όλες τις πραγματικές αλήθειες που κρύβονται πίσω από την κυβέρνηση. Στους μπολσεβίκους και στους «σοσιαλιστές» λέμε: Αίσχος! Ατιμία! Μιλάτε για την αστική τρομοκρατία, αλλά κι εσείς κάνετε τα ίδια. Έχετε την εξουσία και είσαστε οι ίδιοι υπηρέτες των αστών και σκλάβοι των μεθόδων τους. Έχετε γίνει οι ίδιοι αστοί!<br /><br />Ρίχνοντας μια ματιά στις εμπειρίες που συνάγονται από τη διακυβέρνηση του μπολσεβίκικου κομμουνισμού, κατά τη διάρκεια των πρόσφατων χρόνων, καταλαβαίνουμε ότι αυτό το συγκεκριμένο είδος σοσιαλισμού δεν μπορεί να υλοποιηθεί ποτέ, χωρίς να χρειαστούν οι μέθοδοί τους. Η εκμετάλλευση και η καταπίεση σε βάρος της πλειοψηφίας, είναι καταστάσεις έμφυτες στο σύστημα αυτό. Ο διαχωρισμός της κοινωνίας δεν συμβαδίζει με το σοσιαλισμό, ενώ οι μπολσεβίκικες μέθοδοι είναι απλά και μόνο μεταμφιέσεις που χρησιμοποιούν οι εξουσιαστές με άλλο όνομα, για να απλώσουν ξανά ρίζες στην κοινωνία.<br /><br />Αυτή είναι η αλήθεια. Ρίξτε μόνο μια ματιά στους βάνδαλους μπολσεβίκους και την εξουσία τους πάνω στις λαϊκές κατακτήσεις. Κοιτάξτε τους κατάσκοπους, την αστυνομία, τους νόμους, τις φυλακές, τους δεσμοφύλακες και τους κλητήρες τους. Ο Κόκκινος Στρατός είναι ο παλιός στρατός με νέο όνομα.<br /><br />Φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, μπολσεβικισμός είναι τρεις διαφορετικοί τρόποι, που όμως συνενώνονται για να αρπάξουν την εξουσία σε βάρος της ανθρωπότητας. Και η εξουσία αυτή χρησιμοποιείται για να σταματήσει την ανθρώπινη πρόοδο προς την αυτοσυνείδηση και την ανεξαρτησία.<br /><br />ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ! Αυτό είναι το σύνθημα των αναρχικών προς τους εκμεταλλευόμενους. Εξεγερθείτε. Καταστρέψτε όλες τις κυβερνήσεις και μην τις αφήσετε ποτέ να ριζώσουν. Η εξουσία χρησιμοποιείται από εκείνους που ποτέ δεν έχουν ζήσει πραγματικά από τα προϊόντα του μόχθου τους.<br /><br />Η κυβερνητική εξουσία ποτέ δεν θα αφήσει τους εκμεταλλευόμενους να βρουν το δρόμο προς την ελευθερία. Η κυβέρνηση, η εξουσία, είναι τα όργανα των τεμπέληδων, που θέλουν να κυριαρχούν πάνω στους άλλους και δεν τους πειράζει εάν η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των αστών, των «σοσιαλιστών» ή των μπολσεβίκων. Δεν υπάρχει κυβέρνηση χωρίς δόντια. Δόντια να μασήσει κάθε άνθρωπο που λαχταρά μια ελεύθερη ζωή.<br /><br />Αδελφέ. Δίωξε την εξουσία από τον εαυτό σου. Ποτέ μη γοητεύεσαι απ' αυτήν. Μια αληθινά συλλογική ζωή ποτέ δεν δημιουργείται με προγράμματα ή κυβερνήσεις, αλλά με την ελευθερία του ατόμου, τη δημιουργικότητα και την ανεξαρτησία του. Η ελευθερία του κάθε ατόμου εμπεριέχει το σπόρο μιας ολοκληρωτικά ελεύθερης κοινωνίας που ζει ως μια οργανικά αποκεντρωμένη ολότητα, ενωμένη στην επιδίωξη του πιο σπουδαίου ανθρώπινου στόχου: του αναρχικού κομμουνισμού.<br /><br />Ο αναρχικός κομμουνισμός είναι μια σπουδαία κοινότητα σε μια κατάσταση συνολικής αρμονίας. Δημιουργείται εθελοντικά από ελεύθερα άτομα, που σχηματίζουν συνδέσμους και ομοσπονδίες, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Ο αναρχικός κομμουνισμός επιζητεί να εξασφαλίσει τη μέγιστη ανθρώπινη ελευθερία και το δικαίωμα του ανθρώπου στην χωρίς σύνορα και όρια ανάπτυξή του, παλεύει ενάντια σε όλα τα κακά και τις αδικίες που είναι έμφυτα στις κυβερνήσεις.<br /><br />Μια ελεύθερη και χωρίς κυβέρνηση κοινωνία στοχεύει στο να καλλωπίσει τη ζωή, με την πνευματική ή χειρωνακτική εργασία, που όμως θα δίνει στον άνθρωπο μόνο ανεξάντλητα πλούτη, που θα μεθά τον άνθρωπο με την ομορφιά της γης και την αυτοελευθερία.<br /><br />Ο αναρχικός κομμουνισμός θα αφήσει τον άνθρωπο να αναπτύξει τη δημιουργική του ανεξαρτησία προς όλες τις κατευθύνσεις,. Θα υπάρχει μια ελεύθερη και ευτυχισμένη ζωή, με αδελφική εργασία και αμοιβαιότητα. Δεν θα χρειάζονται φύλακες, δήμιοι, κατάσκοποι, πράκτορες, που είναι παράγωγα των αστών και των «σοσιαλιστών». Δεν θα υπάρχει ανάγκη για κλεψιά ή δολοφονία, όπως κάνει τώρα το κράτος.<br /><br />Προετοιμαστείτε αδελφοί να δημιουργήσετε αυτή την κοινωνία,. Θυμηθείτε ότι οι οργανώσεις σας θα πρέπει να είναι ασφαλείς σε επιθέσεις. Ο εχθρός της ελευθερίας σας είναι το κράτος που χαρακτηρίζεται από τα ακόλουθα: κατοχή ιδιοκτησίας, αγάπη για το πόλεμο και εξουσία του δικαστή, του παπά και του χωροφύλακα.<br /><br />Οι ακαδημαϊκοί εκείνοι που αλλοιώνουν την αλήθεια για τον άνθρωπο, είναι αυτοί οι ίδιοι που φτιάχνουν νόμους και δικαστικές νόρμες, είναι αυτοί οι ίδιοι που γράφουν επιτήδεια και μ' έναν γλοιώδη τρόπο, για να κερδίσουν χρήμα και προνόμια. Είναι απασχολημένοι όλη την ώρα, προσπαθώντας να επαληθεύσουν τη δήθεν ορθότητα των πιο πάνω χαρακτηριστικών του κράτους, αυτών των χαρακτηριστικών που εξευτελίζουν την ανθρώπινη ζωή.<br /><br />Ο εχθρός είναι σκληρός. Για χίλια και πλέον χρόνια έχει αποκτήσει πείρα από την κλεψιά, τη βία, την εκμετάλλευση και τις δολοφονίες. Αλλά τώρα περνά μια βαθιά κρίση και προσπαθεί εναγώνια ν' αλλάξει την εξωτερική του όψη, αλλά το κάνει αυτό, μόνο και μόνο επειδή η ύπαρξή του απειλείται από μια αναδυόμενη νέα γνώση. Αυτή η νέα γνώση ξυπνά τον άνθρωπο από το βαθύ λήθαργο, ελευθερώνοντας τον από τις προκαταλήψεις που εμφυτεύονται από τον σεβασμό προς τα χαρακτηριστικά του κράτους, δίνοντας του ένα όπλο για να αγωνιστεί για μια αληθινή κοινωνία.<br /><br />Αυτή η αλλαγή στην εξωτερική εμφάνιση του εχθρού μας μπορεί να εκληφθεί ως ρεφορμισμός. Στη Ρωσία τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους φαίνονταν ότι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλλά στην πραγματικότητα ο εχθρός μας άλλαζε προσωρινά αυτά τα χαρακτηριστικά και ανασυντάσσεται τώρα, για να πολεμήσει εκ νέου ενάντιά μας. Το σύστημα του μπολσεβίκικου κομμουνισμού ειδικά, είναι αυτό που ανανεώνει και ενισχύει αυτά τα χαρακτηριστικά και προσπαθεί να ξεχαστεί η πάλη του ανθρώπου για την αληθινή ελευθερία.<br /><br />Η μόνη αξιόλογη μέθοδος στα πλαίσια της πάλης ενάντια στη σκλαβιά, είναι η κοινωνική επανάσταση που προσκαλεί τους ανθρώπους σε μια συνεχή μάχη, σε μια συνεχή εξέλιξη. Στην αρχή, στην αρχική έκρηξή της, η κοινωνική επανάσταση είναι βίαιη και συντρίβει κάθε εμπόδιο που τεχνητά στέκεται μπροστά της. Αυτά τα εμπόδια και οι φραγμοί αυξάνουν τη δύναμη της εξουσίας. Οι αναρχικοί επαναστάτες έχουν ήδη εργασθεί σκληρά και συνεχίζουν να εργάζονται για την κοινωνική επανάσταση και κάθε άνθρωπος, που έχει συνειδητοποιήσει τη σκλαβιά του, έχει υποχρέωση να βοηθήσει τους αναρχικούς.<br /><br />Την ίδια στιγμή, κάθε άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται υπεύθυνος για όλη την ανθρωπότητα, όταν αυτή παλεύει ενάντια στα χαρακτηριστικά σημεία που συνθέτουν το κράτος ως έννοια και πράξη. Κάθε άνθρωπος επίσης, θα πρέπει να θυμάται ότι η κοινωνική επανάσταση θα χρειαστεί τις κατάλληλες μεθόδους πραγματοποίησής της. Αυτό αποτελεί μια αλήθεια των αναρχικών που προπορεύονται και ανοίγουν το δρόμο προς την ελευθερία.<br /><br />Κατά τη διάρκεια της βίαιης φάσης της επανάστασης, όταν καταργείται η σκλαβιά και η ελευθερία αρχίζει να απλώνεται μ� ένα βίαιο ξέσπασμα, η οργάνωση και οι κατάλληλες μέθοδοι είναι βασικές προϋποθέσεις, ώστε να εξασφαλισθούν τα κέρδη της κοινωνίας μέχρι αυτή τη στιγμή. Στη φάση αυτή, ο κάθε άνθρωπος είναι χρήσιμος στην υπόθεση της επανάστασης. Η Ρώσικη Επανάσταση, όπου οι αναρχικοί έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο – και που μπορούσαν να τη φέρουν σε πέρας – μας φέρνει την εμπειρία ότι αυτοί που εξεγείρονται χάνουν τις αλυσίδες τους και δεν έχουν όρεξη να βάλουν κάποιον άλλον πάνω από το κεφάλι τους.<br /><br />Στην επαναστατική τους ορμή, οι εκμεταλλευόμενοι στη Ρωσία, ζήτησαν τη δημιουργία ελεύθερων οργανισμών που θα χρησίμευαν μόνο στο να κτίσουν μια νέα κοινωνία και που θα μπορούσαν, επίσης, να χρησιμεύσουν ως ασπίδα ενάντια σε τυχόν επιθέσεις του εχθρού.<br /><br />Παρατηρώντας βαθύτερα αυτή τη διαδικασία, ερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι η καλύτερη μέθοδος δημιουργίας μιας συλλογικής ελευθερίας είναι τα ελεύθερα συμβούλια.<br /><br />Έτσι, οι αναρχικοί καλούν τους σκλαβωμένους να αγωνιστούν για τη δημιουργία αυτών των ελεύθερων οργανισμών. Τους καλούν να πιστέψουν ότι η κοινωνική επανάσταση θα φέρει την ελευθερία και θα συντρίψει ολοκληρωτικά τη σκλαβιά. Οι μόνοι που μπορούν να προστατεύσουν αυτήν την ιδέα και εντέλει την ίδια την κοινωνική επανάσταση, είναι οι άνθρωποι αυτοί που έχουν κάνει ήδη την κοινωνική επανάσταση και που έχουν εξισώσει στη ζωή τους τις ανάγκες και τους στόχους τους. Τη στιγμή που οι άνθρωποι επιτυγχάνουν την κοινωνική επανάσταση, σχεδόν αμέσως και ενστικτωδώς, αρχίζουν να δημιουργούν ελεύθερους οργανισμούς που στηρίζονται και εμπιστεύονται τις αναρχικές ιδέες. Υποστηρίζουν τα ελεύθερα συμβούλια. Τη στιγμή αυτή είναι που οι αναρχικοί θα πρέπει να τους βοηθήσουν πολύπλευρα, ώστε να πραγματώσουν τους στόχους τους.<br /><br />Τα οικονομικά και άλλα συναφή προβλήματα σε μια ελεύθερη κοινωνία θα λυθούν με τη δημιουργία κο-οπερατίβων παραγωγών – καταναλωτών, όπου τα ελεύθερα συμβούλια θα δράσουν συντονιστικά και προωθητικά. Ο ρόλος των ελεύθερων συμβουλίων κατά τη διάρκεια της κοινωνικής επανάστασης πρέπει να χαρακτηρίζεται από το να καλεί τους ανθρώπους να παίρνουν τα δικαιώματά τους στη γη, στα εργοστάσια, στους άλλους χώρους εργασίας, στα ανθρακωρυχεία, στα καράβια, στα δάση και αλλού στα χέρια τους, ενώ ομάδες εθελοντών, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις του καθένα, θα δημιουργούνται ολοένα και έτσι ένα ολόκληρο κοινωνικό εργαστήρι θα δημιουργείται κατ� αυτόν τον τρόπο, ελεύθερα και ανεξάρτητα.<br /><br />Η πάλη για την κοινωνία αυτή της ελευθερίας θα απαιτήσει σπουδαίες θυσίες, αλλά θα είναι και η τελική προσπάθεια του νεοαπελευθερωμένου ανθρώπου. Στην πάλη αυτή δεν θα υπάρξει κανείς δισταγμός ούτε και συναισθηματισμός.<br /><br />Ζωή ή θάνατος; Η ερώτηση αυτή θα εγερθεί πριν κάθε άνθρωπος σκεφθεί ότι πρέπει να αναλάβει άμεση δράση για να επανακτήσει τα δικαιώματά του για μια καλύτερη ζωή. Καθώς τα υγιή ένστικτα του ανθρώπου θα υπερισχύουν, ο άνθρωπος θα είναι ο νικητής και ο πραγματικός δημιουργός.<br /><br />Οργανωθείτε αδέλφια. Καλέστε κάθε άνθρωπο στις γραμμές σας. Καλέστε τον από το εργοστάσιο και το σχολείο. Καλέστε τους σπουδαστές και τους μορφωμένους. Οι εννιά στους δέκα ακαδημαϊκούς δεν θα έρθουν μαζί σας ή αν θα έρθουν θα το κάνουν με σκοπό να σας εξαπατήσουν, εάν φυσικά είναι υπηρέτες του κράτους. Αλλά ο δέκατος θα είναι πραγματικά μαζί σας. Αυτός θα είναι πραγματικός σας φίλος και θα σας βοηθήσει να νικήσετε και να καταβάλλετε τις δολιότητες των άλλων εννιά.<br /><br />Οργανωθείτε. Καλέστε κάθε άνθρωπο στις γραμμές σας. Καλέστε όλους τους κυβερνήτες να σταματήσουν την κτηνωδία ενάντια στην ανθρώπινη ζωή. Εάν δεν το κάνουν, αφοπλίστε την αστυνομία, το στρατό και τους άλλους μηχανισμούς του κράτους. Καταστρέψτε τις φυλακές τους, αχρηστέψτε τους νόμους τους, σκοτώστε τους δήμιους τους, αυτούς τους μακελάρηδες της ανθρωπότητας. Συντρίψτε την εξουσία. Καλέστε στις γραμμές σας τους απλούς στρατιώτες. Υπάρχουν βέβαια αρκετοί δολοφόνοι στις γραμμές του στρατού που έχουν δωροδοκηθεί για να σας σκοτώσουν. Υπάρχουν όμως ακόμα και πολλοί φίλοι σας στο στρατό, που θα εναντιωθούν στους δολοφόνους και θα έρθουν με την πλευρά σας.<br /><br />Αφού, λοιπόν, θα έχουμε όλοι γίνει μια οικουμενική οικογένεια αδέλφια, θα πρέπει να πάμε λίγο μακρύτερα, στην πάλη ενάντια στο σκοτάδι, για την οικουμενική πανανθρώπινη ιδέα! Θα ζήσουμε σαν αδέλφια. Κανένας δεν θα είναι σκλαβωμένος. Το κτηνώδες πρόσωπο του εχθρού θα συντριφθεί κάτω από τη δύναμη του επαναστατικού μας στρατού.<br /><br />Εάν οι εχθροί μας δεν συμφωνούν με τις ιδέες μας, θα τις επαναλάβουμε, χτίζοντας τη ζωή μας με βάση την ατομική ελευθερία του καθένα μας. Μόνο οι σκληροί εγκληματίες που ανήκουν στην υπηρεσία του κράτους, δεν θα επιθυμήσουν να βαδίσουν στο δρόμο αυτό, προς μια νέα ζωή, με βάση τη δημιουργική ανθρώπινη δραστηριότητα,. Θα προσπαθήσουν να μας πολεμήσουν για να ξανακερδίσουν την εξουσία τους. Αυτοί πρέπει να πεθάνουν.<br /><br />Ζήτω η ιδέα της οικουμενικής ανθρώπινης κοινωνίας και η πάλη του ανθρώπου προς αυτή!<br /><br />Ζήτω η ιδέα της αναρχικής κοινωνίας!<br /><br />* Η μπροσούρα του Νέστωρα Μάχνο μεταφράστηκε για πρώτη φορά από τα ρωσικά στα αγγλικά από τον Μάικ Τζόουνς. Στα ελληνικά μεταφράστηκε από τον James Sotros τον Φεβρουάριο 1996 στη Μελβούρνη, όπου και κυκλοφόρησε σε μπροσούρα από το «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης» τον Δεκέμβριο 1998, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.<br /><br /><strong>ποιος ηταν ο Ν.ΜΑΧΝΟ</strong> :<br /><br />Ο Μάχνο γεννήθηκε το 1889 από πολύ φτωχή αγροτική οικογένεια. Δούλεψε σε ένα χυτήριο και μετά την Επανάσταση του 1905, στη Ρωσία, έγινε αναρχικός.<br /><br />Καταδικάστηκε για την εκτέλεση κάποιου αξιωματικού της αστυνομίας και μετά από 9 χρόνια φυλακής, το 1917 γύρισε στην πόλη που γεννήθηκε στη Νότια Ουκρανία. Συνετέλεσε στη δημιουργία ενός ισχυρού αναρχικού κινήματος. Οι αγρότες κατέλαβαν τη γη το Σεπτέμβρη του 1917. Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και στη διάρκειά της, εφαρμόζοντας την τακτική της συνεργασίας πολέμησε μαζί με τους σοσιαλεπαναστάτες (αριστερούς Εσέρους) και με άλλες τάσεις επαναστατών ενάντια στους Λευκούς.<br /><br /><br />Το 1918 οι Μπολσεβίκοι με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ παραχώρησαν την Ουκρανία στους Αυστριακούς και Γερμανούς. Η προέλαση των στρατευμάτων έδιωξε από την περιοχή τις ανταρτικές ομάδες και σταμάτησε τη δραστηριότητα του Μάχνο.<br /><br /><br />Αφού συναντήθηκε με τον Κροπότκιν και τον Λένιν επέστρεψε στην Ουκρανία όπου με διάφορες αντάρτικες επιχειρήσεις δημιούργησε προβλήματα τόσο στα στρατεύματα κατοχής όσο και στην κυβέρνηση ανδρεικέλων που είχαν εγκαταστήσει. Οργάνωσε τον Επαναστατικό Στρατό της Ουκρανίας. Οι Αυστριακοί και Γερμανοί αποσύρθηκαν. Η επιρροή του Μάχνο στους αγρότες φαντάρους του Κόκκινου στρατού ήταν αρκετή για να προκαλέσει την εχθρότητα των Μπολσεβίκων.<br /><br /><br />Την άνοιξη του 1919 αποφάσισαν ότι δεν ήταν πια σύμμαχοι με τον Μάχνο. Αλλά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ένα στρατό με 15.000 άτομα και με μια ισχυρή επιρροή και εφαρμογή της αναρχικής θεωρίας στην Ουκρανία.<br /><br /><br />Το Νοέμβρη του 1920 εξέδωσαν διαταγή σύμφωνα με την οποία όλες οι αντάρτικες ομάδες θα έπρεπε να απορροφηθούν από τον Κόκκινο Στρατό. Ο Μάχνο αντιστάθηκε όλο το χειμώνα, αλλά τον Αύγουστο του 1921 οι δυνάμεις του είχαν περιοριστεί και η επιρροή του πάνω στους τρομοκρατημένους από τους Μπολσεβίκους αγρότες είχε εξασθενήσει.<br /><br /><br />Διέφυγε στο εξωτερικό. Πέθανε στο Παρίσι το 1935 σε ηλικία 46 χρόνων μέσα σε άθλιες συνθήκες και με μεγάλη πικρα.<br /><br /><br /><strong>εργα του ΜΑΧΝΟ</strong>:</div><div><a href="http://www.nestormakhno.info/greek/index.htm">http://www.nestormakhno.info/greek/index.htm</a> </div>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-40770640619653846292010-07-26T00:50:00.000-07:002010-07-26T00:51:36.845-07:00ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟΤο πρώτο εργατικό σωματείο στην Αίγυπτο ιδρύθηκε από Έλληνες εργάτες, από τους οποίους οι περισσότεροι κατάγονταν από την Κέρκυρα, το 1872, με τίτλο «Αδελφότης των Εργατών».<br /><br />Η πρώτη αναρχική έκδοση εμφανίστηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μάλλον το 1877 και ήταν η «Il Lavoratore» («Η Εργασία»), στην ιταλική γλώσσα. Επίσης, τον Σεπτέμβριο του επόμενου χρόνου, ο Ερρίκο Μαλατέστα (φωτό), εγκαταλείποντας τη Νάπολι για να αποφύγει τη σύλληψη, έφτασε στην Αλεξάνδρεια όπου απέκτησε επαφές με αρκετούς Ιταλούς μετανάστες εργάτες, αλλά αργότερα συνελήφθη μαζί με τους Αλβίνα και Παρίνι. Απελάθηκαν οι Μαλατέστα και Αλβίνα, ενώ ο Παρίνι παρέμεινε στην Αίγυπτο. Ένας άλλος Ιταλός αναρχικός, ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι, κατέφυγε καταδιωκόμενος στην Αλεξάνδρεια το 1867. Ο Τσιπριάνι παρέμεινε για αρκετά μεγάλο διάστημα και στην Ελλάδα.<br /><br />Την 1η Απριλίου 1882, οι Αιγύπτιοι καρβουνιάρηδες άρχισαν μια απεργία (από τις πρώτες στην ιστορία της χώρας) εναντίον της εταιρίας του καναλιού του Σουέζ στο Πορτ Σάιντ. Η απεργία αυτή είχε έντονη αναρχική συμμετοχή, ίσως και υποκίνηση.<br /><br />Το 1884 εμφανίστηκε μια αναρχική επιθεώρηση, η «La Questione Sociale» («Το Κοινωνικό Ζήτημα»), στην ιταλική γλώσσα.<br /><br /> <br /> <br /><br />ο Τσιπριάνι στην Ελλάδα το 1897<br /><br /><br />τραυματίας στην Ελλάδα<br /><br /> μετά τη μάχη του Δομοκού<br /><br />Στις 18 Μαρτίου 1894, ένα αιγυπτιακό περιοδικό, το «El Hilal», δημοσίευσε πληροφορίες για την σύλληψη κάποιου Έλληνα αναρχικού εργάτη στην Αλεξάνδρεια επειδή διένειμε «φλογερά αναρχικά φυλλάδια». Τα φυλλάδια αυτά απευθύνονταν στους εργάτες, αναφέρονταν στην επέτειο της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και τελείωναν με το σύνθημα «Ζήτω η Αναρχία» (κατά μερικούς «Ζήτω ο Κομμουνισμός»). <br />Την 1η Οκτωβρίου 1894, οι Έλληνες εργάτες που εργάζονταν στην εταιρία της Διώρυγας του Σουέζ κατέβηκαν σε απεργία με αναρχική υποκίνηση. Τoν ίδιο χρόνο, ιδρύθηκε στο Κάιρο το Διεθνές Σωματείο Σιγαροποιών, κατόπιν πρωτοβουλίας κυρίως Ιταλών αναρχικών και με τη συμμετοχή ελάχιστων Ελλήνων. Το χρόνο αυτό ξέσπασε και μια καπνεργατική απεργία. Επίσης, τον ίδιο χρόνο ο Έλληνας αναρχικός Σακελλαρίδης Γιαννακάκης, συμμετείχε ενεργά στη συγκρότηση ενός συνδικάτου τσαγκαράδων. (Ο ίδιος αργότερα φέρεται ότι συμμετείχε στο Σοσιαλιστικό Κέντρο Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη).<br /><br />Ένας άλλος πολύ γνωστός κοινωνικός αγωνιστής τα χρόνια αυτά ήταν ο Έλληνας γιατρός Α. Σκουφόπουλος, υπό την προεδρία του οποίου ιδρύθηκε το 1918 το Διεθνές Εργατικόν Συνδικάτον του Ισθμού του Σουέζ, με πρωτοβουλία της Αδελφότητος Αλληλοβοήθειας «Ο Φοίνιξ», που είχε ιδρυθεί το 1908. Επίσης, το 1923 κυκλοφόρησε στην Αλεξάνδρεια το έργο του «Παλιές και καινούργιες ιδέες».<br /><br />Το 1899 πραγματοποιήθηκε μια ακόμα απεργία των καπνεργατών, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν και κάποιοι Έλληνες, όπως οι Αριστείδης Παππάς, Ν. Χρυσούδης ή Ζωγράφος και Σ. Βλαχόπουλος (;), ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Σίντκυ και ο Εβραίος αναρχικός Σολομών Γκόλντενμπεργκ. Λίγο αργότερα, οι καπνοβιομήχανοι κατάφεραν να εξοβελίσουν τους Παππά, Χρυσούδη και Βλαχόπουλο από το προσκήνιο και σχημάτισαν ένα διασπαστικό σωματείο, με μέλη κάποιους Έλληνες τσιγαράδες. Αλλά ήδη ανάμεσα στους εργάτες δρούσε μια ομάδα Ελλήνων αναρχικών και επαναστατών, όπως οι αδελφοί Βουρτζώνη, ο Νίκος Γιαννής και ο Γιάννης Μαύρος.<br /><br />Στις αρχές του 1900, ο εργάτης Κ. Αστεριάδης, εξέδωσε στο Κάιρο μια μπροσούρα με τίτλο «Κεφάλαιο-εργασία ή κτήμα-χρήμα», με κατά κάποιο τρόπο αναρχοσυνδικαλιστικές απόψεις.<br /><br />Λίγο πριν οι Δημήτρης Καραμπίλιας και Πάνος Μαχαιράς φτάσουν στην Αίγυπτο, είχε εγκατασταθεί εκεί και ο Νίκος Δούμας, πρώην μέλος του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Καλλέργη και του Σοσιαλιστικού Συνδέσμου «Κόσμος» της Αθήνας. Με πρωτοβουλία κυρίως του τελευταίου, εκδόθηκε το 1907 μια αναρχοσυνδικαλιστικών απόψεων εφημερίδα, ο «Εργάτης», η οποία κυκλοφορούσε και στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο. Στην έκδοσή της συμμετείχαν, επίσης, ο γιατρός Γ. Σαραφίδης, ο Ζαχαρίας Χατζόπουλος (1880-1935, αδελφός των Κώστα και Δημήτρη Χατζόπουλου, ο οποίος το 1913 στην Αλεξάνδρεια εξέδωσε το έργο του «Χαρά και ηδονισμός εις την επανάστασιν»), ο Γεώργιος Τελεμίτης, ο Σταύρος Κουχτσόγλους (ο οποίος εργαζόταν ως τσιγαράς στο εργοστάσιο Τσανακλή), ο Ιωσήφ Χιόνης και ο Κ. Αστεριάδης. Ταυτόχρονα, ο Ν. Δούμας ήταν ένας από τους βασικούς ιδρυτές του Σοσιαλιστικού Κέντρου Καΐρου. Το 1908, ο «Εργάτης» σταμάτησε την κυκλοφορία του, αλλά ο Γ. Σαραφίδης εξέδωσε τον ίδιο χρόνο μια άλλη εφημερίδα, με το όνομα «Η Νέα» (η οποία ήταν φιλολογικο-σοσιαλιστικού περιεχομένου), με την οποία συνεργάζονταν οι περισσότεροι συντελεστές της έκδοσης του «Εργάτη».<br /><br /><br />Κάιρο 1900<br /><br />Οι Έλληνες αναρχικοί, Ιωσήφ Χιόνης και Γεράσιμος Λούζης, μαζί με τους Ιταλούς αναρχοσυνδικαλιστές Βοζάι, Λότζι και Πιτζορίτι, συνέβαλαν στην ίδρυση του Διεθνούς Σωματείου Τυπογράφων, το οποίο είχε ελληνικό τμήμα - με γραμματέα τον Χιόνη - και ιταλικό.<br /><br />Από το 1907-1908 μέχρι και το 1913, οι Ιταλοί και Έλληνες αναρχοσυνδικαλιστές επηρέαζαν το σύνολο σχεδόν των τυπογράφων της Αιγύπτου. Εξέδωσαν, επίσης, το «Bulletino Typografico» («Τυπογραφικό Δελτίο») και, με τις κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες τους, οδήγησαν τους τυπογράφους στην κατάκτηση του οκταώρου, ενώ πριν αυτοί εργάζονταν 12-14 ώρες την ημέρα. Το «Bulletino Typografico» έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος στην Αίγυπτο.<br /><br />Στο διάστημα 1909-1911, δύο σελίδες του γράφονταν και τυπώνονταν στα ελληνικά, από τους Χιόνη, Λούζη και Λουκά Χριστοφίδη. Ταυτόχρονα, άρθρα στην ελληνική γλώσσα, γραμμένα από το Σταύρο Κουχτσόγλους, το Γιώργο Βρισιμιτζάκη και κάποιον με το ψευδώνυμο Σπάρτακος, δημοσιεύονταν στην ιταλική αναρχική εφημερίδα «Idea» («Ιδέα»), που κυκλοφορούσε στο Κάιρο. Στην εφημερίδα αυτή δημοσιεύονταν και κείμενα του Ισπανού αναρχικού και εκδότη της αναρχικής εφημερίδας «Tierra y Libertad» («Γη και Ελευθερία») Ιωσήφ Εστιβάλις (κείμενα του οποίου δημοσιεύθηκαν και στη σοσιαλιστική εφημερίδα «Κοινωνισμός», που κυκλοφορούσε στην Αθήνα το ίδιο χρονικό διάστημα και που αργότερα έγινε γνωστός ως ο κατ' εξοχήν αναρχικός κινηματογραφιστής με το όνομα Αρμάντ Γκουέρα).<br /><br />Στο μεταξύ, το 1907, οι ξένοι εργάτες της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου, ανάμεσά τους και Έλληνες, οργάνωσαν διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις εναντίον της σχεδιαζόμενης απέλασης κάποιων Ρώσων προσφύγων, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο για να αποφύγουν το κύμα καταστολής μετά την αποτυχημένη Επανάσταση του 1905 στην Ρωσία.<br /><br />Το 1909, ο αναρχικός Γεώργιος Τελεμίτης (για τον οποίο δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία), έγραψε και κυκλοφόρησε την μπροσούρα «Κάτω τα Είδωλα», με αφορμή την εκτέλεση του Ισπανού αναρχικού παιδαγωγού Φρανσίσκο Φερρέρ υ Γκάρδια, τον ίδιο χρόνο στην Ισπανία. Η μπροσούρα αυτή κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή ευρέως και στον «ελλαδικό» χώρο.<br /><br />Το 1911, το αιγυπτιακό κράτος εγκαινίασε σειρά διώξεων και οι τρεις Ιταλοί αναρχοσυνδικαλιστές, Βοζάι, Λότζι και Πιτζορίτι και μερικοί άλλοι Ιταλοί απελάθηκαν. Οι Σταύρος Κουχτσόγλους και Νίκος Δούμας όμως συνέχισαν τη δράση τους. Ο πρώτος εξέδωσε την μπροσούρα «Κάτω η μάσκα» (Κάιρο 1912) και ο δεύτερος συνεργάστηκε με άλλους Ιταλούς αγωνιστές, όπως οι Τζάμπιο και Αντόνιο.<br /><br />Με νέο κύμα διώξεων όμως, οι Ιταλοί κυνηγήθηκαν ανελέητα, ενώ ο Ν. Δούμας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα στα τέλη του 1912 και το 1913 ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Σωματείου Εργατών Υποδηματοποιών, αφού βρήκε εργασία ως τσαγκάρης.<br /><br />Aποσπασμα απο το βιβλιο ''Για ενα ενιαιο αναρχικο κινημα στον ελλαδικο χωρο''EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-22892772414051612422010-07-07T01:04:00.000-07:002010-07-07T01:06:33.384-07:00Αναρχισμός: Τι είναι, Τι δεν είναιΘα ήθελες λοιπόν να μου πεις τι είναι ο Αναρχισμός, έτσι δεν είναι; Εγώ δεν μπορώ παρά να κάνω μια προσπάθεια, με τον δικό μου απλό τρόπο, να σου δώσω να καταλάβεις ότι δεν είναι όσα οι απληροφόρητοι και οι καπιταλιστικές εφημερίδες, οι ψεύτες, οι βλάκες και οι απατεώνες λένε γενικά ότι είναι. <br /><br />Κατ' αρχήν όμως, επίτρεψε μου να παροτρύνω όλους όσους επιιθυμούν να μάθουν την αλήθεια για τον Αναρχισμό να μην απευθυνθούν στους εχθρούς του για πληροφορίες, αλλά να συζητήσουν με Αναρχικούς και να διαβάσουν αναρχικά έντυπα. Αν και δεν είναι πάντα ασφαλές να αρκεστείς σε ό,τι πει ένα ή δυο ή και δέκα άτομα σχετικά, ακόμη και αν αυτοαποκαλούνται Αναρχικοί. Έχε υπόψη σου όσα σου πουν και μετά αγνόησε εκείνες τις προτάσεις που δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Ό,τι περισσέψει είναι κατά πάσα πιθανότητα αληθές. Για παράδειγμα, τι είναι ο χριστιανισμός; Ρώτα καμιά δεκαριά άτομα και το πιθανότερο είναι ότι οι απαντήσεις τους δεν θα συμφωνούν σε κάθε λεπτομέρεια. Ενδέχεται, όμως, να συμφωνήσουν σε κάποιες θεμελιώδεις θέσεις. Αυτές ίσως και να είναι η σωστές θέσεις του χριστιανισμού από όλες τις προτάσεις που διατυπώνει οποιοσδήποτε. Η αφαιρετική αυτή διαδικασία αποτελεί και τον καλύτερο τρόπο ανακάλυψης της σημασίας οποιασδήποτε φιλοσοφίας. Αυτό έκανα και εγώ προκειμένου να καταλήξω στο τι είναι Αναρχισμός, και είναι ίσως μια δίκαιη υπόθεση ότι κατάφερα να φτάσω σε μια ικανοποιητική απόσταση από την αλήθεια. <br /><br />Ο αναρχισμός, στην γλώσσα του Benjamin Tucker, θα μπορούσε να περιγραφεί ως το αξίωμα που ισχυρίζεται ότι “όλες τις ανθρώπινες υποθέσεις πρέπει να τις διαχειρίζονται άτομα ή εθελοντικές συνεργασίες ατόμων, και ότι το κράτος πρέπει να καταργηθεί.” <br /><br />Το κράτος είναι “η ενσάρκωση της αρχής της παρεμβατικότητας από κάποιο άτομο, ή ομάδα ατόμων, που αυτοδιορίζονται ως εκπρόσωποι ή και ηγεμόνες όλων των ανθρώπων στα όρια μιας συγκεκριμένης περιοχής.” <br /><br />Η διακυβέρνηση είναι “η υποβολή του μη παρεμβατικού ατόμου σε μια εξωτερική βούληση.” <br /><br />Τώρα, έχοντας αυτούς τους ορισμούς κατά νού, και χωρίς να χρησιμοποιούμε τους όρους “κράτος” ή “κυβέρνηση” ή “Αναρχία” με οποιαδήποτε άλλη έννοια από αυτή που της αποδίδουν οι ίδιοι οι Αναρχικοί. Οι ορισμοί του κου Tucker είναι αποδεκτοί σε γενικές γραμμές από τους Αναρχικούς παντού. <br /><br />Το κράτος, σύμφωνα με τον Herbert Spencer και άλλους, προέκυψε από τον πόλεμο, τον επιθετικό πόλεμο και την βία, και διατηρείται με την βία. Η λειτουργία του κράτους αφορούσε πάντα την διακυβέρνηση – τον εξαναγκασμό των τάξεων που δεν συμμετείχαν στην κυβέρνηση ώστε να κάνουν ότι θέλει η άρχουσα τάξη. Το κράτος είναι ο βασιλιάς σε μια μοναρχία, ο βασιλιάς και το κοινοβούλιο σε μια περιορισμένη μοναρχία, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι σε μια δημοκρατία όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων σε μια δημοκρατία όπως αυτή της Ελβετίας. Η Ιστορία αποδεικνύει όμως ότι οι μάζες πάντα εξελίσσονται ως προς τις διανοητικές, ηθικές και υλικές συνθήκες καθώς οι κρατικές εξούσιες επί των ατόμων μειώνονται. Καθώς ο άνθρωπος διαφωτίζεται σχετικά με τα ενδιαφέροντα του, τα ατομικά και τα συλλογικά, επιμένει στην κατάργηση της επιβαλλόμενης, επάνω σε αυτόν και στην συμπεριφορά του, εξουσία. Τονίζει ότι η εκκλησία έχει βελτιωθεί στις υλικές της υποθέσεις, χωρίς να αναφέρεται στις πνευματικές, από την στιγμή που το άτομο δεν υποχρεώνεται να την υποστηρίξει και να αποδεχτεί τα αξιώματα της υπό την απειλή ότι θα κυρηχθεί ως αιρετικός που θα καεί στην πυρά ή θα τον κακομεταχειριστούν αλλιώς. Στο γεγονός ότι οι άνθρωποι ντύνονται καλύτερα από τότε που το κράτος κατήργησε τους νόμους που καθόριζαν την ενδυμασία, στο γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι περισσότερο ευτυχισμένοι στους γάμους τους από τότε που ο καθένας μπορεί να διαλέξει την σύντροφο του, ως το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι καλύτεροι σε όλες τις υποθέσεις τους από τότε που καταργήθηκαν οι νόμοι που καθόριζαν το κούρεμα, τον τρόπο ταξιδιών και εμπορίας, τον αριθμό παραθύρων στα σπίτια τους, το μάσημα καπνού ή των φιλιών τις Κυριακές, και ούτω καθ' εξής. Στην Ρωσία και σε κάποιες άλλες χώρες, ακόμη και τώρα δεν μπορείς να εισέλθεις στην χώρα ή να βγείς από αυτήν χωρίς κρατική έγκριση, να τυπώνεις ή να διαβάζεις βιβλία ή εφημερίδες πέρα από εκείνες που επιτρέπει ο νόμος, να φιλοξενείς οποιονδήποτε στο σπίτι σου χωρίς να έχεις προηγουμένως ενημερώσει την αστυνομία, ενώ με χίλιους μύριους τρόπους το άτομο περιορίζεται στην κινητικότητα του. Ακόμα και στις πιο ελεύθερες χώρες, το άτομο καταληστεύεται από τον φοροεισπράκτορα, κακοποιείται από την αστυνομία, υποχρεώνεται σε πρόστιμα και φυλάκιση από τα δικαστήρια – ενώ τρομοκρατείται από την εξουσία με πολλούς τρόπους ακόμη και όταν η συμπεριφορά του δεν είναι επιθετική ή δεν παραβιάζει την ισότιμη ελευθερία όλων. <br /><br />Πρόκειται για ένα συχνό λάθος, ακόμη και μεταξύ πολλών Αναρχικών, ο ισχυρισμός ότι ο Αναρχισμός σκοπεύει στην θεμελίωση της απόλυτης ελευθερίας. Ο Αναρχισμός είναι μια πρακτική φιλοσοφία και δεν αποσκοπεί στην επίτευξη του αδύνατου. Αυτό που ο Αναρχισμός σκοπεύει να κάνει ωστόσο, είναι να καταστήσει την ισότιμη ελευθερία προσιτή σε κάθε άνθρωπο. Η πλειοψηφία που συμφωνεί με αυτόν τον κανόνα δεν κατέχει περισσότερα δικαιώματα από την μειοψηφία, τα εκατομμύρια δεν μπορούν να επικαλεστούν σημαντικότερα δικαιώματα από εκείνα του ενός. Προϋποθέτει ακόμη ότι κάθε άνθρωπός οφείλει να έχει ίσα δικαιώματα προς όλα τα προϊόντα της φύσης χωρίς χρήματα και χωρίς αντίτιμο, πως ότι παράγει ένας ανήκει σε αυτόν, και πως κανένα άτομο ή ομάδα ατόμων, είτε είναι παράνομοι είτε το κράτος, δεν μπορούν να του το στερήσουν χωρίς την εν γνώση συγκατάθεση του; πως κάθε άτομο πρέπει να διαθέτει την ευχέρεια να ανταλλάσει τα προϊόντα του όποτε το επιθυμεί; πως θα πρέπει να του επιτρέπεται να συνεργάζεται με τους συνανθρώπους του αν το επιλέγει, ή να συναγωνίζεται μαζί τους σε οποιοδήποτε πεδίο προτιμά; πως δεν μπορούν να επιβληθούν περιορισμοί σε ο,τιδήποτε εκδίδει ή διαβάζει ή πίνει ή τρώει ή κάνει, εφόσον δεν παρεμβαίνει στα ίσα δικαιώματα των συνανθρώπων του. <br /><br />Παρατηρείται συχνά ότι ο Αναρχισμός είναι μια ανεφάρμοστη θεωρία που εισήχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από κάποιους αδαείς ξένους. Σαφώς εκείνοι που διατυπώνουν αυτή την παρατήρηση κάνουν το ίδιο λάθος που θα έκαναν και αν είχαν συνείδηση του λάθους τους. Το αξίωμα της προσωπικής ελευθερίας είναι ένα Αμερικανικό δόγμα, στον βαθμό που αφορά την προσπάθεια εφαρμογής του, όπως κατανοούσαν πολύ καλά οι Paine, Franklin, Jefferson και πολλοί άλλοι. Ενώ ακόμα και οι πουριτανοί είχαν μια αμυδρή ιδέα της όταν φθάνοντας εδώ άσκησαν το δικαίωμα της προσωπικής κριτικής σε θέματα θρησκευτικότητας. Το δικαίωμα της έκφρασης προσωπικών κρίσεων στην θρησκεία είναι η Αναρχία στην θρησκεία. Ο πρώτος που διατύπωσε το αξίωμα της ατομικής ανεξαρτησίας ήταν ένας αριστοκράτης γιάνκης, ο Josiah Warren, απόγονος του επαναστάτη στρατηγού Warren. "Έχουμε Αναρχία στο εμπόριο μεταξύ των πολιτειών σε αυτή την χώρα, επειδή το το ελεύθερο εμπόριο είναι απλά η εμπορική Αναρχία." <br /><br />Κανείς εγκληματίας δεν μπορεί να είναι Αναρχικός, επειδή το έγκλημα είναι η βίαιη προσβολή του άλλου - το αντίθετο του Αναρχισμού. <br /><br />Κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει κάποιον άλλον, εκτός από την περίπτωση αυτοάμυνας, και να είναι Αναρχικός, κάτι τέτοιο θα ήταν η παρέμβαση στο ισότιμο δικαίωμα του άλλου στην ζωή – η αντίθεση στον Αναρχισμό. <br /><br />Όμως οι δολοφόνοι και οι εγκληματίες χαρακτηρίζονται γενικά Αναρχικοί μόνο από τους αδαείς και τους κακοήθεις. <br /><br />Δεν γίνεται να είσαι Αναρχικός και να κάνεις όσα ο Αναρχισμός καταδικάζει. <br /><br />Ο Αναρχισμός θα καταλάμβανε κάποια περιοχή χρησιμοποιώντας τον τίτλο ιδιοκτησίας σε αυτήν μόνο και μόνο για να καταργήσει το ενοίκιο σε αυτήν. <br /><br />Θα εγγυόταν σε κάθε άτομο ή ομάδα το δικαίωμα έκδοσης χρημάτων ως μέσο ανταλλαγών, καταργώντας ταυτόχρονα το ενδιαφέρον για χρηματισμό εφόσον η συνεργασία ή ο συναγωνισμός μπορούν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτόν. <br /><br />Αρνείται το δικαίωμα σε κατατεθέντα σήματα και δικαιώματα αποκλειστικής χρήσης, και θα καταργούσε τα μονοπώλια καταργώντας τα δικαιώματα πατέντας. <br /><br />Αρνείται το δικαίωμα σε οποιοδήποτε σώμα ανθρώπων να φορολογεί το άτομο για ο,τιδήποτε δεν επιθυμεί το ίδιο, αλλά η φορολόγηση θα πρέπει να είναι εθελοντική, όμοια με αυτή που γίνεται από τις εκκλησίες, τα εργατικά σωματεία, τις ασφαλιστικές εταιρείες και όλους τους εθελοντικούς συνεταιρισμούς. <br /><br />Πιστεύει ότι η ελευθερία σε κάθε πτυχή της ζωής αποτελεί το σημαντικότερο μέσο ανύψωσης του ανθρώπινου είδους σε ευτυχέστερες συνθήκες διαβίωσης. <br /><br />Λέγεται ότι ο Αναρχισμός δεν είναι σοσιαλισμός. Αυτό είναι λάθος. Ο Αναρχισμός είναι ο εθελοντικός σοσιαλισμός. Δυο είναι τα είδη του Σοσιαλισμού, ο αυταρχικός και ο αναρχικός, ο εξουσιαστικός και ο ελευθεριακός, ο κρατικός και ο ελεύθερος. Πράγματι, κάθε πρόταση κοινωνικής βελτίωσης αφορά είτε την αύξηση είτε την μείωση της ισχύος των εξωτερικών επιβολών και εξουσιών πάνω στο άτομο. Όταν αυτές αυξάνονται είναι αυταρχικός, όταν μειώνονται είναι αναρχικός. <br /><br />Η Αναρχία είναι συνώνυμη της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, του ελεύθερου παιχνιδιού, της αυτοδιάθεσης, της μη παρεμβατικότητας, της ενασχόλησης με τις υποθέσεις σου και της μη ανάμειξης στις υποθέσεις του γείτονα σου, του laissez faire, της αυτοδιαχείρισης, της αυτονομίας, και ούτω καθ' εξής. <br /><br />Τελειώνοντας, νομίζω ότι δόθηκε μια αμυδρή περιγραφή του τι είναι και τι δεν είναι ο Αναρχισμός. Όσοι επιθυμούν να μάθουν περισσότερα για το θέμα θα βρούν τροφή για διανοητικά ενήλικες στο Αντί Βιβλίου του Tucker; στο Τι Είναι Ιδιοκτησία του Proudhon και στις Οικονομικές Αντιφάσεις; στον Εθελούσιο Σοσιαλισμό του Tandy; στο Οι Αναρχικοί του Mackay; στην Ελεύθερη Ζωή του Auberon Herbert. <br /><br /><br />Το πιο πανωκείμενο ανατυπώθηκε από το Dandelion, σειρά 3, τεύχος 12, τον χειμώνα του 1979, από μια μπροσούρα που εκδόθηκε αρχικά από την Ελευθεριακή Λέσχη του DetroitEIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-21089623026971610792010-07-03T00:49:00.000-07:002010-07-03T00:55:46.768-07:004 κειμενα της Επαναστατικής Ομάδας "ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80"1. Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμούς στο ΜΙΝΙΟΝ και ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ -ΣΠΟΡ, στα Χαυτεία 2. Προκύρηξη για τη βομβιστική επίθεση σε δύο ταμεία είσπραξης της ΔΕΗ 3. Προκύρηξη για τον εμπρησμό του φαρμακείο "ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ", στην Ομόνοια 4. Το ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ Επαναστατικής Ομάδας "ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80" που εκδόθηκε τον Ιούλη του '81<br /><br />ΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ<br /><br />Με δυο εμπρηστικές βόμβες κτυπήσαμε τις επιχειρήσεις: ΜΙΝΙΟΝ και ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ -ΣΠΟΡ, στα Χαυτεία.<br /><br />Τί είναι αυτά τα καταστήματα-επιχειρήσεις<br /><br />Τα προϊόντα που παράγουν οι προλετάριοι, στους χώρους της καταναγκαστικής δουλειάς, τα ιδιοποιούνται, με τη βία, τα αφεντικά-ιδιοκτήτες. Αυτά τα προϊόντα περνάνε στα χέρια των ιδιοκτητών των καταστημάτων, για να πουληθούν στην αγορά, να δώσουν σαν εμπορεύματα κέρδος. τα καταστήματα-έπιχειρήσεις έχουν στις αποθήκες τους, στις βιτρίνες τους και στους χώρους τους γενικά συγκεντρωμένα χιλιάδες-εκατομμύρια προϊόντα, που άλλα είναι χρήσιμα και απαραίτητα για τις ανάγκες των προλετάριων και όλων των εκμεταλλευόμενων, άλλα είναι άχρηστα και περιττά, που τα επιβάλλουν όμως σαν αναγκαία (με την καθημερινή πλύση εγκέφαλου, με τη διαφήμιση, με την επιβολή ψεύτικων αξιών κ.λπ.), για να αυξάνουν την κατανάλωση και έτσι να παίρνουν πίσω το σύνολο του εισοδήματος των εργαζόμενων (βασικός στόχος-ανάγκη των αφεντικών, για να «διευρύνουν την εθνική οικονομία») και άλλα που οι προλετάριοι δεν μπορούν να αποκτήσουν και προορίζονται μόνο για τις ανάγκες των προνομιούχων αυτής της κοινωνίας (αφεντικά-ιδιοκτήτες, στελέχη, έμποροι κ.τ.λ.)<br /><br />Πουλάνε αυτά τα προϊόντα, σε τιμές που αυτοί καθορίζουν (με τους νόμους της "ελεύθερης» οικονομίας τους). Έτσι πέρα από το κέρδος (υπεραξία) που παίρνουν τα αφεντικά-βιομήχανοι, βιοτέχνες, που ξεζουμίζουν τους εργάτες στους χώρους της καταναγκαστικής δουλειάς, κερδίζουν και οι έμποροι. το εμπορικό κέρδος στην κατανάλωση. Έτσι στις τιμές των προϊόντων — στα εμπορεύματα — είναι ενσωματωμένα τα κέρδη, τα έξοδα διαφήμισης και λειτουργίας των πολυτελών καταστημάτων κ.λπ.<br /><br />Έτσι μπορούμε να δούμε π.χ. ότι: μια εργάτρια, στο εργοστάσιο, παράγει στο 8ωρο (μέ τους εξαντλητικούς ρυθμούς δουλειάς που επιβάλλουν τα αφεντικά) 10 φορέματα. με το μεροκάματο που παίρνει χρειάζεται 3 και 4 μεροκάματα για να αγοράσει 1 φόρεμα (από αυτά που η ίδια έφτιαξε). τα υπόλοιπα 39 φορέματα, που έβγαλε στα τέσσερα 8ωρα δεν πάνε φυσικά όλα για πρώτες ύλες και εγκαταστάσεις. Μεγάλο μέρος πάει στις τσέπες των βιομήχανων και των έμπορων.<br /><br />Πολλά από αυτά τα καταστήματα είναι άμεσα συνδεδεμένα με την παραγωγή των προϊόντων που πουλάνε, δηλαδή είναι τα εμπορικά τμήματα βιομηχανικών συγκροτημάτων (π.χ. Κατράντζος, Λαμπρόπουλοι, Τσιτσόπουλοι κ.τ.λ.). Είτε όμως είναι άμεσα συνδεδεμένα με τη βιομηχανία, είτε είναι «ανεξάρτητες» εμπορικές επιχειρήσεις, είναι βασικό κομμάτι της οικονομίας των αφεντικών. Αναλαμβάνουν να πουλήσουν τα προϊόντα που κλέψανε τα αφεντικά από τους παραγωγούς-προλετάριους. Είναι οι επίσημοι και νόμιμοι κλεπταποδόχοι του συστήματος, είναι το ένα τμήμα της διαδικασίας: καπιταλιστική παραγωγή, ιδιοποίηση των προϊόντων από τα αφεντικά, ρίξιμο στην αγορά (σαν εμπορεύματα), για να ξαναπάρουν πίσω ό,τι έδωσαν στους προλετάριους υπό μορφή μισθού.<br /><br />Πώς λειτουργούν αυτά τα καταστήματα-επιχειρήσεις<br /><br />Όπως κάθε επιχείρηση, έτσι και αυτά στηρίζονται στην εκμετάλλευση των προλετάριων. Χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι σ' αυτά. Στις αποθήκες, στις συσκευασίες, στις μεταφορές, στις πωλήσεις. τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την ανάγκη των προλετάριων να έχουν ένα εισόδημα για να ζήσουν και τους στριμώχνουν στο μεροκάματο, την αλλοτρίωση και τη μιζέρια, (επειδή οι προλετάριοι δεν έχουν βρει ακόμα - στην πλειοψηφία τους, σαν τάξη — άλλους τρόπους για να καλύπτουν τις ανάγκες τους). Οι συνθήκες δουλειάς μέσα σε αυτούς τους χώρους είναι εξοντωτικές. Στις αποθήκες φορτώνουν και ξεφορτώνουν τόνους κάθε μέρα, στις πωλήσεις ορθοστασία, το κολατσιό στο πόδι και στα κλεφτά, όλη τη μέρα πρέπει με το χαμόγελο στα χείλη να εξυπηρετείς τους πελάτες (δεν μπορεί να έχεις δικά σου προβλήματα και δική σου διάθεση, πάνω απ' όλα το «πρόσωπο» του καταστήματος). Πάνω από το κεφάλι σου όλη η ιεραρχία και η τρομοκρατία (προσωπάρχες, τμηματάρχες, υπεύθυνοι, διευθυντάδες, μπάτσοι, χαφιέδες — «συνάδελφοι» κ.λπ.), να σε παρακολουθούν αν κάνεις καλά τη δουλειά "σου», αν κάθεσαι ή τσακίζεσαι να εξυπηρετείς κ.λπ. <br /><br />Ακόμα με κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης, με χαφιέδες-μπάτσους, με χαφιέδες που δουλεύουν σαν υπάλληλοι παρακολουθούν και αστυνομεύουν όλους τους χώρους, τόσο τους υπάλληλους, όσο και τους πελάτες για να μην «κλέψουν» τίποτα, για να μην πάρουν αυτά που τους χρειάζονται χωρίς να πληρώσουν την τιμή που καθόρισαν τα αφεντικά. Δηλαδή χωρίς να δώσουν πίσω αυτά που πήραν υπό μορφή μισθού. Όμως παρ' όλα αυτά όλο και περισσότεροι βρίσκουν τρόπους για να παίρνουν αυτά που τους χρειάζονται, χωρίς να τα πληρώνουν στους ιδιοκτήτες-εκμεταλλευτές. Οι ίδιοι οι καταστηματάρχες αναγνωρίζουν ότι τα "διαφυγόντα κέρδη" ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια το χρόνο.<br /><br />Για όλους αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε και κτυπήσαμε το ΜΙΝΙΟΝ και τον ΚΑΤΡΑΝΤΖΟ, που είναι δύο —από τα δεκάδες που υπάρχουν — τέτοια καταστήματα-επιχειρήσεις.<br /><br />Με την ενέργειά μας αυτή, όπως και με τη μέχρι τώρα πρακτική μας (ενέργειες επαναστατικής βίας και σύγκρουση με κάθε τρόπο με το καθεστώς και τα στηρίγματά του) θέλουμε να βοηθήσουμε για να σπάσει ο αποπροσανατολισμός, που προσπαθούν να επιβάλλουν όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις («δεξιές», "αριστερές", και «επαναστατικές») πάνω στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους. Αποπροσανατολισμός που επιχειρείται με την αντίληψη ότι όλα αυτά κάποτε θα μας ανήκουν και θα τα πάρουμε όταν θα αλλάξει το σύστημα, μέχρι να αλλάξει όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά μόνο να «αγωνιζόμαστε» για τη δημοκρατία και την ανάπτυξη. Δηλαδή να επιτρέπουμε στο σύστημα να λειτουργεί και να εδραιώνει όλο και περισσότερο την κυριαρχία και την εξουσία του. Και να δείξουμε τη δική μας αντίληψη που λέει: ότι για να ανατραπεί αυτό το σύστημα πρέπει να καταστραφεί το καθεστώς της εκμετάλλευσης, της τρομοκρατίας και της μιζέριας. Πρέπει να τον βάζουμε καθημερινά εμπόδια στη λειτουργία του, να εμποδίζουμε να πραγματοποιούνται αυτά που αποφασίζουν τα αφεντικά. να αποκτάμε ολοένα και περισσότερο τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να επιβάλλουμε έμπρακτα τις αποφάσεις μας, για το τι θα γίνουν όλα αυτά που παράγουμε.<br /><br />ΝΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ<br /><br />Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ 'Ή ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ Η ΜΟΝΗ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΕΡΔΗ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ<br /><br />ΝΑ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥΣ<br /><br />ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ-<br /><br />Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ<br /><br />Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΔΡΑΣΗ ΟΠΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ<br /><br />18 Δεκέμβρη 1980 Επαναστατική Όμάδα ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80<br /><br />-------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />Με δύο βόμβες κτυπήσαμε δύο ταμεία είσπραξης της ΔΕΗ. Στου Ζωγράφου, Κρατερού 42 και στους Άγιους Ανάργυρους, Κύπρου 28.<br /><br />Η ΔΕΗ παρουσιάζεται σαν ένας κοινωφελής οργανισμός, που δήθεν προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια ακόμα ληστρική επιχείρηση - οργανισμός, που εξυπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες των αφεντικών. Παρέχει σʼ αυτούς φτηνή και άφθονη ηλεκτρική ενέργεια και σε μάς πουλάει πανάκριβο ρεύμα.<br /><br />Η ΔΕΗ δημιουργήθηκε σαν κρατική επιχείρηση (με τη σχετική της «αυτονομία»), κάτω από συγκεκριμένες ανάγκες - συμφέροντα των αφεντικών. Πρώτα - πρώτα γιατί θελαν να ελέγχουν από κοινού αυτό το βασικό τομέα της ενέργειας, μέσα από τη κοινή τους οργάνωση, το κράτος. Δεν ήθελαν να βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια, σε χέρια πιθανών ανταγωνιστών,· που μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα. Ακόμα τις τεράστιες επενδύσεις, που ήσαν αναγκαίες, και γενικά το κόστος λειτουργίας, δεν συνέφερε —και δεν μπορούσε να τις αναλάβει κανένα αφεντικό - ιδιώτης. Ενώ σαν κρατική επιχείρηση τους εξασφαλίζει και τη κυριαρχία πάνω στην ενέργεια και τις πηγές της, και το κόστος της λειτουργίας της πέφτει στις δικές μας πλάτες, γιατί βέβαια εμείς πληρώνουμε ακριβό ρεύμα, εμείς πληρώνουμε φόρους και δίνουμε τα έσοδα στο κράτος, που χρηματοδοτεί τη ΔΕΗ και τις άλλες επιχειρήσεις - οργανισμούς.<br /><br />Σαν μια καπιταλιστική - εκμεταλλευτική επιχείρηση η ΔΕΗ, στηρίζεται τόσο στη καταλήστεψη του εισοδήματος μας, πουλώντας μας όλο και πιο ακριβά το ρεύμα οικιακής χρήσης, όσο και στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης χιλιάδων εργαζόμενων,·που δουλεύουν σ' αυτή. Το ξεζούμισμά μας αυτό μετατρέπεται: Σε φτηνή ενέργεια, για το σύνολο των αφεντικών (πάμφθηνο βιομηχανικό ρεύμα). Σε διάφορες νέες επενδύσεις και σ' άλλους τομείς, αναγκαίους για τʼ αφεντικά, και σε παχυλούς μισθούς για τους χιλιάδες αργόμισθους χαραμοφάηδες καραβανάδες, γραφειοκράτες και τεχνοκράτες, που βρίσκονται στις διοικητικές θέσεις. Η ΔΕΗ, όπως και όλοι αυτοί οι οργανισμοί- επιχειρήσεις εξασφαλίζουν ταυτόχρονα και το πολιτικό μέλλον των διάφορων πολιτικάντηδων με τη ρουσφετολογία και την εξασφάλιση ψήφων, που πληρώνονται και αυτά από μάς. Κοντά στη ΔΕΗ και σε απόλυτη συμφωνία και συνεργασία μαζί της, μάς χαρατσώνουν και οι δήμαρχοι, η ΕΡΤ κ.α. Εκβιαστικά κοντά στους λογαριασμούς για το ρεύμα μάς κολλάνε και το δικό τους χαράτσι, που και αυτό, όλο και μεγαλώνει. Η τοπική «αυτοδιοίκηση» προσπαθεί τα έσοδά της να τα βγάλει απ' τη δική μας τσέπη. Έτσι εξαργυρώνει τη προοδευτικότητα που μάς πουλάει. Και μείς όλο και πληρώνουμε. Όλους τους πληρώνουμε.<br /><br />Τα νέα «αναπτυξιακά σχέδια» της ΔΕΗ —συμμετοχή στη κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου, συμμετοχή στις έρευνες στο Ιόνιο, για πετρέλαιο και αέρια κτλ.— απαιτούν όλο και περισσότερα κεφάλαια. Αυτά τα μαζεύουν από μας. Φέτος άρχισαν να ακριβαίνουν πάλι το ρεύμα οικιακής χρήσης, χωρίς να ξέρουμε που θα το φτάσουν. Απολύουν χιλιάδες εργάτες και εντατικοποιούν τη δουλιά για τους υπόλοιπους, μʼ αυτό επιδιώκουν και η δουλιά τους να γίνεται και λιγότερα να πληρώνουν. Δεν ξοδεύουν τίποτα για προστατευτικά μέτρα, με αποτέλεσμα να σακατεύονται και να δολοφονούνται χιλιάδες προλετάριοι, κάθε χρόνο. Κάνουν κυριολεκτικά αιματηρή οικονομία, τ' αφεντικά, ξοδεύοντας την υγεία και τη ζωή μας. Απέναντι σ' όλα τα σχέδια και τους εκβιασμούς των εκμεταλλευτών μας μπορούμε και πρέπει να αναπτύξουμε τη δική μας επαναστατική δράση. Κτυπώντας βίαια - δυναμικά τέτοιους στόχους, κατορθώνουμε:<br /><br />Να μη περνάνε αδιαμαρτύρητα και με το έτσι θέλω τα σχέδια των αφεντικών, δείχνουμε την αντίθεση μας.<br /><br />Βάζουμε προβλήματα στη λειτουργία τους (ο εμπρησμός - καταστροφή του ΜΙΝΙΟΝ και του ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣΠΟΡ μας έδειξε το μέγεθος των προβλημάτων, που μπορούμε να τους δημιουργήσουμε).<br /><br />Σπάμε τη κοινωνική «γαλήνη» και «ηρεμία·», που θέλουν να μας επιβάλουν. Τη κοινωνική «γαλήνη» και «ηρεμία» που σημαίνει: εμείς δουλεύουμε, πληρώνουμε, σακατευόμαστε, δολοφονιόμαστε στα κάτεργα, καταναγκαστικής δουλιάς. Τα αφεντικά κερδίζουν και τα όργανά τους —πολιτικοί υπηρέτες, θεσμοί, μέσα ενημέρωσης κτλ.— παίζουν το παιγνίδι της δημοκρατίας τους ανενόχλητοι.<br /><br />Αυτή τη κοινωνική «γαλήνη» και «ηρεμία» έχουμε συμφέρον και μπορούμε— να τη καταστρέψουμε.<br /><br />Τα αφεντικά με το πληθωρισμό κατορθώνουν να αυξάνουν το κόστος ζωής, για μας και να μεγαλώνουν τα κέρδη τους ακόμα περισσότερο. Αύξηση του κόστους ζωής σημαίνει να δουλεύουμε όλο και πιο εντατικά (για να παίρνουμε τα διάφορα πριμ) όλο και πιο πολλές ώρες (υπερωρίες, δεύτερες δουλιές), γιατί μόνο έτσι θα μαζεύουμε το εισόδημα, που είναι απαραίτητο για τη συντήρησή μας, για τη μίζερη διαβίωσή μας. Αύξηση του κόστους ζωής σημαίνει να αφήνουμε και τη τελευταία μας ανάσα στη δουλιά, να μη μας περισεύει όρεξη και διάθεση για τίποτ' άλλο. Και έτσι να είμαστε και «ήρεμοι» και «γαλήνιοι», όπως μας θέλουν. Σημαίνει, με λίγα λόγια, να χορεύουμε στο σκοπό που μας βαράνε.<br /><br />Απέναντι σ' αυτή την επιδίωξη των αφεντικών, πρέπει να αντιτάξουμε τη δική μας επιθυμία για ζωή. Αυτό σημαίνει να ελαττώσουμε —μέχρι να φτάσουμε να την εξαφανίσουμε, τη μισθωτή σκλαβιά μας— το χρόνο που είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε, στα κάτεργα -εργοστάσια, γιαπιά, ορυχεία, βαπόρια κτλ. Αυτό δεν πρόκειται να το πετύχουμε ούτε με υπομνήματα, ούτε με «πολιτισμένες» διαμαρτυρίες, ούτε με το να αφήνουμε τους «εκπροσώπους μας» να διαπραγματεύονται και να παζαρεύουν τη ζωή μας, με τα αφεντικά, ούτε ψηφίζοντας «αλλαγή» ή «σταθερότητα» κάθε φορά που τους κάνει κέφι. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με τη δική μας άμεση πρωτοβουλία. Να επιβάλουμε με τη καθημερινή μας δράση, τα δικά μας κοινωνικά συμφέροντα, που είναι αντίθετα απ' αυτά των αφεντικών·-ιδιοχτήτων.<br /><br />Τη μείωση του κόστους ζωής — αυτομείωση — μπορούμε να την επιδιώκουμε και να τη πετύχουμε με πολλούς τρόπους και σε πολλές κατευθύνσεις : Να κάνουμε αρχή από τις γειτονιές μας, εκεί που λίγο -πολύ έχουμε τα ίδια προβλήματα. Συζητώντας τα, θα βρούμε τρόπους:<br /><br />Να σαμποτάρουμε τα ρολόγια -μετρητές της ΔΕΗ και της ΟΥΛΕΝ.<br /><br />Να μη πληρώνουμε τα διάφορα χαράτσια των δήμων, της ΕΡΤ, των χαρτόσημων κτλ.<br /><br />Να μειώσουμε τις τιμές της ΔΕΗ, ΟΥΛΕΝ, ΟΤΕ και τρόπους να αντιμετωπίσουμε τα συνεργεία, που θα έρθουν να μας κόψουν το φως, το νερό ή τα τηλέφωνο,<br /><br />Να ψωνίζουμε ομαδικά στα μαγαζιά, και να πληρώνουμε ότι εμείς θέλουμε και όχι αυτά, που κάθε φορά μας επιβάλουν.<br /><br />Να μη πληρώνουμε, για τις μετακινήσεις μας, το εισιτήριο, που μάς επιβάλουν.<br /><br />Έτσι θα βρούμε περισσότερο χρόνο για να ζήσουμε, θα δούμε ότι δεν γεννηθήκαμε μόνο για να δουλεύουμε. Θα βρούμε τρόπους και διάθεση να παλαίψουμε και για τα άλλα μας προβλήματα: για τη μόλυνση που μάς πνίγει, για τις σάπιες τροφές, που μάς ταΐζουν κτλ.<br /><br />Μόνο έτσι πολεμάμε την εκμετάλλευση μας, σπάμε, σιγά-σιγά, την απομόνωση και τον ατομισμό, που μάς επιβάλλουν, στα κάτεργα της καταναγκαστικής δουλιάς και στις γειτονιές - γκέττο. Ανατρέπουμε την αντίληψη της δικής μας αδυναμίας και της δικής τους παντοδυναμίας, σπάμε το κοινωνικό φόβο, που μάς καλλιεργούν. Με τη πρωτοβουλία μας αποχτάμε συλλογικά τη δυνατότητα να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας και όχι οι εκμεταλλευτές - καταπιεστές μας και τα τσιράκια τους.<br /><br />ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΖΩΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΖΩΗ ΓΙΑ ΜΑΣ<br /><br />Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ<br /><br />Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΟΠΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ<br /><br />Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ<br /><br />26 Γενάρη 1981<br /><br />Επαναστατική Ομάδα «ΟΧΤΩΒΡΗΣ 80»<br /><br /><br />-------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />Η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΜΑΣ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΜΑΣ<br /><br />Με μια εμπρηστική βόμβα χτυπήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα σούπερ-μάρκετ υγείας της Αθήνας, το φαρμακείο "ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ", στην Ομόνοια.<br /><br />Ή αλυσίδα καταστημάτων "ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ" όπου τα πάντα πουλιούνται, τα πάντα αγοράζονται, τα πάντα έχουν μετατραπεί σε εμπόρευμα , έχει χτυπηθεί και άλλες φορές, από άλλους αγωνιστές. Και ήταν αναμενόμενο.<br /><br />Πρώτοι μεταξύ των πρώτων, ανάμεσα. στους καπιταλιστές, οι Μαρινόπουλοι κατόρθωσαν , πότε με γάντι και πότε πατώντας σε πτώματα , να συγκεντρώσουν στα χέρια τους τεράστια εξουσία και χρήμα, Ένας από αυτούς ήτανε για αρκετό καιρό Πρόεδρος του ΣΕΒ / Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχάνιων/·Είναι από αυτούς που εξουσιάζουν και διαφεντεύουν τη ζωή μας. Χρησιμοποιούν , δε για αυτό , όλα τα παλιά δοκιμασμένα μέσα, αλλά και όλα τα μέσα , που τους παρέχει η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία.<br /><br />Καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης - αποβλάκωσης , μας καλλιεργούν την υστερία, για μια, σειρά αξίες του συστήματος. Μας βομβαρδίζουν κυριολεκτικά με δηλώσεις του είδους: "Ζούμε την εποχή της υπερ-κατανάλωσης , της υπερ-αφθονίας , της δημοκρατίας". Κύριο μέλημά τους η ανάπτυξη.<br /><br />Ανάπτυξη λένε την καθημερινή εξόντωσή μας μέσα στα σύγχρονα κάτεργα καταναγκαστικής δουλείας. Εκατομύρια προλετάριοι εξοντώνονται για να μπορούν κάποια τομάρια, σαν τους Μαρινόπουλους ,·να φτιάχνουν τις αλυσίδες καταστημάτων τους·<br /><br />Ανάπτυξη λένε το θαλασσοπνίξιμο χιλιάδων ναυτεργατών στα καράβια, τραγική επιβεβαίωση της κυνικότητας των εφοπλιστών,<br /><br />Ανάπτυξη λένε το ότι, οι αγρότες αναγκάζονται να θάβουν τεράστιες ποσότητες προϊόντων τους, "λόγω υπερπαραγωγής" για να μην πέσουν οι τιμές,<br /><br />Ανάπτυξη λένε τα τεράστια ποσά που πηγαίνουν για την κατασκευή όπλων μαζικής εξόντωσης, Οι επίδοξοι καθεστωτικοί «σωτήρες μας" και οι οραματιστές, της "μεγάλης αλλαγής" , είναι μπροστάρηδες, για την δημιουργία "ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας".<br /><br />Στη προσπάθεια που κάνουνε, για να "αναπτυχθούμε" , τρεχοβολώντας από τις 8 το πρωί , μέχρι τις 8 το βράδυ , το άγχος, ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, οι ψυχασθένειες και ένα σωρό αρρώστειες είναι καθημερινές φαινόμενο. Θα ήταν· αφύσικο να μην είχαν μετατρέψει , οι εξουσιαστές της κοινωνίας μας, σε εμπόρευμα την ανάγκη μας να γιατρευτούμε, από τις αρρώστειες που οι ίδιοι μας δημιουργούν. Έτσι δημιουργήθηκαν δεκάδες φαρμακο-βιομηχανίες: παραγωγικές, εμπορικές, συσκευάστριες, που οι περισσότερες είναι πολυεθνικές. Πολλές από αυτές κατά την παραγωγή των φαρμάκων κάνουν τα πιο απάνθρωπα και φριχτά εγκλήματα, Αναφέρουμε ενδεικτικά την Ελβετική ΡΟΣ /το Σεβέζο στην Ιταλία, καταστράφηκε ολοκληρωτικά για πολλά χρόνια/.<br /><br />Ενώ το συνολικό κόστος οποιουδήποτε φάρμακου είναι πολύ μικρό, εμείς τα πληρώνουμε στη δεκαπλάσια και εικοσαπλάσια τιμή. –π.χ. ένα αντιβιοτικό που το κόστος του είναι 30 δρχ, πουλιέται τελικά 300 δρχ. Οι ανατιμήσεις ακολουθούν η μια την άλλη. Πρόσφατη είναι η νέα αύξηση στα φάρμακα. Πριν την αύξηση τα είχαν εξαφανίση.·Οι διάφοροι Μαρινόπουλοι εφιαλτικά επιβεβαιώνουν το ρόλο τους, κερδοσκοπώντας με την υγεία μας, Επίσης αμέτρητες φορές - μάθαμε φέτος - για φάρμακα που περιείχαν αλεύρι. Καθημερινά αποσύρονται όλο και καινούργια, που για πολλά χρόνια δηλητηρίαζαν τον κόσμο. Καθημερινά διαβάζουμε ειδήσεις , όπως: "Αποζημιώθηκαν 40 σουηδοί, γιατί η χρήση φάρμακου, τους προκάλεσε προχωρημένη τύφλωση".<br /><br />Ένα ιδιαίτερα σημαντικό όπλο , στα χέρια των εξουσιαστών της κοινωνίας "μας", είναι η χρησιμοποίηση της ψυχιατρικής και των ψυχοφαρμάκων , για την εξόντωση των "αντικοινωνικών στοιχείων". Οι έρευνες και οι εφαρμογές πάνω στους αιχμάλωτους του καθεστώτος , προωθούνται από τα αφεντικά , παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα , για να φαίνονται ότι γίνονταν για χάρη της ανάπτυξης της "ουδέτερης" επιστήμης. Οι Κυρίτσηδες, ο Σκανδάλης, οι Τσουβαλάκηδες, ο Θωμαΐδης, ο Μπουκετζίδης είναι οι γνωστές περιπτώσεις αποπειρών "σωφρονισμού, με την βοήθεια της ψυχιατρικής και των ψυχοφαρμάκων, χιλιάδες άλλες περιπτώσεις περιμένουν άγνωστες.<br /><br />Με αυτή μας την ενέργεια, δεν παριστάνουμε ούτε τους τιμωρούς, ούτε τους εκδικητές η απελευθερωτές , για χάρη άλλων. Ποτέ κανένας δεν απελευθερώθηκε από την δράση άλλων και χωρίς την ανάπτυξη της δικής του πρωτοβουλίας. Είμαστε αλληλέγγυοι με όλους εκείνους, που παλεύουν ενάντια στα αφεντικά και το κράτος τους, με αυτούς που με την δράση τους βάζουν συγκεκριμμένα εμπόδια και λιγοστεύουν το χρόνο των εξουσιαστών μας.<br /><br />Εμείς απλά , στριμωγμένοι από ένα σύστημα απάνθρωπων και εξοντωτικών σχέσεων, που το επιβάλλουν και το κατευθύνουν συγκεκριμμένοι άνθρωποι με συγκεκριμμένα συμφέροντα και μέσα, π.χ. Μαρινόπουλος, κρατάμε για τον εαυτό μας το δικαίωμα να αντιστεκόμαστε με όποιο τρόπο θεωρούμε αποτελεσματικό.·<br /><br />Στρεφόμαστε /χρησιμοποιώντας την επαναστατική βία και κάθε μέσο σύγκρουσης με το καθεστώς / ενάντια σε συγκεκριμένα πρόσωπα και θεσμούς /πού κατέχουν συγκεκριμένα μέσα» για την επιβολή της εξουσίας τους/. Αρνιόμαστε έμπραχτα να βάλουμε ενέχυρο τη ζωή μας , θυσιάζοντας την στο όνομα κάποιας «μαζικής" ή "μεγάλης" ή "ειρηνικής» ή "χρωματιστής» αλλαγής, που βέβαια, θα μας την φέρουν άλλοι, αυτοί που πήραν εργολαβικά τη σωτηρία μας.<br /><br />ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ "ΓΑΛΗΝΗ" ΚΑΙ "ΗΡΕΜΙΑ" ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ<br /><br />Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΟΠΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ<br /><br />Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟ ΤΟΥΣ <br /><br />3 Μάρτη 1981 Επαναστατική Ομάδα «ΟΧΤΩΒΡΗΣ 80»<br /><br />-------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ Επαναστατικής Ομάδας «ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80» Τέλη Ιούλη 81<br /><br />ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΒΙΑΙΑ-ΔΥΝΑΜΙΚΑ<br /><br />Στόχος των αφεντικών-εκμεταλλευτών, πέρα από το άμεσο κέρδος, είναι η διατήρηση και διαιώνιση της εξουσίας τους. για να το κατορθώσουν, προσπαθούν να βρίσκουν και να εφαρμόζουν εκείνες τις μέθοδες καταστολής, που τους επιτρέπουν να χτυπούν αποτελεσματικά τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν αντίθετα κοινωνικά-ταξικά συμφέροντα και που αγωνίζονται για να τα ικανοποιήσουν. να τις χτυπήσουν τόσο στην καθημερινή τους δράση, όσο και στην προοπτική που ανοίγουν με αυτή τους τη δράση τα χτυπήματα του κράτους των αφεντικών σκοπεύουν τόσο τις ίδιες, τις ενεργητικές δυνάμεις του κινήματος, όσο και την ιδεολογία και την προοπτική που διαμορφώνουν και που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σα μέσο πάλης και από άλλες κοινωνικές δυνάμεις, που έχουν αντίθετα κοινωνικά-ταξικά συμφέροντα, από αυτά των αφεντικών.<br /><br />Τα αφεντικά στηρίζονται στην οργάνωσή τους, στο κράτος και τους άλλους μηχανισμούς καταστολής και επιβολής που έχουν δημιουργήσει (μέσα ενημέρωσης, κομματικούς μηχανισμούς, συνδικαλιστικούς μηχανισμούς κ.τλ.), για να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους και να αντιμετωπίζουν τους προλετάριους και τους αγώνες τους. Η όξυνση και το μέγεθος της καταστολής, που εξαπολύει το σύστημα της εκμετάλλευσης, της τρομοκρατίας και της μίζερης επιβίωσης εξαρτάται από τον κίνδυνο που βλέπει ότι διατρέχει, από τη δράση των επαναστατικών κοινωνικών δυνάμεων. Όσο περισσότερο νιώθει ότι απειλούνται τα συμφέροντά του, τόσο πιο μανιασμένα χτυπάει, τόσο περισσότερα όπλα του χρησιμοποιεί στον καθημερινό ταξικό πόλεμο.<br /><br />Αν προσπαθήσουμε να δούμε πιο συγκεκριμένα, πώς επιχείρησε και πώς επιχειρεί σήμερα να χτυπήσει τις δυνάμεις που δρουν βίαια-δυναμικά, θα δούμε πιο συγκεκριμένα τι επιδιώκει και έτσι θα μπορέσουμε να δούμε με ποιό τρόπο θα αντιμετωπίσουμε αυτές τις επιδιώξεις.<br /><br />Σ' αυτό το κείμενο θα περιοριστούμε να δούμε ένα κομμάτι της κρατικής τρομοκρατίας, γιατί αν προσπαθήσουμε να δούμε το σύνολο των τρόπων που χρησιμοποιούν τα αφεντικά για να επιβάλλονται πάνω σε όλη την κοινωνία, πιστεύουμε ότι θα πλάταινε το πρόβλημα και θα χανόταν η άμεση επιδίωξη αυτού του κείμενου, που είναι να δούμε μερικά συγκεκριμένα και άμεσα χτυπήματα, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.<br /><br />Μιλώντας για την περίοδο από την κυβερνητική αλλαγή το '74 μέχρι και τα τέλη '77 περίπου μπορούμε να πούμε: Οι επαναστατικές δυνάμεις ήσαν λίγες και "αδύναμες». με την πρακτική τους, το μόνο που μπορούσαν να επιδιώκουν ήταν να κάνουν μια «πρόταση» για επαναστατική πρακτική και να κάνουν φανερές κάποιες δυνατότητες για άμεση πρωτοβουλία του καθένα, που ήθελε να αντισταθεί στο καθεστώς των αφεντικών.<br /><br />Κύρια επιδίωξη του καθεστώτος σ' αυτό το διάστημα ήταν να κρύψει την ύπαρξη αυτών των δυνάμεων, για να εξαφανίσει την προοπτική που ξάνοιγαν με τη δράση τους. Χρησιμοποίησε κύρια τα μέσα ενημέρωσης, που βρίσκονται στα χέρια του και στα χέρια όλων των στηριγμάτων του. Εκτιμούσε ότι η απόκρυψη ή η διαστρέβλωση (εκεί που δεν μπορούσε να κρύψει), θα απομόνωναν τις λίγες και «ακίνδυνες» δυνάμεις, δε θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και έτσι θα εξαφανίζονταν. Χτυπητά παραδείγματα είναι: Επιβάλλει λογοκρισία σ' όλα τα μέσα ενημέρωσης (Χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας δημοκράτης), για να μη φανερωθεί ότι ο πράχτορας της CIA Γουέλς εκτελέστηκε από δυνάμεις του επαναστατικού κινήματος (από τους αγωνιστές της επαναστατικής ομάδας 17 ΝΟΕΜΒΡΗ), σε μια ενέργεια ενάντια στην ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ, (από αγωνιστές του ΕΛΑ), τα μέσα ενημέρωσης γράφουν ότι έγινε από ανταγωνίστρια εταιρία (ΗΒΗ!!). Το καθεστώς φοβάται τις προοπτικές που δημιουργούνται από την ύπαρξη και δράση των επαναστατικών δυνάμεων και προτιμάει να δείχνει ότι δήθεν "οξύνονται" ανεξέλεγκτα οι εσωτερικές του αντιθέσεις, παρά να αφήσει να φανεί ότι παίρνονται επαναστατικές πρωτοβουλίες από επαναστατικές κοινωνικές δυνάμεις.<br /><br />Στην πορεία όμως φάνηκε ότι αυτές οι δυνάμεις όχι μόνο δεν απομονώθηκαν, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αλλά αντίθετα δυνάμωσαν και απέκτησαν τη δυνατότητα να απευθύνονται, με την όλο και πιο πλατιά δράση τους, αυτοδύναμα στις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν τα ίδια κοινωνικά-ταξικά συμφέροντα. και ακόμα ανάγκασαν το ίδιο το καθεστώς να σπάσει, σ' ένα βαθμό, την τακτική της απόκρυψης. Τα δεκάδες δυναμικά χτυπήματα ενάντια σε στηρίγματα του καθεστώτος, η εκτέλεση του βασανιστή Μάλλιου και των φασιστών των ΜΑΤ Πέτρου και Σταμούλη (από την επαναστατική οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ), η εκτέλεση του βασανιστή Μπάμπαλη (από τον ΙΟΥΝΗ 78), έδειξαν ότι οι επαναστατικές δυνάμεις που δρουν βίαια-δυναμικά ενάντια στο καθεστώς, αποκτούν όλο και μεγαλύτερες δυνατότητες. (Εδώ θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν κάνουμε ιδιαίτερη "αξιολόγηση" κάποιων ενεργειών, απλά θέλουμε να πούμε ότι μερικές σημαδεύουν περισσότερο την εξέλιξη των πραγμάτων). Το καθεστώς διαπίστωσε ότι η απόκρυψη δεν είναι πλέον όπλο αρκετό και αποτελεσματικό, πρέπει να συμπληρώσει και να αναπτύξει την τακτική του. Έτσι παράλληλα με τη διαστρέβλωση και τη νομική "θωράκιση" εξαπολύει και μια αστυνομική-τρομοκρατική επίθεση.<br /><br />Χρονικά η στιγμή αυτή καθορίζεται αμέσως μετά τη δολοφονία του επαναστάτη αγωνιστή Χρήστου Κασίμη, στις 20 Οχτώβρη του 1977, κατά τη διάρκεια της ένοπλης σύγκρουσης μιας ομάδας αγωνιστών του ΕΛΑ και των ασφαλιτών Κ. Πλέσσα και I. Στέργιου, έξω από το εργοστάσιο της AEG, όταν η ομάδα των συντρόφων αυτών προσπάθησε να χτυπήσει τη γερμανική εταιρία για συμπαράσταση στους αγωνιστές της RAF.<br /><br />Η αστυνομική επίθεση εκδηλώνεται με τη σκευωρία ενάντια στον αγωνιστή Γ. Σερίφη, με εκατοντάδες έρευνες σε σπίτια και στους δρόμους, με βασανιστήρια αγωνιστών σε αστυνομικά τμήματα και στην Ασφάλεια, με την προκλητική τρομοκρατική παρουσία των χαφιέδων στην κηδεία του αγωνιστή Χρ. Κασίμη. Η επίθεση αυτή γίνεται μόνιμο φαινόμενο στο διάστημα που ακολουθεί. Χτύπημα ατόμων και ομάδων, που η συμπεριφορά τους (κοινωνική και πολιτική) δεν μπαίνει μέσα στα καλούπια που θέλουν να επιβάλουν τ' αφεντικά (σύλληψη της Σοφίας και του Φίλιππα Κυρίτση, δίκη-καταδίκη, σύλληψη του Β. Μπουκετσίδη, των αγωνιστών από τη Χαλκίδα κ.τ.λ.) χτύπημα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και των δυνάμεων που τις προωθούν (π.χ. Αγία Βαρβάρα και τρομοκρατική φυλάκιση του Μοίρα, του Ταπούτη κ.τ.λ).<br /><br />Η τρομοκρατική επίθεση εντείνεται με τη δολοφονία του αγωνιστή Βασίλη Τσιρώνη και την σύλληψη και φυλάκιση του Γ. Σκανδάλη, με τη σύλληψη των αγωνιστών μιας ομάδας Λαϊκής Αντίστασης στη Θεσσαλονίκη, με το χτύπημα ομάδων και ατόμων που δεν παίρνουν καθεστωτικές θέσεις ή απλά διαβάζουν και κατέχουν κείμενα που δεν αποδέχεται το καθεστώς.<br /><br />Με την τρομοκρατική τους αυτή επίθεση επιδιώκουν: να χτυπήσουν άμεσα δυνάμεις που δρουν βίαια-δυναμικά, να χτυπήσουν όσες δυνάμεις (άσχετα από το βαθμό ανάπτυξής τους) συμβάλλουν με τη δράση τους στη δημιουργία του επαναστατικού κινήματος που επιδιώκει την καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας, να δημιουργήσουν κλίμα γενικού κοινωνικού φόβου και να επιβάλλουν την αδράνεια, μέσα από το φόβο της τιμωρίας. Και να εξαναγκάσουν τους "εξωκοινοβουλευτικούς" να γίνουν ξεκάθαρα στηρίγματα της ήρεμης και ομαλής εξέλιξης της δημοκρατίας των αφεντικών.<br /><br />Στοιχεία που συμπληρώνουν την τρομοκρατία τους είναι η επικήρυξη των αγωνιστών, που τη χρησιμοποιούν σαν "κίνητρο" της "συνεργασίας" του κόσμου μαζί τους. Ακόμα προχωράνε πιο άμεσα και εκβιάζουν και τάζουν λαγούς με πετραχήλια, σε συγκεκριμένα άτομα, για να “συνεργαστούν” με τους χαφιέδες και τους μηχανισμούς καταστολής.<br /><br />Αυτή η αστυνομική επίθεση συνοδεύεται και από έντονη ιδεολογικοπολιτική διαστρέβλωση, που βασίζεται στο ψέμα και στην κατασκευή “στοιχείων” που σκοπεύουν να δείξουν ότι η ανάπτυξη επαναστατικής πρακτικής δεν είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών προβλημάτων, δεν είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των κοινωνικών-ταξικών συμφερόντων ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, αλλά είναι δράση κάποιων “σκοτεινών κύκλων” με “σκοτεινά συμφέροντα». Ακόμα κατασκευάζουν παραμύθια για να δείξουν ότι τέτοια πρακτική δεν μπορεί να αναπτύξει ο κάθε αγωνιστής, στηριγμένος στην αντίθεσή του με αυτή την κοινωνία και στην απόφασή του, αλλά χρειάζεται ειδική εκπαίδευση, τρομερές-διαβολικές ικανότητες και πάνω απ' όλα κάποιο “σκοτεινό εγκέφαλο” για να τον κατευθύνει.<br /><br />Για να πετύχουν σ' αυτό, κρύβουν τα κείμενα των ομάδων που εξηγούν γιατί αναλαμβάνουν τέτοια δράση και τί επιδιώκουν. Για τις ενέργειες μιλάνε λες και έδρασαν αρειανοί, παρουσιάζουν τα πράγματα με τέτοιο περίπλοκο τρόπο που φαίνονται ακατόρθωτα. την απόφαση, την πολιτική σκέψη και την κατανίκηση του φόβου - που αυτοί μας καλλιεργούν — τα παρουσιάζουν σαν ικανότητες που μόνο κάποιοι επαγγελματίες μπορούν να έχουν, που μόνο σε κάποια “στρατόπεδα εκπαίδευσης» μπορείς να αποκτήσεις και όχι μέσα από την καθημερινή σου σύγκρουση με το καθεστώς της εκμετάλλευσης, της ψευτιάς και της υποκρισίας. <br /><br />Κατασκευάζουν τα πιο βρόμικα ψέματα για να δείξουν ότι οι «τρομοκράτες είναι αδίστακτοι φονιάδες». Όταν δολοφόνησαν οι χαφιέδες τον επαναστάτη Χρ· Κασίμη δε δίστασαν να πουν: «τον δολοφόνησαν οι δικοί του, για να του κλείσουν το στόμα". Αυτό τους διευκόλυνε όχι μόνο για να τους δώσει τη δυνατότητα να σκευωρήσουν ενάντια στον Γ. Σερίφη, αλλά και για να παρουσιάσουν τους αγωνιστές σαν πορωμένους, που μπορούν να πυροβολήσουν σύντροφο τους, προκειμένου να προφυλαχτούν οι ίδιοι, προκειμένου δήθεν να προφυλαχθεί ο «σκοτεινός εγκέφαλος της τρομοκρατίας». Την ίδια ιστορία επανέλαβαν όταν κυνηγούσαν τη Βαγγελιώ και τη Κατερίνα Τσαγκαράκη· οι φυλλάδες ανησύχησαν, μπας «και τις σκοτώσουν οι σύντροφοι τους, για να τους κλείσουν το στόμα».<br />Στοιχεία που συμπληρώνουν τη διαστρεβλωτική τους προσπάθεια, είναι να μας παρουσιάσουν αδιάφορους για τη ζωή των εργαζόμενων και ανύποπτων ανθρώπων, και έτσι να φέρουν σε αντίθεση δυνάμεις του κινήματος με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα και τάξεις που τα συμφέροντά τους είναι κοινά. Σύνθημά τους η θυματολογία. Χιλιάδες φορές επαναλαμβάνουν ηλίθια: «αν η μπόμπα έσκαγε λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα θα είχαμε θύματα, αν...». Όμως οι δυνάμεις που δρουν βίαια-επαναστατικά δεν είναι αδιάφορες για τις ζωές των εργαζόμενων και των ανύποπτων ανθρώπων, γι' αυτό δεν έχουν χτυπήσει κανένα. Χτυπάνε μόνο όσους είναι συνειδητά όργανα και στηρίγματα του καθεστώτος.<br /><br />Παρόλη αυτή την επίθεση, οι επαναστατικές δυνάμεις που προωθούν τη σύγκρουση με το καθεστώς συνεχίζουν τη δράση τους και καταχτούν τις δυνατότητες για όλο και περισσότερες επαναστατικές πρωτοβουλίες. Το καθεστώς προχωράει στη χρησιμοποίηση όλο και περισσότερων όπλων του. Από τα τέλη '80 αρχές '81 εντείνει ακόμα περισσότερο την πολεμική του, επιχειρεί να δημιουργήσει ανταγωνισμό και σύγκρουση ανάμεσα σε οργανωμένες δυνάμεις του επαναστατικού λαϊκού κινήματος. Αυτό το επιχειρεί:<br /><br />α. Μετά την καταστροφή του ΜΙΝΙΟΝ και του ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣΠΟΡ (ενέργεια για την οποία αναλάβαμε την ευθύνη), δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες δυό χαφιέδικα-ηλίθια κείμενα, με την υπογραφή Επαναστατική Ομάδα ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80·μ' αυτά επιδιώκουν να παρουσιάσουν ομάδες να αλληλοβρίζονται. Τα Νέα, 30 Δεκέμβρη '80, παρουσιάζουν την ομάδα μας να καταγγέλλει, δήθεν, την Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, σαν ξενοκίνητη, ενώ η Αυριανή, στις 2 Μάη, με ένα άλλο κείμενο παρουσιάζει σαν στόχους και επιλογές μας, στόχους και επιλογές που καμία σχέση δεν έχουν με τις επιδιώξεις του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας (ανατίναξη του Παρθενώνα!!). Ακολούθησαν άλλα τρία τέτοια κείμενα. Ένα με την υπογραφή... «Ελληνικές Ερυθρές Ταξιαρχίες», που δήθεν αναλάμβανε την ευθύνη για την ενέργεια ενάντια στο ΑΤΕΝΕ και τον ΚΛΑΟΥΔΑΤΟ και δυο κείμενα ακόμα, με την υπογραφή Επαναστατική Ομάδα ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80, που δήθεν αναλάμβαναν την ευθύνη για τους εμπρησμούς στο ΑΤΕΝΕ, στον ΚΛΑΟΥΔΑΤΟ και στο ΔΡΑΓΩΝΑ και ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ. Παράλληλα, μ' αυτά τα πλαστά κείμενα επιχειρείται να παρουσιαστεί ότι αυτές τις ενέργειες — όπως και άλλες στο παρελθόν — τις διεκδικούν, ταυτόχρονα, πολλές ομάδες, υπαρκτές ή κατασκευασμένες. Μʼ όλα αυτά επιδιώκουν να καλλιεργήσουν σύγχυση από τη μια και από την άλλη να σπρώξουν σε ανταγωνισμό αγωνιστές και ομάδες.<br /><br />β. Την πολιτική και ιδεολογική διαστρέβλωση, το καθεστώς, την επιχειρεί και με έναν ακόμα τρόπο. Εγκαταλείπει την τακτική «των επαγγελματιών με τα τέλεια μέσα» και προβάλλει πόσο εύκολο πράμα είναι να φτιάξεις μια μπόμπα και ακόμα πιο εύκολο να την τοποθετήσεις. Μας το εξήγησε και ο Ράλλης στη Βουλή. Φυσικά δεν τους έπιασαν οι τύψεις και μας λένε μια αλήθεια, που την κρύβουν τόσα χρόνια. Στόχος τους είναι να σκεπάσουν το ιδεολογικό-πολιτικό σκεφτικό που οδηγεί στη δράση της επαναστατικής βίας και να προβάλουν το τεχνικό σαν να είναι το μόνο σοβαρό που πρέπει να μας απασχολεί. Να σκεπάσουν ότι η πραγματικότητα, που στηρίζει αυτή τη δράση, είναι η αντίθεση που έχει ο κάθε αγωνιστής με την κοινωνία της εκμετάλλευσης και να προβάλουν τα “ρολόγια» και τις «μπαταρίες». Έτσι προσπαθούν να διαμορφώσουν μια κατάσταση, όπου δε θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια επαναστατική-ανατρεπτική πρακτική, αλλά απλά την «καταστροφική μανία» κάποιων απογοητευμένων» ή κάποιων «κομπλεξικών». <br />Σʼ αυτή την κατεύθυνση βοηθάνε όλοι οι υπηρέτες — στηρίγματα του καθεστώτος -Κύρια οι καλοβολεμένοι κοντυλοφόροι — χαρτογιακάδες. Πέρα από το ότι προπαγανδίζουν, μέσα από τα γραφτά τους, ακριβώς αυτές τις επιδιώξεις των αφεντικών, αναλαμβάνουν, μερικοί απ' αυτούς, και πιο “προχωρημένες πρωτοβουλίες” Έβαλαν μερικά κουτάκια στο γραφείο του Ράλλη και σ' ένα κατάστημα, για να δείξουν τι «απλό πράμα είναι να βάζεις μπόμπες». τα κουτάκια, όμως, δεν ήσαν μπόμπες και δώ είναι η ουσία. Αυτοί οι κύριοι δεν μπορούν να βάλουν μια μπόμπα, γιατί δε θέλουν να χτυπήσουν αυτή την κοινωνία.<br /><br />Άλλες επιδιώξεις των αφεντικών<br /><br />Στη σημερινή περίοδο οι ειδικοί της εξουσίας και της καταστολής προσπαθούν πολύ συγκεκριμένα, να προετοιμάσουν τις συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να οργανώσουν μια προβοκατόρικη-εγκληματική "ενέργεια”, ενάντια σε ανυποψίαστους ανθρώπους και θα προσπαθήσουν να τη φορτώσουν στις πλάτες των δυνάμεων που δρουν βίαια-δυναμικά ενάντια στο καθεστώς, για να μπορέσουν έτσι να τις χτυπήσουν πιο αποτελεσματικά. Την προσπάθεια αυτή την περνάνε μέσα από τη θυματολογία, που ξαναπροβάλλουν (χωρίς, όμως, να μπορούν να τη στηρίξουν σε υπαρκτά θύματα), μέσα από τις προβοκατόρικες “ενέργειες” κάποιων δημοσιογράφων, μέσα από την προπαγάνδα τους για «αιμοβόρους και αιμοσταγείς τρομοκράτες», μέσα από την προπαγάνδα τους για «κομπλεξικά άτομα» κ.τ.λ. Ένα πράμα, όμως, είναι σίγουρο. Δεν μπορούν να πείσουν ότι οι επαναστατικές δυνάμεις μπορούν να στραφούν ενάντια στον εργαζόμενο λαό, και επειδή αυτοί, σε μια προβοκάτσια τους, θα επιδιώξουν να δολοφονήσουν εργαζόμενους, η προβοκάτσια θα στραφεί εναντίον τους, είτε την κάνουν οι ίδιοι οι ασφαλίτες, είτε βάλουν τις φασιστικές-δολοφονικές συμμορίες τους.<br /><br />Στην προσπάθειά τους να δείξουν ότι υπάρχει αντίθεση, ανάμεσα σ' αυτούς που παλεύουν για την ανατροπή αυτής της κοινωνίας και ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους, προσπαθούν να κινητοποιήσουν (!!!) τους εργαζόμενους ενάντια στην επαναστατική δράση και για την υποστήριξη της δημοκρατίας, δηλαδή για την υποστήριξη του καθεστώτος της εκμετάλλευσης και της καθημερινής εξόντωσης. Παίρνοντας μαθήματα από τους ιταλούς και ισπανούς ειδικούς της εξουσίας, προσπαθούν να εφαρμόσουν και δώ το σύνθημα “όλοι να υποστηρίξουμε ενεργά τη δημοκρατία”. Προσπάθησαν να επιβάλουν με την τρομοκρατία τους (ή συμμορφώνεσαι ή χαρακτηρίζεσαι τρομοκράτης) στάσεις εργασίας για διαμαρτυρία ενάντια στις καταστροφές των καταστημάτων. “Πρωτοπόροι" οι εργατοπατέρες, δεξιοί και “αριστεροί", αυτοί που έχουν αναλάβει να πείσουν τους προλετάριους ότι έχουν τα ίδια συμφέροντα με τα αφεντικά. Μπορεί να μην κατόρθωσαν αυτό που επιδίωξαν (στα εργοστάσια ούτε σαν πρόταση δεν το έκαναν), όμως οι επιδιώξεις τους είναι ξεκάθαρες και αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. να λάβουμε υπόψη μας ότι την κυριαρχία τους (ιδεολογική-πολιτική) πάνω στους προλετάριους, δε θα τη χρησιμοποιήσουν απλά και μόνο για να τους κρατάνε στην αδράνεια και να τους μετατρέπουν σε ψηφοφόρους — όταν το αποφασίζουν — αλλά και για να τους "κινητοποιούν" για τα γενικότερα δικά τους ταξικά συμφέροντα.<br />Παράλληλα μ' όλα αυτά, συνεχίζεται και η αστυνομική-τρομοκρατικη επίθεση. Έχοντας κατορθώσει το καθεστώς, σ' ένα βαθμό, μερικούς από τους στόχους της τρομοκρατικής επίθεσης (εξουδετέρωση, ουσιαστικά, των διάφορων «εξωκοινοβουλευτικών") στρέφεται σήμερα ξεκάθαρα ενάντια στις δυνάμεις που η πρακτική τους του δημιουργεί άμεσα και συγκεκριμένα προβλήματα. Στόχος των τρομοκρατών του κράτους, σ' αυτό το διάστημα, είναι η «Πρωτοβουλία συμπαράστασης στους αγώνες των κρατούμενων» και όσοι αγωνιστές κινητοποιούνται με βάση την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς φυλακές, για μια κοινωνία που να μην είναι φυλακή. Δεκάδες αγωνιστές κυνηγήθηκαν, συλλήφθηκαν, βασανίστηκαν και αντιμετώπισαν στημένες σκευωρίες. Ο αγωνιστής Βαγγέλης Λάμπρου είναι ακόμα φυλακισμένος και αντιμετωπίζει μια στημένη κατηγορία που στηρίζεται στα «στοιχεία» ενός χαφιέ.<br /><br />Απέναντι στην επίθεση του κράτους των αφεντικών, που γίνεται όλο και εντονότερη, όλο και πιο πολύπλευρη — προκειμένου να χτυπήσει ουσιαστικά τις επαναστατικές δυνάμεις — πρέπει να αντιτάξουμε τις δικές μας δυνατότητες για επαναστατική- αντικαπιταλιστική πρακτική.<br /><br />Ή πρακτική μας αυτή μπορεί να στηριχτεί:<br /><br />α. στην παραπέρα αύξηση της πρωτοβουλίας μας. Όταν λέμε αύξηση της πρωτοβουλίας μας, δεν εννοούμε απλά και μόνο αύξηση των βίαιων-δυναμικών χτυπημάτων, αλλά εννοούμε ένα σύνολο πρακτικής, που πέρα από τα βίαια-δυναμικά χτυπήματα, θα έχει σαν περιεχόμενο και όλα εκείνα τα στοιχεία, που είναι απαραίτητα για να εξηγούνται αυτά τα χτυπήματα, να αντιμετωπίζεται η διαστρέβλωση αυτών των ενεργειών και να αντιμετωπίζεται η γενικότερη ιδεολογική και πολιτική επίθεση ενάντια στις δυνάμεις του επαναστατικού κινήματος.<br /><br />Αυτή την προσπάθειά μας μπορούμε να τη στηρίξουμε τόσο στις εμπειρίες που κάθε ομάδα έχει από τη δική της πείρα, όσο και από τις εμπειρίες που μπορούμε να βάλουμε από τη δράση και άλλων συντρόφων και ομάδων. Η πρακτική της επαναστατικής βίας, έχει αναπτυχτεί και στον τόπο μας σε τέτοιο βαθμό που μας επιτρέπει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, αρκετά βασικά, χρήσιμα και απαραίτητα, για να μπορέσουμε να αυξήσουμε ουσιαστικά τις δυνατότητές μας. Το μάζεμα μιας τέτοιας εμπειρίας — μέσα από τη συγκεκριμένη δράση — πρέπει να κατορθώσουμε να το χρησιμοποιήσουμε για την κατάκτηση μεγαλύτερων δυνατοτήτων.<br /><br />β. Στην καλύτερη προφύλαξη των δυνάμεών μας, απέναντι στις επιθέσεις των τρομοκρατικών-κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Όταν λέμε προφύλαξη των δυνάμεών μας δεν εννοούμε να «μπούμε στη γυάλα”, ούτε να «χωθούμε στα υπόγεια” - τότε δε θα είμαστε επαναστατικές δυνάμεις ενάντια στο καθεστώς — αλλά εννοούμε να βρούμε τους τρόπους που θα μας επιτρέψουν και τη δράση μας να αναπτύξουμε και τις απαραίτητες οργανωτικές σχέσεις να στεριώνουμε και τα χτυπήματα να αποφεύγουμε (βέβαια δεν έχουμε καμιά ψευδαίσθηση ότι δε θα υπάρξουν χτυπήματα, ότι δε θα “χαθούν” σύντροφοι και ολόκληρες πρωτοβουλίες).<br /><br />Πέρα από τη γενική αντίληψη, για την ανάπτυξη παράνομων προσπαθειών, για την ανάπτυξη παράνομων οργανωτικών σχέσεων, θα πρέπει να δούμε πολύ συγκεκριμένα τους τρόπους και τις μέθοδες που χρησιμοποιούν οι ασφαλίτες και ανάλογα να πάρουμε τα μέτρα μας. Οι ασφαλίτες δεν περιορίζονται στο «τυχαίο», δηλαδή να πέσουν από σύμπτωση πάνω σε μια ομάδα, αλλά προσπαθούν με συστηματικό και μόνιμο τρόπο να έχουν κάτω από την επίβλεψή τους όλους τους αγωνιστές και ομάδες που εκτιμούν ότι έρχονται σε ουσιαστική ρήξη με αυτή την κοινωνία, ότι έχουν μια πρακτική στάση απέναντι σε αυτή την κοινωνία. Προσπαθούν να βάλουν χαφιέδες μέσα σε "παρέες” και «στέκια», να μαζεύουν πληροφορίες, που θα επεξεργάζονται για να τις χρησιμοποιήσουν εναντίον μας. Προσπαθούν να επιβάλλουν τη «συνεργασία" εκβιάζοντας, απειλώντας και τάζοντας παράδεισους. Η αντιμετώπιση αυτών των επιδιώξεων του καθεστώτος δεν είναι ούτε «οργανωτισμός», ούτε «φοβία», "αστυνομικός τρόπος σκέψης”. Είναι ένα κομμάτι της αντικαθεστωτικής μας πρακτικής, που μας επιτρέπει να συνεχίζουμε και να εντείνουμε τη δράση μας.<br /><br /> γ. Ουσιαστική επιδίωξη και πρακτική έκφραση της συναγωνιστικής αλληλεγγύης ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις. Αλληλεγγύη για μας, δεν είναι μια λέξη “συγκινητική”, αλλά ένα σύνολο πρακτικών δραστηριοτήτων που σκοπεύουν στην κοινή αντιμετώπιση της επίθεσης του καθεστώτος, στην πρακτική αλληλοβοήθεια, στη συζήτηση για αλληλοεπηρεασμό του ενός από τον άλλο, για την εκτίμηση των θετικών και αρνητικών εμπειριών που η κάθε προσπάθεια έχει να δώσει. Οι όποιες διαφορές υπάρχουν — και υπάρχουν πολλές, που οφείλονται στο διαφορετικό βαθμό ανάπτυξης των διάφορων δυνάμεων, στο διαφορετικό τρόπο που ερμηνεύει ο καθένας τα γεγονότα, στα διαφορετικά συμπεράσματα που βγάζει από την πορεία ανάπτυξης του κινήματος, ακόμα και στο διαφορετικό σκεφτικό από το όποιο μπορεί να ξεκινάει ο καθένας — αυτές οι διαφορές, λοιπόν, θα λυθούν στα πλαίσια του κινήματος και με τρόπο που δε θα επιτρέψουμε στο καθεστώς και στα στηρίγματά του να τις εκμεταλλευτεί για να χτυπήσει δυνάμεις του κινήματος, για να χτυπήσει τις επιδιώξεις και την προοπτική των επαναστατικών δυνάμεων.<br />Η δράση μας το χρονικό διάστημα από Δεκέμβρη '80 μέχρι σήμερα<br />Σ' αυτό το χρονικό διάστημα έχουμε κάνει τις παρακάτω ενέργειες και έχουμε κυκλοφορήσει, σε διάφορα μέρη, τα κείμενα που εξηγούσαν αυτές τις ενέργειες και προπαγάνδιζαν την ανάγκη της άμεσης πρωτοβουλίας για επαναστατική πρακτική.<br /><br />1) 18-19 Δεκέμβρη, με δυο εμπρηστικές μπόμπες καταστρέψαμε το ΜΙΝΙΟΝ και το ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣΠΟΡ. με την ενέργειά μας αυτή χτυπήσαμε το ρόλο που παίζουν αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις στα πλαίσια της καπιταλιστικής παραγωγής και κατανάλωσης. ακόμα, πιο συγκεκριμένα, τον τρόπο που επιβάλλουν την εκμετάλλευση και την τρομοκρατία πάνω στους προλετάριους που δουλεύουν σ' αυτές τις επιχειρήσεις.<br /><br />Μέσα από αυτή την ενέργεια και τα προβλήματα που τους δημιουργήθηκαν, φάνηκε ξεκάθαρα (για μια φορά ακόμα) ο υπηρετικός ρόλος που παίζουν οι πολιτικάντες-μαριονέτες, απέναντι στα αφεντικά τους. Όλοι οι πολιτικοί υπηρέτες, με επικεφαλής τον Ράλλη, έτρεξαν να ακούσουν τις απαιτήσεις του Γεωργακά και τον Κατράντζου και τσακίστηκαν να τις ικανοποιήσουν.<br /><br />2) Στις 26 Γενάρη, χτυπήσαμε με 2 εμπρηστικές μπόμπες, δυο ταμεία της ΔΕΗ στους Άγιους Ανάργυρους και στα Ιλίσια. με την ενέργειά μας αυτή προσπαθήσαμε να δείξουμε τον πραγματικό ρόλο της δήθεν “κοινωφελούς” ΔΕΗ και να προπαγανδίσουμε την ανάγκη της δικής μας πρωτοβουλίας, για να επιβάλλουμε μείωση στο κόστος ζωής, μείωση στο ξεζούμισμα που μας επιβάλλουν τ' αφεντικά.<br />3) Στις 3 Μάρτη τοποθετήσαμε μπόμπα στο φαρμακείο του Μαρινόπουλου, Χαυτεία. Προκλήθηκαν μικρές ζημιές.<br />4) Στις 17 Απρίλη τοποθετήσαμε μπόμπες σε 4 αυτοκίνητα φαρμακοβιομηχανιών. Από βλάβη του μηχανισμού 2 μπόμπες δε λειτούργησαν.<br /><br />Με τις δυο αυτές ενέργειές μας, προσπαθήσαμε να φανερώσουμε το πραγματικό ρόλο των φαρμακοβιομηχανιών. Από τη μια κερδοσκοπούν σε βάρος της υγείας μας και από την άλλη είναι υπεύθυνες για τις έρευνες και την παραγωγή ψυχοφάρμακών, ενός ακόμα όπλου στα χέρια των αφεντικών, για να μας υποτάσσουν και για να εξοντώσουν όσους βρίσκονται φυλακισμένοι στα κάτεργά τους.<br /><br />Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ. <br /><br />ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ<br /><br />Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ<br /><br />Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΟΠΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ<br /><br />Τέλη Ιούλη '81 <br />Επαναστατική Ομάδα “ΟΧΤΩΒΡΗΣ '80»EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-8927777309512049152010-07-01T01:32:00.000-07:002010-07-01T01:45:03.416-07:00Π. Κροπότκιν:Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiQCUY2cv4-FRpmEOmlm8bUeFiAmku8auCXioPiT5ID9GgRVIcUa9DvqYp1n6n3svj5lvfVQdgvg2kTwXxX6MdAIn8R_d47Ut0xOxGL1bw1BfvJQzCzxps9sERlFGMbxyCQSY5M3MIRENt/s1600/%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81+%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A4%CE%9A%CE%99%CE%9D.gif"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 299px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5488855971447868130" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiQCUY2cv4-FRpmEOmlm8bUeFiAmku8auCXioPiT5ID9GgRVIcUa9DvqYp1n6n3svj5lvfVQdgvg2kTwXxX6MdAIn8R_d47Ut0xOxGL1bw1BfvJQzCzxps9sERlFGMbxyCQSY5M3MIRENt/s400/%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81+%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A4%CE%9A%CE%99%CE%9D.gif" /></a><br /><br />Ι.<br />Όταν εξετάζουμε τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων κοινωνιών, αφαιρώντας τις<br />δευτερεύουσες και πρόσκαιρες εκδηλώσεις, διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό τους καθεστώς είναι πάντα<br />η έκφραση του οικονομικού καθεστώτος που επικρατεί στην κοινωνία. Η πολιτική οργάνωση δεν<br />αλλάζει σύμφωνα με τη θέληση των νομοθετώνŠ· μπορεί, είν' η αλήθεια, ν' αλλάξει όνομα, μπορεί να<br />παρουσιάζεται σήμερα με τη μορφή της μοναρχίας, αύριο με τη μορφή της αβασίλευτης δημοκρατίας,<br />αλλά η αλλαγή που υφίσταται δεν είναι τόσο σημαντική· διαμορφώνεται, διαπλάθεται σύμφωνα με το<br />οικονομικό καθεστώς, του οποίου είναι πάντα η έκφραση και, ταυτόχρονα, η καθαγίαση και το σχήμα.<br />Αν μερικές φορές, στην εξέλιξη του, το πολιτικό καθεστώς μιας ορισμένης χώρας καθυστερεί<br />σε σχέση με την οικονομική μεταρρύθμιση που συμβαίνει, ανατρέπεται απότομα, διορθώνεται κι'<br />ανασχηματίζεται, έτσι που να ταιριάζει με το οικονομικό καθεστώς που εγκαθιδρύεται. Απ' την άλλη<br />μεριά όμως, αν με μια επανάσταση αυτό το πολιτικό καθεστώς προπορευθεί από την οικονομική<br />μεταρρύθμιση, παραμένει νεκρό γράμμα, απλός τύπος, γραμμένο μόνο στις Χάρτες, χωρίς όμως να<br />εφαρμόζεται πραγματικά. Έτσι, η διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, όποιο ρόλο κι αν έχει<br />παίξει στην ιστορία, δεν είναι πια τίποτε άλλο από ένα ιστορικό ντοκουμέντο, ενώ οι ωραίες λέξεις<br />Ελευθεριά, Ισότητα, Αδελφοσύνη θα μείνουν όνειρο ή απάτη, γραμμένες στους τοίχους των εκκλησιών<br />και των φυλακών, μέχρι η ελευθερία κι η ισότητα να γίνουν η βάση των οικονομικών σχέσεων. Το<br />καθολικό δικαίωμα ψήφου ήταν κάτι αδιανόητο μέσα σε μια κοινωνία που βασιζόταν στην<br />δουλοπαροικία, όπως αδιανόητη είναι κι η δεσποτεία σε μια κοινωνία που θα είχε ως βάση της αυτό<br />που ονομάζουν ελευθερία των συναλλαγών και που είναι στην πραγματικότητα η ελευθερία της<br />εκμετάλλευσης.<br />Αυτό το' χουν καταλάβει καλά οι εργατικές τάξεις της δυτικής Ευρώπης. Ξέρουν ή<br />υποψιάζονται ότι οι κοινωνίες θα εξακολουθήσουν να ασφυκτιούν μέσα στους υπάρχοντες πολιτικούς<br />θεσμούς όσο δε θα έχει ανατραπεί το σημερινό καπιταλιστικό καθεστώς. Ξέρουν ότι αυτοί οι θεσμοί,<br />όσο κι αν τους έχουν εξωραΐσει με καλόηχα ονόματα, είναι η διαφθορά και η κυριαρχία του<br />ισχυρότερου που έχουν αναχθεί σε καθεστώς, είναι το πνίξιμο όλων των ελεύθερων και κάθε λογής<br />προόδουŠ· ξέρουν ότι ο μόνος τρόπος για να αποτινάξουν αυτά τα εμπόδια θα είναι η στήριξη των<br />οικονομικών σχέσεων σε ένα καινούριο σύστημα, στο σύστημα της συλλογικής ιδιοχτησίας<br />(κοινοκτημοσύνης). Ξέρουν, τέλος, ότι για να πραγματοποιήσουν μια βαθιά κι ανθεκτική πολιτική<br />επανάσταση, πρέπει να πραγματοποιήσουν μια οικονομική επανάσταση.<br />Εξαιτίας όμως του στενού δεσμού που υπάρχει ανάμεσα στο πολιτικό και οικονομικό<br />καθεστώς, είναι φανερό ότι μια επανάσταση στον τρόπο παραγωγής και διανομής των αγαθών δεν θα<br />μπορούσε να γίνει αν δεν συμπορευόταν μ' ένα βαθύ μετασχηματισμό αυτών των θεσμών που<br />περιγράφονται συνήθως ως πολιτικοί θεσμοί. Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και της<br />εκμετάλλευσης που απορρέει απ' αυτήν, και η εγκαθίδρυση του κοινοκτημονικού ή κομμουνιστικού<br />καθεστώτος θα ήταν αδύνατες αν θέλαμε να κρατήσουμε τα κοινοβούλια ή τους βασιλιάδες μας. Ένα<br />καινούριο οικονομικό καθεστώς απαιτεί καινούριο πολιτικό καθεστώς, κι αυτή την αλήθεια την έχει<br />καταλάβει τόσο καλά ο κόσμος, ώστε στην πραγματικότητα η διανοητική εργασία που γίνεται σήμερα<br />μέσα στις εργαζόμενες μάζες να εξετάζει αδιακρίτως και τις δύο όψεις του προβλήματος. Εξετάζοντας<br />το οικονομικό Μέλλον, μελετά και το πολιτικό μέλλον, και δίπλα στις λέξεις κολλεκτιβισμός και<br />κομμουνισμός, ακούμε να βάζουν τις λέξεις Εργατικό κράτος, ελεύθερη Κοινότητα(Κομμούνα),<br />Αναρχία, ή ακόμη, εξουσιαστικός κομμουνισμός, κολεκτιβιστική(κοινοκτημονική) Κοινότητα.<br />Γενικός κανόνας: «θέλετε η μελέτη σας να είναι γόνιμη; Αρχίστε αποβάλλοντας μια μια τις<br />χιλιάδες προλήψεις που σας έχουν διδάξει!».-Αυτά τα λόγια, με τα οποία ένας περίφημος αστρονόμος<br />άρχιζε τα μαθήματά του, ισχύουν και για όλους τους κλάδους της ανθρώπινης γνώσης: και ισχύουν<br />περισσότερο για τις κοινωνικές απ' όσο για τις φυσικές επιστήμες: γιατί, από τα πρώτα κιόλας βήματα<br />που κάνουμε στο πεδίο αυτό, συναντούμε ένα σωρό προλήψεις που μας έχει κληροδοτήσει το<br />παρελθόν, ιδέες απόλυτα λαθεμένες που έχουν προβληθεί για να εξαπατούν πιο έντεχνα το λαό, και<br />σοφίσματα επεξεργασμένα αριστοτεχνικά για να παραπλανούν την κρίση του λαού. Έτσι, για να<br />μπορέσουμε να προχωρήσουμε με σταθερό βήμα, πρέπει να κάνουμε μια προκαταρκτική εργασία.<br />Ανάμεσα σ' αυτές τις προλήψεις υπάρχει μια που αξίζει περισσότερο απ' τις άλλες να της<br />αφιερώσουμε την προσοχή μας, γιατί όχι μόνον είναι η βάση όλων των σύγχρονων πολιτικών μας<br />θεσμών, μα και γιατί ξαναβρίσκουμε τα ίχνη της μέσα σ' όλες σχεδόν τις πολιτικές θεωρίες που έχουν<br />προβάλει οι μεταρρυθμιστές. Μιλώ για την εμπιστοσύνη που δείχνουμε σε μια αντιπροσωπευτική<br />κυβέρνησημ σε μια κυβέρνηση με πληρεξουσιότητα.<br />Γύρω στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ο γαλλικός λαός ανέτρεψε τη μοναρχία, κι ο<br />τελευταίος απόλυτος μονάρχης πλήρωσε στην αγχόνη για τα εγκλήματα τα δικά του και των<br />προκατόχων του. Φαινόταν ότι ακριβώς εκείνη την εποχή, αφού όλα τα καλά, τα μεγάλα και τα<br />ανθεκτικά που είχε κάνει η επανάσταση είχαν γίνει χάρη στην πρωτοβουλία ατόμων ή ομάδων, και<br />χάρη στην αποδιοργάνωση της κεντρικής κυβέρνησης, ο λαός δε θα ήθελε να ξαναμπεί κάτω από το<br />ζυγό μιας καινούριας εξουσίας που θα στηριζόταν στις ίδιες αρχές με την παλιά, κι ακόμη πιο ισχυρής<br />αφού δεν θα την έφθειραν τα ελαττώματα της έκπτωτης εξουσίας.<br />Κάθε άλλο όμως. Κάτω από την επιρροή των κυβερνητίστικων προλήψεων κι αφήνοντας να<br />εξαπατηθεί από την επίφαση ελευθερίας κι ευημερίας που έδιναν-όπως λέγανε- το αγγλικό και το<br />αμερικάνικο σύνταγμα, ο γαλλικός λαός έσπευσε ν' αποχτήσει ένα σύνταγμα, κι έπειτα κι άλλα<br />συντάγματα, που τα μετάβαλε συχνά, που τροποποιούσε άπειρες φορές τις λεπτομέρειες τους αλλά που<br />όλα βασίζονταν σ' αυτή την αρχή: στην αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Μοναρχία ή Αβασίλευτη<br />δημοκρατία, λίγο διαφέρει! Ο λαός δεν αυτο-κυβερνάται: τον κυβερνούν λιγότερο ή περισσότερο<br />σωστά διαλεγμένοι αντιπρόσωποι. Διακηρύσσει την ανεξαρτησία του, αλλά σπεύδει να παραιτηθεί απ'<br />αυτήν. Εκλέγει κουτσά στραβά εκπροσώπους που τους ελέγχει ή δεν τους ελέγχει, και είναι αυτοί οι<br />εκπρόσωποι που αναλαμβάνουν το καθήκον να εναρμονίζουν την τεράστια ποικιλία των<br />αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, των τόσο πολύπλοκων στο σύνολο τους ανθρώπινων σχέσεων,<br />σ' ολόκληρη την επικράτεια της Γαλλίας.<br />Αργότερα, όλες οι χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης είχαν την ίδια εξέλιξη. Ανατρέπουν όλες, η<br />μια μετά την άλλη, τις απόλυτες μοναρχίες τους, και παίρνουν το δρόμο του κοινοβουλευτισμού.<br />Μέχρι και οι δεσποτείες της Ανατολής ακολουθούν τον ίδιο δρόμο: Βουλγαρία, Τουρκία και Σερβία<br />δοκιμάζουν το ζυγό μιας καμαρίλας για να τον αντικαταστήσουν με τον ελαφρύτερο ζυγό μιας<br />συνέλευσης εκπροσώπων.<br />Και, το χειρότερο, η Γαλλία, που χαράζει τους καινούριους δρόμους, κάνει πάντα τα ίδια<br />σφάλματα. Ο λαός αηδιασμένος από την κακή του πείρα από τη συνταγματική μοναρχία, την<br />ανατρέπει μια μέρα, σπεύδει την επομένη να εκλέξει μια καινούρια εθνοσυνέλευση της οποίας το μόνο<br />που αλλάζει είναι το όνομα και της εμπιστεύεται τη φροντίδα να τον κυβερνά... μόνο που εκείνη<br />πουλάει αυτή τη φροντίδα σ' ένα ληστή που θα προκαλέσει την εισβολή από το εξωτερικό στις εύφορες<br />πεδιάδες της Γαλλίας.<br />Είκοσι χρόνια αργότερα, κάνει πάλι το ίδιο σφάλμα. Βλέποντας ελεύθερη την πόλη του<br />Παρισιού, που την έχουν εγκαταλείψει ο στρατός κι οι εξουσίες, δεν δοκιμάζει να εφαρμόσει,<br />πειραματικά έστω, μια καινούρια πολιτική μορφή που θα διευκόλυνε την εγκαθίδρυση ενός καινούριου<br />οικονομικού καθεστώτος. Ευχαριστημένος που άλλαξε το όνομα από Αυτοκρατορία σε Δημοκρατία<br />και στη συνέχεια σε Κομμούνα, σπεύδει να εφαρμόσει για ακόμα μία φορά, μέσα στην Κομμούνα, το<br />αντιπροσωπευτικό σύστημα. Νοθεύει την καινούρια ιδέα με την σκουληκοφαγωμένη κληρονομιά του<br />παρελθόντος. Εκχωρεί την πρωτοβουλία του σε μια συνέλευση ανθρώπων που έχουν εκλεγεί λίγο πολύ<br />τυχαία, και τους εμπιστεύεται τη φροντίδα γι' αυτή την πλήρη αναδιοργάνωση των ανθρώπινων<br />σχέσεων, που, μόνον αυτή, θα είχε μπορέσει να δώσει στην Κομμούνα δύναμη και ζωή.<br />Τα συντάγματα που κατά περιόδους κουρελιάζονται, πετάνε σαν κίτρινα φύλλα που τα ρίχνει<br />στο ποτάμι ο φθινοπωριάτικος άνεμος! Δεν πειράζει, πάντα ξαναγυρίζει κανείς στους πρώτους έρωτες·<br />όταν κουρελιαστεί και το δέκατο έκτο σύνταγμα, θα κάνουμε ένα δέκατο έβδομο!<br />Τέλος, ακόμη και στη θεωρία, βλέπουμε μεταρρυθμιστές που, σε οικονομικά ζητήματα, δε<br />διστάζουν να υποστηρίξουν την πλήρη αναδιάρθρωση των καθιερωμένων μορφών, που προτίθενται να<br />ανατρέψουν απ' άκρη σ' άκρη την παραγωγή και την ανταλλαγή και να καταργήσουν το καπιταλιστικό<br />καθεστώς. Όταν όμως πρόκειται να εκθέσουν- στη θεωρία, βέβαια- το πολιτικό τους ιδανικό, δεν<br />τολμούν να θίξουν το αντιπροσωπευτικό σύστημα· και στο εργατικό κράτος ακόμη ή στην ελεύθερη<br />Κοινότητα, προσπαθούν πάντα να διατηρήσουν, με κάθε τίμημα, αυτή την κυβέρνηση με<br />πληρεξουσιότητα. Ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη φυλή, μένουν ακόμα πεισματικά<br />προσκολλημένοι σ' αυτό το σύστημα.<br />Ευτυχώς, αυτό το ζήτημα βγαίνει στο φως της μέρας. Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δεν έχει<br />ακόμη εφαρμοστεί μόνο στις χώρες που μας ήταν παλαιότερα σχεδόν άγνωστες. Λειτουργεί ή έχει<br />λειτουργήσει στις πιό πολλές χώρες της δυτικής Ευρώπης, σ' όλες του τις παραλλαγές, σ' όλες τις<br />μορφές που μπορεί να πάρει, από τη μη συνταγματική μοναρχία μέχρι την επαναστατική Κομμούνα·<br />και διαβλέπουμε ότι, παρόλο που έγινε δεκτό με μεγάλες ελπίδες, κατάντησε παντού ένα απλό όργανο<br />για ίντριγκες, για προσωπικό πλουτισμό ή για παρεμπόδιση της λαϊκής πρωτοβουλίας και της<br />παραπέρα ανάπτυξης. Βλέπουμε ότι η θρησκεία της αντιπροσώπευσης έχει την ίδια αξία με τις<br />θρησκείες των φυσικών θεοτήτων και των βασιλικών προσώπων. Ακόμη περισσότερο, αρχίζουμε να<br />καταλαβαίνουμε ότι τα ελαττώματα της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης δεν εξαρτώνται μόνον από<br />τις κοινωνικές ανισότητες: κι ότι, κι αν ακόμη αυτό το σύστημα διακυβέρνησης εφαρμοζόταν σ' ένα<br />περιβάλλον όπου οι άνθρωποι θα είχαν ίσα δικαιώματα στο κεφάλαιο και στην εργασία, θα έφερνε τα<br />ίδια θλιβερά αποτελέσματα. Και μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τη μέρα που αυτός ο θεσμός, που<br />γεννήθηκε σύμφωνα με την πετυχημένη έκφραση του Τζ. Στ. Μιλ, από την επιθυμία των ανθρώπων να<br />προστατευθούν από το ράμφος και τα νύχια του βασιλιά των ορνέων, θα δώσει τη θέση του σε μια<br />πολιτική οργάνωση που θα τη γεννούν οι γνήσιες ανάγκες της ανθρωπότητας κι αυτή η αντίληψη, ότι<br />δηλαδή ο καλύτερος τρόπος να είναι κανείς ελεύθερος είναι να μην τον εκπροσωπούν, να μην αφήνει<br />τα πράγματα, όλα τα πράγματα, στη Θεία Πρόνοια ή στους εκλεγμένους αντιπροσώπους, αλλά να τα<br />κάνει ο ίδιος.<br />Σ' αυτό το συμπέρασμα ελπίζουμε ότι θα καταλήξει κι ο αναγνώστης, αφού παρακολουθήσει τη<br />μελέτη των ελαττωμάτων που είναι σύμφυτα με το αντιπροσωπευτικό σύστημα, που είναι εσωτερικά<br />χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος, οποιαδήποτε κι αν είναι το όνομα και η έκταση των<br />ανθρώπινων ομάδων στους κόλπους των οποίων εφαρμόζεται.<br />ΙΙ.<br />«Αν τα ήθη της εποχής μας μας προφυλάγουν απ' τις αυθαιρεσίες της απόλυτης μοναρχίας<br />-έγραφε ο Αγκουστέν Τιερί στα 1828- δεν μας προφυλάγουν απ' τις αυθαιρεσίες της έννομης τάξης και<br />του αντιπροσωπευτικού καθεστώτος»( Επιστολές πάνω στην Ιστορία της Γαλλίας, Επιστολή 25η). Κι ο<br />Μπένθαμ έλεγε σχεδόν το ίδιο πράγμα. Εκείνη την εποχή όμως δε δόθηκε προσοχή στις<br />προειδοποιήσεις τους. Πίστευαν τότε στον κοινοβουλευτισμό κι απαντούσαν σ' αυτές τις λίγες κριτικές<br />με το παρακάτω, αρκετά αληθοφανές επιχείρημα: «Το κοινοβουλευτικό καθεστώς δεν έχει πει ακόμα<br />την τελευταία του λέξη· δεν πρέπει να το κρίνουμε όσο δεν έχει βάση του το καθολικό δικαίωμα<br />ψήφου».<br />Από τότε, το καθολικό δικαίωμα ψήφου έχει πάρει τη θέση του στα πολιτικά μας ήθη. Αφού η<br />αστική τάξη αντιτάχθηκε σ' αυτό επί πολύ καιρό, κατάλαβε τελικά ότι δεν επρόκειτο να χάσει την<br />κυριαρχία της κι αποφάσισε να το δεχτεί. Στις ΗΠΑ, το καθολικό δικαίωμα ψήφου λειτουργεί ήδη επί<br />έναν αιώνα περίπου στις επιθυμητές συνθήκες ελευθερίας: τον ίδιο δρόμο πήρε και η Γαλλία και η<br />Γερμανία. Μα το αντιπροσωπευτικό καθεστώς δεν έχει αλλάξει: έμεινε ό,τι ήταν στην εποχή του Τιερί<br />και του Μπένθαμ· το καθολικό δικαίωμα ψήφου δεν το βελτίωσε, αλλ' αντίθετα έκανε να φανούν πιο<br />κραυγαλέα τα ελαττώματά του. Γι' αυτό σήμερα δεν είναι μόνον οι επαναστάτες όπως ο Προυντόν που<br />το επικρίνουν αυστηρά· κι οι μετριοπαθείς, όπως ο Μιλ (Η Ελευθερία, Η Αντιπροσωπευτική<br />Κυβέρνηση) και ο Σπένσερ ( Εισαγωγή στη Μελέτη της Κοινωνιολογίας, Αρχή της Κοινωνιολογίας<br />και διάφορα δοκίμια), φωνάζουν: «Προσοχή στον Κοινοβουλευτισμό!». Το πλατύ κοινό έχει καταλάβει<br />από την ίδια του την πείρα ότι ο κοινοβουλευτισμός έχει ελαττώματα και σήμερα θα μπορούσαμε να<br />γράψουμε τόμους ολόκληρους πάνω στις ελλείψεις του, βέβαια ότι η μεγάλη μάζα των αναγνωστών θα<br />εγκρίνει τα όσα υποστηρίζουμε. Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση κρίθηκε -και καταδικάστηκε.<br />Οι υποστηριχτές της -καλόπιστοι, αν και απερίσκεπτοι- δεν παύουν να προβάλουν τα καλα που<br />έχει κάνει, κατ' αυτούς, ο θεσμός. Σύμφωνα μ' αυτούς, στο αντιπροσωπευτικό καθεστώς οφείλουμε τις<br />πολιτικές ελευθερίες που έχουμε σήμερα και που ήταν άγνωστες την εποχή της μακαρίτισσας της<br />απόλυτης μοναρχίας. Μήπως όμως μ' αυτό το συλλογισμό δεν παίρνουν το αίτιο για αποτέλεσμα, ή<br />μάλλον, το ένα απ' τα δύο ταυτόχρονα αποτέλεσμα για αίτιο;<br />Στην ουσία, δεν είναι το κοινοβουλευτικό καθεστώς που μας έδωσε, ούτε που μας εγγυήθηκε,<br />τις λιγοστές ελευθερίες που έχουμε κατακτήσει εδώ και έναν αιώνα. Είναι το μεγάλο κίνημα της<br />φιλελεύθερης σκέψης που προήλθε από την Επανάσταση αυτό που τις επέβαλε στις κυβερνήσεις, μαζί<br />με την πανεθνική αντιπροσώπευση· και είναι ακόμα αυτό το επαναστατικό πνεύμα, το πνεύμα της<br />ελευθερίας, που κατόρθωσε να τις διατηρήσει παρά τις συνεχείς υπερβάσεις των κυβερνήσεων και των<br />κοινοβουλίων, και εναντίον τους. Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, από την ίδια της την φύση, δεν<br />δίνει πραγματικές ελευθερίες και προσαρμόζεται θαυμάσια στον δεσποτισμό. Τις ελευθερίες πρέπει να<br />τις αποσπάσουμε, όπως κι απ' τους απόλυτους μονάρχες· και αφού τις αποσπάσουμε, πρέπει και να τις<br />υπερασπίσουμε από το κοινοβούλιο όπως παλαιότερα έπρεπε να τις υπερασπίσουμε από τον μονάρχη,<br />καθημερινά, πεισματικά, χωρίς ποτέ ν' αφήνουμε τα όπλα, πράγμα που γίνεται μόνον αν υπάρχει στη<br />χώρα μια τάξη εύπορων πολιτών, περήφανη για τις ελευθερίες της κι έτοιμη πάντα να τις υπερασπίσει,<br />απ' όλες τις υπερβάσεις της εξουσίας, με εξωκοινοβουλευτική αγκιτάτσια. Όπου μια τέτοια τάξη δεν<br />υπάρχει, όπου ο λαός δεν κινητοποιείται ενωμένος για να υπερασπίσει τις πολιτικές του ελευθερίες,<br />δεν υπάρχουν πολιτικές ελευθερίες, είτε ισχύει είτε όχι η πανεθνική αντιπροσώπευση. Η ίδια η βουλή<br />γίνεται υποχείριο του βασιλιά. Μάρτυρες γι' αυτό τα κοινοβούλια των Βαλκανικών χωρών, της<br />Τουρκίας και της Αυστρίας.<br />Μιλούν συνήθως για τις ελευθερίες στην Αγγλία, και τις συνδέουν επίτηδες, χωρίς να το<br />πολυσκεφτούν, με το Κοινοβούλιο. Ξεχνούν όμως με ποιές διαδικασίες, καθαρά επαναστατικού<br />χαρακτήρα, αποσπάστηκαν μια μια αυτές οι ελευθερίες από το Κοινοβούλιο. Ελευθερία του τύπου,<br />κριτική της νομοθεσίας, ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι- όλες αυτές οι ελευθερίες<br />επιβλήθηκαν με τη βία στο Κοινοβούλιο, με την αγκιτάτσια που απειλούσε να μετατραπεί σε<br />ξεσηκωμό. Οι Άγγλοι εργάτες κατάκτησαν το δικαίωμα να δημιουργούν ενώσεις και να κάνουν<br />απεργίες, δημιουργώντας στην πράξη τα συνδικάτα τους κι απεργώντας εναντίον των διαταγμάτων του<br />Κοινοβουλίου και των απαγχονισμών του 1813, και καταλαμβάνοντας, πριν από πενήντα χρόνια, τα<br />εργοστάσια. Μόνο χτυπώντας με τα κάγκελα του Χάιντ Παρκ την αστυνομία που τον εμπόδιζε,<br />επιβεβαίωσε τελείως πρόσφατα ο λαός του Λονδίνου, ενάντια σε μια συνταγματική κυβέρνηση, το<br />δικαίωμα του να διαδηλώνει στους δρόμους και στα πάρκα της πρωτεύουσας. Δεν είναι με τους<br />κοινοβουλευτικούς αγώνες, αλλά με την εξωκοινοβουλευτική αγκιτάτσια, κινητοποιώντας εκατό<br />χιλιάδες ανθρώπους που γρυλίζουν κι ουρλιάζουν μπροστά στα σπίτια της αριστοκρατίας ή στα<br />υπουργεία, που η αγγλική αστική τάξη υπερασπίζεται τις ελευθερίες της. Όσο για το Κοινοβούλιο,<br />παραβιάζει διαρκώς τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, και τα καταργεί μ' ένα διάταγμα, όπως<br />ακριβώς ένας μονάρχης, όταν δεν έχει απέναντι του μια τάξη έτοιμη να ξεσηκωθεί για να τα<br />υπερασπίσει. Τί γίνονται, στην πράξη, το άσυλο της κατοικίας και το απαραβίαστο των επιστολών<br />όταν η αστική τάξη αποφασίζει να παραιτηθεί απ' αυτά για να δώσει στην κυβέρνηση την ευχέρεια να<br />την προστατεύσει απ' τους επαναστάτες;<br />Το να αποδίδουμε στα Κοινοβούλια κάτι που οφείλεται στη γενική πρόοδο της κοινωνίας, το να<br />φανταζόμαστε ότι θ' αρκούσε ένα Σύνταγμα για να μας χαρίσει την ελευθερία, σημαίνει να<br />παραβιάζουμε τους πιό στοιχειώδεις κανόνες της ιστορικής κρίσης.<br />Κι ύστερα, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν μας ενδιαφέρει αν το αντιπροσωπευτικό σύστημα<br />έχει ορισμένα πλεονεκτήματα σε σύγκριση με τη δεσποτική εξουσία ενός όχλου λακέδων που<br />εκμεταλλεύονται προς όφελός τους τα καπρίτσια ενός απόλυτου άρχοντα. Αν επιβλήθηκε στην Ευρώπη<br />το αντιπροσωπευτικό καθεστώς είναι γιατί ανταποκρινόταν καλύτερα στη φάση της καπιταλιστικής<br />εκμετάλλευσης που περνούσαμε το 19ο αιώνα, αλλά που σήμερα πλησιάζει στο τέλος της. Προσέφερε,<br />οπωσδήποτε, περισσότερη ασφάλεια στον καπιταλιστή βιομήχανο και τον έμπορο στα χέρια των<br />οποίων έδωσε την εξουσία που πήρε απ' τα χέρια των αρχόντων.<br />Μα και η μοναρχία, παρά κάποιες μεγάλες δυσκολίες, θα μπορούσε να προσφέρει ορισμένα<br />πλεονεκτήματα συγκριτικά με τη διακυβέρνηση από τους φεουδάρχες. Κι εκείνη ήταν αναγκαίο<br />επακόλουθο της εποχής της. Θα' πρεπε, γι' αυτό, να μείνουμε για πάντα κάτω απ' την εξουσία του<br />μονάρχη και των λακέδων του;<br />Αυτό που ενδιαφέρει εμάς, τους ανθρώπους του τέλους του 19ου αιώνα, είναι το αν τα<br />ελαττώματα της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης είναι ή όχι τόσο έκδηλα και τόσο ανυπόφορα όσο τα<br />ελαττώματα της απολυταρχίας. Αν τα εμπόδια που θέτει στην παραπέρα ανάπτυξη των κοινωνιών δεν<br />είναι, για τον αιώνα μας, τόσο ενοχλητικά όσο και τα εμπόδια που έθετε η μοναρχία τον περασμένο<br />αιώνα. Τέλος, αν ένα απλό μπάλωμα του αντιπροσωπευτικού συστήματος θα αρκούσε για να το κάνει<br />κατάλληλο για την καινούρια οικονομική φάση της οποίας τον ερχομό περιμένουμε. Αυτά πρέπει να<br />εξετάσουμε αντί να μακρηγορούμε πάνω στον ιστορικό ρόλο του καθεστώτος της αστικής τάξης.<br />Απ' τη στιγμή, βέβαια, που το ερώτημα τίθεται μ' αυτά τα λόγια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία<br />για το ποιά θα είναι η απάντηση.<br />Είναι φανερό ότι το αντιπροσωπευτικό καθεστώς- αυτός ο συμβιβασμός με το παλιό καθεστώς<br />που άφησε στα χέρια της κυβέρνησης όλα τα δικαιώματα της απόλυτης εξουσίας, υποτάσσοντάς την<br />κάπως σ' ένα λίγο πολύ εικονικό λαϊκό έλεγχο-, έχει φάει τα ψωμιά του. Είναι σήμερα εμπόδιο στην<br />πρόοδο. Τα ελαττώματά του δεν εξαρτώνται απ' τους ανθρώπους, απ' τα άτομα που κατέχουν την<br />εξουσία- είναι σύμφυτα με το σύστημα, κι είναι τόσο βαθιά ώστε καμιά τροποποίηση του συστήματος<br />δε θα μπορούσε να το προσαρμόσει στις καινούριες ανάγκες της εποχής μας. Το αντιπροσωπευτικό<br />σύστημα ήταν η οργανωμένη κυριαρχία της αστικής τάξης και θα χαθεί μαζί της. Για την καινούρια<br />οικονομική φάση που προμηνύεται, πρέπει να αναζητήσουμε έναν καινούριο τρόπο πολιτικής<br />οργάνωσης που να βασίζεται σε μια αρχή τελείως διαφορετική από την αρχή της αντιπροσώπευσης. Κι<br />αυτό μας το επιβάλλει η ίδια η λογική των πραγμάτων.<br />Πρώτα πρώτα, η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση έχει όλα τα ελαττώματα τα σύμφυτα με κάθε<br />λογής κυβέρνηση. Κι όχι μόνο δεν τα εξασθενίζει, μα και τα οξύνει και δημιουργεί και καινούρια.<br />Ένα από τα πιο σοφά αποφθέγματα του Ρουσό για τις κυβερνήσεις γενικά ισχύει και για την<br />εκλεγόμενη κυβέρνηση, όπως ακριβώς και για όλες τις άλλες. Για να αποθέτουμε τα δικαιώματά μας<br />στα χέρια μιας εκλεγμένης συνέλευσης, δεν θα' πρεπε στην πραγματικότητα να αποτελείται αυτή από<br />αγγέλους, από υπεράνθρωπα όντα; Και τότε ακόμη, τα γαμψά νύχια και τα κέρατα θα φύτρωναν που<br />γρήγορα σ' αυτά τα αιθέρια όντα, απ' τη στιγμή που θα δοκίμαζαν να κυβερνήσουν το ανθρώπινο<br />κοπάδι.<br />Μοιάζοντας σ' αυτό με τους δεσπότες, η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση -είτε λέγεται<br />Κοινοβούλιο, είτε Εθνοσυνέλευση ή Συμβούλιο της Κομμούνας, είτε έχει ένα άλλο όνομα λιγότερο ή<br />περισσότερο γελοίο, είτε έχει διοριστεί σύμφωνα με τις προτιμήσεις ενός Βοναπάρτη είτε έχει εκλεγεί<br />τελείως ελεύθερα απ' τον πληθυσμό μιας ξεσηκωμένης πόλης-, θα καταβάλει πάντοτε προσπάθειες για<br />να επεκτείνει τη νομοθετική της εξουσία, να ενισχύει την εκτελεστική της εξουσία παρεμβαίνοντας<br />παντού, σκοτώνοντας την πρωτοβουλία του ατόμου και της ομάδας για να βάλει στη θέση τους το<br />νόμο. Η φυσική της, αναπόδραστη τάση θα είναι να πάρει τον άνθρωπο από τα παιδικά του χρόνια και<br />να τον οδηγεί από νόμο σε νόμο κι από απειλή σε τιμωρία, από την κούνια μέχρι τον τάφο του, χωρίς<br />ποτέ ν' αφήσει το θύμα της να ξεφύγει από την υψηλή της επιτήρηση. Έχει δει ποτέ κανείς μια<br />εκλεγμένη συνέλευση να δηλώνει αναρμοδιότητα για οποιαδήποτε ζημιά; Όσο πιο επαναστατική είναι,<br />τόσο πιο πολύ ασχολείται με τα πράγματα που δεν είναι της αρμοδιότητάς της. Το να νομοθετεί πάνω<br />σ' όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, το να μπερδεύεται και στις παραμικρότερες<br />λεπτομέρειες της ζωής των «υπηκόων του» - αυτή είναι η ουσία του κράτους και της κυβέρνησης. Το<br />να δημιουργούμε μια κυβέρνηση, συνταγματική ή όχι, σημαίνει να συγκροτούμε μια δύναμη που,<br />μοιραία θα προσπαθήσει να θέσει υπό τον έλεγχό της τα πάντα, να ρυθμίσει όλες τις λειτουργίες της<br />κοινωνίας, χωρίς ν' αναγνωρίζει άλλο όριο πέρα απ' αυτό που θα μπορούσαν να της ορθώνουν να της<br />ορθώνουν πότε πότε η αγκιτάτσια ή η εξέγερση. Η κοινοβουλευτική κυβέρνηση -όπως έχει αποδείξει-<br />δεν αποτελεί εξαίρεση σ' αυτό τον κανόνα.<br />«Η αποστολή του κράτους -μας λένε για να μας αποκοιμίσουν ακόμη περισσότερο- είναι να<br />προστατεύει τον αδύνατο απ' τον ισχυρό, το φτωχό απ' τον πλούσιο, τις εργαζόμενες τάξεις απ' τις<br />προνομιούχες τάξεις.» Ξέρουμε πώς οι κυβερνήσεις εκπληρώνουν αυτή την αποστολή· την έχουν<br />αναστρέψει. Πίστη στην προέλευσή της, η κυβέρνηση ήτανε πάντα ο προστάτης των προνομιούχων<br />ενάντια σ' εκείνους που προσπαθούσαν να καταργήσουν τα προνόμια. Η αντιπροσωπευτική<br />κυβέρνηση, ειδικότερα, έχει οργανώσει, με τη συναίνεση του λαού, την άμυνα όλων των προνομίων<br />της εμπορικής και βιομηχανικής αστικής τάξης ενάντια στην αριστοκρατία απ' τη μεριά, κι ενάντια<br />στους εκμεταλλευόμενους, απ' την άλλη – μετριοπαθή, προσεκτική και ήπια προς τους μεν, άγρια προς<br />τους δε. Γι' αυτό και κάθε νόμος που προστατεύει την εργασία, όσο ανώδυνος κι αν είναι, δεν μπορεί<br />να επιβληθεί σ' ένα κοινοβούλιο παρά μόνο με την επαναστατική αγκιτάτσια. Ας θυμηθούμε μόνο τί<br />αγώνες χρειάστηκαν, τί αγκιτάτσια έκανε ο λαός, για ν' αποσπάσει απ' το αγγλικό Κοινοβούλιο, απ' το<br />ελβετικό ομοσπονδιακό Συμβούλιο κι από τη γαλλική Βουλή, κάποιους κολοβούς νόμους για τον<br />περιορισμό των ωρών εργασίας. Οι πρώτοι νόμοι αυτού του είδους, που θεσπίστηκαν στην Αγγλία,<br />αποσπάστηκαν μόνον αφού υπονομεύτηκαν με εκρηκτικά οι μηχανές.<br />Κι ύστερα, στις χώρες όπου η αριστοκρατία δεν εκθρονίστηκε ακόμη από μια επανάσταση, οι<br />άρχοντες κι οι αστοί συνεννοούνται θαυμάσια - «Άρχοντα, εσύ θα μου αναγνωρίσεις το δικαίωμα να<br />νομοθετώ, κι εγώ θα φυλάγω τους πύργους σου» - λέει ο αστός, και βάζει φρουρές στους πύργους,<br />αφού δεν αισθάνεται να απειλείται απ' τους ευγενείς.<br />Χρειάστηκαν σαράντα χρόνια αγκιτάτσιας που άναβε και μερικές φωτιές στην ύπαιθρο, για ν'<br />αποφασίσει το αγγλικό Κοινοβούλιο να εγγυηθεί στον ενοικιαστή τα οφέλη από τις βελτιώσεις που<br />επέφερε ο ίδιος στη γη που νοίκιαζε. Όσο για τον περίφημο «αγροτικό νόμο» που ψηφίστηκε για την<br />Ιρλανδία, χρειάστηκε -όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Γκλάντστον- να ξεσηκωθεί ολόκληρη η χώρα, να<br />αρνηθεί σταθερά να πληρώσει τους φόρους και να αμυνθεί στην εξουσία με το μποϋκοτάζ, τις<br />πυρκαϊές και τις δολοφονίες των λόρδων πριν αναγκαστεί η αστική τάξη να ψηφίσει αυτό τον κολοβό<br />νόμο που προστατεύει φαινομενικά την πεινασμένη χώρα απ' τους λόρδους που την κάνουν να πεινάει.<br />Αν όμως είναι να προστατευτούν τα συμφέροντα του καπιταλιστή που απειλούνται απ' την<br />εξέγερση ή και μόνο απ' την αγκιτάτσια -τότε, η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, το όργανο κυριαρχίας<br />του κεφαλαίου, γίνεται σκληρή. Χτυπάει, με αποφασιστικότητα πολύ μεγαλύτερη από οποιονδήποτε<br />δεσπότη. Ο νόμος κατά των σοσιαλιστών στη Γερμανία έχει την ίδια αξία με το διάταγμα της Νάντης·<br />και ποτέ η Αικατερίνη η Β΄ μετά τον πόλεμο των αλεύρων, δεν έδειξε τόσην αγριότητα όσην οι δύο<br />«Εθνοσυνελεύσεις» του 184 και του 1871, που τα μέλη τους κραύγαζαν: Σκοτώστε αυτούς τους λύκους, τις λύκαινες και τα λυκόπουλα! Και ομόφωνα, με μια μόνον αντίθετη ψήφο, έριξαν στη σφαγή<br />τον διψασμένο για αίμα στρατό!<br />Το ανώνυμο τέρας με τα εξακόσια κεφάλια ξεπέρασε σε αγριότητα και τους Λουδοβίκους τους<br />16ους και τους Ιωάννηδες τους 4ους.<br />Και θα συμβαίνει το ίδιο όσο θα υπάρχει μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, είτε αυτή<br />εκλέγεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, είτε επιβάλλεται μέσα στις αναλαμπές της εξέγερσης.<br />Είτε θα επικρατήσει στο έθνος και στην πόλη η οικονομική ισότητα, και τότε οι πολίτες<br />ελεύθεροι και ίσιοι δεν θα εκχωρούν πια τα δικαιώματά τους στους λίγους, αλλά θα αναζητήσουν έναν<br />καινούριο τρόπο οργάνωσης που να τους επιτρέπει να ρυθμίζουν μονάχοι τις υποθέσεις τους.<br />Είτε θα υπάρχει μια μειονότητα που θα εξουσιάζει τις μάζες στον οικονομικό τομέα -μια<br />τέταρτη τάξη που θα αποτελείται από προνομιούχους αστούς, και τότε, αλίμονο στις μάζες! - Η<br />αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, που θα εκλέγεται απ' αυτή τη μειονότητα, θα ενεργεί σύμφωνα με τα<br />συμφέροντά της. Θα νομοθετεί με σκοπό τη διατήρηση αυτών των προνομίων και θα αντιμετωπίζει<br />τους ανυπόταχτους με τη βία και τις σφαγές.<br />Θα ήταν αδύνατο να αναλύσουμε εδώ όλα τα ελαττώματα της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης,<br />γιατί τότε θα έπρεπε να γεμίσουμε τόμους ολόκληρους. Κι αν ακόμη αρκεστούμε στα πιό ουσιαστικά<br />ελαττώματά της, θα βγούμε από τα πλαίσια αυτού του κειμένου. Θα εξετάσουμε, ωστόσο, ένα<br />ελάττωμα που αξίζει να το προσέξουμε ιδιαίτερα.<br />Περίεργο πράγμα! Ένας απ' τους στόχους της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης ήταν να<br />εμποδίσει τη δημιουργία της προσωποπαγούς κυβέρνησης· η εξουσία έπρεπε να δοθεί στα χέρια μιας<br />τάξης κι όχι ενός προσώπου. Κι όμως, έχει πάντα την τάση να γίνει προσωποπαγής κυβέρνηση, να<br />υποτάσσεται σε ένα πρόσωπο.<br />Αυτή η ανώμαλη κατάσταση εξηγείται απλούστατα. Πράγματι, αφού η κυβέρνηση έχει<br />αποχτήσει τις χιλιάδες αρμοδιότητες που της αναγνωρίζονται σήμερα· αφού της έχουν εμπιστευτεί τη<br />συνολική διαχείριση όλων των υποθέσεων της χώρας και της έχουν δώσει στα χέρια έναν<br />προϋπολογισμό αρκετών δισεκατομμυρίων, ήτανε άραγε δυνατό να εμπιστευτούν στην<br />κοινοβουλευτική λεγεώνα τη διαχείριση όλων αυτών των υποθέσεων; Χρειάστηκε, λοιπόν, να οριστεί<br />μια εκτελεστική εξουσία -το υπουργείο- στην οποία δόθηκαν όλες αυτές, οι σχεδόν μοναρχικές<br />δικαιοδοσίες. Πράγματι, πόσο θλιβερά μικρή εξουσία είχε ο Λουδοβίκος ο 14ος που καυχιόνταν ότι<br />ήταν το κράτος σε σύγκριση με την εξουσία ενός συνταγματικού πρωθυπουργού των ημερών μας!<br />Είναι αλήθεια ότι η Βουλή μπορεί ν' ανατρέψει έναν πρωθυπουργό, αλλά για να κάνει τί; -Για<br />να ορίσει έναν άλλο που θα έχει τις ίδιες εξουσίες, και που, αν η Βουλή φανεί συνεπής, θα πρέπει<br />αναγκαστικά να τον ανατρέψει σε οχτώ ημέρες; Γι' αυτό, προτιμά να τον κρατήσει μέχρι που να<br />κορυφωθεί η αγανάκτηση στη χώρα, και τότε, τον ανατρέπει, για να τον ξανακάνει πρωθυπουργό<br />εκείνον που είχε ανατρέψει πριν από δύο χρόνια. Έτσι, παίζει τραμπάλα: Γκλ'αντστον-Μπήκονσφηλντ,<br />Μπήκονσφηλντ-Γκλ'αντστον, πράγμα που στο βάθος δεν αλλάζει τίποτα· η χώρα κυβερνιέται πάντα<br />από ένα πρόσωπο, από τον πρωθυπουργό.<br />Όταν όμως βρεθεί ένας ικανός άνθρωπος, που εγγυάται «την τάξη», δηλαδή την εκμετάλλευση<br />στο εσωτερικό και τη λεηλασία στο εξωτερικό – τότε, η Βουλή υποτάσσεται στις ιδιοτροπίες του και<br />του δίνει καινούριες εξουσίες. Όσο κι αν εκείνος περιφρονεί το Σύνταγμα, όποια σκάνδαλα κι αν κάνει<br />η κυβέρνηση του, η Βουλή τα υπομένει όλα· αν τον επικρίνει για κάποιες λεπτομέρειες των χειρισμών<br />του, του δίνει σχωροχάρτι για όλα τα σημαντικά ζητήματα. Ζωντανό παράδειγμα, ο Μπίσμαρκ· σε<br />προηγούμενες εποχές είχαμε τον Γκιζό τον Πιτ και τον Πάλμερστον.<br />Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε εύκολα: κάθε κυβέρνηση έχει την τάση να γίνει<br />προσωποπαγής· αυτή είναι η αρχή της και η ουσία της. Είτε το κοινοβούλιο είναι διορισμένο, είτε έχει<br />προέλθει από καθολική ψηφοφορία, είτε το έχουν ορίσει αποκλειστικά οι εργαζόμενοι κι αποτελείται<br />από εργαζόμενους, θα ψάχνει πάντα να βρει τον άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσε να αποθέσει τη<br />φροντίδα για τη διακυβέρνηση, και στον οποίο θα μπορούσε να υποταχτεί. Όταν εμπιστευόμαστε σε<br />μια μικρή ομάδα όλες αυτές τις οικονομικές, πολιτικές, στρατιωτικές, φορολογικές, κλπ. Αρμοδιότητες<br />τις οποίες της δίνουμε σήμερα, αυτή η μικρή ομάδα θα έχει οπωσδήποτε την τάση να υποταχτεί σ' ένα<br />μόνο αρχηγό, όπως μια ομάδα στρατιωτών που κάνει πορεία.<br />Αυτό σε εποχές ηρεμίας. Αν όμως ανάψει πόλεμος στα σύνορα, αν ξεσπάσει μια εμφύλια<br />διαμάχη στο εσωτερικό – τότε, ο πρώτος φιλόδοξος που θα βρεθεί, ο πρώτος καταφερτζής<br />τυχοδιώκτης, θέτοντας υπό τον έλεγχο του τον χιλιομπαλωμένο μηχανισμό που λέγεται κυβερνητική<br />εξουσία, θα επιβάλει στη χώρα τη δική του εξουσία. Η Εθνοσυνέλευση δεν θα είχε μεγαλύτερη δύναμη<br />να τον εμποδίσει απ' όση πεντακόσιοι τυχαίοι περαστικοίŠ· αντίθετα, θα παραλύσει την αντίσταση. Οι<br />δύο τυχοδιώκτες με τ' όνομα Βοναπάρτης δεν ήταν ένα κακό παιχνίδι της τύχης. Ήταν αναπόφευκτα<br />επακόλουθα της συγκέντρωσης των εξουσιών. Όσο για την αποτελεσματικότητα των δικηγορίσκων ν'<br />αντισταθούν στα πραξικοπήματα, η Γαλλία κάτι ξέρει γι' αυτήν. Μήπως στις μέρες μας έσωσε τη<br />Γαλλία απ' το πραξικόπημα του Μακ Μαόν η Βουλή; Μήπως θα μας μιλήσουν για την Αγγλία; Μα<br />εκείνη καυχιέται γιατί κατάφερε να διατηρήσει άθικτους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς στη<br />διάρκεια του 19ου αιώνα! Κατόρθωσε ν' αποφύγει, είναι η αλήθεια, στη διάρκεια αυτού του αιώνα τον<br />πόλεμο των τάξεων· πάντως, όλα μας οδηγούν να πιστέψουμε ότι δεν θα τον αποφύγει για πολύ ακόμα,<br />και δεν χρειάζεται να' μαστε προφήτες για να προβλέψουμε ότι το Κοινοβούλιο δεν θα βγει άθικτο απ'<br />αυτόν τον πόλεμο· και θα, εξαφανιστεί, με τον άλφα ή το βήτα τρόπο, στην πορεία της Επανάστασης.<br />Κι αν θέλουμε, στην επόμενη επανάσταση, ν' αφήσουμε ορθάνοιχτες τις πόρτες στην<br />αντίδραση, και στη μοναρχία ίσως, δεν έχουμε παρά να εμπιστευτούμε τις υποθέσεις μας σε μια<br />αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, σε πρωθυπουργούς εξοπλισμένους μ' όλες τις εξουσίες που κατέχουν<br />σήμερα. Η αντιδραστική δικτατορία, με κόκκινες αποχρώσεις στην αρχή και που θα γίνεται όλο και πιό<br />κυανή στη συνέχεια θα αισθάνεται περισσότερο ασφαλής, δεν θα περιμένει. Θα έχει στη διάθεσή της<br />όλα τα όργανα κυριαρχίας· θα τα βρει όλα έτοιμα.<br />Όντας πηγή τόσων δεινών, το αντιπροσωπευτικό καθεστώς, μήπως προσφέρει μερικές<br />τουλάχιστον υπηρεσίες στην προοδευτική και ειρηνική ανάπτυξη των κοινωνιών; -Μήπως έχει<br />συμβάλει στην αποκέντρωση της εξουσίας, που επιβάλλεται να γίνει στον αιώνα μας; -Μήπως θα<br />αίρονταν στο ύψος των περιστάσεων και θα θυσίαζε προσωρινά κάποιον απαρχαιωμένο θεσμό με<br />σκοπό ν' αποφεύγει τον εμφύλιο πόλεμο; Μήπως προσφέρει τουλάχιστον κάποιες εγγυήσεις, κάποια<br />ελπίδα για πρόοδο και για βελτίωση των εσωτερικών υποθέσεων;<br />Τί πικρή ειρωνεία που κρύβει η καθεμία απ' αυτές τις ερωτήσεις, καθώς και τόσες άλλες που<br />ανακύπτουν όταν κρίνει κάποιος αυτό το θεσμό! Ολόκληρη η ιστορία του αιώνα μας μαρτυρεί την<br />αδυναμία του θεσμού.<br />Τα κοινοβούλια, πιστά στην παράδοση της μοναρχίας και στη σύγχρονη μεταμφίεσή της, τον<br />γιακωβινισμό, το μόνο που έκαναν ήταν να συγκεντρώσουν τις εξουσίες στα χέρια της κυβέρνησης.<br />Υπαλληλοκρατία κατεξοχήν – αυτό είναι το χαρακτηριστικό της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης. Απ'<br />τις αρχές αυτού του αιώνα φώναζαν από παντού αποκέντρωση κι αυτονομία, μα εκείνοι μόνο<br />συγκεντρώνουν και σκοτώνουν τα τελευταία υπολείμματα αυτονομίας. Ακόμη κι η Ελβετία πιέζεται να<br />κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ η Αγγλία υποτάσσεται στις πιέσεις για συγκέντρωση. Αν δεν<br />αντιστέκονταν οι βιομήχανοι κι οι έμποροι θα είχαμε φτάσει σήμερα στο σημείο να ζητούμε άδεια απ'<br />το Παρίσι για να σφάξουμε ένα μοσχάρι στο Μπριβ-λα-Γκαϊγιαρντ. Όλα πέφτουν σιγά σιγά στα χέρια<br />της κυβέρνησης. Τα μόνα που της λείπουν ακόμα είναι η διαχείριση της βιομηχανίας και του εμπορίου,<br />της παραγωγής και της κατανάλωσης, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες τυφλωμένοι απ' τις εξουσιαστικές<br />προλήψεις ονειρεύονται ήδη τη μέρα που θα μπορέσουν να ρυθμίσουν μέσα στο κοινοβούλιο του<br />Βερολίνου τη δουλειά στα εργοστάσια και την κατανάλωση σ' ολόκληρη τη γερμανική επικράτεια.<br />Μήπως το αντιπροσωπευτικό καθεστώς, που μας παρουσιάζουν τόσο ειρηνόφιλο, μας έχει<br />προφυλάξει από τους πολέμους; Ποτέ δε σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι όσοι κάτω απ' το<br />αντιπροσωπευτικό καθεστώς. Η αστική τάξη χρειαζότανε να κυριαρχήσει στις αγορές, κι αυτή η<br />κυριαρχία μπορούσε να επιτευχθεί μόνο σε βάρος κάποιων άλλων, με τις οβίδες και τα μυδράλια. Οι<br />δικηγόροι κι οι δημοσιογράφοι είχαν την ανάγκη από στρατιωτική δόξα, και δεν υπάρχουν χειρότεροι<br />πολεμοκάπηλοι απ' τους πολεμιστές των γραφείων.<br />Μήπως τα κοινοβούλια υποτάσσονται στις απαιτήσεις της εποχής; Μήπως τροποποιούν τους<br />απαρχαιωμένους θεσμούς; Όπως στην εποχή της Εθνοσυνέλευσης χρειάστηκε να βάλουν το μαχαίρι<br />στο λαιμό των βουλευτών για ν' αποσπάσουν την έγκρισή τους για τετελεσμένα γεγονότα, έτσι και<br />σήμερα πρέπει να γίνει γενική εξέγερση για να επιβληθεί στους «αντιπροσώπους του λαού», κι η πιό<br />ασήμαντη μεταρρύθμιση.<br />Όσο για την ποιότητα των εκλεγμένων κοινοβουλευτικών, ποτέ δεν είχαμε τέτοια υποβάθμιση<br />του κοινοβουλίου όσο στις μέρες μας. Όπως κάθε θεσμός που μαραίνεται, έτσι κι αυτό διαρκώς<br />χειροτερεύει. Είχαν να λένε για τη σαπίλα του κοινοβουλίου την εποχή του Λουδοβίκου-Φίλιππου.<br />Μιλήστε σήμερα για μερικούς τίμιους ανθρώπους που είναι μέσα στα πράγματα και θα σας πουν:<br />«Μου φέρνει ναυτία!» Ο κοινοβουλευτισμός προνοεί μόνον αηδία σ' όσους τον έχουν δει από κοντά.<br />Μήπως όμως θα μπορούσε να βελτιωθεί ο θεσμός αυτός; Μήπως ένα καινούριο στοιχείο, το<br />εργατικό στοιχείο, θα του έδινε καινούριο αίμα; - Ας αναλύσουμε λοιπόν την ίδια τη συγκρότηση των<br />αντιπροσωπευτικών εθνοσυνελεύσεων, ας μελετήσουμε τη λειτουργία τους, και θα δούμε ότι το να<br />τρέφουμε τέτοιου είδους αυταπάτες είναι τόσο απλοϊκό όσο και το να παντρεύουμε ένα βασιλιά με μια<br />αγρότισσα με την ελπίδα ν' αποχτήσουμε μια γενιά από καλά πριγκιπόπουλα!<br />ΙΙΙ.<br />Τα ελαττώματα των αντιπροσωπευτικών Εθνοσυνελεύσεων δεν θα μας φανούν παράξενα αν<br />σκεφτούμε, μόνο για μια στιγμή έστω, τον τρόπο με τον οποίο εκλέγονται και λειτουργούν.<br />Μήπως χρειάζεται να δώσω εδώ την τόσο αηδιαστική, αποκρουστική και γνωστή σ' όλους μας<br />εικόνα – την εικόνα των εκλογών; Μήπως αυτή η ιλαροτραγωδία δεν είναι παντού η ίδια, στην<br />Αστικής Αγγλία και στη δημοκρατική Σουηδία, στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και στη<br />Δημοκρατία της Αργεντινής;<br />Μήπως χρειάζεται να ιστορήσουμε πώς οι κομματάρχες κι οι εκλογικές Επιτροπές «κάνουν<br />νοθείες», «κάνουν κομπίνες», ψαρεύουν εκλογείς (διάλεκτος υποκόσμου!), σκορπίζοντας δεξιά κι<br />αριστερά υποσχέσεις, πολιτικές στις ενώσεις, προσωπικές στα άτομα; Πώς μπαίνουν στα σπίτια,<br />κολακεύοντας τη μάνα και το παιδί, χαϊδεύοντας στην ανάγκη και τον άρρωστο σκύλο ή τη γάτα «του<br />ψηφοφόρου»; Πώς μπαίνουν στα καφενεία, ψαρεύοντας τους ψηφοφόρους και παρασύροντας τους πιο<br />ομιλητικούς σε συζητήσεις, σαν τους πονηρούς «παπατζήδες»; Πώς ο υποψήφιος, αφού πρώτα τον<br />καλούν επίμονα, παρουσιάζεται επιτέλους στους «προσφιλείς ψηφοφόρους» του, με καλοσυνάτο<br />χαμόγελο, σεμνό βλέμμα και μειλίχια φωνή – όπως ακριβώς η γριά μέγαιρα, η Λονδρέζα<br />σπιτονοικοκυρά που προσπαθούσε να σταυρώσει νοικάρηδες με γλυκό χαμόγελο κι αγγελικό βλέμμα;<br />Μήπως χρειάζεται ν' απαριθμήσουμε τα γεμάτα ψευτιές -όλα γεμάτα ψευτιές- προγράμματα, είτε είναι<br />των οπορτουνιστών είτε των επαναστατών σοσιαλιστών, και στα οποία ούτε ο ίδιος ο υποψήφιος, αν<br />έχει ένα στοιχειώδες μυαλό κι αν ξέρει λίγο τα πράγματα μέσα στη Βουλή, δεν πιστεύει περισσότερο<br />απ' όσο στα «πνεύματα» και που παρόλα αυτά τα υποστηρίζει με οίστρο, με τσακίσματα της φωνής και<br />μ' ένα πάθος που ταιριάζουν πιό πολύ σ' ένα κλόουν ή σ' ένα πλανόδιο θεατρίνο; Ας σημειώσουμε ότι η<br />λαϊκή μούσα πρόσθεσε στις ιδιότητες των Μπερτράν και Ρομπέρ Μακέρ, που ήταν ήδη λωποδύτες,<br />ταρτούφοι και ληστές, και την ιδιότητα του «αντιπροσώπου του λαού» που αναζητάει για τσέπωμα<br />ψήφους και μαντήλια.<br />Μήπως, τέλος, χρειάζεται να μιλήσουμε εδώ για τη σπατάλη των εκλογών; Μα αφού όλες οι<br />εφημερίδες μας λένε αρκετά γι' αυτά. Άσε που έχουν δημοσιευτεί κατάλογοι εξόδων κάποιων<br />κομματαρχών, στους οποίους φιγουράρουν αρνίσια μπούτια, φανελένια γιλέκα και φάρμακα που<br />έστειλε ο υποψήφιος μας στα «προσφιλέστατα τέκνα» των ψηφοφόρων του. Μήπως χρειάζεται να<br />θυμήσουμε τα έξοδα για τις σάπιες ντομάτες και τα κλούβια αυγά «για τον εξευτελισμό του αντίπαλου<br />κόμματος», που βαρύνουν τόσο τις δαπάνες των κομμάτων στις ΗΠΑ, καθώς και τα έξοδα για τις<br />συκοφαντικές αφίσες και τους «ελιγμούς της τελευταίας στιγμής», που παίζουν ήδη τόσο σπουδαίο<br />ρόλο στις ευρωπαϊκές εκλογές;<br />Κι όταν παρεμβαίνει κι η κυβέρνηση, με τα «πόστα», τα εκατοντάδες χιλιάδες «πόστα» που<br />δίνει σ' όποιον προσφέρει τα πιό πολλά, τα κουρελόχαρτα που φέρνουν τ' όνομα «παράσημα», τις<br />άδειες για τα καταστήματα των μονοπωλίων του καπνού, την υψηλή προστασία που υπόσχεται στις<br />χαρτοπαιχτικές λέσχες και στα μπουρδέλα πολυτελείας, τον αναίσχυντο τύπο της, τους χαφιέδες της,<br />τους απατεώνες της, τους δικαστές και τους μπάτσους της...<br />Όχι, φτάνει! Ας μην ανακατεύουμε άλλο αυτό το βάρβαρο! Ας αρκεστούμε να υποβάλουμε το<br />ερώτημα: Υπάρχει, άραγε, έστω κι ένα ανθρώπινο πάθος, το πιό ποταπό, το πιό χυδαίο απ' όλα, που να<br />μη το χρησιμοποιούν τη μέρα των εκλογών; Απάτη, συκοφαντία, χυδαιότητα, υποκρισία, ψευτιά, όλα<br />τα ταπεινά συναισθήματα που φωλιάζουν στα βάθη του ανθρώπινου κτήνους -να το όμορφο θέαμα που<br />μας προσφέρει μια χώρα απ' τη στιγμή που μπαίνει σε προεκλογική περίοδο.<br />Έτσι είναι, και δεν μπορεί να' ναι αλλιώς, όσο θα υπάρχουν εκλογές για να βάζουμε στο κεφάλι<br />μας αφεντικά. Πάρτε και τους εργάτες, κάντε τους ίσους, και βάλτε τους να ψηφίσουν μια ωραία μέρα<br />κι αυτοί για τους κυβερνήτες τους -θα είναι πάλι το ίδιο πράγμα. Δεν θα μοιράζουν ίσως αρνίσια<br />μπούτια. Θα μοιράζουν όμως φτηνές κολακείες και ψευτιές -και θα μείνουν κι οι σάπιες ντομάτες. Τί<br />καλύτερο να περιμένει κανείς όταν βγάζει στο σφυρί τα πιό ιερά του δικαιώματα;<br />Τί ζητούν, στην πραγματικότητα, απ' τους εκλογείς; Να βρουν έναν άνθρωπο στον οποίο να<br />μπορούν να εμπιστευτούν το δικαίωμα να νομοθετεί πάνω στα πιό ιερά πράγματα που έχουν: στα<br />δικαιώματα, στα παιδιά και στη δουλειά τους! Και παραξενεύομαι που εμφανίζονται δυο και τρεις<br />χιλιάδες Ρομπέρ Μάκερ που διεκδικούν αυτά τα βασιλικά δικαιώματα; Γυρεύουν έναν άνθρωπο στον<br />οποίοι θα μπορούν να εμπιστευτούν, μαζί με μερικούς άλλους του ίδιου φυράματος, το δικαίωμα να<br />χάνουν τα παιδιά τους στα εικοσιένα τους χρόνια ή στα δεκαεννιά τους, όπως τους καπνίσει· να τα<br />κλείνουν για τρία χρόνια, ή και για δέκα αν θέλουν, στο αποπνικτικό περιβάλλον της στρατώνας· να τα<br />βάζουν να σφάξουν όταν κι όπου θέλουν αρχίζοντας έναν πόλεμο που η χώρα θ' αναγκαστεί να κάνει<br />απ' τη στιγμή που θα εμπλακεί σ' αυτόν. Θα μπορεί να κλείνει τα Πανεπιστήμια και να τ' ανοίγει,<br />ανάλογα με τα κέφια του· ν' αναγκάζει τους γονιούς να στείλουν εκεί τα παιδιά τους ή να αρνείται να<br />τα δεχτεί στον Πανεπιστήμιο. Ένας καινούριος Λουδοβίκος 14ος, θα μπορεί να ευνοήσει μια<br />βιομηχανία ή και να την κλείσει αν θέλει· να θυσιάσει τη Βόρεια για χάρη της Μεσημβρινής Γαλλίας,<br />ή τη Μεσημβρινή για χάρη της Βόρειας· να προσαρτήσει μια επαρχία ή να την παραχωρήσει. Θα<br />δώσει τρία δισεκατομμύρια το χρόνο για να βουλώσει το στόμα του εργάτη. Θα έχει ακόμη το<br />βασιλικό προνόμιο να διορίζει την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή μια εξουσία που, όσο κι αν συμφωνεί<br />σε γενικές γραμμές με τη Βουλή, θα μπορεί να είναι διαφορετικά δεσποτική, διαφορετικά τυραννική<br />απ' τη συχωρεμένη τη μοναρχία. Γιατί, αν ο Λουδοβίκος ο 16ος έδινε διαταγές μόνο σε μερικές<br />διαταγές μόνο σε μερικές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους, αυτός θα δίνει διαταγές σε εκατοντάδες<br />χιλιάδες· κι αν ο βασιλιάς μπορούσε να κλέψει απ' το κράτος λίγα σακιά κέρματα, ο συνταγματικός<br />πρωθυπουργός της εποχής μας μπορεί, μ' έναν ελιγμό στο Χρηματιστήριο, να τσεπώσει «τίμια»<br />κάμποσα εκατομμύρια.<br />Κι ύστερα υπάρχουν άνθρωποι που παραξενεύονται που βλέπουν να εμφανίζονται όλα αυτά τα<br />πάθη όταν ψάχνουν να βρουν έναν κύριο για να του δώσουν μια τέτοια εξουσία! Όταν η Ισπανία<br />έβγαλε σε πλειστηριασμό τον κενό της θρόνο, παραξενεύτηκε μήπως κανένας που είδε να συρρέουν<br />από παντού απατεώνες; Όσο θα υπάρχει αυτό το ξεπούλημα των βασιλικών εξουσιών, τίποτα δεν θα<br />μπορέσει ν' αλλάξει: οι εκλογές θα είναι το παζάρι της ματαιοδοξίας και των συνειδήσεων.<br />Πάντως, κι αν ακόμα περιορίζονταν λίγο οι εξουσίες των εκπροσώπων, κι αν ακόμα κάθε<br />κοινότητα γινόταν ένα κράτος σε μικρογραφία -όλα θα μέναν όπως είναι.<br />Θα μπορούσαμε να συγχωρήσουμε την εκπροσώπηση, εάν εκατό, διακόσιοι άνθρωποι που<br />συναντιούνται καθημερινά στη δουλειά και στις κοινές υποθέσεις τους, που γνωρίζονται πολύ καλά<br />μεταξύ τους, που έχουν συζητήσει εξαντλητικά ένα ζήτημα κι έχουν πάρει μια απόφαση, διαλέγουν<br />κάποιον και τον στέλνουν να συναντηθεί μ' άλλους παρόμοιους εκπροσώπους γι' αυτό το συγκεκριμένο<br />ζήτημα. Τότε, η επιλογή γίνεται με πλήρη επίγνωση, κι ο καθένας ξέρει τι ακριβώς εμπιστεύεται στον<br />εκπρόσωπό του. Στο κάτω κάτω, αυτός ο εκπρόσωπος, δεν θ κάνει τίποτα περισσότερο απ' το να<br />εκθέτει σ' άλλους εκπροσώπους τις σκέψεις που οδήγησαν τους συντρόφους του να υποστηρίξουν την<br />τάδε θέση. Μη μπορώντας να επιβάλει τίποτα, θα προσπαθήσει να φτάσει σε συμφωνία, και θα<br />ξαναγυρίσει στους συντρόφους του με μια άλλη πρόταση που οι εντολοδόχοι του θα μπορούν να<br />δεχτούν ή να απορρίψουν. Έτσι γεννήθηκε η εκπροσώπηση: όταν οι Κοινότητες έστελναν τους<br />εκπροσώπους τους σ' άλλες Κοινότητες, δεν τους έδιναν περισσότερες δικαιοδοσίες. Το ίδιο κάνουν<br />σήμερα κι οι μετεωρολόγοι κι οι στατιστικολόγοι στα διεθνή συνέδρια, το ίδιο κάνουν κι οι<br />εκπρόσωποι των σιδηροδρομικών εταιριών και των ταχυδρομείων των διάφορων χωρών.<br />Τί ζητάνε όμως τώρα απ' τους εκλογείς; - Ζητάνε από δέκα κι από είκοσι χιλιάδες ανθρώπους<br />(απ' τους εκατό που' ναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους), που δεν γνωρίζουν καθόλου ο ένας<br />τον άλλο, που δεν βλέπονται ποτέ, που δεν συναντιούνται ποτέ σε καμία κοινή δουλειά, να<br />συνεννοηθούν και να εκλέξουν έναν άνθρωπο. Επιπλέον, αυτός ο ένας άνθρωπος δεν θα σταλεί για να<br />εκθέσει κάτι συγκεκριμένο, ούτε για να υποστηρίξει μια θέση πάνω σ' ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Όχι,<br />πρέπει να μπορεί να κάνει τα πάντα, να νομοθετεί πάνω σ' όλα τα ζητήματα κι η απόφασή του να' ναι<br />νόμος. Ο αρχικός χαρακτήρας της εκπροσώπησης μεταβάλλεται ολοκληρωτικά, κι η εκπροσώπηση<br />γίνεται παραλογισμός.<br />Αυτό το πάνσοφο ον που ζητάνε σήμερα δεν υπάρχει. Νάσου όμως ένας πολίτης τίμιος,<br />έξυπνος και μορφωμένος. Μήπως θα εκλεγεί εκείνος; Και βέβαια όχι. Μόλις που θα υπάρχουν καμιά<br />εικοσαριά πρόσωπα του περιβάλλοντος του που θα γνωρίζουν τις αρετές του. Γιατί ο ίδιος δεν<br />προσπάθησε ποτέ να προβληθεί, περιφρονεί τα μέσα που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν για να κάνουν<br />ντόρο γύρω απ' το όνομά τους, και επομένως δεν πρόκειται ποτέ να πάρει περισσότερους από<br />διακόσιους ψήφους. Δεν θα τον κατεβάσουν καν ως υποψήφιο, και θα προβάλουν έναν δικηγόρο ή ένα<br />δημοσιογράφο, έναν πολυλογά ή έναν συγγραφέα της πεντάρας που θα μεταφέρουν στο κοινοβούλιο<br />τα δικά τους ήθη, τα ήθη του δικηγορικού κόσμου και της εφημερίδας και θα προστεθούν στο κοπάδι<br />που ψηφίζει υπέρ της κυβέρνησης ή υπέρ της αντιπολίτευσης. Ή πάλι, θα είναι ένας μεγαλέμπορας,<br />που θα φιλοδοξεί να πάρει τον τίτλο του βουλευτή, και που δεν θα διστάσει να ξοδέψει και 10.000<br />φράγκα για ν' αποκτήσει αυτό τον αμφίβολο τίτλο τιμής. Κι εκεί που τα ήθη είναι εξαιρετικά<br />δημοκρατικά, όπως στις ΗΠΑ, εκεί όπου συγκροτούνται εύκολα επιτροπές κι αντισταθμίζουν την<br />επιρροή της μεγάλης περιουσίας, προβάλλουν τον χειρότερο απ' όλους, τον επαγγελματία πολιτικάντη,<br />το άθλιο πλάσμα που' χει γίνει σήμερα η πληγή της μεγάλης αυτής Δημοκρατίας, τον άνθρωπο που<br />κάνει την πολιτική επάγγελμα και που χρησιμοποιεί τις μεθόδους της μεγάλης βιομηχανίας –<br />διαφήμιση, τυμπανοκρουσίες, εξαγορά.<br />Κάντε όσες αλλαγές θέλετε στο εκλογικό σύστημα: αντικαταστήστε το τοπικό ψηφοδέλτιο με<br />το ψηφοδέλτιο ολόκληρης της επικράτειας, κάντε τις εκλογές σε δύο γύρους όπως στην Ελβετία<br />(εννοώ τις προκαταρκτικές εκλογές), αλλάξτε όσα μπορείτε, εφαρμόστε αυτό το σύστημα στις<br />συνθήκες της πιό μεγάλης ισότητας -δώστε σε όλους εκλογικά δικαιώματα-· ο θεσμός θα<br />εξακολουθήσει να έχει τα σύμφυτα μ' αυτόν ελαττώματα. Όποιος πετύχει να συγκεντρώσει κάτι<br />περισσότερο απ' τις μισές ψήφους (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις στα καταδιωκόμενα κόμματα), θα<br />είναι ο άχρωμος, ο χωρίς πεποιθήσεις άνθρωπος – αυτός που ξέρει να τα πάει καλά μ' όλους.<br />Γι' αυτό, -όπως παρατήρησε ήδη ο Σπένσερ- η σύνθεση όλων των κοινοβουλίων είναι ποιοτικά<br />τόσο χαμηλή. Η Βουλή, λέει στην Εισαγωγή..., έχει επίπεδο χαμηλότερο από το μέσο επίπεδο της<br />χώρας, όχι μόνο ως προς τη συνείδηση, αλλά και ως προς το μυαλό. Μια χώρα με έξυπνους πολίτες,<br />την εξευτελίζουν οι αντιπρόσωποί της. Θα 'ταν καλύτερα να την αντιπροσώπευαν παθολογικά ηλίθιοι<br />που θα ορίζονταν χωρίς εκλογές. Όσο για την τιμιότητα των βουλευτών, τη ξέρουμε κι αυτήν.<br />Διαβάστε μόνο τί λένε γι' αυτήν οι πρώην υπουργοί που τους έχουν γνωρίσει κι έχουν παρτίδες μ'<br />αυτούς.<br />Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν ειδικοί χώροι απ' όπου οι εκλογείς θα μπορούσαν να δουν τη<br />«Βουλή» τους εν δράσει. Θα αηδίαζαν πολύ γρήγορα. Οι αρχαίοι μεθούσαν τους δούλους για να μάθουν στα παιδιά τους να σιχαίνονται το μεθύσι. Πάτε κι εσείς Παριζιάνοι στη Βουλή και δέστε τους<br />βουλευτές σας για να σιχαθείτε την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση.<br />Σ' αυτό το συρφετό των μηδενικών ο λαός εκχωρεί όλα του τα δικαιώματα εκτός απ' το<br />δικαίωμα να βάζει στη θέση τους άλλα μηδενικά όταν τελειώσει η θητεία τους. Αφού όμως η<br />καινούρια Εθνοσυνέλευση, που έχει εκλεγεί με το ίδιο σύστημα και της έχει ανατεθεί η ίδια αποστολή,<br />θα είναι τόσο κακή όσο κι η προηγούμενη, η μεγάλη μάζα του λαού θα φτάσει στο τέλος να αδιαφορεί<br />γι' αυτή την κωμωδία και θα αρκεστεί σε μερικά μπαλώματα, ψηφίζοντας κάποιους καινούριους<br />υποψήφιους που θα διεκδικήσουν την ψήφο της.<br />Αν όμως οι εκλογές είναι σφραγισμένες, από την ίδια τους τη φύση, μ' ένα αδιόρθωτο<br />ελάττωμα, τί να πούμε για τον τρόπο με τον οποίο εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της η Εθνοσυνέλευση;<br />Σκεφτείτε, ένα λεπτό μόνο, κι αμέσως θα δείτε πόσο αδύνατο είναι να εκπληρώσει την αποστολή που<br />της εμπιστευτήκαμε.<br />Ο αντιπρόσωπος σας θα πρέπει να έχει μια γνώμη και μια ψήφο για μια ατέλειωτη σειρά<br />ζητήματα που ανακύπτουν κατά τη λειτουργία αυτής της περίφημης μηχανής -του συγκεντρωτικού<br />κράτους. Ο αντιπρόσωπός σας θα πρέπει να έχει μια γνώμη και μια ψήφο για μια ατελείωτη σειρά<br />ζητήματα που ανακύπτουν κατά τη λειτουργία αυτής της περίφημης μηχανής -του συγκεντρωτικού<br />κράτους. Θα πρέπει να ψηφίζει το φόρο για τα σκυλιά και τη μεταρρύθμιση της πανεπιστημιακής<br />εκπαίδευσης, χωρίς να έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στο Πανεπιστήμιο και χωρίς να έχει δει ποτέ του<br />τσομπανόσκυλο. Πρέπει να εκφέρει τη γνώμη του για τα πλεονεκτήματα του τουφεκιού Γκρα και για<br />την τοποθεσία που πρέπει να χτιστούν οι κρατικοί στάβλοι. Θα ψηφίσει για τη φυλλοξήρα, για το<br />γκουανό, για τα καπνά, για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και για την υγιεινή των πόλεων· για την<br />Κοχινγκινία και την Γουιάνα, για τις σιδερένιες ράγες των τρένων και για το Αστεροσκοπείο του<br />Παρισιού. Κάποιος που έχει δει φαντάρους μόνο στην παρέλαση, θα κατανείμει στην επικράτεια τις<br />στρατιωτικές δυνάμεις και χωρίς να' χει δει ποτέ του άραβα, θα επιβάλει ή θα καταργήσει τον<br />μουσουλμανικό κώδικα της έγγειας ιδιοχτησίας στην Αλγερία. Θα υπέρ του στρατιωτικού πηληκίου<br />ουγγρικού ή γαλλικό τύπου ανάλογα με τα γούστα της συμβίας του. Θα προστατεύσει τη ζάχαρη και θα<br />θυσιάσει το σιτάρι. Θα καταστρέψει την αμπελουργία νομίζοντας ότι την προστατεύει· θα ψηφίζει<br />υπέρ της αναδάσωσης και κατά των βοσκοτοπιών, ενώ στην πραγματικότητα θα ευνοεί τα βοσκοτόπια<br />σε βάρος του δάσους. Θα πρέπει να είναι άριστος γνώστης του τραπεζικού συστήματος. Θα<br />καταστρέψει ένα κανάλι για να ευνοήσει ένα σιδηρόδρομο, χωρίς να πολυξέρει σε ποιό μέρος της<br />Γαλλίας, βρίσκεται το καθένα απ' αυτά. Θα προσθέσει καινούρια άρθρα στον Ποινικό Κώδικα, χωρίς<br />βέβαια να τον έχει διαβάσει ποτέ ολόκληρο. Παντογνώστης και παντοδύναμος Πρωτέας, τη μια μέρα<br />στρατιωτικός, την άλλη χοιροτρόφος, κι ύστερα με τη σειρά τραπεζίτης, ακαδημαϊκός,<br />βοθροκαθαριστής, γιατρός, αστρονόμος, φαρμακοποιός, βυρσοδέψης, ή χοντρέμπορας, σύμφωνα με<br />την ημερίσια της Βουλής, χωρίς κανένα δισταγμό. Μαθημένος απ' τη δικηγορία, τη δημοσιογραφία ή<br />τις αγορεύσεις του στις λαϊκές συγκεντρώσεις, να μιλάει για πράγματα που δεν τα ξέρει, θα ψηφίσει<br />για όλα αυτά τα ζητήματα, με τη μόνη διαφορά ότι στην εφημερίδα ψυχαγωγούσε απλώς κατά την ώρα<br />της χαλάρωσής του το θυρωρό, ότι στα κακουργιοδικεία ύψωνε τη φωνή του στους υπναλέους<br />δικαστές και ενόρκους, ενώ στη Βουλή η γνώμη του θα θεσπίσει ένα νόμο για τριάντα και σαράντα<br />εκατομμύρια κάτοικους.<br />Κι αφού είναι φύσει αδύνατο να έχει δική του γνώμη πάνω στα χίλια ζητήματα για τα οποία<br />νομοθετεί, θα ψιλοκουβεντιάζε με το διπλανό του, θα σκοτώνει την ώρα του στο κυλικείο, θα στέλνει<br />επιστολές για να αναζωοπυρώνει τον ενθουσιασμό των «προσφιλών ψηφοφόρων» του, ενώ ένας<br />υπουργός θα διαβάζει μια αναφορά φορτωμένη με κατάλληλους για την περίσταση αριθμούς που<br />συνέταξε ο γραμματέας του· και τη στιγμή της ψηφοφορίας θα πάρει θέση υπέρ ή κατά της αναφοράς,<br />σύμφωνα με το νόημα που θα του κάνει ο αρχηγός του κόμματός του.<br />Κι ύστερα, το ζήτημα της τροφής των γουρουνιών ή του εξοπλισμού του στρατού θα είναι για<br />τα δύο κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης μόνο ένα ζήτημα για κοινοβουλευτικές<br />αψιμαχίες. Δεν τους νοιάζει αν τα γουρούνια έχουν ανάγκη από τροφή, ούτε αν οι φαντάροι είναι<br />παραφορτωμένοι σαν τις καμήλες στην έρημο – το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν η ψήφος τους<br />ευνοεί το κόμμα τους. Οι κοινοβουλευτικές μάχες γίνονται πάνω στην καμπούρα του φαντάρου, του<br />καλλιεργητή, του βιομηχανικού εργάτη, προς όφελος της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης.<br />Φαντάζομαι τα βάσανα του δύστυχου του Προυντόν όταν είχε την παιδιάστικη αφέλεια,<br />μπαίνοντας στην Εθνοσυνέλευση, να μελετάει σε βάθος κάθε ζήτημα που γραφόταν στην ημερήσια<br />διάταξη. Κατέθετε στο Προεδρείο αριθμούς, ιδέες – ούτε που το άκουγαν. Όλα τα ζητήματα λύνονται<br />πολύ πριν από τη συνεδρίαση, μ' αυτό το απλό σκεπτικό: ωφελεί ή βλάπτει το κόμμα μας; Η<br />καταμέτρηση των ψήφων έχει γίνει· οι δικοί καταγράφονται, οι αντίπαλοι βολδοσκοπούνται, και<br />μετριούνται με προσοχή. Τα λογύδρια εκφωνούνται για τη σκηνοθεσία· δεν ακούει κανένας, εκτός αν<br />έχουν ρητορική αξία ή αν είναι σκανδαλοθηρικά. Οι αφελείς φαντάζονται ότι ο Ρουμεστάν έχει<br />καθηλώσει με την ευγλωττία του τη Βουλή, ενώ ο Ρουμεστάν, μετά την παράσταση, λογαριάζει με<br />τους φίλους του πώς να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που έδωσε για να κλέψει ψήφους. Η ευγλωττία του<br />ήτανε μόνο επικαιρικό τραγουδάκι, που το συνέθεσε και το τραγούδησε για να διασκεδάσει τη<br />γαλαρία, για να αναζωογονήσει τη δημοτικότητα του με παχιά λόγια.<br />«Να κλέψει ψήφους!» - Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί που κλέβουν τις ψήφους και που κάνουν να<br />γείρει προς τη μια ή προς την άλλη μεριά η κοινοβουλευτική πλάστιγγα; Ποιοί είναι αυτοί που<br />ανατρέπουν και στηρίζουν κυβερνήσεις και που οδηγούν τη χώρα σε μια αντιδραστική εσωτερική<br />πολιτική ή σε εξωτερικές περιπέτειες; Ποιός διαλέγει ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση;<br />- Αυτοί που τους λένε πολύ σωστά «τα βατράχια του βάλτου!». Αυτοί που δεν έχουν καμιά<br />γνώμη, που κάθονται πάντα ανάμεσα σε δύο καρέκλες, που παλινδρομούν ανάμεσα στα δύο μεγάλα<br />κόμματα του Κοινοβουλίου.<br />Κι είναι ακριβώς αυτή η ομάδα – μια πενηντάδα αδιάφορων, χωρίς καμία πεποίθηση<br />ανθρώπων, που τους πάει ο άνεμος μια στους φιλελεύθερους και μια στους συντηρητικούς, που<br />αφήνονται να παρασυρθούν από υποσχέσεις, από πόστα που τους τάζουν, από κολακείες ή από<br />πανικό-, αυτή η μικρή ομάδα των μηδενικών, τα οποία δίνουν ή αρνούνται να δώσουν την ψήφο τους,<br />που αποφασίζει για όλα τα ζητήματα της χώρας. Αυτοί είναι που θεσπίζουν τους νόμους ή τους<br />αφήνουν στα συρτάρια. Αυτοί είναι που στηρίζουν ή ανατρέπουν τις κυβερνήσεις κι αλλάζουν την<br />πολιτική μιας χώρας. - Μια πενηντάδα αδιάφορων θεσπίζει τους νόμους της χώρας – να που ανάγεται,<br />σε πρώτη ανάλυση, το κοινοβουλευτικό καθεστώς.<br />Είναι αναπόφευκτο, οποιαδήποτε κι αν είναι η σύνθεση του κοινοβουλίου, όσο κι αν το<br />αποτελούν αστέρια πρώτου μεγέθους κι ακέραιοι άνθρωποι – τις αποφάσεις να τις παίρνουν... τα<br />βατράχια του βάλτου! Τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί ν' αλλάξει όσο ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας.<br />Αφού επισημάναμε, σύντομα, τα σύμφυτα με τις αντιπροσωπευτικές εθνοσυνελεύσεις<br />ελαττώματά τους, ας εξετάσουμε στη συνέχεια το έργο αυτών των εθνοσυνελεύσεων. Θα πρέπει να<br />δείξουμε πώς όλες τους, από τη Συντακτική Συνέλευση του 1789 μέχρι το Συμβούλιο της Κομμούνας<br />στα 1871, απ' το αγγλικό Κοινοβούλιο μέχρι τη σερβική Σκουπτσίνα, δεν έχουν κάνει, στην ουσία,<br />τίποτα· πώς οι καλύτεροι νόμοι τους ήταν- σύμφωνα μ' όσα λέει ο Μπούκλε- εκείνοι που καταργούσαν<br />προγενέστερους νόμους, πώς αυτούς τους νόμους χρειάστηκε να τους αποσπάσει ο λαός με τις λόγχες,<br />με εξεγέρσεις. Θα πρέπει να γράψουμε την ιστορία αυτή, μα κάτι τέτοιο θα ξέφευγε απ' τα όρια αυτού<br />του κειμένου.<br />Πάντως, όποιος ξέρει να σκέφτεται χωρίς ν' αφήνει να τον παρασύρουν οι προλήψεις που μας<br />δίνει η άθλια εκπαίδευσή μας θα βρει μοναχός του αρκετά παραδείγματα από την ιστορία των<br />σύγχρονών μας αντιπροσωπευτικών κυβερνήσεων. Και θα καταλάβει ότι, όποιο κι αν είναι το σώμα<br />των αντιπροσώπων – είτε αποτελείται από εργάτες είτε από αστούς, είτε ακόμα περιλαμβάνει στους<br />κόλπους τους του και πολλούς επαναστάτες σοσιαλιστές- θα έχει όλα τα ελαττώματα των<br />αντιπροσωπευτικών εθνοσυνελεύσεων.<br />Το να ονειρευόμαστε ένα εργατικό κράτος, που θα το κυβερνάει μια εκλεγμένη εθνοσυνέλευση,είναι το πιό διεστραμμένο όνειρο που μας επιβάλλει η εξουσιαστική μας παιδεία.<br />Όπως δεν μπορούμε να' χουμε έναν καλό βασιλιά, ούτε τον Ριέντζι ούτε τον Αλέξανδρο στον Γ,<br />έτσι δεν μπορούμε να' χουμε κι ένα καλό κοινοβούλιο. Το σοσιαλιστικό μέλλον βρίσκεται προς μια<br />άλλη κατεύθυνση: θα ανοίξει στην ανθρωπότητα καινούριους δρόμους τόσο στον πολιτικό όσο και<br />στον οικονομικό τομέα.<br />IV.<br />Αν ρίξουμε μια έστω κι επιπόλαια ματιά στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού καθεστώτος,<br />στην προέλευσή του και στον τρόπο με τον οποίο εκφυλίζεται ο θεσμός όσο δυναμώνει το κράτος, θα<br />καταλάβουμε ότι έχει φάει τα ψωμιά του, ότι έχει παίξει το ρόλο του κι ότι πρέπει να παραχωρήσει τη<br />θέση του σ' έναν καινούριο τρόπο πολιτικής οργάνωσης.<br />Ας μην πάμε πολύ μακριά. Ας πάρουμε τον 12ο αιώνα και την απελευθέρωση των Κοινοτήτων.<br />Στους κόλπους της φεουδαρχικής κοινωνίας δημιουργείται ένα ισχυρό ελευθεριακό κίνημα. Οι<br />πόλεις απελευθερώνονται από τους άρχοντες. Οι κάτοικοί τους «ορκίζονται» να υπερασπίζουν ο ένας<br />τον άλλον· διακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους προφυλαγμένοι απ' τα τείχη τους· οργανώνουν την<br />παραγωγή και την ανταλλαγή, τη βιομηχανία και το εμπόριο· δημιουργούν αυτές τις πόλεις που επί<br />τρεις-τέσσερις αιώνες χρησιμεύουν ως καταφύγιο στους ελεύθερους εργαζόμενους, στις τέχνες, τις<br />επιστήμες και τις ιδέες – που είναι τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού που σήμερα εξυμνούμε.<br />Οι κοινότητες ήταν φυσικό προϊόν του μεσαίωνα και της ολοένα αυξανόμενης σημασίας των<br />πόλεων ως κέντρων του εμπορίου και της βιομηχανίας, και δεν είχαν ούτε καθαρά ρωμανική<br />προέλευση, όπως υποστήριξαν ο Ραηνουάρ κι ο Λεμπά στη Γαλλία ( που τους ακολούθησαν κι ο Γκιζό<br />και σ' ένα βαθμό, ο Αγκουστίν Τιερί), κι οι Αηχορν, Γκάουπ και Σαβινύ στη Γερμανία· δεν ήταν ούτε<br />καθαρά γερμανικής προέλευσης, όπως υποστηρίζει η περίφημη σχολή των «Γερμανιστών». Γι' αυτό<br />και ταυτόχρονα, στην Ιταλία, στη Φλάνδρα, στη Γαλλία, στην Γερμανία, στον σκανδιναβικό και στο<br />σλαβικό κόσμο, όπου η ρωμανική επιρροή είναι μηδαμινή κι η γερμανική ακόμα μικρότερη, βλέπουμε<br />την ίδια εποχή, δηλαδή στον 11ο και 12ο αιώνα, να δημιουργούνται αυτές οι ανεξάρτητες πόλεις που<br />θα γεμίσουν τρεις αιώνες με την έντονη ζωή τους, και που αργότερα θα γίνουν συστατικά στοιχεία των<br />σύγχρονων κρατών.<br />Ορκισμένοι αστοί που εξοπλίζονται με σκοπό την άμυνά τους και που αποκτούν στο εσωτερικό<br />μια οργάνωση ανεξάρτητη τόσο από τους κοσμικούς ή εκκλησιαστικούς άρχοντες όσο κι απ' το<br />βασιλιά – οι ελεύθερες πόλεις ανθούν αμέσως πίσω από τα τείχη τους κι όταν επιβάλλουν στα χωριά τη<br />δική τους κυριαρχία αντικαθιστώντας τους άρχοντες, δίνουν και σ' αυτά την ίδια πνοή ελευθερίας. Νus<br />sumes home cumil Sunt. «Είμαστε άνθρωποι όπως αυτοί», τραγουδάνε οι χωριάτες κάνοντας ένα<br />ακόμα βήμα προς την απελευθέρωση των δουλοπαροίκων.<br />«Άσυλα ανοιχτά στη φιλόπονη ζωή», οι απελευθερωμένες πόλεις συγκροτούνται εσωτερικά ως<br />ενώσεις ανεξάρτητων συντεχνιών. Κάθε συντεχνία έχει τη δική της νομοθεσία, τη δική της διοίκηση,<br />τη δική της πολιτοφυλακή. Καθένας είναι κύριος των υποθέσεών του όχι μόνο σε ό,τι αφορά το<br />επάγγελμά ή το εμπόριό του, αλλά και σ' όλα όσα θα αναλάμβανε αργότερα το κράτος, εκπαίδευση,<br />υγιεινή, παραβιάσεις των εθίμων, ποινικές και αστικές υποθέσεις, μέτρα για την άμυνα. Σώματα<br />ταυτόχρονα πολιτικά, βιομηχανικά ή εμπορικά, οι συντεχνίες συγκεντρώνονταν όλες μαζί στο forum<br />(στην αγορά) – όπου μαζευόταν ο λαός με κωδωνοκρουσίες στις σημαντικές περιστάσεις, είτε για να<br />ρυθμίσουν τις διαφορές που ανέκυπταν μεταξύ των συντεχνιών, είτε για ν' αποφασίσουν για ζητήματα<br />που αφορούσαν ολόκληρη την πόλη, είτε για να συνεννοηθούν για τα μεγάλα κοινοτικά έργα που<br />απαιτούσαν τη συμμετοχή όλων των κατοίκων.<br />Μέσα στην Κοινότητα, προπάντων, στις απαρχές της – δεν βρίσκουμε ακόμα κανένα ίχνος από<br />την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Τις αποφάσεις τις παίρνουν ο δρόμος, ο τομέας, ολόκληρη η<br />συντεχνία, ολόκληρη η πόλη, - όχι πλειοψηφικά, αλλά με συζήτηση μέχρι που οι υποστηριχτές της μιας<br />απ' τις δύο διαφορετικές γνώμες παραδέχονταν στο τέλος εκούσια, έστω και για να δοκιμάσουν μόνο,<br />τη γνώμη που υποστήριζαν οι περισσότεροι.<br />Υπήρχε συνεννόηση; - Την απάντηση την δίνουν τα έργα τους που δεν παύουμε να τα<br />θαυμάζουμε χωρίς να μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Ό,τι ωραίο μας έχει μείνει μετά τα τέλη του<br />μεσαίωνα είναι το έργο αυτών των πόλεων. Οι καθεδρικοί ναοί, αυτά τα γιγάντια μνημεία που κάθε<br />πετραδάκι τους διηγείται την ιστορία και τους πόθους των Κοινοτήτων, είναι έργο αυτών των<br />συντεχνιών, που δούλευαν από ευλάβεια κι από αγάπη για την τέχνη και για τη πόλη τους (οι<br />καθεδρικοί της Ρεμς και της Ρουέν δεν θα μπορούσαν να είχαν χτιστεί με έξοδα του δήμου) και που<br />συναγωνίζονταν στο ποιά θα έκανε το πιό ωραίο μέγαρο και ποιά θα όρθωνε τα ισχυρότερα τείχη.<br />Στις απελευθερωμένες Κοινότητες οφείλουμε την αναγέννηση της τέχνης, στις συντεχνίες των<br />εμπόρων και συχνά σ' όλους τους κάτοικους της πόλης που συμβάλλανε ο καθένας σύμφωνα με τις<br />δυνατότητές του στον εξοπλισμό του ιππικού ή του στόλου, οφείλουμε αυτή την ανάπτυξη του<br />εμπορίου που οδήγησε στις χανσεατικές ενώσεις και στις θαλάσσιες ανακαλύψεις. Στις συντεχνίες των<br />χειροτεχνών, που στη συνέχεια τις έχουν δυσφημίσει η άγνοια κι ο εγωισμός των επιχειρηματιών<br />βιομηχάνων, οφείλουμε τη δημιουργία όλων σχεδόν των βιομηχανικών τεχνικών απ' τις οποίες<br />επωφελούμαστε σήμερα.<br />Μα η Κοινότητα, του μεσαίωνα έμελε να χαθεί. Την χτύπησαν ταυτόχρονα δύο εχθροί, ένας<br />εσωτερικός κι ένας εξωτερικός.<br />Το εμπόριο, οι πόλεμοι και η εγωιστική κυριαρχία που ασκούσε στην ύπαιθρο, μεγάλωναν τις<br />ανισότητες στους κόλπους της Κοινότητα, φτωχαίνοντας τους μεν και πλουτίζοντας τους δε. Για λίγο<br />καιρό, η συντεχνία εμπόδισε την ανάπτυξη του προλεταριάτου μέσα στην πόλη, μα γρήγορα υπέκυψε<br />στον άνισο αγώνα. Το εμπόριο με στήριγμά του την αρπαγή, οι αδιάκοποι πόλεμοι που γεμίζουν τις<br />σελίδες της ιστορίας της εποχής, πλούτιζαν τους μεν και φτώχαιναν τους δε· η αστική τάξη που<br />γεννιόταν, εργαζόταν με σκοπό να υποδαυλίσει τις διαφωνίες και να μεγεθύνει τις περιουσιακές<br />ανισότητες. Η πόλη χωρίστηκε σε πλούσιους και σε φτωχούς, σε «άσπρους» και «μαύρους»· στους<br />κόλπους της Κοινότητας παρουσιάστηκε η πάλη των τάξεων και, μαζί μ' αυτήν, το κράτος. Όσο<br />περισσότερο φτώχαιναν οι φτωχοί και υποδουλώνονταν στους πλούσιους με τη τοκογλυφία, τόσο<br />περισσότερο η δημοτική αντιπροσώπευση, η διακυβέρνηση με πληρεξουσιότητα, δηλαδή η<br />διακυβέρνηση απ' τους πλούσιους, εδραιωνόταν μέσα στην κοινότητα. Συγκροτήθηκε, λοιπόν, σε<br />αντιπροσωπευτικό κράτος, με δημοτικό ταμείο, μισθωτούς χωροφύλακες, ένοπλους κοντοτιέρους,<br />δημόσιες υπηρεσίες κι υπαλλήλους. Κράτος μεν, αλλά μικρό κράτος, δεν έμελλε να γίνει γρήγορα<br />βορά του μεγάλου κράτους που συγκροτούνταν υπό την αιγίδα της μοναρχίας; Υπονομευμένη ήδη απ'<br />τον εσωτερικό εχθρό -το βασιλιά.<br />Ενώ ακόμη ανθούσαν οι ελεύθερες πόλεις, το συγκεντρωτικό κράτος συγκροτούνταν ήδη<br />μπροστά στις πύλες τους.<br />Γεννήθηκε μακριά από το θόρυβο της αγοράς, μακριά απ' το πνεύμα του δήμου που έπνεε τις<br />ανεξάρτητες πόλεις. Μέσα σε κάποια καινούρια πόλη, στο Παρίσι ή στη Μόσχα -που ήτανε<br />συνενώσεις χωριών-, εδραιώθηκε η εξουσία της μοναρχίας που γεννιόταν. Τί ήτανε μέχρι τότε ο<br />βασιλιάς; Ένας λήσταρχος σαν όλους τους άλλους. Ένας αρχηγός που η εξουσία του μόλις που<br />επεκτεινόταν στους ληστές της συμμορίας του και που με δυσκολία αποσπούσε ένα μικρό πρόστιμο<br />απ' όσους ήθελαν να εξαγοράσουν την ειρήνη. Όσο αυτός ο αρχηγός ήταν κλεισμένος, σε μια πόλη<br />περήφανη για τις κοινοτικές της ελευθερίες, τι μπορούσε να κάνει; Όταν δοκίμαζε, από απλός<br />υπερασπιστής των τειχών, να γίνει κύριος της πόλης, η αγορά τον έδιωχνε. Κατέφευγε τότε σε μια<br />συνένωση χωριών, σε μια καινούρια πόλη. Εκεί, μαζεύοντας πλούτη απ' τη δουλειά των<br />δουλοπάροικων, μη συναντώντας εμπόδιο στη φωνακλάδικη πλέμπα, άρχισε με το χρήμα, το δόλο, τις<br />ίντριγκες και τα όπλα, την αρχή διαδικασία της συνένωσης, της συγκέντρωσης, που την ευνοούσαν<br />-την επέβαλαν, θα' λεγα- οι πόλεμοι εκείνης της εποχής κι οι αδιάκοπες εισβολές που γίνονταν<br />ταυτόχρονα σ' όλα τα ευρωπαϊκά έθνη.<br />Οι κοινότητες, που βρίσκονται ήδη στο στάδιο της παρακμής, που είχαν ήδη γίνει κράτη μέσα<br />στα τείχη τους, χρησίμευαν ως στόχοι και ως πρότυπα. Αρκούσε να τις περικυκλώνει σιγά σιγά, να<br />υποτάσσει τα όργανά τους και να τις κάνει να βοηθούν την ανάπτυξη της μοναρχικής εξουσίας. Αυτό<br />έκανε η μοναρχία, με τις απειλές στην αρχή και ολοένα και περισσότερο με τη βία όσο αισθανόταν ότι<br />δυνάμωνε.<br />Το γραπτό δίκαιο γεννήθηκε, ή μάλλον αναπτύχθηκε, στις Χάρτες των Κοινοτήτων. Και<br />χρησίμευσε ως βάση στο κράτος. Αργότερα, το ρωμαϊκό δίκαιο ήρθε να το επικυρώσει, ενώ<br />ταυτόχρονα επικύρωνε και τη μοναρχική εξουσία. Η θεωρία της αυτοκρατορικής εξουσίας, ξεθάφτηκε<br />απ' τα ρωμαϊκά γλωσσάρια και διαδόθηκε προς όφελος του βασιλιά. Η εκκλησία, απ' τη μεριά της,<br />έσπευσε να του δώσει την ευλογία της και, μετά την αποτυχία της να συγκροτήσει την εγκόσμια<br />Αυτοκρατορία, προσκολλήθηκε σ' αυτόν που, αν τον χρησιμοποιούσε ως ενδιάμεσο, έλπιζε μια μέρα<br />να κυριαρχήσει στη γη.<br />Επί πέντε αιώνες η μοναρχία εξακολουθούσε αυτό το αργό έργο της συνένωσης, ξεσηκώνοντας<br />τους δουλοπάροικους και τις Κοινότητες εναντίον του άρχοντα, κι αργότερα συνέτριψε τους<br />δουλοπάροικους και τις Κοινότητες με τη βοήθεια του άρχοντα που έγινε υπάκουος υπηρέτης της.<br />Στην αρχή κολάκευε τις Κοινότητες, περίμενε όμως οι εσωτερικές διαμάχες ν' ανοίξουν τις πόρτες<br />τους, να της παραδώσουν τα ταμεία τους για να τα τσεπώσει, καθώς και τα τείχη τους για να τα γεμίσει<br />με τους μισθοφόρους της. Συμπεριφέρεται, λοιπόν, προσεχτικά στις Κοινότητες: αναγνωρίζει ορισμένα<br />προνόμιά τους, ενώ ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί για να τις υποδουλώσει.<br />Αρχηγός στρατιωτών που τον υπάκουαν μόνον όσο υπήρχαν λάφυρα, ο βασιλιάς<br />περιτριγυριζόταν πάντα από το Συμβούλιο των υπαρχηγών του, που στον 14ο ή στον 15ο αιώνα<br />συγκροτούν το Συμβούλιο των Ευγενών. Αργότερα, σ' αυτό έρχεται να προστεθεί και το Συμβούλιο<br />του Κλήρου. Στο μέτρο που ο βασιλιάς κατορθώνει να βάλει στο χέρι τις Κοινότητες, προσκαλεί<br />-προπάντων στις κρίσιμες εποχές- τους αντιπροσώπους των «αγαπητών του πόλεων» για να τους<br />ζητήσει φόρους.<br />Έτσι γεννήθηκαν τα κοινοβούλια. Αλλά -κι αυτό πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα- αυτά τα<br />αντιπροσωπευτικά σώματα, όπως κι η ίδια η μοναρχία, είχαν πολύ περιορισμένη εξουσία. Αυτό που<br />τους γύρευαν ήταν μόνο η οικονομική τους συνδρομή, έστω κι αν την επικύρωναν με την ψήφο τους οι<br />εκπρόσωποι, έπρεπε να την εγκρίνει και η πόλη. Όσο για την εσωτερική διοίκηση των Κοινοτήτων, η<br />μοναρχία δεν είχε σ' αυτήν καμιά δικαιοδοσία. - «Η τάδε πόλη είναι πρόθυμη να πληρώσει τους<br />φόρους για να αποφύγει την εισβολή. Συμφωνεί να δεχτεί τη φρουρά που θα επανδρώσει τα οχυρά<br />εναντίον του εχθρού» - να ποιά ήταν η συγκεκριμένη και ακριβής εντολή του αντιπροσώπου εκείνης<br />της εποχής. Τι διαφορά από την χωρίς περιορισμούς εντολή, που περιλαμβάνει τα πάντα, και που<br />δίνουμε εμείς σήμερα τους βουλευτές μας!<br />Το λάθος, όμως, έγινε. Τρεφόμενη από τις διαμάχες των πλούσιων με τους φτωχούς, η<br />μοναρχία συγκροτήθηκε υπό το κάλυμμα της εθνικής άμυνας.<br />Γρήγορα, βλέποντας πώς διασπαθιζόταν το χρήμα τους στη βασιλική αυλή, οι αντιπρόσωποι<br />των Κοινοβουλίων δοκίμασαν να βάλουν μια τάξη. Επιβλήθηκαν οι ίδιοι στους μονάρχες ως<br />διαχειριστές των εθνικών πόρων· και στην Αγγλία, όπου τους διόριζε η αριστοκρατία, πέτυχαν να<br />γίνουν αποδεκτοί ως οικονομικοί διαχειριστές. Στη Γαλλία, μετά την καταστροφή του Πουατιέ, ήταν<br />πανέτοιμοι να σφετεριστούν τα ίδια δικαιώματα· το Παρίσι όμως που το ξεσήκωσε ο Ετιέν Μαρσέλ<br />υποτάχτηκε ταυτόχρονα με την αγροτική επανάσταση, κι έτσι η μοναρχία βγήκε περισσότερο<br />δυναμωμένη απ' αυτή τη σύγκρουση.<br />Από τότε, όλα συμβάλλουν στη στερέωση της μοναρχίας, στη συγκέντρωση των εξουσιών στα<br />χέρια του βασιλιά. Οι χρηματικές προσφορές μετατρέπονται σε τακτικούς φόρους κι η αστική τάξη<br />σπεύδει να βάλει στην υπηρεσία του βασιλιά το δικό της πνεύμα της ευταξίας και της διοίκησης. Ο<br />μαρασμός των Κοινοτήτων που υποτάσσονται η μια μετά την άλλη στο βασιλία· η αδυναμία των<br />αγροτών που γίνονται όλο και περισσότερο δουλοπάροικοι -οικονομικά, αν όχι και σαν πρόσωπα· οι<br />θεωρίες του ρωμαϊκού δικαίου που ξέθαψαν οι νομικοί· οι αδιάκοποι πόλεμοι -μόνιμη πηγή<br />εξουσιαστικών σχέσεων-· όλα αυτά ευνοούν την εδραίωση της μοναρχικής εξουσίας. Κληρονομώντας<br />την κοινοτική οργάνωση, ο μονάρχης ανακατεύεται ολοένα και περισσότερο στη ζωή των υπηκόων του<br />-τόσο πολύ, που την εποχή του Λουδοβίκου του 14ου μπορούσε να καυχηθεί: «Το κράτος είμαι εγώ».<br />Από τότε αρχίζει κι η παρακμή, ο εξευτελισμός της μοναρχικής εξουσίας, που πέφτει στα χέρια<br />των αυλικών, προσπαθεί να ανανεωθεί στη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου του 16ου με τα<br />φιλελεύθερα μέτρα που παράχθηκαν στην αρχή της βασιλείας του, μα που γρήγορα καταρρέει κάτω<br />απ' το βάρος των σφαλμάτων της.<br />Τί κάνει η Μεγάλη Επανάσταση όταν ανατρέπει την εξουσία του μονάρχη;<br />Η Επανάσταση αυτή μπόρεσε να γίνει γιατί αποδιοργανώθηκε η κεντρική εξουσία που μέσα σε<br />τέσσερα χρόνια απόλυτης αδυναμίας κατάντησε να παίζει το ρόλο του απλού καταγραφέα των<br />γεγονότων· οφείλεται ακόμη, και στην αυθόρμητη δράση των πόλεων και της υπαίθρου που<br />αποσπούσαν μια μια τις αρμοδιότητες από την κεντρική εξουσία κι αρνούνταν να πληρώνουν φόρους<br />και να την υπακούσουν.<br />Η αστική τάξη όμως που ήθελε να πάρει το πάνω χέρι, μπορούσε να ικανοποιηθεί απ' αυτό;<br />Έβλεπε ότι ο λαός, αφού καταργούσε τα προνόμια των αρχόντων, θα στρεφόταν κατά των προνομίων<br />της αστικής τάξης των πόλεων και των χωριών, κι έτσι δοκίμασε να τον δαμάσει – και στο τέλος τα<br />κατάφερε. Γι' αυτό κι έγινε ο απόστολος της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης και δούλεψε επί τέσσερα<br />χρόνια μ' όλη την ενεργητικότητα και την οργανωτικότητα που αναγνωρίζουμε ότι έχει, για να επιβάλει<br />στο έθνος αυτή την ιδέα. Το ιδανικό της ήταν το ίδιο με το ιδανικί του Ετιέν Μαρσέλ: ένας βασιλιάς<br />που, θεωρητικά κατέχει την απόλυτη εξουσίαμ ενώ στην πραγματικότητα την εξουσία του την<br />εκμηδενίζει ένα κοινοβούλιο που αποτελείται, βέβαια, από εκπροσώπους της αστικής τάξης. Η<br />παντοδυναμία της αστικής τάξης μέσα απ' το κοινοβούλιο, υπό το κάλυμμα της μοναρχίας – να ποιός<br />ήταν ο στόχος της. Αν ο λαός της είχε επιβάλει την Αβασίλευτη Δημοκρατία, την έχει δεχτεί με βαριά<br />καρδιά, και θα κοιτάξει με την πρώτη ευκαιρία να την ανατρέψει.<br />Αν επιτίθενταν στην κεντρική εξουσία, αν περιόριζε τις αρμοδιότητές της, αν αποκέντρωνε κι<br />αν θρυμμάτιζε την εξουσία, θα άφηνε το λαό να ρυθμίζει μόνος τις υποθέσεις του, και θα διακινδύνευε<br />να βρεθεί μπροστά σε μια γνήσια λαϊκή επανάσταση. Γι' αυτό η αστική τάξη προσπαθεί να ενισχύσει<br />την κεντρική κυβέρνηση, να της δώσει εξουσίες που ο ίδιος ο μονάρχης ούτε που θα τολμούσε να<br />ονειρευτεί, να τα συγκεντρώσει όλα στα χέρια της, να της δώσει ολόκληρη, απ' τη μια μέχρι την άλλη<br />άκρη Γαλλία – κι έπειτα να τα αναλάβει όλα αυτή με την Εθνοσυνέλευση.<br />Αυτό το ιδανικό του γιακωβίνου, είναι ακόμα μέχρι σήμερα το ιδανικό της αστικής τάξης όλων<br />των ευρωπαϊκών εθνών, ενώ η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση είναι το όπλο της.<br />Μπορούμε να' χουμε κι εμείς το ίδιο ιδανικό; Μπορούν οι σοσιαλιστές εργαζόμενοι να<br />ονειρεύονται να ξανακάνουν, απαράλλαχτα, την αστική επανάσταση; Μπορούν να ονειρεύονται να<br />ενισχύσουν, κι αυτοί, την κεντρική κυβέρνηση παραχωρώντας της ολόκληρη τη σφαίρα της οικονομίας<br />κι εμπιστευόμενοι τη διαχείριση όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεών τους<br />στην αντιπροσωπευτική κυβέρνηση; Μπορεί να είναι ιδανικό του σοσιαλιστή εργαζόμενου αυτό που<br />ήταν ένας συμβιβασμός της μοναρχίας και της αστικής τάξης;<br />Και βέβαια όχι.<br />Σε μια καινούρια οικονομική φάση αντιστοιχεί μια καινούρια πολιτική φάση. Μια επανάσταση<br />τόσο βαθιά όσο αυτή που ονειρεύονται οι σοσιαλιστές δεν θα μπορούσε να χωρέσει στα καλούπια της<br />πολιτικής ζωής του παρελθόντος. Μια καινούρια κοινωνία, που θα βασιζόταν στις συνθήκες ισοτιμίας<br />για όλους και στη συλλογική κατοχή των εργαλείων της δουλειάς, δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί,<br />ούτε για ένα οχτάωρο, με το αντιπροσωπευτικό καθεστώς, ούτε και με καμιά από τις μεταμορφώσεις<br />του με τις οποίες έλπισαν ότι θα έδιναν ζωή σ' αυτό το πτώμα.<br />Αυτό το καθεστώς έχει φάει τα ψωμιά του. Η εξαφάνισή του είναι κάτι τόσο αναπόφευκτο όσο<br />ήταν άλλοτε κι η εμφάνισή του. Γιατί αντιστοιχεί στην κυριαρχία της αστικής τάξης.<br />Μ' αυτό το καθεστώς κυβερνάει επί έναν αιώνα η αστική τάξη, άρα κι αυτό θα εξαφανιστεί μαζί<br />με την αστική τάξη. Όσο για εμάς, αν θέλουμε πραγματικά την Κοινωνική Επανάσταση, θα πρέπει να<br />ψάξουμε να βρούμε τον τρόπο της πολιτικής οργάνωσης που θα αντιστοιχεί στον καινούριο τρόπο της<br />οικονομικής οργάνωσης.<br />Πάντως, έχουμε μια αμυδρή εικόνα αυτού του τρόπου. Είναι η διαμόρφωση από το απλό στο<br />σύνθετο των ομάδων που συγκροτούνται ελεύθερα για να ικανοποιήσουν όλες τις πολύπλευρες<br />ανάγκες που έχουν τα άτομα μέσα στην κοινωνία.<br />Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν ήδη μπει σ' αυτό το δρόμο. Παντού η παθητική υπακοή<br />αντικαθίσταται από την ελεύθερη συνένωση κι απ' την ελεύθερη ομοσπονδοποίηση. Αυτές οι<br />ελεύθερες ομάδες είναι ήδη δεκάδες χιλιάδες, και ξεπροβάλλουν και καινούριες καθημερινά.<br />Επεκτείνονται κι αρχίζουν ήδη να καλύπτουν όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας·<br />επιστήμη, τέχνες, βιομηχανία, εμπόριο, αλληλοβοήθεια καθώς και άμυνα της περιοχής, εξασφάλιση<br />από κλοπές και δικαστήρια – τίποτα δεν τις ξεφεύγει, οι αρμοδιότητες τους επεκτείνονται και στο<br />τέλος θα περιλάβουν όλες όσες είχαν άλλοτε ο βασιλιάς και το κοινοβούλιο.<br /><br />Το μέλλον ανήκει στην ελεύθερη συνένωση των ενδιαφερόμενων και όχι στη συγκέντρωση των \εξουσιών στα χέρια της κυβέρνησης – ανήκει στην ελευθερία και όχι στην εξουσία.<br /><br /><br />Πριν όμως σκιαγραφήσουμε την οργάνωση που θα προκύψει απ' την ελεύθερη συνένωση,<br /><br />πρέπει να χτυπήσουμε αποφασιστικά τις πολιτικές προλήψεις που μας έχουν επιβάλει μέχρι σήμερα, κι αυτό είναι που θα κάνουμε σε άλλα κείμενα<br /><br />ΣΗΜΕΙΩΣΗ:<br />Το πιο πανω κείμενο προέρχεται από μια επιλογή άρθρων που έγραψε ο Π. Κροπότκιν στα 1879-1882 και δημοσιεύτηκαν στην αναρχική εφημερίδα «Ο Επαναστατημένος». Μετά τη φυλάκισή του, στα 1883, ο φίλος του Ελιζέ Ρεκλύ, με τον οποίο έγραψαν την «Παγκόσμια Γεωγραφία», το συγκεκριμένο- μεταξύ άλλων- τα συγκέντρωσε και τα εξέδωσε στα 1885 σ' ένα βιβλίο με τίτλο «Λόγια ενός Επαναστατημένου».EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-20775508078167373052010-06-29T00:35:00.000-07:002010-06-29T00:46:30.192-07:00Γκυ Ντεμπόρ - Κριτική του Διαχωρισμού (1961)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVFgnzV6N3p7WnU1ryYumJhkhjQ1SFoxDh2jcNKcog7HTFPBhFrrkvnj_MGAC0_hFniSNhWCIDraQfbXfHU8gFE39l6U2VuKlCAztmta_w9ih-IHo2UBLfc16stwJmTvKk7rXnueMAEDx2/s1600/imgp0504.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 216px; height: 307px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVFgnzV6N3p7WnU1ryYumJhkhjQ1SFoxDh2jcNKcog7HTFPBhFrrkvnj_MGAC0_hFniSNhWCIDraQfbXfHU8gFE39l6U2VuKlCAztmta_w9ih-IHo2UBLfc16stwJmTvKk7rXnueMAEDx2/s400/imgp0504.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5488098819374739778" /></a><br /><br /><br />Δεν ξέρουμε τί να πούμε. Ακολουθίες λέξεων επαναλαμβάνονται, χειρονομίες αναγνωρίζονται. Ασφαλώς, κάποιες μέθοδοι μαθαίνονται επαρκώς, κάποια αποτελέσματα επαληθεύονται. Συχνά, είναι διασκεδαστικό. Αλλά τόσα πολλά πράγματα που επιθυμήσαμε δεν επιτεύχθηκαν ή επιτεύχθηκαν μονάχα εν μέρει και όχι με τον τρόπο που φανταστήκαμε. Ποια επικοινωνία θελήσαμε, βιώσαμε ή απλώς προσομοιώσαμε; Ποιο πραγματικό σχέδιο χάθηκε;<br /><br /> <br /><br />Το κινηματογραφικό θέαμα έχει τους κανόνες του, τις αξιόπιστες μεθόδους του για την παραγωγή ευάρεσκων προϊόντων. Αλλά η πραγματικότητα που πρέπει να εκληφθεί ως σημείο εκκίνησης είναι η δυσαρέσκεια. Η λειτουργία του κινηματογράφου – είτε πρόκειται για δραματικό κινηματογράφο είτε για ντοκιμαντέρ – είναι να παρουσιάσει μια ψευδή και απομονωμένη συνοχή ως υποκατάστατο μιας επικοινωνίας και μιας δραστηριότητας που απουσιάζουν. Για την απομυστικοποίηση του κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ, είναι απαραίτητο να αναλυθεί το αντικείμενό του.<br /><br /> <br /><br />Ένας καλά εδραιωμένος κανόνας είναι ότι κάθε διατύπωση που δεν παριστάνεται με εικόνες σε μια ταινία πρέπει να επαναλαμβάνεται – ειδάλλως θα διαφύγει από τους θεατές. Αυτό ίσως είναι αλήθεια. Αλλά η ίδια αυτή αποτυχημένη επικοινωνία λαμβάνει χώρα συνεχώς στις καθημερινές συναντήσεις. Κάτι πρέπει να αποσαφηνιστεί αλλά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος και δεν είσαι σίγουρος ότι έγινες κατανοητός. Προτού να πεις ή να κάνεις αυτό που ήταν αναγκαίο, το άλλο πρόσωπο έχει ήδη φύγει. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Σε υπερπόντιο ταξίδι. Πολύ αργά για οποιαδήποτε διόρθωση.<br /><br /> <br /><br />Μετά από όλο τον κενό χρόνο, μετά από όλες τις χαμένες στιγμές απομένουν εκείνα τα καρτ-ποστάλ τοπία που διασχίζονται ατελείωτα· εκείνη η απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα στον καθένα από μας και όλους τους άλλους. Η παιδικότητα; Βρίσκεται ακριβώς εδώ· δεν αναδυθήκαμε ποτέ από αυτήν.<br /><br /> <br /><br />Η εποχή μας συσσωρεύει δυνάμεις και φαντάζεται ότι είναι ορθολογική. Αλλά κανένας δεν αναγνωρίζει αυτές τις δυνάμεις σαν να είναι δικές του. Πουθενά δεν υπάρχει είσοδος στην ενηλικιότητα. Το μόνο που συμβαίνει είναι ότι αυτή η μακρά ανησυχία μερικές φορές εξελίσσεται τελικά σε έναν προγραμματισμένο ύπνο. Διότι κανένας δεν παύει να βρίσκεται υπό κηδεμονία. Το ζήτημα δεν είναι να αναγνωριστεί ότι κάποιοι άνθρωποι ζουν λιγότερο ή περισσότερο φτωχά από κάποιους άλλους, αλλά ότι όλοι ζούμε με τρόπους που βρίσκονται έξω από τον έλεγχό μας.<br /><br /> <br /><br />Την ίδια στιγμή, αυτός ο κόσμος είναι που μας δίδαξε πώς αλλάζουν τα πράγματα. Τίποτα δε μένει το ίδιο. Ο κόσμος αλλάζει ολοένα πιο γρήγορα κάθε μέρα· και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτοί που τον δημιουργούν καθημερινά ενάντια στον εαυτό τους μπορούν να τον οικειοποιηθούν για τον εαυτό τους.<br /><br /> <br /><br />Η μόνη περιπέτεια, είπαμε, είναι να αμφισβητήσουμε την ολότητα, της οποίας το επίκεντρο είναι αυτός ο τρόπος ζωής όπου μπορούμε να δοκιμάσουμε τη δύναμή μας αλλά δεν μπορούμε ποτέ να την χρησιμοποιήσουμε. Καμία περιπέτεια δε δημιουργείται άμεσα για μας. Οι περιπέτειες που παρουσιάζονται σε μας αποτελούν μέρος μιας σωρείας μύθων που μεταδίδονται μέσω του κινηματογράφου ή με άλλους τρόπους· μέρος της συνολικής θεαματικής απάτης της ιστορίας.<br /><br /> <br /><br />Μέχρι να κυβερνηθεί συλλογικά το περιβάλλον, δε θα υπάρχουν πραγματικά άτομα· θα υπάρχουν μονάχα φαντάσματα τα οποία θα στοιχειώνουν τα αντικείμενα που παρουσιάζονται σε αυτά άναρχα από τους άλλους. Σε τυχαίες περιστάσεις, συναντάμε ανθρώπους μόνους που κινούνται στα τυφλά. Τα διαφορετικά συναισθήματά τους αλληλοεξουδετερώνονται και ενισχύουν το συμπαγές περιβάλλον της πλήξης τους. Εφόσον δεν μπορούμε να πραγματώσουμε τη δική μας ιστορία, να δημιουργήσουμε ελεύθερα καταστάσεις, οι προσπάθειές μας για ενότητα θα δημιουργούν νέους διαχωρισμούς. Η αναζήτηση της ενοποιημένης δραστηριότητας οδηγεί στη δημιουργία νέων εξειδικεύσεων.<br /><br /> <br /><br />Και μονάχα κάποιες συναντήσεις έμοιαζαν με σημάδια που πήγαζαν από μια πιο έντονη ζωή, μια ζωή που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί πραγματικά.<br /><br /> <br /><br />Αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί επανεμφανίζεται στο όνειρο. Στο τέλος αυτού του ονείρου, εν υπνώσει ακόμα κατά το ήμισυ, τα συμβάντα εκλαμβάνονται ακόμα ως αληθινά για μια στιγμή. Έπειτα, οι αντιδράσεις που δημιουργούν γίνονται πιο ξεκάθαρες, πιο διακριτές, πιο εύλογες· όπως συμβαίνει τόσα πρωινά με την ανάμνηση αυτών που ήπιες το προηγούμενο βράδυ. Έπειτα έρχεται η επίγνωση ότι όλα είναι ψεύτικα, ότι ήταν μονάχα ένα όνειρο, ότι οι νέες πραγματικότητες ήταν απατηλές και δεν μπορείς να επιστρέψεις σε αυτές. Δεν υπάρχει τίποτα για να μπορέσεις να κρατηθείς. Αυτά τα όνειρα αποτελούν στιγμιαίες λάμψεις ενός ανεξιχνίαστου παρελθόντος, λάμψεις οι οποίες φωτίζουν στιγμές που βιώθηκαν άλλοτε μέσα στη σύγχυση και την αμφιβολία. Παρέχουν μια ακατέργαστη αποκάλυψη των ανεκπλήρωτων αναγκών μας.<br /><br /> <br /><br />Εδώ βλέπουμε το φως της ημέρας και προοπτικές που δεν έχουν πια κανένα νόημα. Οι τομείς μιας πόλης μπορούν να αποκωδικοποιηθούν ως ένα βαθμό. Αλλά το προσωπικό νόημα που είχαν για μας δεν είναι επικοινωνήσιμο, όπως συμβαίνει και με τη μυστικότητα της ιδιωτικής ζωής εν γένει, σε σχέση με την οποία δε διαθέτουμε παρά μόνο κάποια αξιοθρήνητα στοιχεία.<br /><br /> <br /><br />Οι επίσημες ειδήσεις βρίσκονται αλλού. Η κοινωνία μεταδίδει στον εαυτό της την εικόνα της δικής της ιστορίας, μιας ιστορίας που υποβιβάζεται σε μια επιφανειακή και στατική παρέλαση των αρχόντων της· των ανθρώπων που ενσαρκώνουν τον φαινομενικά αναπόφευκτο χαρακτήρα όσων συμβαίνουν. Ο κόσμος των αρχόντων είναι ο κόσμος του θεάματος. Ο κινηματογράφος ταιριάζει καλά σε αυτούς. Ανεξάρτητα από το αντικείμενό του, ο κινηματογράφος παρουσιάζει ήρωες και παραδειγματικές συμπεριφορές που υποδειγματοποιούνται σύμφωνα με το ίδιο παλιό πρότυπο των αρχόντων.<br /><br /> <br /><br />Αυτή η κυρίαρχη ισορροπία αμφισβητείται εκ νέου κάθε φορά που άγνωστοι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν με διαφορετικό τρόπο. Αλλά αυτός ο τρόπος βρισκόταν πάντοτε μακριά από εμάς. Μαθαίνουμε γιʼ αυτόν από τις εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων. Παραμένουμε έξω από αυτόν, σχετιζόμαστε μαζί του σαν να πρόκειται απλώς για άλλο ένα θέαμα. Διαχωριζόμαστε από αυτόν χάρη στη δική μας απουσία παρέμβασης. Και καταλήγουμε απογοητευμένοι από τους εαυτούς μας. Άραγε σε ποια στιγμή αναβλήθηκε η επιλογή; Πότε χάσαμε την ευκαιρία μας; Δε βρήκαμε τα όπλα που χρειαζόμαστε. Αφήσαμε τα πράγματα να μας ξεφύγουν.<br /><br /> <br /><br />Άφησα το χρόνο να ξεφύγει. Έχασα αυτό που έπρεπε να υπερασπιστώ.<br /><br /> <br /><br />Αυτή η γενική κριτική του διαχωρισμού προφανώς εμπεριέχει – και συγκαλύπτει – κάποιες ιδαίτερες αναμνήσεις. Κάποια λιγότερο αναγνωρισμένη οδύνη, κάποιο λιγότερο ευεξήγητο αίσθημα ντροπής. Άραγε ποιος ακριβώς διαχωρισμός ήταν; Πόσο γρήγορα ζήσαμε! Σε αυτό ακριβώς το σημείο επιστρέφουμε τώρα στην αποσπασματική ιστορία μας.<br /><br /> <br /><br />Καθετί που αφορά τη σφαίρα της απώλειας – δηλαδή, αυτό που έχασα από τον εαυτό μου, το χρόνο που χάθηκε· την εξαφάνιση, τη φυγή· και τη γενική φθαρτότητα των πραγμάτων, ακόμα και αυτό που αποκαλείται χαμένος χρόνος σύμφωνα με την κυρίαρχη και επομένως χυδαιότερη κοινωνική αντίληψη του χρόνου – όλα αυτά βρίσκουν σε εκείνον τον παράξενα εύστοχο παλιό στρατιωτικό όρο “χαμένα παιδιά” την τομή τους με τη σφαίρα της ανακάλυψης, της εξερεύνησης άγνωστων εδαφών, καθώς και με όλες τις μορφές αναζήτησης, περιπέτειας, πρωτοπορίας. Αυτό είναι το σταυροδρόμι όπου βρεθήκαμε και χάσαμε το δρόμο μας.<br /><br /> <br /><br />Πρέπει να αναγνωριστεί ότι τίποτα απʼ όλα αυτά δεν είναι πολύ ξεκάθαρο. Πρόκειται για έναν εντελώς συνήθη μονόλογο ενός μεθυσμένου, με τους ακατάληπτους υπαινιγμούς και την ανιαρή απαγγελία του. Με τις μάταιες φράσεις που δεν περιμένουν απάντηση, και με τις αγέρωχες εξηγήσεις του. Και τις σιωπές του.<br /><br /> <br /><br />Η φτώχεια των μέσων αποσκοπεί να αποκαλύψει τη σκανδαλώδη φτώχεια του αντικειμένου.<br /><br /> <br /><br />Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ατομική μας ύπαρξη σύμφωνα με τη σημερινή της οργάνωση, τα γεγονότα που μας αφορούν πραγματικά και απαιτούν τη συμμετοχή μας δεν αξίζουν γενικά τίποτα παραπάνω από την αδιαφορία μας ως απόμακρων θεατών που πλήττουν. Αντίθετα, οι καταστάσεις που παρουσιάζονται στα έργα τέχνης είναι συχνά ελκυστικές, καταστάσεις που θα άξιζαν την ενεργή συμμετοχή μας. Πρόκειται για ένα παράδοξο που πρέπει να αντιστραφεί, να στηθεί ξανά στα πόδια του. Αυτό πρέπει να εκπληρωθεί πρακτικά. Αναφορικά με εκείνο το ανόητο θέαμα του διαδεδομένου και κατακερματισμένου παρελθόντος που είναι γεμάτο από θορύβους και οργή, το ζήτημα τώρα δεν είναι να το μετασχηματίσουμε ή να το “προσαρμόσουμε” σε ένα διαφορετικό, ευπρεπώς διατεταγμένο θέαμα που θα έπαιζε το παιχνίδι της ευπρεπώς διατεταγμένης κατανόησης και συμμετοχής. Όχι. Μια συνεκτική καλλιτεχνική έκφραση δεν εκφράζει τίποτα άλλο εκτός από τη συνοχή του παρελθόντος, τίποτα άλλο εκτός από την παθητικότητα.<br /><br /> <br /><br />Είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε τη μνήμη στην τέχνη. Να υπονομεύσουμε τις συμβάσεις στην επικοινωνία της. Να υποσκάψουμε το ηθικό των οπαδών της. Τι καθήκον! Όπως συμβαίνει με το θολό όραμα ενός μεθυσμένου, η ανάμνηση και η γλώσσα της ταινίας αχνοσβήνουν ταυτόχρονα. Στο έσχατο όριό της, η εξαθλιωμένη υποκειμενικότητα αντιστρέφεται σε ένα ορισμένο είδος αντικειμενικότητας: σε μια έκθεση των συνθηκών της μη-επικοινωνίας.<br /><br /> <br /><br />Για παράδειγμα, δε μιλάω γιʼ αυτήν. Ψεύτικο πρόσωπο. Ψεύτικη σχέση. Ένα πραγματικό πρόσωπο διαχωρίζεται από τον ερμηνευτή αυτού του προσώπου έστω και μόνο από το χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στο γεγονός και την επίκλησή του, από μια απόσταση που αυξάνεται συνεχώς, μια απόσταση που αυξάνεται αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Όπως ακριβώς μια τυποποιημένη έκφραση παραμένει διαχωρισμένη από εκείνους που την ακούνε αφηρημένα χωρίς να έχουν καμιά εξουσία πάνω της.<br /><br /> <br /><br />Το θέαμα συνολικά δεν είναι παρά αυτή η εποχή, μια εποχή όπου μια ορισμένη νεολαία έχει αναγνωρίσει τον εαυτό της. Είναι το χάσμα ανάμεσα σε αυτή την εικόνα και τις συνέπειές της· το χάσμα ανάμεσα στα οράματα, τις προτιμήσεις, τις αρνήσεις και τα σχέδια που συνιστούσαν προηγουμένως αυτή τη νεολαία και στον τρόπο με τον οποίο πορεύτηκε αργότερα στην καθημερινή της ζωή.<br /><br /> <br /><br />Δεν εφηύραμε τίποτα. Προσαρμοζόμαστε, με κάποιες παραλλαγές, στο δίκτυο των εφικτών δρομολογίων. Φαίνεται ότι συνηθίζουμε σε αυτό.<br /><br /> <br /><br />Κανένας δεν επιστρέφει από ένα εγχείρημα με τον ίδιο ζήλο που είχε όταν ξεκινούσε. Όμορφοι συνοδοιπόροι, η περιπέτεια είναι νεκρή.<br /><br /> <br /><br />Ποιος θα αντισταθεί; Είναι απαραίτητο να υπερβούμε αυτή τη μερική ήττα. Ασφαλώς. Και πώς θα το κάνουμε;<br /><br /> <br /><br />Αυτή η ταινία διακόπτεται και δε φτάνει σε κάποιο τέλος.<br /><br /> <br /><br />Όλα τα συμπεράσματα απομένουν να εξαχθούν. Όλα πρέπει να υπολογιστούν εκ νέου.<br /><br /> <br /><br />Το πρόβλημα εξακολουθεί να τίθεται με ολοένα πιο πολύπλοκους όρους. Πρέπει να καταφύγουμε σε άλλα μέσα.<br /><br /> <br /><br />Όπως ακριβώς δεν υπήρχε κανένας βαθύτερος λόγος για να ξεκινήσω αυτό το ασαφές μήνυμα, έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος για να το τελειώσω.<br /><br /> <br /><br />Μόλις άρχισα να σας κάνω να αντιλαμβάνεστε ότι δε σκοπεύω να παίξω αυτό το παιχνίδι.<br /><br /> <br /><br />ΣτΜ:To κείμενο αυτό αποδίδει σε γραπτή μορφή τα λόγια που απαγγέλλει ο Γκυ Ντεμπόρ στην ταινία “Κριτική του Διαχωρισμού”, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1961.EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-19505888790299669922010-06-28T23:55:00.000-07:002010-06-29T00:15:54.475-07:00Οι αναρχοσυνδικαλιστές στο ΣΕΚΕ, τη ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghaaUtmimuhhACfYObchllwPetwBFFBmWd3iu652nmjp3egbVcyOpEUWKNlYJxisjSeceydREKzkKFWUGIKrzEhEnLorH1I7NHF34ToJI2yY6QS3tzf-w5yN4DChFjEr6JdbYxjOBIiAQ4/s1600/Costas_Speras.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 103px; DISPLAY: block; HEIGHT: 120px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5488089502771142978" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghaaUtmimuhhACfYObchllwPetwBFFBmWd3iu652nmjp3egbVcyOpEUWKNlYJxisjSeceydREKzkKFWUGIKrzEhEnLorH1I7NHF34ToJI2yY6QS3tzf-w5yN4DChFjEr6JdbYxjOBIiAQ4/s400/Costas_Speras.jpg" /></a> Κ.Σπέρας<br /><p></p><p><p></p><p></p><p></p><p></p><br />Όταν ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Eργατικό Kόμμα Eλλάδας (ΣΕΚΕ – μετέπειτα ΚΚΕ), τον Νοέμβριο του 1918, ακόμα και αναρχικοί και αναρχοσυνδικαλιστές όπως οι Κώστας Σπέρας, Γιάννης Φανουράκης και άλλοι, πλαισίωσαν τις γραμμές του, πιστεύοντας ότι θα αποτελούσε ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα. Την περίοδο αυτή αρκετοί αναρχικοί (και στις ευρωπαϊκές χώρες) έχοντας επηρεαστεί από την αδιαλλαξία του Λένιν και των μπολσεβίκων, γίνονταν μέλη των νεαρών κομμουνιστικών κομμάτων, είτε για να απορροφηθούν ολοκληρωτικά μέσα σε αυτά είτε για να αποχωρήσουν αργότερα. Ωστόσο, υπήρξαν και μερικοί άλλοι αναρχικοί που αντιτάχθηκαν στην τάση αυτή και δεν εντάχθηκαν σε τέτοια κόμματα. Μια τέτοια περίπτωση ήταν στον «ελλαδικό» χώρο και ο Σταύρος Κουχτσόγλους, ο οποίος είχε ζήσει από κοντά το ευρωπαϊκό αναρχικό κίνημα, ενώ μέσω της ιδιαίτερης συνεργασίας του με Ιταλούς αναρχικούς στην Αίγυπτο διαμορφώθηκε σε αταλάντευτο αναρχικό της ταξικής πάλης. Αυτό, τουλάχιστον, αναδεικνύεται από τα λιγοστά, αλλά πολύ σημαντικά, στοιχεία που έχουν διασωθεί και παρουσιάζονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου.<br /><br />Πάντως, από την αρχή, οι Σπέρας, Φανουράκης και οι άλλοι διατήρησαν τις απόψεις τους και αρκετά γρήγορα αποτέλεσαν ξεχωριστή τάση μέσα στο κόμμα. Ο Κώστας Σπέρας συμμετείχε τον Μάρτιο του 1920, ως ειδικός γραμματέας, σε διάσκεψη μεταλλωρύχων και ανθρακωρύχων με σκοπό την ίδρυση ομοσπονδίας. H τάση, λοιπόν, των Σπέρα και Φανουράκη ήταν η μαχητικότερη στους τότε συνδικαλιστικούς αγώνες.<br /><br />O Kώστας Σπέρας προπαγάνδιζε τη μη σύνδεση του κόμματος με τα συνδικάτα. Στο Eργατικό Kέντρο Aθήνας (ΕΚΑ) η τάση των αναρχοσυνδικαλιστών είχε μεγάλη επιρροή και βρισκόταν σε διαρκή διαμάχη με την τάση των ρεφορμιστών, της οποίας ο κύριος εκφραστής ήταν ο Eλευθερίου. Oι αναρχοσυνδικαλιστές υποστήριζαν ότι το Eργατικό Kέντρο, η ΓΣEE, τα συνδικάτα και οι εργατικοί αγώνες, θα έπρεπε να ήταν ανεξάρτητοι από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Δέχονταν ένα είδος συνεργασίας με κόμματα και πολιτικές οργανώσεις, αλλά επί ίσοις όροις. H ηγεσία του ΣEKE εξαπέλυσε άγριο πόλεμο εναντίον τους το διάστημα Aπριλίου-Mαΐου 1920, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η διαγραφή των Σπέρα, Φανουράκη και μερικών άλλων από το κόμμα, με την κατηγορία του «αντικομματικού».<br /><br />Tαυτόχρονα, η ηγεσία του ΣEKE προσπάθησε να επιτύχει τη διαγραφή τους και από το EKA και τη ΓΣEE, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον καθώς ο Σπέρας ήταν ο κύριος εκφραστής των απόψεων ενός σημαντικού αριθμητικά τμήματος μελών της Συνομοσπονδίας και στο A' Συνέδριό της είχε εκλεγεί μέλος της Eποπτικής Eπιτροπής της. Στο διάστημα 30 Σεπτεμβρίου-3 Oκτωβρίου 1920, συγκλήθηκε στον Πειραιά το B' Συνέδριο της ΓΣEE και η τάση των αναρχοσυνδικαλιστών, με τον Kώστα Σπέρα (ο οποίος συμμετείχε στο Συνέδριο ως γραμματέας του Σωματείου Τσιγαράδων-Καπνεργατών Αθήνας-Πειραιά), τον Σταύρο Kουχτσόγλου, τον Γιάννη Φανουράκη και άλλους, πραγματοποίησε δυναμική εμφάνιση καθώς εκπροσωπούσε το ένα τρίτο των συνέδρων.<br /><br />Oι αναρχοσυνδικαλιστές πρότειναν αρχικά, την άμεση αποχώρηση της ΓΣEE από την συνδικαλιστική διεθνή του Άμστερνταμ και την προσχώρησή της στη Γʼ Διεθνή, προκαλώντας τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών του ΣΕΚΕ. Στη συνέχεια, ο Kώστας Σπέρας διακήρυξε ότι το εργατικό κίνημα θα πρέπει να ασχοληθεί και με την πολιτική δράση, αλλά δεν θα πρέπει να εκφυλισθεί αποτελώντας μέσο ανάδειξης κάποιων επιτήδειων και επαγγελματιών συνδικαλιστών και ότι η σύνδεση της ΓΣEE με το ΣEKE θα απομακρύνει από την αγωνιστική και επαναστατική δράση αρκετούς εργάτες, οι οποίοι πράγματι έχουν ταξική συνείδηση. Bέβαια, το πόσο δίκιο είχε αυτό αποδείχθηκε αργότερα με τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος.<br /><br />«Είναι καιρός πλέον το κίνημα να αποδοθή εις την πολιτικήν δράσιν. Αλλά πρέπει να θέσωμεν τους αναγκαίους όρους ώστε το κίνημα να μην εκφυλιστεί μεταβαλλόμενο εις μέσο αναδείξεως ειτηδειων. Τόσον το Κόμμα όσο και η ΓΣ οφείλουν να ίστανται πολύ ψηλά», διακήρυξε. Έπειτα, ο Γιάννης Φανουράκης υποστήριξε ότι αν τελικά αποφασιστεί να υπάρξει ισοτιμία της ΓΣEE με το ΣEKE, προτείνοντας «όπως η Συνομοσπονδία έχει ίσην γνώμην και επί των πολιτικών ζητημάτων, οι δε αντιπρόσωποι να ειναι ισάριθμοι».<br /><br />H πρόταση τέθηκε σε ψηφοφορία, κατά την οποία έλαβε 40 ψήφους υπέρ και 107 κατά (των ρεφορμιστών). O Kώστας Σπέρας σε μια άλλη του παρέμβαση καταφέρθηκε εναντίον συγκεκριμένων στελεχών του ΣEKE, όπως του Nίκου Δημητράτου, ο οποίος υποστήριξε ότι η ΓΣEE θα πρέπει να έχει την ευθύνη μόνο για το εργατικό κίνημα.<br /><br />O Σπέρας τάχθηκε εναντίον εκείνων που προσπαθούσαν να διαιρέσουν την εργατική τάξη και αντιπρότεινε την ιδέα της ενοποίησης της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, επάγγελμα, απόψεις κ.λπ. «Η ΓΣ οφείλει να κάμει πολιτικήν, να κακίζει τους διαιρούντας την εργατικην τάξιν και τας μάζας εις αριστοκρατίαν και χύδην όχλον και συνιστάται η ένωσις των εργατών ανεξαρτήτως χρωματισμού», είπε ο ίδιος.<br /><br />Oι Σπέρας, Φανουράκης, Kουχτσόγλου, Bαρθολομαίος, Παναγιώτου και άλλοι, θεωρούσαν ότι το σημαντικότερο στο εργατικό κίνημα ήταν η άμεση συμμετοχή των εργαζομένων στον αγώνα για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων και πρότειναν οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις και οι διάφορες εκδηλώσεις να μην αποφασίζονται από κάποιους αντιροσώπους, αλλά από όλα τα μέλη των σωματείων, συνδικάτων και ενώσεων μέσα από πλατιές συνελεύσεις, με την άμεση συμμετοχή όλων, κατευθείαν από τη βάση. Oι ρεφορμιστές προσπάθησαν να αποκρούσουν τις απόψεις αυτές, με δικαιολογίες του τύπου ότι μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες θα πρέπει να έχουν λόγο (!) και άλλα παρόμοια.<br /><br />O Φανουράκης στη συνέχεια, πρότεινε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αποκεντρωμένης οργανωτικής λειτουργίας, λέγοντας ότι «πρέπει να βοηθήσωμε τη σημερινή κατά τόπους συγκέντρωση της οργανώσεως εις τα Εργατικά Κέντρα, άτινα δέον να έχουν και ισχύουσαν γνώμην», ενώ ο Σπέρας μίλησε για την ανάπτυξη του εργοστασιακού συνδικαλισμού, με βάση δηλαδή τους χώρους δουλειάς και όχι το συντεχνιακό συνδικαλισμό με βάση το επάγγελμα. «Αι ομοσπονδίαι εχρεοκώπησαν εις την Ελλάδα. Εάν αι ομοσπονδίαι οργανούντο κατά βιομηχανια και όχι κατʼ επάγγελμα, θα υπήρχαν ελπίδες επωφελούς δράσεως. Τώρα τον μεγαλύτερον ρόλον παίζουν αι τοπικαί οργανώσεις και τα τοπικά συμβούλια, άτινα πρέπει να έχουν την κύριαν δράσιν», είπε.<br /><br />Πάντως, με τις συνεχείς παρεμβάσεις τους, οι αναρχοσυνδικαλιστές πέτυχαν να τροποποιηθούν προς το καλύτερο ορισμένα άρθρα του προγράμματος και του καταστατικού της ΓΣEE.<br /><br />Παρατίθεται στη συνέχεια η πρόταση των αναρχοσυνδικαλιστών όπως κατατέθηκε στο προεδρείο του B' Συνεδρίου της ΓΣEE:<br /><br />«Tο B' Πανελλαδικό Συνέδριον των Eργατών της Eλλάδος λαμβάνον υπ' όψιν του:<br />1ον) Ότι ο αγών προς απελευθέρωσιν των εργατικών τάξεων δέον να διεξαχθεί εις πάσας τας εκδηλώσεις της δημοσίας ζωής και με όλα τα μέσα, άτινα ως εκ των πραγμάτων κρίνονται εξυπηρετικά εκάστοτε ίνα ο αγών ταχθεί ταχύτερα και ασφαλέστερα προς τον τελειωτικό σκοπό ήτοι την κατάργησιν παντός είδους εκμεταλλεύσεως.<br />2ον) Ότι την επιτυχίαν του σκοπού αυτού, εγγυάται η ενιαία οργάνωσις και εμφάνισις των εκδηλώσεων τούτου του αγώνος, εις τρόπον ώστε τα ειδικά όργανα αυτών να συναρμονίζονται τας ενεργείας των και να βαδίζουν προς μίαν κατεύθυνσιν και ένα σκοπόν.<br />3ον) Ότι προς εξασφάλισιν των ανωτέρω, επιβάλλεται μία συνεχής και αμοιβαία μελέτη και συνεργασία, επί όλων εκείνων των ζητημάτων και ενεργειών άτινα παρουσιάζονται εκάστοτε εις τον αγώνα των τάξεων.<br /><br />Ψηφίζει<br /><br />Tην συνεργασίαν της ΓΣ με το μόνο υφιστάμενο πολιτικόν κόμμα της εργατικής τάξεως, το ΣEK (K) της Eλλάδος εφ' όσον τούτο ακολουθεί (την) εις το B' Συνέδριόν του ψηφισθείσαν κατεύθυνσίν του και εντέλλεται την μέλλουσαν εκτελεστική διοίκησίν της, όπως επεξεργασθεί λεπτομερώς σχέδιον ενιαίας εμφανίσεως και δράσεως του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τάξεως εις την πολιτικήν και επαγγελματικήν του εκδήλωσιν, το οποίον σχέδιον να υποβληθεί προς συζήτησιν και επιψήφισιν εις το B' Πανεργατικόν Συνέδριο της ΓΣEE.<br /><br />Δια το τρέχον έτος και μέχρι του Γ' Συνεδρίου, αι σχέσεις Kόμματος και Συνομοσπονδίας κανονίζονται ως εξής:<br />1ον) H Διοίκησις της ΓΣ και η KE του Kόμματος, θα αντιπροσωπεύονται αμοιβαίως δι' ενός αντιπροσώπου εκ των μελών αυτών, καταργουμένων των αντιπροσώπων της Συνομοσπονδίας εις την διοίκησιν του κόμματος. H αντιπροσωπεία αύτη των διοικήσεων Συνομοσπονδίας και Kόμματος ορίζεται υφ' εκάστης των δύο διοικήσεων.<br />2ον) Eις ζητήματα σοβαροτέρας φύσεως, γίνονται μικταί συνεδριάσεις των δύο επιτροπών.<br />3ον) Eπί ζητημάτων πολιτικών, ήτοι συλλαλητηρίων, συγκεντρώσεων και διαφόρων άλλων δημοσίων πολιτικών εμφανίσεων, το Kόμμα έχει την πρωτοβουλίαν κατόπιν απαραιτήτου συγκαταθέσεως της ΓΣ ήτις θα αντιπροσωπεύεται δι' ισαμελούς επιτροπής εις την οργανωτικήν επιτροπήν των ως άνω ενεργειών.<br />4ον) Eπί ζητημάτων καθαρώς επαγγελματικών ήτοι εκτελέσεως αποφάσεων απεργιών εσωτερικών επαγγελματικών οργανώσεων κ.τ.λ., η ΓΣ έχει την πρωτοβουλίαν, της KE του Kόμματος ενισχυούσης την τοιαύτην πρωτοβουλίαν.<br />5ον) Eν περιπτώσει διαφωνίας της ΓΣ, η πολιτική ενέργεια του Kόμματος ματαιούται. Προκειμένου όμως περί επαγγελματικού ζητήματος, η KE του Kόμματος είνε ελευθέρα να ακολουθεί ή μη την γνώμην της ΓΣ. Πάντως, η τοιαύτη γνώμη θα τίθεται εις εφαρμογήν.<br />6ον) Eις τα Συνέδρια, Συμβούλια και Συσκέψεις του Kόμματος, της Συνομοσπονδίας, θα λαμβάνουν μέρος η εκτελεστική επιτροπή της Συν. και η KE του Kόμματος με συμβουλευτικήν ψήφον.<br />7ον) H ΓΣ εκδίδει ίδιον επίσημον όργανον το οποίον εκπροσωπεί την επαγγελματικήν γνώμην του εργατικού κινήματος διαθέτων (4) τέσσαρας στήλας δια το Kόμμα προς εκπροσώπησιν της πολιτικής γνώμης. Oμοίως συμβαίνει και δια το επίσημον όργανον του κόμματος το οποίο θα παραχωρεί τέσσαρας στήλας εις την ΓΣ. Προς καλυτέραν κατανόησιν των ανωτέρω και αποφυγήν παρερμηνείας το B' Πανεργατικό Συνέδριο υιοθετεί τας κάτωθι διασαφηνίσεις.<br /><br />A' EΠAΓΓEΛMATIKA<br /><br />H διοίκησις της Συνομοσπονδίας δια κάθε ζήτημα γενικώς και δια πάσαν κήρυξιν γενικής απεργίας, αναγγέλλει τούτο εις την KE του Kόμματος, το οποίον υποχρεούται να συνδράμει αυτήν δι' όλων των οργάνων και μέσων που διαθέτει δίδουσα εντολήν εις τα τμήματα και τους ομίλους αυτού όπως εντείνουν τας προσπαθείας δια την επιτυχίαν παντός επαγγελματικού ζητήματος της Συνομοσπονδίας διαθέτουσα ταυτοχρόνως και τα εκ των διεθνών σχέσεών του μέσα. Aι συμβουλαί του Kόμματος επί της διαχειρήσεως κάθε επγγελματικού ζητήματος είναι προαιρετικαί.<br /><br />B' ΠOΛITIKA<br /><br />Δια πάσαν πολιτικήν ενέργειαν του Kόμματος, ως εκλογικόν αγώνα κ.τ.λ., η ΓΣ δεν υποχρεούται να την συνδράμει. Tα ζητήματα ταύτα δια την ΓΣ είναι προαιρετικά. Πάντως, εφ' όσον ταύτα θα έχουν ως μόνο σκοπόν της υποβοήθειαν της αναπτύξεως συνειδήσεως τάξεως των επαγγελματικώς οργανωμένων εργατών, η ΓΣ θα συμβάλλει δι' όλων αυτής των δυνάμεων.<br /><br />Γ' ΓENIKA<br /><br />1ον) Yπό το πνεύμα και επί τη βάσει των εκάστοτε εγκυκλίων του κόμματος και της Συνομοσπονδίας τα κατά τόπους τμήματα και όμιλοι του κόμματος, Kέντρα και Σωματεία της Συνομοσπονδίας συνδέονται αμοιβαίως εις πάσαν αυτών δράσιν. Aποκλείονται όμως αι οργανικαί προσχωρήσεις ορισμένων σωματείων, δεδομένου ότι η σύνδεση είναι γενική όλων των δυνάμεων της Συνομοσπονδίας, μεθ' όλων των δυνατοτήτων του Kόμματος. Πάσα παράβασις του ανωτέρω θα συνεπιφέρει την διαγραφήν του σωματείου από τις δυνάμεις της ΓΣ, το δε κόμμα υποχρεούται εις τη μη αποδοχήν του.<br />2ον) Oυδεμία οικονομική σύνδεσις θα υφίσταται μεταξύ των δύο οργανώσεων.<br /><br />Yπογράφουν για την μειοψηφία οι: I.E.Φανουράκης, Θ. Παναγιώτου, Γ. Xρηστάκης, K. Σπέρας, N. Bαρθολομαίος».<br /><br /><br /><br />πηγες: <a href="http://ngnm.vrahokipos.net/">http://ngnm.vrahokipos.net</a><br /> <a href="http://www.anarkismo.net/article/16934">www.anarkismo.net/article/16934</a><br /><p></p>EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-57502211463204330552010-05-19T04:20:00.001-07:002010-05-19T04:22:33.116-07:00Ο Richard Stallman στην Αθήνα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1WQGU9KcW7TZ6eDOuM0aVuUN91vKfL9zeGw6BfEk8Pyd1lhkJK8ecAAd789poJqhK-208ek80pcRGbDdg4FtFzRmoPalN1QqURjV5NaEzQlLqz3KVynbuMCb0jTjA9-aQAMC5Xjzbvdxl/s1600/%CE%B2.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 212px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5472939666847150562" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1WQGU9KcW7TZ6eDOuM0aVuUN91vKfL9zeGw6BfEk8Pyd1lhkJK8ecAAd789poJqhK-208ek80pcRGbDdg4FtFzRmoPalN1QqURjV5NaEzQlLqz3KVynbuMCb0jTjA9-aQAMC5Xjzbvdxl/s400/%CE%B2.jpg" /></a><br /><div></div><br />Στην Αθήνα θα βρεθεί μετά από πρόσκληση του Δικτύου για την Ψηφιακή Απελευθέρωση και της οργανωτικής επιτροπής του Διεθνούς Αντιεξουσιαστικού Φεστιβάλ της Εφημερίδας Βαβυλωνία (BFEST 2010) ο Richard M. Stallman, ο γνωστότερος υπέρμαχος του κινήματος του ελεύθερου λογισμικού, για να δώσει ομιλία με θέμα “Η Πνευματική Ιδιοκτησία κατά της Κοινότητας”. Η ομιλία θα δοθεί στις 28 Μαΐου 2010 (ώρα 18:00 – 21:00) στον φιλόξενο χώρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στα πλαίσια των εκδηλώσεων του BFEST.<br /><br />Ο Richard M. Stallman (RMS) είναι αμερικανός προγραμματιστής και ακτιβιστής, διάσημος για τη δράση του σχετικά τις ψηφιακές ελευθερίες. Ήταν αυτός που τον Σεπτέμβρη του 1983 ξεκίνησε το εγχείρημα του λειτουργικού συστήματος GNU, επινοώντας την έννοια του copyleft, και που τον Οκτώβρη του 1985 ίδρυσε το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού (Free Software Foundation), δίνοντας το έναυσμα για τη γέννηση του παγκόσμιου κινήματος του ελεύθερου λογισμικού. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ως σήμερα ο RMS συνεχίζει ακούραστα τη δημόσια δράση του για την υποστήριξη του κινήματος και για την υπεράσπιση των ψηφιακών ελευθεριών.<br /><br />Το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού αριθμεί σήμερα δεκάδες εκατομμύρια προγραμματιστές και χρήστες σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι συνδράμουν συλλογικά στην ανάπτυξή του. Τα ελεύθερα προγράμματα γνωρίζουν πλέον ευρεία χρήση σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, τείνοντας να εκτοπίζουν λόγω της ανώτερης φιλοσοφίας και ποιότητάς τους τα αντίστοιχα “κλειστά” και ιδιωτικής ιδιοκτησίας προγράμματα. Η πιο σημαντική όμως συμβολή του κινήματος αυτού είναι η επιτυχημένη εφαρμογή στην πράξη ενός εναλλακτικού μοντέλου παραγωγής γνώσης, βασισμένου στις αξίες της ελεύθερης συνεργασίας και της αλληλεγγύης, το οποίο υπηρετεί με πιο αποτελεσματικό τρόπο το κοινωνικό συμφέρον από τα αντίστοιχα μοντέλα, που σήμερα κυριαρχούν.<br /><br />Στη σύγχρονη εποχή που το φαινόμενο της κοινωνίας της πληροφορίας αλλάζει τα δεδομένα και τους τρόπους που πληροφορούμαστε, σκεπτόμαστε, επικοινωνούμε και δημιουργούμε, η ηθική και πολιτική φιλοσοφία του RMS είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.<br /><br />Σας καλούμε όλους στην ομιλία του Richard M. Stallman :<br /><br />Θέμα: “Η Πνευματική Ιδιοκτησία κατά της Κοινότητας”, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Παρασκευή, 28 Μαΐου 2010 ώρα 18:00 – 21:00 BFEST, Διεθνές Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ της Εφημερίδας Βαβυλωνία<br /><br />Την ίδια μέρα στις 17.00 θα προηγηθεί workshop του Δικτύου για την Ψηφιακή Απελευθέρωση με θέμα: “Ιδιωτικά Δικαιώματα ή Ελεύθερη Πρόσβαση στη Γνώση;“EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-89464199328426786022010-05-16T02:25:00.000-07:002018-08-10T13:33:18.776-07:00ΜΑΗΣ ’68. Η ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – Κ. ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καστοριαδης : Η Γαλλικη Κοινωνια - Υψιλον]<br />
<br />
.<br />
<br />
(…) Πρεπει να καταδικασουμε ριζικα τη μυθολογια του εργατισμου που επαιξε και παιζει ακομη ολεθριο ρολο στο φοιτητικο κινημα(…) πρεπει να κατανοησουμε τι σημαινει κατα βαθος η σταση του προλεταριατου: προσκολληση στη συγχρονη καπιταλιστικη κοινωνια, ιδιωτευση, αρνηση να επωμισθει υποθεσεις του συνολου, κυνηγητο της καταναλωσης(…) αποδοχη της ιεραρχιας (ειτε απεναντι στους συνδικαλιστες ή τους πολιτικους ηγετες), παθητικοτητα και αδρανεια, περιορισμος των διεκδικησεων στο οικονομικο πεδιο. (…) πρεπει να ξεπερασουμε τον παραδοσιακο νεκρο μαρξισμο που δυναστευει ακομη τη συνειδηση τοσων ζωντανων.(…)<br />
<br />
<br />
.<br />
<br />
1.<br />
<br />
.<br />
<br />
<br />
<br />
«(…)Προηγουμενα αυτου του κινηματος και σπερματα του, βρισκονται στις επαναστασεις του παρελθοντος ― στην παρισινη Κομμουνα, στο 1917, στην Καταλωνια το 1936, στη Βουδαπεστη το 1956. (…) Μεσα σε λιγες μερες το κινημα των επαναστατων φοιτητων προπαγανδιζει σε ολη τη χωρα την αμφισβητηση της ιεραρχιας και αρχιζει το γκρεμισμα της εκει που εμοιαζε περισσοτερο αυτονοητη: στο πεδιο της γνωσης και της εκπαιδευσης. Διακυρησσει και αρχιζει να πραγματοποιει την αυτονομη και δημοκρατικη αυτοδιευθυνση των συλλογικων οργανων.<br />
<br />
<br />
Αμφισβητει και κλονιζει σε μεγαλο βαθμο το μονοπωλιο της πληροφορησης που κατειχαν τα διαφορα κεντρα εξουσιας. Ελεγχει οχι τις λεπτομερειες αλλα τα θεμελια και την υποσταση του συγχρονου ‘‘πολιτισμου’’: την κοινωνια της καταναλωσης, το διαχωρισμο αναμεσα σε χειρωνακτες και διανοουμενους, τον ιερο και απαραβιαστο χαρακτηρα του πανεπιστημιου και των αλλων ναων της γραφειοκρατικης καπιταλιστικης κουλτουρας. (…)<br />
<br />
<br />
Ακολουθωντας ενα χαρακτηριστικο ολων των επαναστασεων, το κινημα αυτοαναπτυσσεται και αυτογονιμοποιειται κατα την ανοδικη φαση του (απο 3 εως 24 Μαϊου). Κανει τους εργατες να κατεβουν σε απεργια. Αλλαζει και το συσχετισμο δυναμεων στην κοινωνια και την εικονα που εχει ο κοσμος για τους θεσμους και τα προσωπα. Με βαθια αισθηση τακτικης υποχρεωνει βημα βημα το κρατος να ξεσκεπασει την καταπιεστικη και αστυνομικη του φυση, κι ακομη παραπερα, δειχνει οι η καθεστηκυια ταξη ειναι μια απεραντη κατεστημενη αταξια, οτι η αληθινη υποσταση της γραφειοκρατικης καπιταλιστικης οργανωσης ειναι η καθολικη αναρχια.<br />
<br />
<br />
Αναγκαζει πρυτανεις και υπουργους να αποκαλυψουν μπροστα σε ολους ποση ασυναρτησια, αμαθεια και βλακεια εχει ο ρολος τους. Αποκαλυπτει το κενο που βασιλευει σε ολα τα επιπεδα των θεσμων― κυβερνηση, κοινοβουλιο, διοικηση, πολιτικα κομματα. Αοπλοι φοιτητες αναγκαζουν την εξουσια να δειξει τι φοβος τη διακατεχει πισω απο τις επισημοτητες, τα μεγαλεια και τους παλληκαρισμους, ενας φοβος που δεν αργει να προσφυγει στο ροπαλο και στο δακρυγονο.<br />
<br />
<br />
Ταυτοχρονα το κινημα υποχρεωνει τις ‘‘εργατικες’’ γραφειοκρατικες ηγεσιες να φανουν οι υστατοι εγγυητες της καθεστηκυιας ταξης, μεχρι τα μπουνια αλληλεγγυες στην ασυναρτησια και την αναρχια της.(…)<br />
<br />
<br />
Η βιαιη αυτη δονηση δεν(…) ειχε αξονα οικονομικες διεκδικησεις(…) και αντιστροφως, οι συνδικαλιστικες γραφειοκρατιες προσπαθησαν να μπαλωσουν το ρηγμα που επαθε το καθεστως με το να περιορισουν το κινημα των μισθωτων σε στενα οικονομικα αιτηματα.(…)<br />
<br />
<br />
<br />
Οι φοιτητες, πρωτα της Ναντερ και κατοπιν ολης της χωρας, εθεσαν το ερωτημα: ποιος ειναι το αφεντικο στο πανεπιστημιο, και τι ειναι το πανεπιστημιο; Η απαντηση ηταν: θελουμε εμεις να ειμαστε τα αφεντικα, για να το κανουμε αλλιωτικο απ’οτι ειναι.(…) Καταφεραν πληγμα στις γραφειοκρατικες ιεραρχικες δομες της κοινωνιας στο σημειο ακριβως που εμοιαζαν περισσοτερο δικαιωμενες για το κοινο αισθημα, εκει που η σοφιστεια: η γνωση δικαιωνει την εξουσια ( και η εξουσια κατεχει εξ ορισμου τη γνωση) μοιαζει απροσβλητη.(…)<br />
<br />
<br />
Αν ομως πρωτοετεις φοιτητες μπορουν να εχουν για τα προγραμματα και τις μεθοδους διδασκαλιας εξισου αποφασιστικη ψηφο με εγκριτους καθηγητες, εν ονοματι τινος μπορει κανεις να αρνηθει στους εργατες μιας επιχειρησης να διευθυνουν μια δουλεια που γνωριζουν καλυτερα απο τον καθενα, ή παλι στα μελη ενος συνδικατου την καθοδηγηση των αγωνων που αφορουν και δεσμευουν μονο τους ιδιους;(…)<br />
<br />
<br />
Το βαθυτερο νοημα αυτων των διεκδικησεων: ενω εν μερει εφαρμοζονται στα πλαισια του σημερινου καθεστωτος, κανουν δυνατη τη μονιμη αμφισβητηση του καθως η εφαρμογη τους θα δημιουργησει αμεσως νεα προβληματα. Μια ιεραρχικη κοινωνια θα αντικρυζει με φρικη καθε μερα το εξης σκανδαλωδες: αποφοιτοι λυκειου να συζητουν μαζι με κορυφες της επιστημης για τις μεθοδους και το περιεχομενο των σπουδων. Θα διαμορφωθουν ετσι ανθρωποι με διαφοροποιημενη, εστω εν μερει, αντιληψη για την κοινωνια, τις σχεσεις εξουσιας και τη διαχειριση των κοινων.(…)<br />
<br />
.<br />
<br />
.<br />
<br />
2.<br />
<br />
.<br />
<br />
<br />
<br />
Η νεολαια δεν φιλοδοξει να παρει τη θεση των μεγαλυτερων μεσα σε ενα αποδεκτο συστημα· αισθανεται αποστροφη γι’αυτο το συστημα, για το μελλον που της προτεινει και για ολα τα παρακλαδια του, ας ειναι και ‘‘αριστερα’’… δεν μετεχει σε μια συγκρουση γενεων παρα σε μια κοινωνικη συγκρουση… απορριπτει ολοκληρο το πλαισιο και τις αξιες της κατεστημενης αταξιας.(…) Στις συγχρονες κοινωνιες η νεολαια ειναι καθεαυτην μια κοινωνικη κατηγορια που εδραζεται πανω σε μια κοινωνικη διαιρεση πολυ σημαντικοτερη… απο την ταξικη διαιρεση.(…) Η ορθη διαιρεση ειναι σημερα μεταξυ οσων δεχονται το συστημα και οσων το απορριπτουν.<br />
<br />
<br />
Η αρνηση του συστηματος μπορει να ειναι αληθινα πιο ριζοσπαστικη στη νεολαια, για πολλους λογους… καταρχην γιατι η βαθια, ανθρωπολογικη κριση του συστηματος, η καταρρευση των πλαισιων, των αξιων και των επιταγων εκδηλωνει… ολη της την οξυτητα την ωρα που η προσωπικοτητα βρισκεται ακομα σε ζυμωση, και ψαχνοντας τον προσανατολισμο της, συναντα το μηδεν αυτου που υπαρχει. Και επειτα επειδη …[οι νεοι] δεν εχουν ακομη εμπλακει ουτε στις αυταπατες του συστηματος ουτε στους λεπτεπιλεπτους μηχανισμους του ψυχοοικονομικου εξαναγκασμου.(…)<br />
<br />
<br />
Ο πυρηνας της κρισης δεν ηταν η νεολαια εν γενει, αλλα η σπουδαζουσα νεολαια, των πανεπιστημιων και των λυκειων, καθως και η νεανικη (μη αρτηριοσκληρωτικη) μεριδα των διδασκοντων, αλλα και αλλων κατηγοριων διανοουμενων. Κι αυτο εχει καθοριστικη σημασια για το μελλον, γιατι εχει σημασια καθολικη.<br />
<br />
<br />
[Πρεπει να καταλαβουμε τι συνεπαγεται η] επιστημονικοτεχνικη επανασταση, (…) ο θανατος της επιστημης με την κλασσικη της εννοια και με καθε εννοια που ειχε μεχρι τωρα ο ορος· ο θανατος ενος ορισμενου τυπου κατασκευης και μεταβιβασης μιας γνωσης· (…) η σχεση της γνωσης αυτης με την κοινωνια που την παραγει, τρεφεται απ’αυτην και κινδυνευει να πεθανει απ’αυτην. (…)<br />
<br />
<br />
Αν το τερατωδες αυτο δεντρο της γνωσης που η συγχρονη ανθρωποτητα καλλιεργει … δεν καταρρευσει … και δεν συντριψει υπο το βαρος του τον κηπουρο, ο αναγκαιος μετασχηματισμος του ανθρωπου και της κοινωνιας πηγαινει απειρως μακρυτερα [και απο τις] πιο τρελλες ουτοπιες. Απαιτει μια εξαρχης διαφορετικη αναπτυξη του ατομου, που θα το κανει καταλληλο για μια αλλη σχεση με τη γνωση, χωριςαναλογο στην προηγουμενη ιστορια. (…) Προκειται για τη σχεση του ανθρωπου με την εξουσια, μια και η γνωση ειναι η πρωτη μεταρσιωση του ποθου για εξουσια (…) Ολα αυτα βεβαια ειναι ακατανοητα χωρις μια αναστατωση οχι μονο των υπαρχοντων θεσμων αλλα και αυτου που εννοουμε ως θεσμο. (…)<br />
<br />
.<br />
<br />
.<br />
<br />
3.<br />
<br />
.<br />
<br />
<br />
<br />
Εχει μεγαλη σημασια να λεγεται φωναχτα και ηρεμα: το Μαϊο του 1968 στη Γαλλια το βιομηχανικο προλεταριατο δεν υπηρξε η επαναστατικη πρωτοπορια της κοινωνιας παρα η βραδυκινητη οπισθοφυλακη της. Αν το φοιτητικο κινημα πραγματικα εκανε εφοδο στον ουρανο, αυτο που πλακωσε καταγης την κοινωνια ηταν η σταση του προλεταριατου, η παθητικοτητα του απεναντι στις ηγεσιες του και στο καθεστως, η αδρανεια του, η αδιαφορια του για οτιδηποτε δεν ειναι οικονομικη διεκδικηση. (…)<br />
<br />
<br />
Το συντηρητικοτερο, το πιο φενακισμενο, το πιο παγιδευμενο στρωμα στα διχτυα και στα δολωματα του συγχρονου γραφειοκρατικου καπιταλισμου ηταν η εργατικη ταξη, και ιδιως η μεριδα της που ακολουθει το ΚΚ και τη CGT. (…) Οι εργατες κατεβηκαν σε απεργια, αλλα αφησαν τις παραδοσιακες οργανωσεις να την καθοδηγησουν, να καθορισουν τους στοχους και να διαλεξουν τις μεθοδους δρασης, που οπως ηταν φυσικο καταντησαν μεθοδοι αδρανειας. (…) Δυο ή τρεις μερες αφου αρχισαν οι απεργιες, η καταληψη των εργοστασιων (που εχασε γρηγορα το νοημα της, καθως οι συνδικαλιστικες γραφειοκρατιες τη χρησιμοποιησαν για να μαντρωσουν τους εργατες ωστε να μη ‘‘μολυνθουν’’ απο τους φοιτητες) καταντησε ουσιαστικα στις πιο πολλες περιπτωσεις καταληψη απο τα στελεχη και μελη του ΚΚ και της CGT.<br />
<br />
<br />
(…) Πρεπει να καταδικασουμε ριζικα τη μυθολογια του εργατισμου που επαιξε και παιζει ακομη ολεθριο ρολο στο φοιτητικο κινημα(…) πρεπει να κατανοησουμε τι σημαινει κατα βαθος η σταση του προλεταριατου: προσκολληση στη συγχρονη καπιταλιστικη κοινωνια, ιδιωτευση, αρνηση να επωμισθει υποθεσεις του συνολου, κυνηγητο της καταναλωσης(…) αποδοχη της ιεραρχιας (ειτε απεναντι στους συνδικαλιστες ή τους πολιτικους ηγετες), παθητικοτητα και αδρανεια, περιορισμος των διεκδικησεων στο οικονομικο πεδιο. (…) πρεπει να ξεπερασουμε τον παραδοσιακο νεκρο μαρξισμο που δυναστευει ακομη τη συνειδηση τοσων ζωντανων.(…)<br />
<br />
<br />
Οχι μονο δεν μπορουμε να μιλαμε για ‘‘λαθη’’ και ‘‘προδοσια’’ εκ μερους των ‘‘εργατων’’ γραφειοκρατων… οι οποιοι καθολου δεν ‘‘σφαλλουν’’… και κανεναν δεν ‘‘προδιδουν’’, παρα παιζουν το ρολο τους μεσα στο συστημα― αλλα ειναι και λαθος να προσαπτεται η σταση της εργατικης ταξης στην επιρροη που εχουν πανω της. Παιζουν ρολο βεβαια στην εργατικη ταξη οι δεκαετιες της σταλινικης φενακης και τρομοκρατιας… αν ομως οι εργατες ειχαν επιδειξει ενα δεκατο απο την αυτονομη δραστηριοτητα των φοιτητων, οι γραφειοκρατικοι μηχανισμοι θα ειχαν γινει θρυψαλα. Αυτο το ξερουν [οι γραφειοκρατες συνδικαλιστες] κι ετσι εξηγειται η σταση τους κατα τη διαρκεια των γεγονοτων, ο εντονος φοβος τους… οι δολοπλοκιες, τα ψεματα, οι συκοφαντιες, οι αντιφασεις, οι καθημερινες αυτοαναιρεσεις… η βιασυνη τους να κλεισουν τις συμφωνιες της Γκρενελ και να μεταθεσουν… τα προβληματα στο ψευδες εκλογικο πεδιο.(…)<br />
<br />
.<br />
<br />
.<br />
<br />
4.<br />
<br />
.<br />
<br />
<br />
<br />
Αν η επανασταση ειναι μονο ξεσπασμα μερικων ημερων ή εβδομαδων, αυτο βολευει μια χαρα το καθεστως [ειτε οι κρατουντες το αντιλαμβανονται ειτε οχι]… Ιστορικα η επανασταση ειναι αυτη που βοηθα τον κοσμο της αντιδρασης να επιβιωνει μεταβαλλομενος και προσαρμοζομενος― κατι που σημερα δεν αποκλειεται να επαληθευτει. Κατι τετοια ξεσπασματα διαλυουν τη φανταστικη και εξωπραγματικη ατμοσφαιρα μεσα στην οποια εχει ταση να κλεινεται η κοινωνια της αλλοτριωσης, και την υποχρεωνουν να βρισκει νεες μορφες καταπιεσης, περισσοτερο προσαρμοσμενες στις σημερινες συνθηκες, εστω κι αν χρειαστει να απομακρυνει τους καταπιεστες του χθες.<br />
<br />
<br />
Οποιος εγκλωβιζεται στο διλημμα: μια στιγμη δημιουργικου ξεσπασματος ―ειτε η διαρκεια που δεν μπορει να ειναι παρα αλλοτριωση, μενει αιχμαλωτος της καθεστηκυιας ταξης. (…)<br />
<br />
<br />
Ο κινδυνος να ‘‘αφομοιωθει’’ το κινημα απο τις δυναμεις του παλιου απασχολησε απο πολυ νωρις πολλους επαναστατες φοιτητες… Οποιος φοβαται μην τον αφομοιωσουν, ειναι κιολας αφομοιωμενος…επειδη η σταση του τον ακινητοποιει… πεφτει στο αντιδραστικο ιδεολογικο δοκανο: την αναζητηση ενος φυλαχτου… αντι-αφομοιωτικου… Με μια εννοια ολα μπορουν να αφομοιωθουν και θα αφομοιωθουν μια μερα… Δεν αποτρεπεις την αφομοιωση αρνουμενος να ορισεις τον εαυτο σου, οπως δεν αποτρεπεις την αυθαιρεσια αρνουμενος να οργανωθεις συλλογικα· μαλλον τραβας κατευθειαν επανω της(…)<br />
<br />
<br />
Η γραφειοκρατικη οργανωση δεν ξεπερνιεται με την αρνηση καθε οργανωσης, ουτε η στειρα ακαμψια της πλατφορμας και των προγραμματων με την αρνηση των στοχων και των μεσων· η αγκυλωση των νεκρων δογματων [δεν ξεπερνιεται] με την καταδικη του πραγματικου θεωρητικου στοχασμου. (…)<br />
<br />
<br />
Αν δεχτουμε οτι η πραξη αποκλειει το στοχασμο, παραδεχομαστε σιωπηλα πως καθε στοχασμος ειναι χωρις πραγματικο αντικειμενο. Καθως ο ανθρωπος δεν κανει χωρις στοχασμο, σημαινει οτι εγκαταλειπουμε το πεδιο της σκεψης στους φενακιστες και στους ιδεολογους της αντιδρασης.(…)<br />
<br />
<br />
Αν δεχτουμε οτι ορθολογικοτητα και φαντασια αποκλειουν η μια την αλλη, δεν εχουμε καταλαβει [τιποτα]. Εκει που η φαντασια ξεπερνα την ονειροποληση ή το παραληρημα και αποληγει σε αποτελεσματα που διαρκουν, εχει θεμελιωσει νεους οικουμενικους τυπους. Εκει που η ορθολογικοτητα ειναι γενεσιουργος λογος και οχι κενη επαναληψη, εχει τραφει απο πηγες του φανταστικου που δεν ερμηνευονται απο καμια ψευδο-ορθολογικοτητα.<br />
<br />
<br />
Οπως η μονιμη σοβαροτητα ειναι το αποκορυφωμα του γελοιου, ετσι και η μονιμη γιορτη ειναι ατελειωτη θλιψη. Αν αποδεχτουμε την αντινομια σοβαρο- γιορτη ως απολυτη, εχουμε αποδεχτει τον πολιτισμο της ψυχαγωγιας. Κοβουμε τη ζωη σ’ενα ‘‘σοβαρο’’ κομματι που παραδιδουμε στους οργανωτες, και σ’ενα ‘‘ελευθερο’’ που περιερχεται στους πωλητες της απολαυσης και του θεαματος― οπως, ας πουμε, τα επαναστατικα ‘‘χαπενιγκ’’. (…)<br />
<br />
.<br />
<br />
.<br />
<br />
5.<br />
<br />
.<br />
<br />
<br />
<br />
Ολα θα ηταν διαφορετικα αν υπηρχε ενα αρκετα ισχυρο επαναστατικο κινημα: για να αποτρεψει τις γραφειοκρατικες δολοπλοκιες, για να ξεσκεπαζει μερα με τη μερα τη διπροσωπια των αριστερων ηγεσιων, να δειχνει στους εργατες το βαθυτερο νοημα των φοιτητικων αγωνων, να προπαγανδιζει τη συγκροτηση αυτονομων απεργιακων επιτροπων στην αρχη και κατοπιν εργατικων συμβουλιων, μεχρι να ξαναβαλουν μπροστα την παραγωγη τα εργατικα συμβουλια. (…) Ενα τετοιο κινημα θα μπορουσε να παιξει πρωταρχικο ρολο ως καταλυτης, ενζυμο ειτε πολιορκητικος κριος, χωρις μολαταυτα να γινει γραφειοκρατικη ‘‘καθοδηγηση των μαζων’’. (…)<br />
<br />
<br />
Ο γραφειοκρατικος καπιταλισμος ειναι αναγκασμενος να αποκλειει τους ανθρωπους απο το να διαχειριζονται οι ιδιοι τις δραστηριοτητες τους [πραγμα που ειναι αδυνατο να πετυχει]. Αν το κατορθωνε θα κατερρεε αμεσως. (…) Οι γραφειοκρατες θελουν να μεταβαλουν τους ανθρωπους σε αντικειμενα (με τη βια, το φενακισμο, τη χειραγωγηση, τα εκπαιδευτικα συστηματα, τα ‘‘οικονομικα’’ κινητρα), ενω οι ανθρωποι δεν συγκατανευουν.(…) Η κεντρικη συγκρουση ανακυπτει ως συγκρουση μεταξυ διευθυνοντων και εκτελουντων, και γυρω απ’αυτην διατασσονται ολες οι αλλες. (…)<br />
<br />
<br />
Παλη κατα της καπιταλιστηκης γραφειοκρατικης κουλτουρας… [σημαινει] επιθεση εναντια στα θεμελια του συγχρονου ‘‘πολιτισμου’’: το διαχωρισμο παραγωγικης εργασιας και σχολης· τον παραλογισμο της καταναλωτικης κοινωνιας· τις τερατωδεις συγχρονες πολεις· τις συνεπειες του ολοκληρωτικου σχισματος μεταξυ πλευματικης και χειρωνακτικης εργασιας κλπ. (…)<br />
<br />
<br />
Η καταργηση των κυριαρχων και εκμεταλλευτριων ταξεων απαιτει οχι μονο να καταργηθει η ατομικη ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης, αλλα επισης να εξαφανιστει η διακριση μεταξυ διευθυνοντων και εκτελουντων ως στρωματων κοινωνικων. Το κινημα συνεπως μαχεται αυτην τη διαιρεση όπου τη συναντησει, και δεν τη δεχεται μεσα του. Για τον ιδιο λογο μαχεται την ιεραρχια οποια μορφη κι αν εχει.(…)<br />
<br />
<br />
Αυτοδιαχειριση… σημαινει αυτονομη και δημοκρατικη διαχειριση των διαφορων δραστηριοτητων απο τις ομαδες που τις επιτελουν· [σημαινει] ασκηση της πραγματικης εξουσιας απο τις ενδιαφερομενες στον τομεα τους ομαδες, δηλαδη αμεση δημοκρατια, οσο γινεται πιο πλατια. Καθε εκπροσωπος μπορει να εκλεγεται και να ανακαλειται καθε στιγμη απο οποιαδηποτε συγκεκριμενη υπευθυνη θεση. Οι δραστηριοτητες συντονιζονται απο επιτροπες αντιπροσωπων επισης εκλεγμενων και ανακλητων καθε στιγμη. (…)<br />
<br />
<br />
Θα καταφερει η ανθρωπινη κοινωνια να πετυχει αυτο το περασμα;… Νοημα εχει μονο η δραση προς αυτη την κατευθυνση… Εξω απ’αυτο δε μπορεις παρα να εισαι καταναλωτης ειτε ντεσπεραντο: αλλα σε μια κοινωνια της καταναλωσης οι ντεσπεραντο γρηγορα μεταβαλλονται σε αντικειμενα καταναλωσης.(…)»</div>
EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7754004169239770733.post-15610227218512538992010-05-03T13:23:00.000-07:002010-05-03T13:34:04.694-07:00Η συνέντευξη του Τσε Γκεβάρα στο Monthly Review (1961)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbjSkEdDLKto2gIFQnm_hFCQ_UmQ-AWtmcXovw_-9CUv2DBUGQ6PZLz2pEzHFxKK6vhEQA9ZN3jmJD0QCzzxshJELReHq0H9P9s1hwPrcqIA8HvNRJX9bWOZWaNGVtw8-ByjYbFUQV1v-J/s1600/%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%82.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 66px; height: 75px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbjSkEdDLKto2gIFQnm_hFCQ_UmQ-AWtmcXovw_-9CUv2DBUGQ6PZLz2pEzHFxKK6vhEQA9ZN3jmJD0QCzzxshJELReHq0H9P9s1hwPrcqIA8HvNRJX9bWOZWaNGVtw8-ByjYbFUQV1v-J/s400/%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%82.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5467144716099847954" /></a><br />Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την πρώτη μετάφραση στα ελληνικά μιας συνέντευξης που έδωσε ο Τσε Γκεβάρα στο περιοδικό Monthly Review το 1961.<br /><br />Οι παρακάτω ερωτήσεις υποβλήθηκαν στον Κομαντάντε Γκεβάρα από τον Λίο Χάμπερμαν κατά τη διάρκεια της εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων. Οι απαντήσεις δόθηκαν στο τέλος του Ιουνίου του 1961 – Οι συντάκτες<br /><br />(1) Οι σχέσεις της Κούβας με τις ΗΠΑ έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού ή υπάρχει ακόμα η πιθανότητα να βρεθεί συμβιβαστική λύση;<br /><br />Η ερώτησή σας έχει δύο απαντήσεις: μια πρώτη, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε φιλοσοφική, και μια δεύτερη, πολιτική. Η φιλοσοφική απάντηση είναι ότι οι επιθετικές διαθέσεις του βορειοαμερικάνικου μονοπωλιακού καπιταλισμού και η ταχύτατη μεταλλαγή του προς το φασισμό καθιστά οποιουδήποτε είδους συμφωνία αδύνατη. Και οι σχέσεις μας αναγκαστικά θα παραμείνουν τεταμένες ή θα χειροτερέψουν μέχρι την τελική καταστροφή του ιμπεριαλισμού. Η άλλη, η πολιτική απάντηση, διαβεβαιώνει ότι δεν είμαστε εμείς υπαίτιοι για τις κακές σχέσεις μας με τις ΗΠΑ, και ότι, όπως έχουμε πολλές φορές αποδείξει, τελευταία φορά μάλιστα μετά την ήττα τους κατά την απόβαση στην Ακτή του Γκιρόν, είμαστε έτοιμοι για οποιουδήποτε είδους συμφωνία ως ίσος προς ίσον με την κυβέρνηση των ΗΠΑ.<br /><br />(2) Οι ΗΠΑ θεωρούν υπεύθυνη την Κούβα για τη ρήξη των μεταξύ τους σχέσεων ενώ η Κούβα κατηγορεί τις ΗΠΑ. Ποιο μερίδιο ευθύνης, κατά τη γνώμη σας, μπορεί να αποδοθεί δίκαια σε σας; Εν ολίγοις, τι λάθη έχετε κάνει στους χειρισμούς σας όσον αφορά τις σχέσεις σας με τις ΗΠΑ;<br /><br />Πολύ λίγα, πιστεύουμε. Πιθανόν σε τυπικά ζητήματα. Αλλά έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση ότι έχουμε ενεργήσει για λογαριασμό μας με δίκαιο τρόπο, και ότι έχουμε προστατέψει τα συμφέροντα του λαού μας σε κάθε μας ενέργεια. Το πρόβλημα είναι ότι τα συμφέροντά μας, δηλαδή αυτά του λαού μας, και τα συμφέροντα των βορειοαμερικάνικων μονοπωλίων βρίσκονται σε σύγκρουση.<br /><br />(3) Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ αποφασίσουν να τσακίσουν την κουβανέζικη επανάσταση, ποιες είναι οι πιθανότητες να λάβουν βοήθεια από τον Οργανισμό Αμερικάνικων Κρατών;<br /><br />Τα πάντα εξαρτώνται από το τι εννοούμε με τη λέξη «τσακίσουν». Αν σημαίνει τη βίαιη καταστροφή του επαναστατικού καθεστώτος με την – άμεση δε – βοήθεια του Οργανισμού Αμερικάνικων Κρατών, πιστεύω ότι υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα, επειδή η ιστορία δεν γίνεται να αγνοηθεί. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής κατανοούν την αξία της έμπρακτης αλληλεγγύης μεταξύ των φιλικών χωρών, και δεν θα ρίσκαραν μια τόσο ριζική στροφή στην πολιτική τους.<br /><br />(4) Στις διεθνείς της σχέσεις, η Κούβα συντάσσεται με το μπλοκ των αδέσμευτων ή των Σοβιετικών;<br /><br />Η Κούβα συντάσσεται με το δίκαιο. Ή, όντες λιγότερο απόλυτοι, με αυτό που αντιλαμβάνεται ως δίκαιο. Δεν ασκούμε πολιτική με μπλοκ, γι’ αυτό δεν μπορούμε να συνταχθούμε με το μπλοκ των αδέσμευτων, και για τον ίδιο λόγο, δεν ανήκουμε στο σοσιαλιστικό μπλοκ. Αλλά οπουδήποτε προκύψει ζήτημα υπεράσπισης του δικαίου, εκεί θα δώσουμε την ψήφο μας – ακόμα και συντασσόμενοι με τις ΗΠΑ, αν ποτέ αυτή η χώρα αναλάβει το ρόλο του υπερασπιστή του δικαίου.<br /><br />(5) Ποιο είναι το μεγαλύτερο εσωτερικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Κούβα;<br /><br />Είναι δύσκολο να αξιολογηθούν τα προβλήματα επακριβώς. Μπορώ να αναφέρω αρκετά: το μιλιταριστικό πνεύμα που υπάρχει ακόμα στην κυβέρνηση· η απουσία κατανόησης εκ μέρους ορισμένων κομματιών του λαού της ανάγκης για θυσίες· η έλλειψη ορισμένων πρώτων υλών για τη βιομηχανία και κάποιων μη διαρκών καταναλωτικών αγαθών, που έχουν ως αποτέλεσμα αναπόφευκτες θυσίες· η αβεβαιότητα όσον αφορά το πότε θα λάβει χώρα η επόμενη ιμπεριαλιστική επίθεση· η αρρυθμία στην παραγωγή που προκλήθηκε από τη γενική επιστράτευση. Αυτά είναι μερικά από τα προβλήματα που μας απασχολούν κατά περιόδους, αλλά, αντί να μας φέρνουν σε αμηχανία, μας βοηθούν να εθιστούμε στις δυσκολίες του αγώνα.<br /><br />(6) Πώς εξηγείτε τον ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό Κουβανών αντεπαναστατών και τη λιποταξία τόσο πολλών πρώην επαναστατών;<br /><br />Οι επαναστάσεις δρουν κατά κύματα. Όταν ο κ. Χάμπερμαν έκανε αυτή την ερώτηση, πιθανό να ήταν ακριβής, αλλά σήμερα οι αντεπαναστάτες είναι λιγότεροι απ’ ότι πριν την απόβαση στην Ακτή του Γκιρόν. Η αντεπαναστατική επίθεση κλιμακωνόταν με αργό ρυθμό μέχρι που έφτασε στο αποκορύφωμά της στην Ακτή του Γκιρόν. Τότε ηττήθηκε και έπεσε αυτόματα στο μηδέν. Τώρα που προσπαθεί ξανά να σηκώσει κεφάλι και να καταφέρει νέα πλήγματα, ο σκοπός μας είναι να τσακίσουμε τους αντεπαναστάτες.<br /><br />Οι λιποταξίες περισσότερο ή λιγότερο εξεχουσών προσωπικοτήτων οφείλονται στο γεγονός ότι η σοσιαλιστική επανάσταση άφησε πίσω της τους καιροσκόπους, τους φιλόδοξους και τους δειλούς και τώρα προχωρά μπροστά προς ένα νέο καθεστώς απαλλαγμένο από αυτή την κατηγορία σκουληκιών.<br /><br />(7) Μπορούν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής να λύσουν τα προβλήματά τους διατηρώντας το καπιταλιστικό σύστημα, ή πρέπει να ακολουθήσουν το μονοπάτι του σοσιαλισμού όπως έχει κάνει η Κούβα;<br /><br />Για μας είναι βασικό ότι πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμος της σοσιαλιστικής επανάστασης, να καταργήσουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, να αναλάβει το κράτος τον οικονομικό σχεδιασμό, και κάθε είδους κοινωνική πρόνοια να τεθεί στην υπηρεσία της κοινότητας.<br /><br />(8) Οι ατομικές ελευθερίες, δυτικού τύπου, έχουν τελειώσει οριστικά με την κυβέρνησή σας στην εξουσία;<br /><br />Αυτό εξαρτάται από το για τι ατομικά δικαιώματα μιλάμε – το ατομικό δικαίωμα, για παράδειγμα, των λευκών να αναγκάζουν τους νέγρους να κάθονται στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου· το δικαίωμα των λευκών να κρατάνε τους νέγρους μακριά από μια παραλία ή να τους έχουν αποκλείσει από μια συγκεκριμένη λωρίδα της· το δικαίωμα της Κου Κλουξ Κλαν να δολοφονεί οποιονδήποτε νέγρο κοιτάξει μια λευκή γυναίκα· το δικαίωμα ενός Φόμπους με μια λέξη, ή ίσως το δικαίωμα ενός Τρουχίγιο, ενός Σομόζα, ενός Στρόεσνερ ή ενός Ντουβαλιέρ. Σε κάθε περίπτωση, θα χρειαζόταν να οριστεί η έννοια «ατομικά δικαιώματα» με μεγαλύτερη ακρίβεια, για να ξέρουμε αν περιλαμβάνει και το δικαίωμα να καλωσορίζουμε εκστρατείες αντιποίνων που εξαπολύει μια χώρα στο βορρά.<br /><br />(9) Σε τι είδους πολιτικό σύστημα προσβλέπετε για την Κούβα αφού παρέλθει η παρούσα ειδική περίοδος αναδιοργάνωσης και ανασυγκρότησης;<br /><br />Σε γενικές γραμμές μπορεί να ειπωθεί ότι μια πολιτική δύναμη η οποία επαγρυπνεί για τις ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με το λαό και να ξέρει πώς να εκφράσει αυτό που ο ίδιος, μέσω της πολυφωνίας του, μόνο να υποδείξει μπορεί. Το πώς θα το επιτύχουμε αυτό είναι ένα πρακτικό καθήκον που θα μας πάρει κάποιο χρόνο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η παρούσα επαναστατική περίοδος πρέπει να συνεχιστεί για ορισμένο χρονικό διάστημα ακόμα, και δεν είναι εφικτό να μιλάμε για δομική ανασυγκρότηση ενόσω η απειλή πολέμου στοιχειώνει το νησί μας.<br /><br />http://parakatathiki.blogspot.com/EIMAΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!http://www.blogger.com/profile/04997906640517820809noreply@blogger.com